«Ο εγωισμός είναι το αντίβαρο σε όλες τις αθλιότητες. Ή κρύβει τις αθλιότητές του, ή, αν τις ανακαλύψει, παινεύεται που τις κάνει γνωστές».

Blaise Pascal (1623-1662)

«Άμεση και αποφασιστική» θα είναι η «απάντηση» δήλωσε ο ΥΠΠΡΟΠΟ Χρυσοχοΐδης, αναφερόμενος στην επίθεση με αυτόματα όπλα εναντίον έξη αστυνομικών εκ των  οποίων οι περισσότεροι ήταν δόκιμοι, έξω από το Α.Τ. Αγ. Παρασκευής. Κι αυτή είναι μια απειλή που δεν απευθύνεται μόνο από την πλευρά των Πασοκιστών. Σύμπας ο εξουσιαστικός χώρος σπεύδει να ευλογήσει, ακόμα κι όταν επικρίνει τους τωρινούς διαχειριστές των κρατικών υποθέσεων, την υιοθέτηση μέτρων.

Αυτό είναι αναμενόμενο. Σε ανάλογες περιπτώσεις πολλοί, ένθεν κακείθεν, σπεύδουν να αποδοκιμάσουν, να επιδοκιμάσουν ή να αποστασιοποιηθούν περίτεχνα.

Εμείς, δεν είμαστε ούτε δικαστές, ούτε χειροκροτητές αλλά και δεν βρισκόμαστε σε απόμακρο σημείο του πλανήτη ούτως ώστε να αποστασιοποιηθούμε τεχνηέντως.

Εκείνο που προς το παρόν θέλουμε να επισημάνουμε είναι πως όταν η αμετροέπεια συμπορεύεται με την αλόγιστη πράξη, τότε τα αποτελέσματα είναι απρόβλεπτα και ανυπολόγιστα(;). Κι αυτό δεν χρειάζεται να είναι κάποιος σοφός για να το κατανοήσει.

Θεωρούμε πως οι κοινωνικές πρακτικές που συμβάλλουν στην απελευθέρωση των ανθρώπων από τα δεσμά της καταπίεσης και τις συνθήκες εκμετάλλευσης, είναι αρκετά προσδιορισμένες από την πορεία και την δράση των ανθρώπων ανά τους αιώνες.

Σε κάθε περίπτωση οι λέξεις και οι πράξεις αποκτούν μεγάλη σημασία όταν συναρτώνται, καθορίζουν και καθορίζονται από τις συνθήκες του κοινωνικού ανταγωνισμού.

Οι κοινωνικές απελευθερωτικές πρακτικές χαρακτηρίζονται από τον πλούτο της πολυμορφίας τους και όχι από μια προσήλωση ως προς τον επιλεγόμενο στόχο (βλ. μπάτσοι και αστυνομικά τμήματα). Είναι δύσκολο να κατανοηθεί κοινωνικά τι σχέση θα μπορούσε να έχει λ.χ. η περίπτωση του βασανιστή Μάλλιου με αυτή μιας δόκιμης αστυνομικίνας.

Σίγουρα, η απελευθερωτική πρακτική όσων αγωνίζονται δεν μπορεί να σχετίζεται με ομφαλοσκοπικές  συμπεριφορές και ιδεολογήματα, ενώ παράλληλα η κλιμάκωση της στρατιωτικής αντιπαράθεσης ωφελούσε, ωφελεί και θα ωφελεί μόνο το κράτος και τους μηχανισμούς του.

Απέναντι στη «στρατηγική της έντασης», (της οποίας οι κρατιστές είναι και οι πρώτοι διδάξαντες) το κράτος έχει τους τρόπους ώστε να την εκμεταλλεύεται, αυξάνοντας κατά περίπτωση τις δυσμενείς επιπτώσεις σε επικείμενες κοινωνικές δραστηριοποιήσεις και οδηγώντας τες σε περιχαρακώσεις και συμβιβασμούς.

Αθήνα 28-10-2009

Συσπείρωση Αναρχικών