Ας συνεχίσουμε να χαράζουμε δρόμους για την αναρχία, με αδέσμευτη  σκέψη και δράση!


Επικοινωνία

ΤΑ ΠΙΡΑΝΧΑΣ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ, Ο ΟΤΕ ΚΑΙ ΤΑ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΜΕΝΑ «ΜΑΥΡΑ» ΤΑΜΕΙΑ ΚΟΜΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ PDF Εκτύπωση E-mail
Δευτέρα, 13 Οκτώβριος 2008 03:43

Είναι γεγονός ότι αποτελεί σημαντική αδυναμία για κάθε εξουσιαστή να μην έχει την δυνατότητα έστω και εν μέρει να μεταμφιέσει τα συμφέροντά του, να τα ανάγει σε ηθικές αρχές.

Στις περιπτώσεις αυτές, οι διαχειριστές της εξουσίας απλά μετρούν μέρες, για να αντικατασταθούν από κάποιους άλλους, που θα έχουν την ευχέρεια να χρησιμοποιήσουν την ηθική ως μπλάστρι σε πληγές, που δεν πρέπει να μείνουν άλλο ανοικτές.

 

Δεν έχει σημασία αν οι αντικαταστάτες είναι απλοί συνεχιστές του έργου των φθαρμένων προκατόχων τους. Αντίθετα, κάτι τέτοιο είναι το ζητούμενο. Φθάνει να μπορούν να μοιράσουν «νέες» ιδέες, «νέα» καθρεπτάκια και χάντρες σε όσους νιώθουν υπήκοοι, και να πείσουν το σινάφι τους ότι τα «εδάφη» που κερδήθηκαν, όχι μόνο θα διατηρηθούν, αλλά θα γίνουν περισσότερα.

 

Η πολιτική, ισχυρίζονται πολλοί, δεν γνωρίζει μονόδρομους, ούτε ακαμψίες. Και έχουν κάθε δίκιο. Στην ραχοκοκαλιά της βρίσκονται σε τέτοιο βαθμό η προσαρμοστικότητα και η ευελιξία, που θα τις ζήλευε κάθε αρπακτικό του ζωικού βασιλείου.

Όσο για το «καλό αποτέλεσμα», αυτό «δικαιώνει» και την χειρότερη πράξη…

 

Αλλά ας δούμε πιο συγκεκριμένα ορισμένα πράγματα.

Κατ’ αρχήν σε ιδεολογικό επίπεδο συνεχίζει να  προβάλλεται από τους διαχειριστές της εξουσίας η ύπαρξη μιας κοινωνίας, που απαιτεί «νομιμότητα για όλους». Είναι, όπως ισχυρίζονται, ένα κοινωνικό αίτημα, που έχουν αποδείξει ότι είναι διαθέσιμοι, ότι έχουν την λεγόμενη πολιτική βούληση να το ικανοποιήσουν.

 

Η προσπάθεια χειραγώγησης, θα πει κάποιος, είναι εμφανής και βασίζεται, όπως και εμείς επανειλημμένα έχουμε υποστηρίξει, στην δικαστική παραπομπή-διαχείριση των «σκανδάλων» που βγαίνουν στην φόρα από τα ΜΜΕ και εξελίσσονται σ’ ένα ελεγχόμενο επικοινωνιακό πεδίο. Ας κρατήσουμε την «υπερενεργοποίηση» της δικαστικής εξουσίας από τα ΜΜΕ, που την παροτρύνουν, αλλά και την αναπαριστούν σταθερά. Τα «σκάνδαλα» πρέπει πρώτα απ’ όλα να κριθούν, να δικαστούν εδώ και τώρα. Έτσι η «εικονική δίκη» συνδιαχειρίζεται το πολιτικό μέλλον των φερόμενων ως πρωταγωνιστών των «σκανδάλων» και την ποινική έκβαση της υπόθεσης που τους αφορά, προβάλλοντας μια διαρκή «κάθαρση», ένα συνεχές φρεσκάρισμα του πολιτικού σκηνικού που δήθεν νομιμοποιείται και υποβάλλεται από τις συνεχόμενες δημοσκοπήσεις και τα «αποτελέσματά» τους.

 

Κατά τον ίδιο τρόπο «εικονικές» είναι και οι πρόσφατες αγωγές του πολυπράγμονα επιχειρηματία Βγενόπουλου (δικηγόρου παλαιότερα των εφοπλιστών με τους οποίους και τώρα κάνει μπίζνες, αναμεμειγμένου με το χρηματιστήριο, με την Marfin Bank, με το ποδόσφαιρο, δίαυλου για σαουδαραβικά συμφέροντα κ.λπ.) εναντίον αρχηγών πολιτικών κομμάτων, αφού είναι σχεδόν απίθανο να φθάσουν στις δικαστικές αίθουσες, αλλά ούτε και ζητούμενο. Δείχνουν, όμως, ότι οι εξελίξεις είναι κάτι παραπάνω από ραγδαίες στο μοίρασμα της πίττας.

 

Εκτός και αν θεωρήσει κάποιος ότι ο Βγενόπουλος ενεργεί κινούμενος από κάποια αθεράπευτη δικομανία… Επειδή όμως δεν φαίνεται να είναι έτσι τα πράγματα, γεγονός παραμένει ότι ο Βγενόπουλος, έχοντας ήδη φροντίσει να στραφεί με αγωγές ενάντια στον Παπανδρέου και στον Τσίπρα, όπως και προηγουμένως στο  τηλεοπτικό σταθμό STAR, ετοίμαζε ήδη το σκηνικό της εμφάνισής του στην Βουλή. Μιας εμφάνισης που, υπό αυτές τις συνθήκες, δεν ήρθε απλά να συμβολίσει, αλλά να εγγράψει στις κυριαρχικές υποθέσεις μια πανηγυρική είσοδο στο ίδιο το κοινοβούλιο, σε έναν «παραδοσιακά» πολιτικό χώρο, στην κατ’ εξοχήν στέγη των κομμάτων και των πολιτικών, την ρυθμιστική και παρεμβατική παρουσία οικονομικών συμφερόντων πολυσύνθετων αφ’ ενός και αφ’ ετέρου «καινοτόμα» φιλόδοξων για τις εδώ συνθήκες… Την τιμή του κοινοβουλίου φαίνεται να προσπάθησαν να σώσουν με δηλώσεις τους  εκπρόσωποι του ΚΚΕ, που κατέληξαν ότι ο Βγενόπουλος έπρεπε να φάει ξύλο εξ αιτίας της προκλητικής του στάσης!!! Την επόμενη φορά «σύντροφοι», την επόμενη… 

 

Όσο για τα ΜΜΕ στο σύνολο τους αρκέστηκαν να κρατήσουν «ίσες» αποστάσεις αφού από την μια επέδειξαν τον δέοντα σεβασμό για «έναν επιχειρηματία που δίνει δουλειά σε 55.000 εργαζόμενους» και από την άλλη υπερασπίστηκαν το «δικαίωμα των πολιτικών να κάνουν κριτική χωρίς όρια»…

 

Την ίδια σχεδόν στιγμή στο Μόναχο ξεκινά η δίκη για τα «μαύρα» ταμεία της Siemens, που εκτός των άλλων χρηματοδοτούσαν πολιτικούς και κόμματα στην Ελλάδα, τόσο σε σχέση με την Ολυμπιάδα του 2004, όσο και με συμφωνίες σε σχέση με τον ΟΤΕ, σύμφωνα με τον πρώην «πράσινο» αναπληρωτή διευθυντή του Γ. Σκαρπέλη.

 

Έχουν γνώση, όμως, οι φύλακες...

Τα μεγάλα «ψάρια» είτε έχουν διακριτικά αποστρατευθεί και ιδιωτεύουν χωρίς να τους καίγεται καρφάκι ούτε καν για προσχηματικές διώξεις εναντίον τους, αφού η παραγραφή μέσω του νόμου περί ευθύνης υπουργών είναι εξασφαλισμένη, είτε εξακολουθούν να βρίσκονται στο προσκήνιο απολαμβάνοντας δόξες και τιμές απ’ όλους, αφού ξέρουν ότι κανέναν δεν συμφέρει να προχωρήσουν και πολύ τα πράγματα.  Μπορεί να αποκλείσει κανείς αυτήν την περίπτωση; Αν λάβουμε υπ’ όψιν παρόμοιες καταστάσεις είτε στην Γαλλία, είτε στην Ιταλία, είτε στην Γερμανία η απάντηση δεν μπορεί παρά να είναι αρνητική. Εκείνο όμως που φαίνεται να απομακρύνει μια τέτοια εκδοχή είναι φυσικά η πραγματικότητα του κοινωνικού ανταγωνισμού στις δοσμένες ιδιαίτερες συνθήκες, αλλά και η ύπαρξη ή μη εναλλακτικών τρόπων εξασφάλισης του κοινωνικού ελέγχου.

 

Παρ’ όλα αυτά η περίπτωση του ΟΤΕ είναι πράγματι ενδεικτική και όχι μόνο όσον αφορά τις μίζες της Siemens και την χρηματοδότηση με «μαύρο» χρήμα τόσο των πολιτικών κομμάτων όσο και των επιτήδειων υπουργών και άλλων μεσαζόντων.

 

Οι κυβερνήσεις Σημίτη μετά το 1996 επανενεργοποίησαν ένα πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων ανάλογο με εκείνο της ΝΔ στις αρχές της δεκαετίας του 1990.

Μόνο που πρόσεξαν ιδιαίτερα κάποιες «λεπτομέρειες». Ήταν πράγματι ρεαλιστές σε σχέση με τους ρυθμούς υλοποίησης ενός προγράμματος μη συγκρουσιακού ως προς την εφαρμογή του. Το Πασόκ προσέφερε μια πιο «μετριοπαθή» και «μη ιδεολογική» εκδοχή των ιδιωτικοποιήσεων, υπογραμμίζοντας τη διατήρηση του «δημόσιου» ελέγχου επί των κυρίων επιχειρήσεων της λεγόμενης κοινής ωφελείας, όπως ο ΟΤΕ και η ΔΕΗ. Στην συνέχεια κατά την δεύτερη κυβέρνηση Σημίτη το 2000-2004, άρχισε να επιδεικνύεται η απαιτούμενη πλέον τόλμη, ακόμα και στην περίπτωση κερδοφόρων επιχειρήσεων.

 

Μ’ άλλα λόγια ο λεγόμενος δημόσιος έλεγχος καθορίστηκε στην περίοδο Σημίτη από την ύπαρξη ενός μειοψηφικού μετοχικού μεριδίου, καθοριστικού όμως εξαιτίας την διασποράς των υπολοίπων μετοχών. Χαρακτηριστική είναι, επίσης, τόσο η περίπτωση της Εθνικής Τράπεζας, όπου το κράτος φθάνει να κατέχει το 7,5%, αλλά συνεχίζει να ασκεί τον έλεγχο μέσω των κεφαλαίων των ασφαλιστικών ταμείων που παραμένουν κύριοι μέτοχοι με 20% ή και μέσω της εκκλησίας, όσο και η περίπτωση της Εμπορικής Τράπεζας, όπου τα ασφαλιστικά ταμεία έχουν το 40% των μετοχών.

 {mospagebreak}

Από την άλλη το κράτος εξασφάλισε με το αζημίωτο (αγορά νέων κρατικών ομολόγων, στήριξη γενικότερων οικονομικών σχεδιασμών) την συμμετοχή των τραπεζών αυτών σε μεγάλα λεγόμενα δημόσια έργα, ικανοποιώντας και τα συμφέροντα των απαιτητικών υπολοίπων μετόχων.

 

Οι σχεδιασμοί αυτοί, που πολλές φορές προχωρούσαν μέσω του χρηματιστηρίου, έτυχαν πλατιάς πολιτικής συναίνεσης, αλλά και στήριξης από τα ΜΜΕ, απέφυγαν τις κοινωνικές αντιδράσεις εκτός των άλλων και λόγω της απόρριψης του μοντέλου «θεραπείας-σοκ» της περιόδου 1990-1993, που είχε κουβαλήσει το επιπλέον βάρος χιλιάδων απολύσεων εργαζομένων, κυρίως στις λεγόμενες προβληματικές βιομηχανικές επιχειρήσεις.

 

 Όσο για τα έσοδα από τις κινήσεις αυτές, πρόκειται πράγματι για ιλιγγιώδη ποσά. Που πήγαν; Κυρίως στις εγκαταστάσεις που ετοιμάστηκαν εσπευσμένα μετά την ανάληψη το 1997 των Ολυμπιακών αγώνων (με υποσχετική εκτός των άλλων την «εξάρθρωση της τρομοκρατίας») και πολύ λιγότερο στα λεγόμενα μεγάλα έργα (νέο αεροδρόμιο, οδικές αρτηρίες, μετρό κ.λπ.) μέσω των περιορισμένων Συμπράξεων Δημόσιου και ιδιωτικού τομέα.

 

Αν αναλογιστεί κανείς αφ’ ενός την επέμβαση στην Γιουγκοσλαβία το 1999 και τις γενικότερες εξελίξεις στα Βαλκάνια, αφ’ ετέρου την πολύχρονη εκστρατεία των σταυροφόρων ενάντια στην «τρομοκρατία» και την συνεπακόλουθη μακρόχρονη παραμονή εκατοντάδων χιλιάδων στρατιωτών στο κέντρο της Ευρασίας, καταλαβαίνει πόσο ζωτική σημασία είχαν, από κάθε άποψη, τα λεγόμενα μεγάλα έργα στο νοτιοανατολικό άκρο της Ευρώπης. Επί πλέον η παράδοση του Οτζαλάν θα πιστοποιήσει τις ειλικρινείς «αντι»τρομοκρατικές κατευθύνσεις του ελληνικού κράτους, θα προοιωνήσει τους τρόπους διαχείρισης της «εξάρθρωσης της τρομοκρατίας» (με δεδομένη πλέον τη επιτακτική σύγκλιση, έστω και σε ορισμένες περιπτώσεις για διαφορετικούς λόγους, αμερικανικών, γερμανικών και στην συνέχεια βρετανικών και γαλλικών κρατικών συμφερόντων) και θα βάλει τις βάσεις για διευθετήσεις, που ακόμη εξελίσσονται στα βόρεια σύνορα ενός, μετά το 2003, κατεχόμενου Ιράκ. Ταυτόχρονα η διεκπεραίωση και η επίδειξη «αντι»τρομοκρατικού έργου από το Πασοκ., εγγεγραμμένες ούτως ή άλλως στην κοινωνική μνήμη, συνεχίζουν να αποτελούν μέρος των αιτιών που ευθύνονται για την απομάκρυνση απ’ αυτό ενός κοινωνικού κομματιού με ιδιαίτερες καταβολές,  όσο και να αποσιωπείται επισταμένως κάτι τέτοιο από όλους τους περισπούδαστους δημοσιολόγους.

 

Η διαχείριση, λοιπόν, της παραμονής της ΝΔ στην εξουσία, παραπέμπει επίμονα σ’ αυτά ακριβώς τα θεμέλια. Η ίδια, όμως, διαχείριση περιλαμβάνει τόσο την σταθεροποίηση ενός «προβληματικού» και «βεβαρημένου» Πα.σο.κ., όσο και την ανακατανομή ισχύος των υπολοίπων Συ.ριζ.α., ΚΚΕ και ΛΑΟΣ.

 

Σ’ αυτήν ακριβώς την κατεύθυνση, όπως έχουμε ήδη αναφέρει, η διακομματική σύμπλευση και η καθολική αναγνώριση της «επιτυχούς» άσκησης βέτο στην περίπτωση του «Μακεδονικού» ζητήματος, ήρθε να ανακουφίσει τα προβλήματα ως το «βαρύ χαρτί». Αλλά απ’ ότι φαίνεται δεν θα παραμείνει το μόνο.

 

Είναι ευδιάκριτη, πλέον, η σκοπιμότητα της καθυστέρησης και της αναζήτησης της κατάλληλης στιγμής του επίσημου κλεισίματος επικείμενων συμφωνιών δισεκατομμύριων ευρώ για εξοπλιστικά προγράμματα, που έχουν ήδη πλασάρει γαλλικά, αμερικανικά, γερμανικά και άλλα συμφέροντα. Και είναι γνωστό ότι τέτοιες συμφωνίες συμπεριλαμβάνουν πολιτική σταθερότητα και στήριξη που θα προσφερθεί αφειδώς αν οι υποσχέσεις τηρηθούν και οι «πελάτες» μείνουν δεόντως ικανοποιημένοι. «Βαρύ χαρτί» είναι σίγουρο ακόμη ότι θα αποτελέσουν και οι «χαρμόσυνες» επικείμενες εξελίξεις στο «Κυπριακό», που δρομολογούνται μετά την εκλογή του «κόκκινου» Χριστόφια.

 

Όσο για το «προβληματάκι» της ακρίβειας, εξαγγέλλονται ρυθμιστικά «φιλολαϊκά» μέτρα που θα δράσουν ως «ασπιρίνες», ενώ την κατάλληλη στιγμή θα προβληθούν δεόντως τα «δραστικά» τους αποτελέσματα, χωρίς όμως να υπάρχει καμία αμφιβολία ότι  τους μόνους που θα ανακουφίσουν θα είναι τους «θεράποντες ιατρούς»… Ως τότε η αποσυμπίεση της κοινωνικής δυσαρέσκειας θα αναζητείται μέσω επιχειρημάτων ότι φταίει η «διεθνής συγκυρία», η κερδοσκοπία των επιχειρήσεων και η άνοδος των τιμών των καυσίμων σε παγκόσμιο επίπεδο, που έχουν φέρει σε απόγνωση τεράστιους πληθυσμούς σ’ όλο τον κόσμο. Σημαντικά βάρη της ευθύνης θα συνεχίσουν να πέφτουν στην ούτως ή άλλως καταγέλαστη Επιτροπή Ανταγωνισμού, η λειτουργία της οποίας αφορά την επιβολή αστείων προστίμων, που ποτέ δεν πληρώνουν βέβαια οι πολυεθνικές των καρτέλ των τροφίμων. Ακόμη και στις περιπτώσεις που θα πληρώσουν μια ελάχιστη προκαταβολή, τα δικαστήρια θα φροντίσουν, όπως ήδη γίνεται, είτε να τις απαλλάξουν, είτε να κατοχυρώσουν άλλη μια μίζα-«πρόστιμο», ως προσφορά στο «αγανακτισμένο» κράτος.

 

Τέλος, σχετικά με την άνοδο των τιμών των καυσίμων, θα επισημάνουμε ότι σημαίνει μια επί πλέον συγκέντρωση τεράστιων εσόδων, τόσο για τα κράτη που τα παράγουν όσο και για όσους εμπλέκονται στην μεταφορά και τη διύλισή τους. Ένα πολύ μεγάλο μέρος των εσόδων αυτών κατευθύνεται, όπως και στο παρελθόν σε στρατιωτικούς σκοπούς. Όμως τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Εν συντομία θα αναφέρουμε τα εξής. Ήδη από το Ιούνιο του 1995 η Washington Post «προφήτευε» ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μια νέα πετρελαϊκή κρίση. Τον ίδιο μήνα και τον ίδιο χρόνο τα μέλη του καρτέλ που λέγεται ΟΠΕΚ σε συνάντηση τους στην Βιέννη, εξέφραζαν την ανησυχία τους για την ολοένα και μεγαλύτερη παραγωγή πετρελαίου από χώρες, που δεν ήταν μέλη του. Είναι μια περίοδος που η τιμή του πετρελαίου ανεβαίνει από 18 σε 24,5 δολάρια το βαρέλι, ενώ υπολογίζεται ήδη από τότε ότι οι ανάγκες της Κίνας το 2015 θα έφταναν σχεδόν στο σύνολο της παραγωγής των χωρών του ΟΠΕΚ.

 

Δεκατρία χρόνια μετά, γνωρίζουμε τις εξελίξεις τόσο σε κράτη-παραγωγούς στην Λ. Αμερική όπως η Βενεζουέλα, όσο και σε περιοχές που «καίνε», όπως στη Μ. Ανατολή, στη Σ. Αραβία, στο Ιράκ, στο Ιράν, αλλά και στον Καύκασο χωρίς να ξεχνούμε την αναζωπύρωση της συζήτησης για τις απεριόριστες δυνατότητες της πυρηνικής ενέργειας (σύντηξη), το άνοιγμα γεωστρατηγικών «δρόμων» για την μεταφορά φυσικού αερίου, αλλά και την αντιμετώπιση περιοχών, όπως η Δ. Αφρική και ο κόλπος της Γουινέας, ως νέου ελντοράντο με τις ΗΠΑ να κατηγορούν το γαλλικό κράτος για την διάθεση του να μονοπωλήσει τον έλεγχο της περιοχής.

 

Παρ’ όλα αυτά, οι «εμμονές» των κυρίαρχων περί «έλλειψης» ενέργειας θεωρούμε ότι τις περισσότερες φορές είναι ένα «φάντασμα», με ολοφάνερα, όμως, κίνητρα… Και αυτά δεν είναι ποτέ μόνο οικονομικά.

 

Θα κλείσουμε αναφερόμενοι στις φυσικές ή μη καταστροφές, όπως αυτές στην Κίνα ή στην Μιανμάρ με συνολικά πάνω από 150.000 χιλιάδες νεκρούς, εκατομμύρια αστέγους, και στον ιδιαίτερο χειρισμό τους είτε από το πρόθυμο (για «εξωτερική» βοήθεια) κινέζικο καθεστώς είτε από την απρόθυμη (ν’ ανοίξει τις πόρτες σ’ ανεπιθύμητους «παρατηρητές») χούντα της Μιανμάρ.

 

Αυτοί οι χειρισμοί φαίνεται να αξιολογούνται ενδελεχώς από τις διάφορες «δεξαμενές σκέψης» των υπόλοιπων πόλων της κυριαρχίας. Το ενδιαφέρον τους βέβαια είναι κατανοητό αφού οι συγκρίσεις, ειδικά για την περίπτωση της Κίνας φανερά παραπέμπουν εκτός των άλλων σε ανάλογες περιπτώσεις, είτε του μεγάλου σεισμού στην Αρμενίας το 1988, είτε λίγο πριν το 1986 στην περίπτωση του Τσερνομπίλ με την έκρηξη σε πυρηνικούς αντιδραστήρες με συνέπειες στην υγεία εκατομμυρίων ανθρώπων που ακόμα και σήμερα δεν μπορούν να υπολογιστούν. Μόνο που δεν είναι αυτά τα αποτελέσματα που ενδιαφέρουν τους παραπάνω αναλυτές, αλλά οι δυνατότητες τόσο σημαντικών κομματιών της παγκόσμιας κυριαρχίας να ανταπεξέλθουν στις «ιδιαίτερες» αυτές συνθήκες, να διατηρήσουν ή να αυξήσουν την ισχύ τους σε συνθήκες «μεταστροφής» και «διαφάνειας» όπως στην περίπτωση της πρώην Σοβιετικής  Ένωσης.

 

Θα θυμίσουμε ακόμη ότι στις ΗΠΑ λόγω του τυφώνα Κατρίνα το 2005 απομακρύνθηκαν από τις εστίες τους 1.000.000 άνθρωποι, ενώ στο Πακιστάν την ίδια χρονιά έμειναν άστεγοι 3.000.000 άνθρωποι. Δεν χρειάζεται να πούμε ότι μόνο και μόνο με το άκουσμα των σημείων στα οποία εκδηλώθηκαν αυτά τα φυσικά ή μη φαινόμενα οποιοσδήποτε καταλαβαίνει ότι η διαχείριση αυτών των καταστάσεων παραπέμπει στην απήχηση που έχουν σύμφωνα με τους ειδικούς στις γενικότερες γεωστρατηγικές εξελίξεις, αλλά και στην σταυροφορία ενάντια στην «τρομοκρατία» σε μία αναμφισβήτητα πολυπολική κυριαρχική κατάσταση…

 

Συσπείρωση Αναρχικών

(Δημοσιεύτηκε στη ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φύλλο 73, Ιούνιος 2008)

Τελευταία Ενημέρωση στις Δευτέρα, 17 Νοέμβριος 2008 23:18
 



Με την υποστήριξη του Joomla!. Valid XHTML and CSS.