41 χρόνια μετά την εξέγερση του Νοέμβρη του 1973 δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτές πορεύτηκαν στους δρόμους της Αθήνας ακολουθώντας την γνωστή διαδρομή προς την αμερικάνικη πρεσβεία.

Τόσο στην Αθήνα όσο και στην Θεσσαλονίκη, στην Πάτρα και στον Βόλο καταγράφηκαν συγκρούσεις, ενώ οι ισχυρές κατασταλτικές δυνάμεις έδωσαν με ξεκάθαρο τρόπο το στίγμα των προσδοκιών των διαχειριστών των κρατικών υποθέσεων: αποτροπή με κάθε τρόπο ανεξέλεγκτων καταστάσεων, επίδειξη των κατασταλτικών δυνατοτήτων εκ μέρους ενός σιδερένιου κράτους.

Αυτός ακριβώς ο σχεδιασμός δεν καλύπτει, φυσικά, αποκλειστικά τους κυβερνητικούς σχεδιασμούς, αλλά και εκείνους της αξιωματικής αντιπολίτευσης δηλαδή του Συ.ριζ.α. Ενδεικτική του γεγονότος είναι η σχετική ανακοίνωσή του για τα γεγονότα στην Θεσσαλονίκη, όπου η στάση της αστυνομίας χαρακτηρίζεται «υπερβολική, αναιτιολόγητη και προκλητική». Δεν είναι δύσκολο να κατανοήσει κάποιος ότι οι χαρακτηρισμοί αυτοί πηγάζουν, αλλά και παράγουν συναίνεση. Η πολιτική συναίνεση, βέβαια, δεν αφορά ποτέ ένα ζήτημα, όσο και αν κοπιάζουν ενίοτε οι τεχνικοί της εξουσίας να μας πείσουν για το αντίθετο.