Το παρακάτω κείμενο γράφτηκε μια μέρα πριν από την ΕΙΣΒΟΛΗ των χερσαίων δυνάμεων του Εβραϊκού Κράτους στην Λωρίδα της Γάζας. Το δημοσιεύουμε σαν ελάχιστη ένδειξη αλληλεγγύης στους ανθρώπους της Παλαιστίνης. Ο αγώνας για την καταστροφή κάθε κράτους είναι και αγώνας για την καταστροφή του κράτους του Ισραήλ.
Λευτεριά στην Παλαιστίνη!!!
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΟΥΣ
ΚΑΝΕΝΑ ΚΡΑΤΟΣ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ
ΚΑΝΕΝΑ ΚΡΑΤΟΣ Σ’ ΟΛΗ ΤΗ ΓΗ
«Υπάρχει ένα ερώτημα σε όλο το ισλαμικό κίνημα, "Τι είναι αυτό που θέλετε, Αμερικανοί; Η Χαμάς ανέβηκε στην εξουσία με εκλογές και την περικυκλώσατε, την στραγγαλίσατε οικονομικά και προσπαθείτε να την εξοντώσετε. Αρα η λύση δεν είναι η Χαμάς αλλά η Αλ-Κάιντα και οι Αμερικανοί ξέρουν τι σημαίνει Αλ-Κάιντα”»
Dr Abdullah al –Nafisi,
καθηγητής πανεπιστημίου στο Κουβέιτ
σε τηλεοπτική εκπομπή του Al-Arabiya
Η μαζική σφαγή των Παλαιστινίων από το ισραηλινό κράτος που ξεκίνησε την μέρα μετά τα Χριστούγεννα του 2008 και συνεχίζεται μέχρι σήμερα (2 Ιανουαρίου 2009) ήρθε να υπενθυμίσει για πολλοστή φορά το κτηνώδες και αποκρουστικό πρόσωπο της παγκοσμιοποιημένης κυριαρχίας. Η νέα φάση της γενοκτονίας των Παλαιστινίων της Γάζας που μέχρι στιγμής μετρούν πάνω από 3000 νεκρούς και τραυματίες από τους σφοδρούς βομβαρδισμούς από αέρος και θαλάσσης, δεν έχει το προηγούμενό της από την ίδρυση του εβραϊκού κράτους στα αραβικά εδάφη, ξεπερνώντας ακόμα και τον πολεμο των «έξι ημερών», του 1967. Την ίδια ώρα το ισραηλινό κράτος πριν πραγματοποιήσει μια μεγάλης κλίμακας χερσαία επιδρομή επιστρατεύει 10.000 έφεδρους, συσσωρεύει στρατιωτικές δυνάμεις στα σύνορα με την Γάζα και καλεί τους ξένους υπηκόους να την εγκαταλείψουν μέσα από τα μεθοριακά φυλάκια που ελέγχει.
Η Λωρίδα της Γάζας, είναι μια μακρόστενη ταινία γης που συνορεύει προς νότον με την Αίγυπτο, στο βορρά και στην ανατολή με το εβραικό κράτος και δυτικά βρέχεται από την Μεσόγειο. Με μήκος 42 χλμ και πλάτος από 6-12 χλμ είναι το πιο πυκνοκατοικημένο μέρος στον πλανήτη. Κάτω από άθλιες συνθήκες που επιδεινώνουν κατά πολύ το απόλυτο οικονομικό εμπάργκο και ο ναυτικός αποκλεισμός που έχει επιβάλλει το Ισραήλ, ενάμισυ εκατομμύριο παλαιστίνιοι, στοιβαγμένοι, προσπαθούν να επιβιώσουν στερούμενοι τα βασικά αγαθά για ανθρώπινη διαβίωση. Το νερό είναι είδος πολυτελείας, η ηλεκτροδότηση των οικισμών γίνεται για μερικές μόνο ώρες την ημέρα, ενώ τα φάρμακα και ο ιατροφαρμακευτικός εξοπλισμός σπανίζουν.
Αυτό το μικρό κομμάτι γης μαζί με την Δυτική Όχθη είναι το απομεινάρι του παλαιστινιακού κράτους που υποσχέθηκαν οι Μεγάλες Δυνάμεις στην τότε παλαιστινιακή ηγεσία και καρπός των συνεχών υποχωρήσεων και παραχωρήσεων προς τον αμερικανο-ισραηλινό άξονα και τις μαριονέτες του στην ευρύτερη περιοχή όσο και προς την ευρωπαική και ρωσική συνιστώσα της παγκόσμιας κυριαρχίας.
Ο Γιασέρ Αραφάτ και η φατρία του γνωστή σαν ΦΑΤΑΧ αναγνώρισε πλήρως το Ισραήλ και ως αντάλλαγμα εισέπραξε διεθνή αναγνώριση και πακτωλό δολλαρίων για τον εξοπλισμό των συμμοριών που θα αναλάμβαναν να στελεχώσουν τις δυνάμεις ασφαλείας του νεοσύστατου παλαιστινιακού κράτους. Ποιού κράτους όμως; Το Ισραήλ τυπικά τήρησε τις συμφωνίες και παραχώρησε κάποιους θύλακες γής, τους πιο άχρηστους, άνυδρους και άγονους όμως, ενώ η απομάκρυση των εβραίων εποίκων από τις ισραηλινές αρχές είχε μεγάλη δόση θεατρινισμού. Παράλληλα συνεχίζονταν με αμείωτο ρυθμό οι επίθεσεις κατά των παλαιστινίων ενώ οι κρατούμενοι άραβες στις σιωνιστικές φυλακές ξεπερνούν τους 10.000. Μόλις το 2006, οι ισραηλινές δυνάμεις αποχώρησαν από το εσωτερικό των εδαφών που έλεγχε η «Παλαιστινιακή Αρχή» για να περικυκλώσουν με ασφυκτικό κλοιό τις δύο χωριστές πλέον επαρχίες του θλιβερού αυτού μορφώματος του οποίου η ηγεσία έπρεπε να πάρει ειδική άδεια και να υποστεί όλους τους ελέγχους από την κατοχική κυβέρνηση του Τελ Αβίβ για να μεταβεί από τη Γάζα στο «προεδρικό μέγαρο» της Ραμάλα…
Οι αλλεπάλληλες προσπάθειες για από κοινού συνδιοίκηση της ΦΑΤΑΧ και της ριζοσπαστικής ΧΑΜΑΣ -με ό,τι αυτό συνεπαγόταν για τον ανυπότακτο αγώνα ενός σημαντικού κομματιού της παλαιστινιακής κοινωνίας ενάντια στο σιωνιστικό κατοχικό καθεστώς, έμελλε όλες να καταλήξουν σε λουτρό αίματος ανάμεσα στις δύο μερίδες. Οι τελευταίες «αναγνωρισμένες» εκλογές (2006) με ευρωπαίους παρατηρητές ανέδειξαν νικήτρια την ΧΑΜΑΣ με μεγάλη πλειοψηφία, μια νίκη που χαρακτηρίστηκε από πολλούς ως «αναπόφευκτη», τόσο λόγω της σημαντικής φιλανθρωπικής και κοινωνικής δράσης της ΧΑΜΑΣ όσο και για το γεγονός ότι αντιπροσώπευε την μοναδική(;) μαχητική επιλογή απέναντι στο διεφθαρμένο και τυρρανικό καθεστώς του Μαχμούντ Αμπάς.
Όσο όμως «συντριπτική» και αν ήταν η εκλογική νίκη της ΧAMAΣ, άλλο τόσο «πύρρειος» αποδειχτηκε στην πορεία. Από την πρώτη μέρα της «νίκης», το ηττημένο στρατόπεδο της ΦΑΤΑΧ επιτέθηκε κατά των νικητών σε ένα ακόμα λουτρό αίματος. Η ριζοσπαστική ΧΑΜΑΣ επικρατεί εύκολα στο παραδοσιακό της προπύργιο, την Γάζα ενώ οι οπαδοί και τα μέλη της ΦΑΤΑΧ υποχωρούν στη Δυτική Όχθη. Πολλά μέλη της ΦΑΤΑΧ ζήτησαν –και έλαβαν- άσυλο στο ίδιο το Ισραήλ αναμεσα τους και ο γραμματέας της ΦΑΤΑΧ στην Γάζα…
Παρ' ότι νικήτρια των εκλογών, η ΧΑΜΑΣ εξαναγκάστηκε από τις δυνάμεις της ΕΕ, ΗΠΑ και Ρωσίας να μοιραστεί την εξουσία με την ΦΑΤΑΧ και να αποδεχτεί ως εκπρόσωπο στις διεθνείς συναντήσεις τον Μαχμούντ Αμπάς ενώ το ζήτημα των κατεχομένων από το Ισραήλ αραβικών εδαφών και το ζήτημα των παλαιστίνιων προσφύγων περνά σε δεύτερη μοίρα λόγω της προσπάθειας εύρεσης συμμάχων και πόρων χρηματοδότησης. Ήδη έχουν περάσει πολλά χρόνια από την τελευταία επίθεση αυτοκτονίας κατά ισραηλινού στόχου…
Από τότε ο ασφυκτικός οικονομικός αποκλεισμός από Ισραήλ, ΕΕ και ΗΠΑ και ένας πόλεμος «έντασης» με εξάρσεις και υφέσεις ανάμεσα στην ΧΑΜΑΣ και το Ισραήλ στοιχειώνει την ζωή των εγκλωβισμένων στη Γάζα, κάτω από την σκιά των συνεπειών του πολέμου ανάμεσα στο Τελ Αβίβ και τη Χεζμπολάχ το 2006.
Σύμφωνα με το ισραηλινό κράτος, το εκτελεστικό όργανο, και τους οργανωτές, ενορχηστρωτές, συνενόχους και συμμέτοχους στη νέα σφαγή, την συνασπισμένη κυριαρχία, ο στόχος είναι η ανατροπή της ηγεσίας της ΧΑΜΑΣ. ΗΠΑ και Γερμανία καθώς και η τσέχικη προεδρία της ΕΕ εμφανίζονται ευθυγραμμισμένες ως προς την υπεράσπιση τους δικαιώματος του Ισραήλ «να υπερασπιστεί τους πολίτες του από τις ρουκέτες της ΧΑΜΑΣ», οι Ρώσοι «παρακολουθούν στενά», οι Γάλλοι «περιμένουν», το Ιράν έστειλε έναν χάρτινο πύραυλο με κεφαλή από κομφετί στα κεφάλια των χασάπηδων, ενώ η Αίγυπτος έχει αποκλείσει όλα τα περάσματα προς το εδαφός της τηρώντας απλώς τον έκτο όρο της συμφωνίας ειρήνευσης με το Τελ Αβίβ. Και ο Ομπάμα απλώς επιβεβαίωσε τη διάσημη ρήση του χασάπη της Τιεν-Α-Μεν, Ντενγκ Ξιάο Πινγκ ότι «άσπρη γάτα, μαύρη γάτα, αρκει να πιάνει τα ποντίκια». Ο φέρελπις πρόεδρος έχοντας συμφωνήσει με το Ισραήλ για την δημιουργία ενός νέου STATUS QUO στην Μέση Ανατολή, παίζει αμέριμνος γκόλφ στην Χαβάη,
Όπως βλέπουμε, ακόμα και οι παραδοσιακοί σύμμαχοι της ΧΑΜΑΣ όπως το Ιράν και η Συρία απλώς περιμένουν την ανατροπή της από το στρατό του Ισραήλ, επιδιδόμενοι σε φραστικούς λεονταρισμούς. Δεν θα πρέπει αυτό όμως να ξαφνιάσει κανέναν, είναι το ίδιο Ιράν που άφησε τους αμερικανικούς πυραύλους να ισοπεδώσουν τις ιερές πόλεις του Sh’ia, Νατζάφ και Καρμπάλα για να συμμετάσχει στην λεηλασία του Ιράκ, υπενθυμίζοντας και στους πιο δύσπιστους ότι οι ιρανικές επιδιώξεις αποτελούν την ακριβή συνέχεια των παλιών περσικών επεκτατικών σχεδίων.
Θα ήταν όμως λάθος να απομονωθεί μια τόσο ευρείας κλίμακας επιχείρηση από τα ευρύτερα σχέδια των κυριάρχων στην Μέση Ανατολή και όχι μόνο. Η χρονική περίοδος που επελέγη για αυτή τη γενοκτονία, λιγότερο σχετίζεται με τον «μεταβατικό» της χαρακτήρα –αλλαγή προεδρίας στην ΗΠΑ και στην ΕΕ, ενώ λήγει η θητεία του Αμπάς- και περισσότερο με την μετακίνηση των αμερικανικών δυνάμεων από το Ιράκ στο Αφγανιστάν, ως αποτέλεσμα της ήττας των στρατευματών της ενωμένης κυριαρχίας από τους ιρακινούς μουτζαχεντίν και τις ταξιαρχίες των ξένων μαχητών. Ένα κεραυνοβόλο πλήγμα κατά του ανυπότακτου κομματιού των παλαιστινίων, μετά τον οικονομικό αποκλεισμό και τον πόλεμο «χαμηλής έντασης», χρειάζεται πάντα αξιόπιστα άλλοθι όπως η υπογραφή μιας εκεχειρίας και αληθοφανείς προφάσεις όπως η μη τήρηση ή η μη ανανέωση της. Πότε άλλωστε τηρήθηκε;
Εξ άλλου, η συσσώρευση τόσων μεγάλων στρατιωτικών δυνάμεων στην Ανατολική Μεσόγειο και στο Άντεν, ανοιχτά της Σομαλίας μόνο πόλεμο θα μπορούσαν να προμηνύσουν. Ισχυρότατη ναυτική δύναμη, από τις ΗΠΑ, την ΕΕ και το ΝΑΤΟ ως την Ρωσία και την Κίνα δεν προορίζεται απλώς να καταπολεμήσει την πειρατεία και να ελέγξει την διώρυγα του Σουέζ αλλά να επιβάλει με την διπλωματία των κανονιοφόρων την θέληση των Ισχυρών στην εξεγερμένη Μέση Ανατολή και Ανατολική Αφρική.
Ο πρώτος κρίκος της νέας φάσης της λεγόμενης αντιτρομοκρατικής σταυροφορίας έχει ήδη μπει. Η εκλογή Ομπάμα στο τιμόνι των ΗΠΑ αποτελεί το τελευταίο χαρτί των Μεγάλων Δυνάμεων για ακόμα πιο εκτεταμένες και αιματηρές στρατιωτικές επεμβάσεις με την απαραίτητη κοινωνική συναίνεση, που ξεπηδά «αυθόρμητα» στη θέα και μόνο του «μαύρου Κέννεντυ».
Θα τα καταφέρουν;
Αθήνα 2 – 1 – 2009
Συσπείρωση Αναρχικών
|
