Σχετικά με όσα συνέβησαν 44 χρόνια μετά την εξέγερση του 1973

«Όταν η συμφορά συμφέρει, λογάριαζέ την για πόρνη».

Οδυσσέας Ελύτης

Είναι δύσκολο, πράγματι, όπως έχει αποδειχθεί πολλές φορές στο παρελθόν να αναδειχθεί η ουσιαστική διάσταση δυσάρεστων και ιδιαίτερα αρνητικών καταστάσεων, που προκύπτουν στα πλαίσια του κοινωνικού ανταγωνισμού, όταν οι αντιτιθέμενες πλευρές εμφανίζονται να διεκδικούν με φανατισμό για τον εαυτό τους τον τίτλο εκείνου, που πολεμά το απόλυτο κακό.

Σ’ αυτές τις περιπτώσεις και με την βοήθεια πλήθους τεχνικών της πολιτικής παρουσιάζεται σαν επιτακτική ανάγκη το «τελικό ξεκαθάρισμα των λογαριασμών», η «συντριβή» και η «εξαφάνιση» του αντιπάλου με κάθε μέσο.

Η ενδυνάμωση του φανατισμού, λόγου χάρη, διευκολύνει σε μεγάλο βαθμό στο να εξαφανισθούν οι ενδοιασμοί, που τυχόν υπάρχουν για την ανάληψη «ακραίων» μέτρων για την πάταξη των αντιπάλων. Βοηθάει, όμως, εξίσου και στην λήθη προηγούμενων καταστάσεων και του ρόλου ορισμένων όψιμων «εκκαθαριστών» της «σαπίλας», που όχι μόνο σε τίποτα δεν διαφέρουν από εκείνους, που καταγγέλλουν, αλλά αποτελούν αναμφίβολα και τους προπάτορές τους.

Είναι φανερό, ότι σ’ αυτές τις καταστάσεις οι εξουσιαστικές λογικές δεν προκύπτουν στην πορεία, αλλά προϋπάρχουν, τα πολιτικά συμφέροντα και οι «ανίερες» πολιτικές συμμαχίες δεν συγκροτούνται από το πουθενά, αλλά ενδυναμώνονται περαιτέρω. Είναι αλήθεια, ότι η ικανότητα της αριστεράς να αφομοιώνει τις κοινωνικές αντιδράσεις και να στηρίζει τις συνολικότερες κυριαρχικές επιλογές είναι διαχρονική. Παρ’ όλα αυτά στην ευρύτερη περίοδο της λεγόμενης κρίσης, που συνεχίζουμε να διανύουμε, μάλλον δεν έχουν εκτιμηθεί σε βάθος οι συνέπειες της ανάληψης ιδιαίτερων κρατικών καθηκόντων από έναν εσμό πάλαι ποτέ σταλινικών και στην συνέχεια λεγόμενων αναθεωρητών, οι οποίοι συνδιαχειρίζονται τις κρατικές υποθέσεις με ένα τμήμα της λεγόμενης σκληρής δεξιάς, και ένα σημαντικό μέρος του πάλαι ποτέ κραταιού Πασοκ.