ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ ΤΗΣ ΚΑΘΕ ΕΞΟΥΣΙΑΣ Εκτύπωση

 

ekloges 2015Είμ’ ένα ανήμπορο παιδί που σκλαβωμένο το 'χει

το δείλιασμα κι όλο ρωτά και μήτε ναι μήτε όχι

δεν του αποκρίνεται κανείς, και πάει κι όλο προσμένει

το λόγο που δεν έρχεται, και μια ντροπή το δένει

Κωστής Παλαμάς, Ο Γκρεμιστής

 

με τη σκέψη σε όλους όσους παραμένουν αναποφάσιστοι μπροστά στις κάλπες και την ελπίδα πως τελικά θα στρέψουν αποφασιστικά την πλάτη τους σε κάθε εκλογική διαδικασία και θα βαδίσουν με αξιοπρέπεια ενάντια στο σκοτάδι κάθε εξουσίας.

 

Μεταξύ των εκλογών Μαΐου και Ιουνίου, ο Σαμαράς δεσμευόταν στο Εμπορικό & Βιομηχανικό Επιμελητήριο Ελλάδας, μεταξύ άλλων, για την «αποκατάσταση των πολύ χαμηλών συντάξεων και των πολυτεκνικών επιδομάτων στα επίπεδα του 2009 καθώς και των ειδικών επιδομάτων. Επίσης, αποκατάσταση των ζημιών που υπέστησαν οι ομολογιούχοι και τα ασφαλιστικά ταμεία». Δήλωνε ακόμη: «Διαφωνώ με την άποψη ότι για να υπάρξει ανάπτυξη πρέπει να πέσουν οι μισθοί. Στηρίζουμε τις συβάσεις εργασίας. Για τη μετενέργεια ζητούμε να επιστρέψουν στα προηγούμενα επίπεδα» (Καθημερινή, 31/05/2012). Αύξηση μισθών και συντάξεων, «στήριξη» των συμβάσεων εργασίας, επαναφορά ακόμα και της μετενέργειας των συλλογικών συμβάσεων... ήταν μόνο λίγα από τα «18 σημεία» του προγράμματος που θα ακολουθούσε μία κυβέρνηση με «κορμό» τη ΝΔ, μετά τις εκλογές της 17ης Ιουνίου 2012. Και τότε, φυσικά, η κοινωνία βρισκόταν για άλλη μια φορά «στο πιο κρίσιμο σταυροδρόμι των τελευταίων δεκαετιών».

Δυόμισι χρόνια μετά, και ύστερα από πολλές ανεπιτυχείς προσπάθειες «απογείωσης» της οικονομίας και της κοινωνίας, ο πήχης έχει ασφαλώς χαμηλώσει. Το περασμένο Σάββατο (10/01/2015), από τα γραφεία της Συγγρού, μιλώντας για ένα «σύγχρονο κοινωνικό δίκτυ προστασίας και ασφάλειας», ο Σαμαράς δεσμεύτηκε πως ο οδικός χάρτης του για τη μετά το Μνημόνιο εποχή «θα εξασφαλίζει την ανταποδοτικότητα στις αποδοχές των συνταξιούχων και θα συμπληρώνει τις συντάξεις που δίνουν τα ταμεία με επιδόματα προνοιακά από τον προϋπολογισμό, εκεί που χρειάζονται». Πρόκειται ουσιαστικά για την εφαρμογή του νόμου 3863/10 (νόμος Λοβέρδου-Κουτρουμάνη), που, σύμφωνα με στελέχη των Ασφαλιστικών Ταμείων (Ημερησία, 9/9/2014), διαμορφώνει τις βασικές συντάξεις που «εγγυάται» το κράτος στα 330-360 ευρώ, όσο δηλαδή και το επίδομα ανεργίας ή το προνοιακό επίδομα του κατώτατου εγγυημένου εισοδήματος. Ωστόσο, για κάποιο ανεξήγητο λόγο, αυτό παρουσιάστηκε στη συνέχεια ως προσωπική δέσμευση του πρωθυπουργού πως δε θα μειωθούν ξανά οι συντάξεις.

Η κοροϊδία και η απάτη του κυβερνητικού μπλοκ ΝΔ-ΠΑΣΟΚ (αλλά και ΔΗΜΑΡ, για έναν ολόκληρο χρόνο) δεν έχει τελειωμό, και αν κάποιος επιχειρούσε να απαριθμήσει όλα τα σχετικά παραδείγματα, θα έγραφε τόμο ολόκληρο. Κάτι τέτοιο όμως θα ήταν μάλλον περιττό. 'Άλλωστε δεν είναι λίγοι αυτοί που αρέσκονται να περιφέρουν στο δημοσιογραφικό πάλκο το πληγωμένο σώμα της κοινωνίας. Λες και χρειάζεται να υπενθυμίζουν σε κάποιον την κατάσταση που καθημερινά αυτός ο ίδιος ζει. Έχει όμως και αυτό τη σημασία του. Εμπεδώνει κοινωνικά το πόσο χαμηλά μπορεί να υποβιβαστεί η ανθρώπινη ζωή και αξιοπρέπεια.

Πλέον και τα κομματικά επιτελεία μεταθέτουν το πεδίο της αντιπαράθεσης. Το δίλημμα, λένε, είναι «σταθερότητα ή αστάθεια», «χρεωκοπία ή ανάπτυξη», «λαϊκισμός ή υπευθυνότητα», «υποτέλεια ή εθνική υπερηφάνεια», «κοινωνική δικαιοσύνη ή κοινωνικός μεσαίωνας», «ΣΥΡΙΖΑ ή μνημόνιο», καθώς και πολλά άλλα, ανάλογα τι σας αρέσει και τι προτιμάτε. Η ουσία αυτών που σηματοδοτούν οι εκλογές της 25ης Ιανουαρίου βρίσκεται, όμως, αλλού.

Αποκαλυπτικός ήταν ο Δραγασάκης, πρώην μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, ηγετικό στέλεχος του Συνασπισμού, ιδρυτικό μέλος του ΣΥΡΙΖΑ, πρώην αναπληρωτής υπουργός εθνικής οικονομίας στην οικουμενική κυβέρνηση Ζολώτα και υπεύθυνος του οικονομικού προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ. Σε τηλεοπτική συνέντευξή του στους Κοτρώτσο, Παπαγιαννίδη και Αμυρά (διευθυντής του Ελεύθερου Τύπου) περιέγραψε ποια θα είναι η επόμενη μέρα που θα μας ξημερώσει με μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Ξεκινώντας, φρόντισε να ξεκαθαρίσει ότι «η Ελλάδα με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα έχει πρόγραμμα εθνικών μεταρρυθμίσεων, και βεβαίως θα έχει ένα νέο μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής». Και σε τι θα διαφέρει το μεσοπρόθεσμο του ΣΥΡΙΖΑ από τα ήδη ισχύοντα; Μα, φυσικά, θα έχει στόχο την ανόρθωση της κοινωνίας και της οικονομίας... Τι θα εφαρμόσει άμεσα ο ΣΥΡΙΖΑ; Το πρόγραμμα «Θεσσαλονίκη plus», «εξαιρώντας το χρέος και τις δανειακές συμβάσεις, που θα είναι αντικείμενο διαπραγμάτευσης με τους δανειστές».

Και τι είναι αυτό που τον κάνει να πιστεύει πως το πρόγραμμα θα μπορέσει να εφαρμοστεί; «Ευελπιστούμε ότι αυτά που είπε ο Τσίπρας στο όνομα του ΣΥΡΙΖΑ στη Θεσσαλονίκη είναι ζωτικές ανάγκες για τις οποίες κανείς δεν μπορεί να έχει αντίρρηση. Και με ενθαρρύνει να το πω αυτό το ότι ακόμα και η κυβέρνηση Σαμαρά, μετά τη ΔΕΘ, με ορισμένα θέματα προσπάθησε κάτι να κάνει». Ο καθένας βέβαια μπορεί να αντλεί θάρρος και αισιοδοξία από ό,τι τον εκφράζει καλύτερα, ακόμα και από μια κυβέρνηση «εθνικής μειοδοσίας και κοινωνικής αναλγησίας» (ατάκα που, σε διάφορες παραλλαγές, φορέθηκε πολύ από τους Λαφαζάνη και σία το προηγούμενο διάστημα).

Για να είμαστε συγκεκριμένοι, ο Δραγασάκης αναφέρεται στη ρύθμιση των κόκκινων δανείων, που σε αδρές γραμμές είχε προταθεί από την αξιωματική αντιπολίτευση, πριν ψηφιστεί από την κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ. Ρύθμιση που, μεταξύ άλλων, υποστήριξε με δημόσιες δηλώσεις του και ο Σάλλας (πρόεδρος της τράπεζας Πειραιώς). Θλιβερός ξεπεσμός για την παράταξη κοτζάμ εθνάρχη, που το 2012 σύρθηκε πίσω από τις κυβερνητικές αποφάσεις του ΠΑΣΟΚ και το 2014 πίσω από τις προεκλογικές εξαγγελίες του ΣΥΡΙΖΑ... και μετά έτρεχε να τα μαζέψει, αλλάζοντας το σχετικό νόμο λίγα 24άωρα μετά την ψήφισή του. Αλλά ακόμα και για τα μέτρα «ανάσχεσης της ανθρωπιστικής κρίσης», το στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ δηλώνει πως «ό,τι λέμε θα ισχύει από τη μέρα που θα ψηφιστεί ο νόμος του ΣΥΡΙΖΑ... για το πιο πριν, δεν μπορώ να βγάλω δέσμευση». Άλλωστε, οι 400 και πλέον εφαρμοστικοί νόμοι του μνημονίου δεν καταργούνται από τη μία μέρα στην άλλη...

Παρά τα όσα ισχυρίζεται η ΝΔ για λόγους εκλογικής τακτικής, ο ΣΥΡΙΖΑ εννοεί να μείνει πιστός στη δέσμευσή του πως το ελληνικό ζήτημα θα λυθεί στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Ένωσης και εντός του ευρώ. Τα όσα θα περιλαμβάνει μια νέα διευθέτηση (είτε κούρεμα χρέους, είτε δέσμευση καταθέσεων, είτε ακόμα και μια ελεγχόμενη χρεοκοπία) θα οριστούν από το σύστημα εξουσίας που αρθρώνεται στα πλαίσια της ΕΕ, προχωρώντας ακόμα περισσότερο την ευρωπαϊκή ενοποίηση (για όσο αυτή διαρκέσει). Το ελληνικό κράτος και οι εγχώριοι κεφαλαιούχοι θα έχουν το λόγο που τους αναλογεί εντός αυτού του συστήματος. Λόγο σημαντικό, αλλά όχι καθοριστικό. Στην ίδια συνέντευξη ακούμε, σχετικά με τους ευρωπαίους αξιωματούχους: «Παρακολουθούμε τι λένε, παρακολουθούνε τι λέμε... κάνουμε κατ' αρχάς επίσημες επαφές. Έχουμε δει τον Ντράγκι, έχουμε δει τον Σοϊμπλε –μέσω του Τσίπρα–, έχουμε δει τον Γκάμπριελ, τον αντιπρόεδρο τώρα (σημ.: της γερμανικής κυβέρνησης) και πρόεδρο του Σοσιαλδημοκρατικού κόμματος, έχουμε δει τον Άσμουσεν ...και άλλους σε διάφορα επίπεδα. Όταν κάνεις μια τέτοια επαφή, φεύγοντας κάτι μένει».

Τι ευαγγελίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ; Κούρεμα του χρέους. «Ένα κούρεμα είναι αναπόφευκτο, διαφορετικά η Ελλάδα δεν θα καταφέρει να αποπληρώσει το χρέος της». Θα μπορούσε να ήταν μία από τις συνηθισμένες δηλώσεις του Σταθάκη, προβεβλημένου οικονομολόγου του ΣΥΡΙΖΑ, και όμως, αποτελεί θέση που διαβάζουμε στη γερμανική Die Welt (11/01/2015). Σε μια πορεία ανασυγκρότησης και επανακαθορισμού των σχέσεων επιβολής και εξουσίας, πολλά εμπόδια ορθώνονται, προορισμένα να γκρεμιστούν στη συνέχεια, ενώ στο μεταξύ θα έχουν μετρηθεί οι δυνάμεις και θα έχει αποδοθεί στον κάθε εξουσιαστή το μερίδιό του. Καμία ρήξη, καμία ανατροπή. Και το PSI ήταν έξω από κάθε συζήτηση, σύμφωνα τόσο με τον Τρισέ, όσο και με τον Παπαδήμο, μα την κατάλληλη στιγμή ήταν ο Τρισέ, ως πρόεδρος της ΕΚΤ, και ο Παπαδήμος, ως πρωθυπουργός, που το υλοποίησαν. Το αποτέλεσμα; Εξατμίστηκαν τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων, άδειασαν τα ταμεία πανεπιστημίων, πτώχευσαν οι μικρο-ομολογιούχοι.

Ο Δραγασάκης, όμως, συνεχίζει. «Ο ΣΥΡΙΖΑ και εμείς επενδύσαμε και επενδύουμε σε μία δυναμική των πραγμάτων εξέλιξη, και βρισκόμαστε στην ευχάριστη θέση να διαπιστώσουμε ότι βασικά στοιχεία αυτής της στρατηγικής επιβεβαιώνονται». Βέβαια, η «δυναμική των πραγμάτων εξέλιξη», που έφερε σε τόσο ευχάριστη θέση τον ΣΥΡΙΖΑ, δεν θα μπορούσε να είχε ξεδιπλωθεί χωρίς να αφήσει στην πορεία της σωρό ανθρώπινων ερειπίων. Και αυτό είναι γνωστό σε όλους.

Τί πιστώνεται πραγματικά στην αξιωματική αντιπολίτευση; Εμμέσως, το στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ μας δίνει την απάντηση. «Ποτέ δεν περίμενα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ σε τόσο σύντομο χρόνο θα διένυε μια τόση πορεία ενοποίησης και ομογενοποίησης σαν αυτή που έχει επιτύχει από το 2012 μέχρι σήμερα», ενώ διευκρινίζει πως αυτή «η πορεία είναι ακόμα στην πορεία». Αν και η διαπίστωση παραπέμπει σε εσωκομματικούς διαγκωνισμούς με την «αριστερή πλατφόρμα» του Λαφαζάνη, στοχεύει ωστόσο σε μια εικόνα πολύ ευρύτερη. Η ενοποίηση και ομογενοποίηση που έχει επιτευχθεί από το 2012 ως τις μέρες μας αφορά πρώτα και κύρια στο πλήθος των κοινωνικών αντιστάσεων που, με τα καλά τους και τα στραβά τους, είχαν αρχίσει να αναφύονται από το 2010 και που συναντήθηκαν με αγώνες των οποίων η διαδρομή ξεκινούσε από πολύ πιο πίσω στον ιστορικό χρόνο. Κοινωνικές αντιστάσεις που σίγησαν απότομα μετά τις εκλογές του 2012 και την ανάδειξη της αριστεράς στην «ευχάριστη θέση» της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Όσοι είδαν τις προσπάθειές τους να στριμώχνονται κάπου ανάμεσα στις αράδες του προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ, ας μην ξεχνούν πως η εξουσία διαστρέφει τα πάντα στο άγγιγμα της. «Φτάνει στο σημείο να επιθυμεί να είχαν μόνο ένα κεφάλι όλοι οι άνθρωποι, ώστε να 'χει τη χαρά να τους το κόψει μ' ένα χτύπημα» (Μαρκήσιος ντε Σαντ, Juliette).

Όποιο κόμμα και αν βγει πρώτο, το πιο πιθανό, αν και όχι μοναδικό, ενδεχόμενο είναι να σχηματιστεί τελικά κυβέρνηση συνεργασίας. «–Δραγασάκης: Αν δείτε, η ανησυχία πια δεν είναι μήπως βγει ο ΣΥΡΙΖΑ και τι θα συμβεί, αλλά μήπως η Ελλάδα δεν καταφέρει να αποκτήσει γρήγορα κυβέρνηση σταθερή... –Κοτρώτσος: Τώρα θα μας πείτε ότι οι αγορές θέλουν αυτοδυναμία ΣΥΡΙΖΑ! –Δραγασάκης: Θέλουν σταθερότητα». Η κυβέρνηση, λοιπόν, θα έχει ένα βασικό κορμό, και ο κορμός αυτός κουφάλες για να τρυπώσουν οι συνεταίροι. Και δεν υπάρχει ούτε ένας που να διαφωνεί με την ουσία της εφαρμοζόμενης στρατηγικής. Ό,τι συμβεί μετά τις εκλογές δεν θα είναι παρά μια νέα φάση της ίδιας πορείας.

Στη διακήρυξη της ΚΕ του ΚΚΕ για τις ευρωεκλογές του 2014 διαβάζουμε: «Είναι παγίδα ότι υπάρχει φιλολαϊκή διαχείριση της κρίσης, φιλολαϊκή έξοδος από την Ευρωζώνη κατά τα πρότυπα της Αργεντινής, της Ιαπωνίας κ.λπ., δηλαδή χωρίς σύγκρουση με τα μονοπώλια, εγχώρια και ξένα, ευρωενωσιακά, αμερικανικά, ασιατικά και οτιδήποτε άλλο.» Εκτός λοιπόν και αν το ΚΚΕ ετοιμάζεται για μια πλανητικών διαστάσεων σύγκρουση με όλα τα παραπάνω, αλλά και με «οτιδήποτε άλλο», αταλάντευτη θέση τής πλέον συνεπούς δύναμης για το λαό παραμένει η σταθερή πορεία εντός ευρωζώνης. Σε αντίστοιχο πνεύμα κινείται και το πιο πρόσφατο «κάλεσμα της ΚΕ του ΚΚΕ για τις βουλευτικές εκλογές της 25ης Γενάρη 2015».

Ενταγμένη στη στρατηγική αυτή είναι και η Χρυσή Αυγή. Παρά τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα περί εθνικής ανεξαρτησίας και εθνικού νομίσματος, τα πεπραγμένα της μιλάνε από μόνα τους. Στις 13/02/2013, ο Παναγιώταρος, ως εισηγητής της Χρυσή Αυγή, δήλωνε πως το κόμμα του θα υπερψηφίσει τροπολογία που έδινε τη δυνατότητα «απόκτησης δικαιωμάτων επί ιδιωτικών και δημοσίων νήσων και νησίδων», διευκρινίζοντας πως η Χρυσή Αυγή ήταν «που και σε μια αρμόδια επιτροπή της βουλής αλλά και στην ολομέλεια πριν μερικούς μήνες είχε θέσει το εν λόγω θέμα». Φαίνεται πως «η γη των προγόνων» (απο)τιμάται καλύτερα όταν βγαίνει προς πώληση... Και αφού ήταν δεδομένη η υπερψήφιση του νομοσχεδίου, την επομένη ο Παππάς, κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της Χρυσής Αυγής, τα μάζεψε, μπας και σώσει τα προσχήματα. Όσο εξόφθαλμο και αν είναι πως οι προφυλακίσεις στελεχών της Χρυσής Αυγής αποτελούν μέρος ενός άγριου πολιτικού εκβιασμού, άλλο τόσο εξόφθαλμο είναι πως η Χρυσή Αυγή τον εκβιασμό αυτό τον αποδέχθηκε. Έχοντας στα χέρια της υποκλοπές από συνομιλίες κυβερνητικών αξιωματούχων, εισαγγελέων, αλλά και του ίδιου του Σαμαρά, άρχισε να τζογάρει σε «διαρροές», πιέζοντας για έναν κάποιο συμβιβασμό. Αλήθεια, αυτό το υλικό από που το προμηθεύθηκε, αν όχι από κρατικές υπηρεσίες παρακολούθησης; Ποια θα είναι η κατάληξη, ο καιρός θα το δείξει. Άλλωστε το κράτος είναι που της έδινε στήριξη, με τις πλάτες των αστυνομικών διευθυντών σε Ομόνοια, Αγ. Παντελεήμωνα και Νίκαια. Το κράτος είναι που ευτελίζει τη ζωή και όταν θελήσει, δολοφονεί.

Κλείνοντας τη συνέντευξή του, ο Δραγασάκης περιγράφει τη μέθοδο που θα ακολουθήσει μία κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. «Είναι η μέθοδος του εξερευνητή. Έχουμε σταθερή κατεύθυνση, θέλουμε να πάμε στον Όλυμπο, αλλά σε κάθε φάση μετρούμε τα δεδομένα». Ξαφνικά ακούμε έναν πρώην υπουργό και υποψήφιο για νέα κυβερνητικά αξιώματα, να μιλά για την άνοδο του κόμματός του στην κλίμακα της εξουσίας σαν να πρόκειται για ένα ανέβασμα γεμάτο ζωή και πόθους που υψώνονται ως τον Όλυμπο. Και νοιώθει κάποιος να ταπεινώνονται η σκέψη και η προσπάθειές του μπροστά στην ευκολία με την οποία η εξουσία τσαλακώνει κάθε τι το ανθρώπινο, όταν μάλιστα οι πράξεις της τυγχάνουν τής αποδοχής σημαντικού τμήματος της κοινωνίας. Επειδή, πράγματι, αυτό που χρειάζεται είναι η σταθερή και καθαρή προοπτική. Ο δρόμος ανοίγεται τη στιγμή που κάποιος τον περπατάει. Όσο όμως κάποιος γυρίζει το μαγγανοπήγαδο των εκλογών, κάθε αγώνας, κάθε προσπάθεια, σαν όστρακο θα κλείνει και θα τον καταπίνει. Όταν οι άνθρωποι γίνονται πολίτες-ψηφοφόροι για να βοηθήσουν το τάδε ή το δείνα κόμμα να αρπάξει τα ηνία της κυβέρνησης, γίνονται με τη θέλησή τους υποζύγια και ζεύονται με τα λουριά που τους τραβά η εξουσία.

Εκείνο που χρειάζεται είναι απλό, αλλά και δύσκολο, και όσες φορές και αν ειπωθεί, πάντα το ίδιο μένει: αγώνας για ζωή και ελευθερία. Αγώνας, όπου ο καθένας δίνει τα δικά του μπορώ, τη δική του συμμετοχή, το δικό του εαυτό και κάνει να ξαναζούν τα όνειρα και οι ελπίδες τόσων ανθρώπων που πέρασαν, και αγωνίστηκαν και μάτωσαν. Και δίνει πνοή σε όσους θα γεννηθούν, άνθρωποι ελεύθεροι που η εξουσία τούς θέλει ήδη σκλαβωμένους. Αγώνας, που όταν είναι ανιδιοτελής, ανοίγει σαν ώριμος καρπός και δίνει το σπόρο του πιο ανθρώπινου από όλους τους προορισμούς, το σπόρο της αναρχίας.

12/1/2015

Αναρχική Αρχειοθήκη Αθήνας