Μπροστά μας βρίσκεται η τρίτη εκλογική διαδικασία μέσα σε εννέα μόνο μήνες. Ο κόσμος καλείται για μία ακόμη φορά να μετατραπεί σε ψηφοφόρο, σε ένα υποκείμενο που εναποθέτει την δύναμή του σε κάποιους άλλους. «Δώστε μας τη δύναμή σας». Αυτό δεν ζητούν με αδιαντροπιά όλοι οι κομματάρχες; Το καλύτερο γι’ αυτούς και ό,τι χειρότερο για όσους θα φορέσουν την ενδυμασία του ψηφοφόρου. Όταν, όμως, κάποιος δίνει την δύναμη του, τότε αυτός γίνεται αδύναμος και υποχείριο αυτών προς τους οποίους την παραχώρησε. Άλλωστε και το ίδιο το κοινοβουλευτικό σύστημα βασίζεται στην πλειοψηφία, δηλαδή στην συγκέντρωση μεγάλης δύναμης σε ένα ή ορισμένα κόμματα. Η συγκέντρωση δύναμης από μέρους της εξουσίας την ενισχύει ακόμη περισσότερο απέναντι σ’ αυτούς που εξουσιάζει και όχι απέναντι στην κυριαρχία. Τα παραδείγματα είναι πολλά και τα τελευταία πιο πειστικά από ποτέ άλλοτε.

Μιλάμε για την εννεάμηνη διαχείριση της εξουσίας από την αριστερά. Πήρε την δύναμη και το όνειρο των παραπλανημένων και εξυπηρέτησε τα συμφέροντα της κυριαρχίας. Δεν είναι λίγοι αυτοί που εκπλήσσονται για το πόσο γρήγορα και πόσο εύκολα δόθηκαν στους τοκογλύφους δανειστές όλα όσα ζητούσαν τα τελευταία πέντε χρόνια. Λέγεται, από αρκετούς, ότι ο Σύριζα μετατράπηκε σε νεοφιλελεύθερο κόμμα. Αυτό είναι μια επιφανειακή, μία επιπόλαιη τοποθέτηση, επειδή παραβλέπει την ουσία και στέκεται περιστασιακά στην εξωτερίκευση ενός γεγονότος, το οποίο, όμως, αποτελεί την εκδήλωση μιας προϋπάρχουσας εγγενούς κατάστασης. Ο Σύριζα είναι μία από τις γνήσιες όψεις της αριστεράς και η πρακτική που εφαρμόζει πηγάζει, από την ιδεολογία του, την πολιτική του, αλλά και τους δεσμούς με τους οποίους ως κόμμα έχει συνάψει με τις διάφορες όψεις της κυριαρχίας στην Ελλάδα, αλλά και στην Ευρώπη και ΗΠΑ.