Τους τελευταίους δυο μήνες παρακολουθούμε την πανδημία δημοσιευμάτων και τηλεοπτικών ρεπορτάζ για την «γρίπη των χοίρων» ή μετονομαζόμενη σε «γρίπη Α» και «νέα γρίπη». Έτσι, τα τελευταία μόνο χρόνια έχουν καταγραφεί: γρίπη των πτηνών, τρελές αγελάδες, γρίπη των χοίρων αλλά και sars, άνθρακας…

Ιοί και μικρόβια τρομοκρατούν! Με την κυριολεκτική σημασία. Η υγεία και το περιβάλλον ως θεματικές προσφέρονται για να σπείρουν τον φόβο σε μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού.

Τρομολαγνούν για την κλιματική αλλαγή, πανικοβάλλουν για τους ιούς. Βιοασφάλεια και βιοτρομοκρατία στο επίκεντρο ξανά. Έτσι, παρακολουθούμε μάσκες να μοιράζονται από το στρατό στους κατοίκους του Μεξικού, να αποτρέπεται η έξοδος από το σπίτι, να απαγορεύονται οι συγκεντρώσεις, να εκδίδονται ταξιδιωτικές οδηγίες και η Κίνα να θέτει σε καραντίνα πολίτες μεξικανικής υπηκοότητας εφαρμόζοντας έναν ιδιότυπο «υγειονομικό ρατσισμό». Τι και αν από τη πρώτη στιγμή διάφοροι ειδικοί και ερευνητές επισήμαιναν ότι ο άνθρωπος δεν μολύνεται από την πεπτική οδό ή ότι υπάρχει 1% πιθανότητα να νοσήσει πολύ βαριά ένας ασθενής.

Και ποιοι επωφελούνται από αυτή τη κατάσταση;

Χωρίς αμφιβολία είναι το κράτος και οι φαρμακοβιομηχανίες. Οι εξουσιαστικοί θεσμοί και μηχανισμοί αναλαμβάνουν το ρόλο του προστάτη - υπερασπιστή της υγείας των ανθρώπων με την συνεργασία των MME και φυσικά μεγάλες εταιρείες αναλαμβάνουν την κατασκευή εμβολίων. Ο φόβος φιλτραρισμένος με την απειλή, υπηρετεί περισσότερο από ποτέ, την εξουσία, αλλά και τις μηχανές του κέρδους.

Η «υγειονομική αστυνομία», όρος που χρησιμοποιείται για να περιγράψει την συστηματική διαδικασία επιτήρησης και ελέγχου της υγείας του πληθυσμού, κυρίως μετά το 19ο αι., αναλαμβάνει να επιβάλει μια σειρά κανόνων που στοχεύουν στην καταπολέμηση της «αρρώστιας». Μεγεθύνοντας την ιατρικοποίηση του πληθυσμού, ο οποίος τρέχει πανικόβλητος να προμηθευτεί tamiflu από τα φαρμακεία. Χαρακτηριστικό είναι δημοσίευμα των «Νέων», που με υπόγειο τρόπο ουσιαστικά έσπρωχνε προς την κατανάλωση φαρμάκων μέσω της ανασφάλειας που δημιουργούσε ότι δεν επαρκούν τα αποθέματα σε περίπτωση επιδημίας.

Έτσι κράτος και εταιρείες εκμεταλλεύονται ένα πραγματικό πρόβλημα, το πρόβλημα της ίασης, κατά το δοκούν, κατασκευάζοντας ιδεοληψίες βιοασφάλειας. Όπως και στην περίπτωση του ιού των πτηνών έτσι και τώρα, η εντατικοποίηση της βιομηχανίας τροφίμων μέσω της επονομαζόμενης «κτηνοτροφικής επανάστασης» (προέκυψε τυχαία όταν ένας βιοφυσικός διαπίστωσε ότι οι πέστροφες του ποταμού Χάντσον της Ν. Υόρκης, –οι οποίες παρουσίαζαν ιδιαίτερη πάχυνση– τρέφονταν με απόβλητα φαρμακευτικής εταιρείας που διοχετεύονταν στον ποταμό) καθορίζει σε μέγιστο βαθμό τις ευρύτερες υγειονομικές συνθήκες. Πολλές ασθένειες, μικρόβια και ιοί προέρχονται από την βιομηχανοποίηση της τροφής, είτε μέσω της «πράσινης» είτε μέσω της «κτηνοτροφικής επανάστασης».

Στην τοπική κοινωνία της μεξικάνικης πόλης Βέρα Κρουζ, όπου εκδηλώθηκε το πρώτο κρούσμα της γρίπης, βρίσκονται μεγάλες εγκαταστάσεις εκτροφής χοίρων, θυγατρικών της αμερικάνικης Smithfield, που αποτελεί τη μεγαλύτερη εταιρεία του κλάδου. Από τον Μάρτιο, η πλειονότητα των κατοίκων είχε προσβληθεί από μια ασυνήθιστα επίμονη γρίπη, ενώ η Smithfield έχει κατ’ επανάληψη «τιμωρηθεί» για παραβάσεις στη διαχείριση των αποβλήτων της, που μολύνουν το περιβάλλον (ποτάμια, λίμνες), προκαλούν δυσωδία στις τοπικές κοινωνίες και απειλούν τη δημόσια υγεία.

Εννοείται ότι ακριβώς τα ίδια γίνονται και στις χοιροτροφικές μονάδες του ελλαδικού χώρου, όπου τα λύματα χύνονται στους παρακείμενους ποταμούς. Η μαζική χορήγηση αντιβιοτικών στα ζώα, ο τεράστιος αριθμός εκτροφής σε περιορισμένο αναλογικά χώρο και η λήψη μεταλλαγμένων ζωοτροφών, δημιουργούν ένα κοκτέιλ ανάπτυξης ιών που διαρκώς μεταλλάσσονται ώστε να επιβιώνουν σε κάθε φαρμακευτική παρεμβολή. Τα γουρούνια εγκλωβισμένα σε ένα μικρό χώρο συχνά χτυπούνε με μανία τους τοίχους επιζητώντας την ελευθερία τους. Η χορήγηση τετρακυλίνης στη τροφή τους τα καταστέλλει και τους δημιουργεί λήθαργο, ενώ ο συνδυασμός της χρήσης αυξητικών ορμονών τα κάνει να αναπτύσσονται τάχιστα.

Τη στιγμή που γράφονταν αυτές οι γραμμές, τα διαπιστωμένα κρούσματα της νόσου ήταν, σε παγκόσμια κλίμακα, γύρω στις 11.000 και οι νεκροί έφταναν τους 80, εκ των οποίων η συντριπτική πλειοψηφία ήταν στο Μεξικό. Ενδεικτικά αναφέρουμε ότι οι θάνατοι κάθε χρόνο μόνο στις ΗΠΑ από εποχική γρίπη φτάνουν τους 20.000 ενώ στο Μεξικό αγγίζουν τις 10.000.

Παρ’ όλα αυτά ο Π.Ο.Υ. έκανε λόγο για πανδημία επιπέδου 5 (με ανώτατο το 6), όταν κάθε έτος 1.000.000 άνθρωποι πεθαίνουν από ελονοσία και 2.000.000 από φυματίωση. Αλλά στον «Τρίτο Κόσμο» που συναντώνται κυρίως αυτές οι ασθένειες δεν υπάρχουν «πλούσιοι κρατικοί χορηγοί», όπως ο Ομπάμα ο οποίος παρήγγειλε 13 εκατομμύρια παρτίδες αντιικών φαρμάκων. Δηλαδή όταν οι φαρμακοβιομηχανίες μπορούν να διαθέσουν εκατομμύρια σκευάσματα το πράττουν με την βοήθεια Π.Ο.Υ. και κρατικών λειτουργών, σπέρνοντας τον τρόμο μέσω ανακοινώσεων. Το φτέρνισμα του «δυτικού πολιτισμού» αξίζει περισσότερο από ότι ο θάνατος των «υπανάπτυκτων».

Άλλωστε είναι γνωστή η εκμετάλλευση από εξουσιαστές υγειονομικών ζητημάτων και αφορμή για εφαρμογή πολιτικών. Το 1976, προεκλογικό έτος στις ΗΠΑ, εντοπίζονται κρούσματα της γρίπης των χοίρων σε στρατόπεδο. Ο πρόεδρος Φορντ δράττει την ευκαιρία για να κατασκευάσει ένα πανεθνικό στόχο. Δρομολογείται λοιπόν ένα πρόγραμμα μαζικού εμβολιασμού του πληθυσμού, υπό το φόβο πανδημίας της γρίπης των χοίρων. Πολλοί αμερικανοί πέθαναν όχι από τον ιό, αλλά από τον εμβολιασμό.

Δημοσιεύματα από το Μεξικό αναφέρουν ότι και σήμερα ο πρόεδρος της χώρας Καλντερόν, εφαρμόζει τη πρακτική του πανεθνικού στόχου και παράλληλα νομοθετεί περιοριστικά ως προς τις «αστικές ελευθερίες», στο όνομα της ασφάλειας. Τον Ιούλιο του 2005 ο Ράμσφελντ, μέτοχος και παλιότερα πρόεδρος της φαρμακοβιομηχανίας Gilead Sciences Inc, αποσπά από το Πεντάγωνο για λογαριασμό της εταιρείας παραγγελία φαρμάκων ύψους 58 εκατ. για την αντιμετώπιση της γρίπης των πουλερικών. Το επόμενο εξάμηνο η περιουσία του είχε αυξηθεί κατά 1.000.000 δολάρια μόνο από την άνοδο της μετοχής.

Φυσικά, οι ανθρώπινες ασθένειες ζωικής προέλευσης δεν είναι κάτι το καινούργιο στην ιατρική. Άλλωστε, οι σημαντικότερες από τις φονικές αρρώστιες της ανθρωπότητας –όπως ευλογιά, γρίπη, φυματίωση, ελονοσία, πανώλη, χολέρα, ιλαρά– είναι λοιμώδεις ασθένειες οι οποίες εξελίχθηκαν από ασθένειες ζώων.

Έως τη Δεύτερη Παγκόσμια Ανθρωποσφαγή, τα περισσότερα θύματα πολέμου πέθαιναν από μικρόβια που «ευδοκιμούν» σε συνθήκες πόλεμου παρά από τραύματα στις μάχες. Νικητές δεν ήταν συχνά εκείνοι που κουβαλούσαν τα καλύτερα όπλα αλλά εκείνοι που κουβαλούσαν τους δραστικότερους μικροοργανισμούς, τους οποίους μετέδιδαν στους εχθρούς τους.

Πρόκειται για τον λεγόμενο βακτηριολογικό και χημικό πόλεμο.

Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του αποκλεισμού της ιταλικής αποικίας Φεοντόσσια της Κριμαίας, το 1346, από Ταρτάρους, στις τάξεις των οποίων εκδηλώθηκε πανούκλα. Με δεδομένη την άμεση οπισθοχώρησή τους, αποφάσισαν να συλλέξουν τους νεκρούς τους και με καταπέλτες να τους ρίξουν μέσα από τα τείχη της πόλης. Η πανούκλα εκδηλώθηκε άμεσα και οι ιταλοί άποικοι αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την πόλη με προορισμό τις ιταλικές ακτές. Η επιδημία μόλις είχε αρχίσει να εξαπλώνεται σε Μεσόγειο και Ευρώπη. Έτσι ξεκίνησε σύμφωνα με την επικρατέστερη εκδοχή ο Μαύρος Θάνατος, πανδημία πανώλης με εκατομμύρια νεκρούς.

Πιο πρόσφατα, στα τέλη του 1940 οι Γιαπωνέζοι ρίχνουν από αέρος μολυσμένους ψύλλους με πανούκλα σε πόλεις της Κίνας. Κατόπιν εκδηλώνεται πανούκλα με πενιχρά όμως αποτελέσματα. Συνεπώς ο βιολογικός πόλεμος και υπαρκτός είναι και δεν χρειάζονται συνωμοσιολογικές αναφορές για να το αποδείξουν. Το εάν η σημερινή γρίπη Α, ως προς την εξάπλωση είναι αποτέλεσμα εργαστηριακής παρέμβασης ασφαλώς και δεν το γνωρίζουμε, αλλά ξέρουμε πολύ καλά ότι οι υπάρχουσες και διαμορφωμένες συνθήκες εκτροφής χοίρων και άλλων ζώων αποτελούν τον καλύτερο φορέα εξάπλωσης. Να επαναλάβουν δηλαδή αυτό που συνέβη το 1918 όταν η άμεση επαφή στρατιωτών με χοίρους δημιούργησε τη φονική γρίπη των 25 εκατομμυρίων νεκρών και άνω, παγκοσμίως.

Αλλά η εξουσία και το κεφάλαιο παρ’ ότι ευθύνονται για τη «γρίπη των χοίρων» λόγω της έντονης βιομηχανοποίησης της τροφής, επιδιώκουν να αποκομίσουν όσα περισσότερα οφέλη μπορούν. Μοιράζοντας φόβο, περιορισμούς, κανόνες αλλά και υψώνοντας τείχη ασφάλειας, καταστολής και χρήμα για τις εταιρείες.

Θα τους αφήσουμε;

Αναρχικός Πυρήνας Χαλκίδας

Δημοσιεύθηκε στη ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φύλλο 84, Ιούνιος 2009