Ας συνεχίσουμε να χαράζουμε δρόμους για την αναρχία, με αδέσμευτη  σκέψη και δράση!


Επικοινωνία

ΑΓΩΝΕΣ ΣΥΓΚΡΟΥΣΙΑΚΟΙ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΗ ΚΙ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ PDF Εκτύπωση E-mail

Προκήρυξη της Συσπείρωσης Αναρχικών για την Πρωτομαγιά 2008

Εκατόν είκοσι δύο χρόνια έχουν περάσει από τη ματωμένη μέρα της 4ης Μαΐου στην πλατεία Χέϊμαρκετ. Ήταν τότε που οι συγκεντρωμένοι εκεί εργάτες απάντησαν με αποφασιστικότητα στη βία του κράτους και των οργάνων του, που απρόκλητα τους επιτέθηκαν. Πολλοί ήταν οι νεκροί εργάτες αλλά και οι μπάτσοι σαν αποτέλεσμα των σκληρών συγκρούσεων που ακολούθησαν.

 

Δεν έχει και τόση σημασία αν μετά από λίγα χρόνια ταυτίστηκε η 1η Μαΐου με τα όσα συνέβησαν τρείς μέρες αργότερα. Το σημαντικό είναι πως εκείνες τις μέρες οι περισσότεροι αγώνες των καταπιεσμένων δεν γνώριζαν όρια και συμβιβασμούς. Όπως εξ ίσου καθοριστικό ήταν πως οι αναρχικές απόψεις πρωτοστατούσαν στη δράση των ανθρώπων.

 

Αν μετά από τόσα χρόνια έχει σημασία να ανατρέχουμε σ’ εκείνα τα γεγονότα, αυτή βρίσκεται στο ότι οι μνήμες είναι εμπειρίες αγώνα κι όχι κούφια αναμασήματα κοινότυπων καταστάσεων. Γι’ αυτό και δεν έχουν κανενός είδους σχέση με την πλαστή εικόνα που εμφανίζουν οι κομματικοί και συνδικαλιστικοί υπηρέτες του κράτους.

 

Δεκαετίες ολόκληρες προσπαθούσαν να αποκρύψουν τα γεγονότα τόσο σε σχέση με τις βίαιες κι ανεξέλεγκτες συγκρούσεις όσο και την καθοριστική στάση και δράση των αναρχικών σ’ αυτές, όπως και σε τόσα άλλα γεγονότα. Εννοείται, πως οι αναρχικοί δεν διεκδικούν τίτλους και ιστορική δικαίωση από κανέναν (εξουσιαστή ή μη) γιατί η δράση, η στάση και ο τρόπος ζωής τους είναι μια διαρκής και ανιδιοτελής συνεισφορά που δεν διεκδικεί δάφνες, τιμές και απολαβές. Δεν μπορούν, ωστόσο, να παραμένουν σιωπηλοί μπροστά στην διαστρέβλωση και λεηλασία της πραγματικότητας από τα κάθε είδους εξουσιαστικά αποβράσματα.

 

Οι συγκρούσεις και οι αδιάλλακτοι αγώνες των ανθρώπων δεν είναι κούφια λόγια από τους εξώστες που τα εκφωνούν αυτοί που ταΐζονται από το κράτος και τους επιχειρηματίες για να παριστάνουν τους αδιάλλακτους αγωνιστές και υπερασπιστές των συμφερόντων όσων βρίσκονται κάτω από τις σύγχρονες συνθήκες σκλαβιάς.

Είναι η αποτελεσματική στάση των ανθρώπων που αποζητούν την ελευθερία, την κοινωνική δικαιοσύνη και την συνύπαρξή τους χωρίς καταπιεστές κι εκμεταλλευτές.

 

Αυτή η στάση των ανθρώπων που αγωνίζονται με ουσιαστικό και λειτουργικό τρόπο στην κατεύθυνση της ατομικής και κοινωνικής απελευθέρωσης δεν έχει σχέση με τις θεαματικές πρακτικές, που αφορούν «εικονικές» δράσεις, με τη μορφή «συγκρούσεων» ή άλλου είδους κινήσεων που μετρούν και ζυγίζουν τη δράση ανάλογα με το κόστος των ενδεχόμενων νομικών ή ποινικών κυρώσεων που χρησιμοποιεί σαν απειλή το κράτος. Τέτοιες πρακτικές υποβαθμίζουν και μετατρέπουν τον αγώνα για ζωή κι ελευθερία σε μπακαλίστικο λογαριασμό και σε ανιαρούς περιπάτους, που ξεκινούν από το πεδίο του Άρεως ή την Ομόνοια και κατευθύνονται προς τη βουλή ή προς κάποιο άλλο σημείο της Αθήνας.

 

Άραγε, τι να είναι αυτό που κάνει όλους τους διαμεσολαβητές και τους τεχνικούς της εξουσιαστικής επιβολής πάνω στους ανθρώπους να εξορκίζουν, να συκοφαντούν και να χρησιμοποιούν όλων των ειδών τα ψέμματα; Να βάζουν σε εφαρμογή κάθε μέσο τρομοκράτησης ώστε να αποτρέψουν τα εκατομμύρια καταπιεσμένων και εκμεταλλευόμενων του ελλαδικού χώρου (κάτι άλλωστε που συμβαίνει και παγκόσμια) να δράσουν άμεσα και συγκρουσιακά τόσο ενάντια στους αντιανθρώπινους σχεδιασμούς των εξουσιαστών, όσο και ενάντια στο ίδιο το κράτος και τους θεσμούς – μηχανισμούς με τους οποίους συντηρείται και αναπαράγεται;

 

Η απάντηση βρίσκεται στο γεγονός πως δεν έχουν κανένα τρόπο να συντηρήσουν τους όρους σκλαβιάς προς όφελος του κράτους, όταν οι άνθρωποι έρθουν σε άμεση αντιπαράθεση με ό,τι τους καταπιέζει και τους εκμεταλλεύεται, όταν ασκήσουν την δική τους βία απέναντι στην άμεση κι έμεση βία που ασκούν οι κρατούντες.

 

Οι κάθε είδους διαμεσολαβητές προτρέπουν τους ανθρώπους να έχουν πίστη στους νόμους και τους θεσμούς και να αποδέχονται τη βία των ραβδούχων του κράτους ως απαραίτητη. Που σημαίνει να υποταχτούν και να δεχτούν την έμμεση και άμεση μορφή βίας που τους ασκείται.

 

Έτσι, άνθρωποι αδρανοποιημένοι και ξεγελασμένοι παρακολουθούν τα όσα γίνονται σε βάρος τους σαν θεατές, κομπάρσοι ή ανίσχυρα πιόνια που τους δίνεται κατά καιρούς το «δικαίωμα» να πραγματοποιούν κάποιες «κινήσεις» για να ξεμουδιάσουν και να επιβεβαιώσουν την κατάσταση ελέγχου που έχουν βρεθεί μέσα από τη χειραγώγηση των, κομματικών και μη, φορέων. Η λογική «και μη χειρότερα» έχει οδηγήσει μια σημαντική μερίδα καταπιεσμένων στο να ακολουθεί τη μισοκακόμοιρη στάση «να πάρουμε όσα περισσότερα μπορούμε από αυτά που μας επιτρέπουν μετά από τη μεγάλη χασούρα». Κι αυτή η χασούρα θα συνεχιστεί. Γιατί τα κράτη και οι επιχειρηματίες ζητούν το προχώρημα της υποταγής και την εξαθλίωσης να βαθύνει όσο γίνεται περισσότερο. Έχουν αποδυθεί σ’ έναν πόλεμο που θα εξοντώσει εκατομμύρια ανθρώπους και που στρώνει το δρόμο για ακόμα χειρότερες συνθήκες, για όσους επιζήσουν. Έναν πόλεμο που θα προκαλέσει ακόμα μεγαλύτερη ερήμωση στον πλανήτη

 

Όλη αυτή η κατάσταση προκαλεί τη δυσφορία, την αντίθεση και την απαξίωση από μεριάς των καταπιεσμένων. Και τότε έρχονται οι «αντικαταστάτες». Αυτοί που θα χρησιμοποιήσουν την κοινωνική οργή για να αναλάβουν το ρόλο του διαπραγματευτή παίρνοντας σταδιακά τη θέση των φθαρμένων. Θα χρησιμοποιήσουν μάλιστα μερικά από τα θεαματικά και πολιτικοποιημένα τεχνάσματα που διαστρέφουν την κοινωνική βία κάνοντάς την ελεγχόμενη. Η κοινωνική οργή έχει και αξία χρήσης και αξία ανταλλαγής. Μόνο που οι αγαναχτισμένοι κι οργισμένοι άνθρωποι δεν είναι διατεθειμένοι να την πουλήσουν ή να την αφήσουν να αλλοτριωθεί, όπως τόσες φορές προηγούμενα.

 

Με τον εξανδραποδισμό να συνεχίζεται με πολλούς τρόπους, με την νόμιμη εξουθένωση των ανθρώπων δια μέσου των «ασφαλιστικών» νομοθετημάτων ψήφισαν μέσα σε κλίμα αγαστής συνεργασίας της κυβερνοαντιπολίτευσης, με το νομοσχέδιο για τις εργασιακές σχέσεις, γνωστό και ως flexicurity, η ζωή των ανθρώπων δεν θα έχει πολλές διαφορές από αυτήν των σκλάβων της αρχαίας εποχής.

 

Η «επιλογή» της ανοχής, μέσα από τα ξεγελάσματα των διαμεσολαβητών και των συνοδοιπόρων του κράτους και των βιομηχάνων δεν ήταν ποτέ διαρκής. Δεν αποτελούσε καν ένα «διάλλειμα».

 

Οι άνθρωποι δεν μπορούν να ανέχονται την συνεχή πορεία προς την ολοένα και μεγαλύτερη εξαθλίωση προκειμένου να διεξάγονται οι εξοντωτικές μάχες των κυρίαρχων σε οικονομικό και στρατιωτικό πεδίο.

 

Η βίαιη και συνεχής αντιπαράθεση στους κρατικούς σχεδιασμούς είναι ικανή να τους αποτρέψει και να δημιουργήσει προϋποθέσεις για την καταστροφή του καταπιεστικού κι εκμεταλλευτικού συστήματος και την αναρχία.

 

 

Γιατί είναι βέβαιο, πλέον, πως η επαναοικειοποίηση της αναρχίας από τα πλήθη των καταπιεσμένων κι εκμεταλλευόμενων είναι ο μόνιμος φόβος των καταπιεστών κι εκμεταλλευτών, του κράτους και των αφεντικών. Γιατί προσδιορίζει την ολοκληρωτική καταστροφή τους και των σχέσεων που έχουν επιβάλλει.

 

29 Απρίλη 2008

Συσπείρωση Αναρχικών

 



Με την υποστήριξη του Joomla!. Valid XHTML and CSS.