«ΤΑ ΚΙΝΗΜΑΤΑ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΠΕΘΑΝΟΥΝ.

ΖΗΤΩ Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ»

Σύνθημα σε πανό

στη δεύτερη κατάληψη της Σορβόννης

Χωρίς αμφιβολία, ο χώρος της εκπαίδευσης γίνεται για μιαν ακόμα φορά το επίκεντρο της σύγκρουσης μεταξύ κράτους και κοινωνίας. Με εκρήξεις, αλλά και πισωγυρίσματα, με δυνατές στιγμές, αλλά και περιόδους ύφεσης, εξακολουθεί να προκαλεί έντονη πολιτική αστάθεια με σενάρια για πρόωρες εκλογές και ανασχηματισμούς, ελιγμούς και τακτικές υποχωρήσεις. Οι καπνοί από τις φωτιές και τα δακρυγόνα στους δρόμους της Αθήνας χαλούν την ειδυλλιακή ατμόσφαιρα των κήπων της πολυδιαφημισμένης συναίνεσης θέτοντας σοβαρά εμπόδια σε μια σειρά από κρίσιμους κρατικούς σχεδιασμούς.

Είναι αυτονόητη η σημασία της εκπαίδευσης για την θεμελίωση, την εδραίωση και την διαιώνιση της κρατικής κυριαρχίας από την παραγωγή εξειδικευμένων στελεχών ως το όχημα για την υποταγή και την πειθάρχηση της νεολαίας.

Οι κρατικοί σχεδιασμοί στο χώρο της παιδείας αποτελούν την βασική προτεραιότητα για κάθε κυβέρνηση και σχετίζονται άμεσα με την εξέλιξη των μεθόδων και των όρων επιβολής και εκμετάλλευσης. Είναι η περίφημη «προσαρμογή στα νέα δεδομένα».

Έτσι, δεν είναι τυχαίο ότι η απαρχή μιας από τις μεγαλύτερες και βιαιότερες αναμορφώσεις στο χώρο της παιδείας το ’90-’91 ακολουθεί την ενοποίηση του ανατολικού και δυτικού μπλοκ κυριαρχίας. Οι όροι «μεταρρυθμίσεις», «ανταγωνιστικότητα», «απασχολήσιμοι» κ.τ.λ. σηματοδοτούν την νέα φάση συνολικής επίθεσης των κρατών και των κυριαρχικών σχηματισμών στις κοινωνίες με σφαίρες, κλομπ και εξαθλίωση για όλους.

Αυτή όμως η πορεία δεν ήταν ποτέ ανθόσπαρτη, αλλά αντίθετα πεδίο αντιπαράθεσης και σύγκρουσης, πολλές φορές ανεξέλεγκτης ανάμεσα στα αγωνιζόμενα κοινωνικά κομμάτια και το κράτος.

Από τα φλεγόμενα οδοφράγματα του ’91 με αφορμή την δολοφονία του Ν. Τεμπονέρα σε προσπάθεια ανακατάληψης σχολείου στην Πάτρα ως το ’98 και από εκεί στο 2006, το γυαλί της συναίνεσης ράγισε από την ανεξέλεγκτη δράση των αγωνιζόμενων ανθρώπων. Αμφισβητήθηκαν έμπρακτα νόμοι και διατάγματα, ανατράπηκαν ή καθυστέρησαν ζωτικής σημασίας κρατικά σχέδια διαψεύδοντας τις κασσάνδρες και τους κήρυκες του τέλους της ιστορίας, που συνεχίζουν να προεξοφλούν ήττες και μονόδρομους υποταγής και συμβιβασμού.

Για εμάς ως αναρχικούς, όπως και στο παρελθόν, η συμβολή μας στην εξελισσόμενη αντιπαράθεση όσων αγωνίζονται ενάντια στους κρατικούς σχεδιασμούς δεν είναι η συμβολή εξτρεμιστών, που προσπαθούν να βρουν λόγο ύπαρξης μέσα στα πλαίσια της «διαπάλης» ανάμεσα στη «συντήρηση» και την «πρόοδο».

Δεν μας ενδιέφερε ποτέ, ούτε μας ενδιαφέρει τώρα να τα βάλουμε μόνο με την «κακιά κυβέρνηση» και να πριμοδοτήσουμε την όποια αντιπολίτευση.

Βρισκόμαστε απέναντι και ενάντια σε κάθε κομματικό μηχανισμό και δίπλα σε κάθε διαδηλωτή, σε κάθε νεολαίο και σ’ όλους μαζί που δείχνουν ότι γεύονται με τον δικό τους τρόπο την δυνατότητα να πορεύονται στο κέντρο της Αθήνας και η εξουσία να τρέμει. Να τρέμει και να ιδρώνει διαπιστώνοντας ότι η παρακμή των κομματικών νεολαιών και η αδυναμία τους να εμπνεύσουν και να κινητοποιήσουν τους νέους, οδηγεί εκτός των άλλων πολλούς φοιτητές να υιοθετούν επιθετικές και συγκρουσιακές πρακτικές πιο ριζοσπαστικές κάθε φορά και «ακραίες» που ξεπερνούν κατά πολύ τους υφιστάμενους σχηματισμούς της αριστεράς.

Έτσι, πέρα από το βραχυπρόθεσμο όφελος που είναι η αναστολή ή και ματαίωση των σχεδίων της συμπολίτευσης ή της «αντιπολίτευσης», με μια κουβέντα του κράτους, το μεγαλύτερο όφελος είναι πως οι άνθρωποι συγκρούονται με το κράτος, τις επιδιώξεις του και τους μηχανισμούς καταστολής του χωρίς πολιτικά παιχνίδια. Αυτή η διεργασία επαναοικειοποίησης της ανθρώπινης και κοινωνικής βίαιης δράσης ενάντια στους καταπιεστές κι εκμεταλλευτές είναι κάτι που ξεπερνά τις πολιτικές τεχνικές και ανοίγει δρόμους, που αφήνουν ανεξίτηλα σημάδια στον συνολικότερο αγώνα για την κοινωνική απελευθέρωση.

Είμαστε περήφανοι που συνθέτουμε την δράση μας, τις επιθυμίες μας, που ενώνουμε τις φωνές μας μ’ όλους εκείνους τους ανθρώπους που κατέκλυσαν τους δρόμους τον Μάη και τον Ιούνη, αλλά και πρόσφατα, αρνούμενοι να καταδικάσουν τα επεισόδια και να κάνουν αλυσίδες στους «προβοκάτορες» διατηρώντας εκτός των άλλων και τον αυτοσεβασμό τους. Γιατί δεν ήταν αναρχικοί εκείνοι που επανειλημμένα φώναζαν συνθήματα όπως «ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΙ ΟΥΝΟΙ ΤΟΥ ΜΑΗ ΚΑΙ ΤΟΥ ΙΟΥΝΗ» ή «ΒΑΛΤΕ ΦΩΤΙΑ, ΚΑΨΤΕ ΚΑΛΑ ΟΛΑ ΤΑ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΑ, ΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΒΟΥΛΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΜΑΡΙΕΤΑ ΖΩΝΤΑΝΗ».

Καταλαβαίνουμε γιατί ο κάθε Πάγκαλος έρχεται να δώσει μια χείρα βοηθείας στον κοινό σκοπό των ομοτράπεζων του, και χαιρόμαστε που συνάμα σβήνει και τις μηδαμινές αυταπάτες ορισμένων ότι «τώρα που το Πασόκ τα μάζεψε, το κίνημα θα νικήσει». Καταλαβαίνουμε την λύσσα των δημοσιογράφων, πολιτικών και αναλυτών και κάθε πρόθυμου «ειδικού» να συμμετάσχει σ’ αυτό το τσούρμο που έσπευσε να τηλεδικάσει και να ενισχύσει το ιδεολογικό πογκρόμ ενάντια στους αναρχικούς βεβαιώνοντας για την ύπαρξη δήθεν βεντέτας με την αστυνομία.

Καταλαβαίνουμε, τέλος, πόσο ανάγκη έχει αυτή τη στιγμή το κράτος από τον κάθε πρόθυμο για δηλώσεις νομιμοφροσύνης, από τον καθένα που θα διαχωρίσει με κατηγορηματικό τρόπο την θέση του με λόγια και πράξεις από τους «ανεξέλεγκτους ταραχοποιούς».

Άλλο τόσο όμως καταλαβαίνουμε γιατί κάποιοι έχουν αρχίσει να μιλούν ήδη για «νίκη» προετοιμάζοντας το «τέλος» άδοξο ή μη.

Από την πλευρά μας θα επιμείνουμε να μην αναζητούμε «νίκες» και «ήττες» στον κοινωνικό αγώνα, να μην θεωρούμε χαμένη ούτε μια «στιγμή» που θρυμματίστηκε το γυαλί της κοινωνικής ειρήνης, που διαταράχθηκε η γαλήνη των εξουσιαστών, που ανέστειλε χιλιάδες κοινωνικούς θανάτους που ορίζει η υποταγή, οι συμβιβασμοί και η επιβολή της τάξης και της ασφάλειας.

Ο εφιάλτης τους να μην πάρει τέλος!!!

Οι νόμοι καταργούνται στα οδοφράγματα!!!

Συσπείρωση Αναρχικών