Ας συνεχίσουμε να χαράζουμε δρόμους για την αναρχία, με αδέσμευτη  σκέψη και δράση!


Επικοινωνία

Με αφορμή τα πέντε χρόνια ΔΙΑΔΡΟΜΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ PDF Εκτύπωση E-mail
Τρίτη, 13 Μάρτιος 2007 05:22

Η ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ μπήκε στον έκτο χρόνο της κυκλοφορίας της.

Αν ανατρέξουμε φευγαλέα προς τα πίσω, θα διαπιστώσουμε πως το ξεκίνημα αυτής της διαδρομής βρέθηκε χρονικά και κοινωνικοϊστορικά ανάμεσα σε σημαντικά γεγονότα, που σχετίζονται τόσο με την παγκόσμια όσο και με τη εγχώρια προέκταση της κυριαρχίας.

 

Είχαν προηγηθεί τα εξεγερτικά γεγονότα στη Γένοβα, οι επιθέσεις αυτοκτονίας της 11ης Σεπτέμβρη στις ΗΠΑ και οι βομβαρδισμοί και κατάληψη του Αφγανιστάν από τις δυνάμεις της δυτικής συμμαχίας, ενώ ακολούθησε η «εξάρθρωση» της Ε.Ο. 17 Νοέμβρη, οι βομβαρδισμοί και η κατάληψη του Ιράκ από τα αμερικανοβρετανικά στρατεύματα, οι αντιπολεμικές διαδηλώσεις και συγκρούσεις στην Αθήνα και οι συγκρούσεις τον Ιούνη του 2003 στη Θεσσαλονίκη.

Αυτά τα γεγονότα αποτελούν μέρος μιας σειράς καταστάσεων όπου τον πρώτο λόγο έχουν οι πολιτικοστρατιωτικές επιχειρήσεις των δυνάμεων της παγκόσμιας κυριαρχίας, αλλά και οι κοινωνικές αντιδράσεις και εξεγέρσεις.

 

Μέσα από την κατάσταση ενός παρατεταμένου πολέμου, που ξεκίνησε στις αρχές της δεκαετίας του 1990, οι επιθέσεις και η κατάληψη του Αφγανιστάν και του Ιράκ δεν είναι κάποιες περιφερειακές επεμβάσεις, αλλά αποτελούν κεντρικό ζήτημα για τους σχεδιασμούς των κρατών της ενοποιημένης και ενοποιούμενης, σε παγκόσμια κλίμακα, κυριαρχίας που ενεργεί σύμφωνα με τα πρότυπα των δυνάμεων του ΑΞΟΝΑ της δεύτερης παγκόσμιας ανθρωποσφαγής. Σ' αυτήν την κατεύθυνση των στρατιωτικών επιχειρήσεων στη Μ. Ανατολή εντάσσονται οι βομβαρδισμοί στα Βαλκάνια, ο πόλεμος στην Τσετσενία, όπου η γενοκτονία έχει τον πρώτο λόγο, καθώς και οι επεμβάσεις στην αφρικανική ήπειρο.

 

Η σιωπή και η παραπληροφόρηση γύρω από τα όσα συμβαίνουν στον πλανήτη, σε σχέση με όλα τα παραπάνω, έχουν κάνει αναπόφευκτη την τοποθέτηση κάθε αγωνιζόμενου στο πλευρό όσων αντιστέκονται, χωρίς ιδεολογικές ή πολιτικές ταυτίσεις, αλλά στην βάση της ανάδειξης του πρωταρχικού στοιχείου, που είναι η κοινωνική δράση ενάντια στους κυρίαρχους, παρά τους όποιους μανδύες, που συγκαλύπτουν την ουσία της. Κι αυτό είναι ένα ζήτημα πληροφόρησης στο οποίο η ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ δεν παρέλειψε να συμβάλλει καταθέτοντας την οπτική της, από τη σκοπιά της κοινωνικής απελευθερωτικής προοπτικής.

Μια αναρχική εφημερίδα είναι ένα μέσο πληροφόρησης, αλλά πολύ περισσότερο χώρος κατάθεσης και καταγραφής απόψεων και θεωρήσεων.

 

Εννοείται πως λόγω της σαφούς αντικρατικής προοπτικής που έχουν οι κατατεθειμένες αναρχικές απόψεις και πρακτικές, δέχονται συνεχώς μια σειρά από διαστρεβλώσεις και επιθέσεις από εξουσιαστικά ιδεολογήματα. Επειδή οι λόγοι για τους οποίους «πρέπει» να πραγματοποιηθεί αυτός ο βρώμικος πόλεμος είναι πολλοί, αλλά και τα συμφέροντα επίσης, τίθενται σε εφαρμογή τόσο οι σαφώς εχθρικές, όσο και οι «φιλικές» μεθοδεύσεις. Η εύκολη λύση της συκοφαντίας είναι ένα πανίσχυρο εργαλείο, ειδικά όταν αυτό βρίσκεται στα χέρια αδίστακτων υποκειμένων, όπως είναι αυτοί που διακατέχονται και ασκούν εξουσιαστικές πρακτικές.

 

Το χειρότερο όμως σ' αυτές τις περιπτώσεις είναι οι προσπάθειες εκμετάλλευσης των αναρχικών απόψεων. Αυτό δεν είναι κάτι πρωτοφανέρωτο. Όμως στις παρούσες συνθήκες υπάρχουν τρία χαρακτηριστικά που ευνοούν ιδιαίτερα τους εξουσιαστικούς ελιγμούς και τις προσπάθειες αφομοίωσης:

 

α) Οι συνθήκες ενός παρατεταμένου παγκόσμιου πολέμου στον οποίο δεν υπάρχουν προκαθορισμένα χαρακώματα και γεωγραφικά μέτωπα, ενός πολέμου με σύνθετα χαρακτηριστικά (πολιτικής επιβολής αλλά και κοινωνικών αντιστάσεων).

 

β) Η ενοποίηση της κυριαρχίας και η «αποϊδεολογικοποίηση», που στην πραγματικότητα είναι η ενοποίηση των ιδεολογικών χαρακτηριστικών και η εφαρμογή των απαραίτητων διαδικασιών για την επιβολή της ιδεολογίας της κυριαρχίας, που αυτή τη φορά εμφανίζεται ωμή και απογυμνωμένη από τα φκιασίδια του σοσιαλιστικού, αριστερού και κομμουνιστικού μανδύα, που την έκαναν να φαντάζει ελκυστική για τους ανθρώπους.

 

γ) Η γενικότερη ρευστότητα σε παγκόσμιο επίπεδο, όσο και στα επί μέρους συστατικά των κρατικών συγκροτήσεων, οι κοινωνικές αναταράξεις που δημιουργούν επιπρόσθετες δυσκολίες στην αφομοίωση σημαντικών κοινωνικών τμημάτων τη στιγμή, μάλιστα, που η αριστερά σε κάθε της απόχρωση (μαρξιστική ή όχι) αδυνατεί πλέον να εξαπατήσει μεγάλα τμήματα των πληθυσμών, έχει αναγκάσει τους εξουσιαστές να επιστρατεύσουν τις παλιές πρακτικές των μεταμορφώσεων.

 

Η παρούσα κατάσταση προσδιορίζεται, εκτός των άλλων, από την προσπάθεια της κυριαρχίας να τεχνικοποιεί και να απογυμνώνει από το ουσιαστικό περιεχόμενό τους απόψεις, θεωρήσεις και πρακτικές. Έτσι, χρήσιμα συμπεράσματα και απόψεις για την κοινωνική απελευθερωτική δράση επιχειρείται να χαθούν μέσα σ' ένα κυκεώνα από αφορισμούς.

 {mospagebreak}

Θα επιμείνουμε λοιπόν σ' αυτό που έχει αποδειχθεί πως είναι λειτουργικό για την δράση των ανθρώπων ενάντια στην καταπίεση και την εκμετάλλευση, για την καταστροφή του κράτους και των εξουσιαστικών σχέσεων, στην προοπτική της ΑΝΑΡΧΙΑΣ: Να αναδεικνύονται, εμπεδώνονται και να γίνονται αντικείμενο επεξεργασίας και εφαρμογής στην πράξη, απόψεις, θεωρήσεις και πρακτικές που συμβάλλουν στην ανάπτυξη των ανεξέλεγκτων από το κράτος και τους κάθε είδους χειραγωγικούς και πολιτικούς μηχανισμούς και θεωρίες. Συγκρούσεις που δεν εντάσσονται σε κάποια παράμετρο της «ελεγχόμενης πολιτικής βίας», αλλά αποτελούν συνθέσεις διαθέσεων και απόψεων ανθρώπων που αγωνίζονται και εκφράζουν άμεσα και έμπρακτα την αντίθεσή τους στο κράτος και τους εκάστοτε σχεδιασμούς του.

 

Αυτά τα πέντε χρόνια που πέρασαν μας δίνουν την ευκαιρία για καταγραφή εμπειριών και απόψεων. Χρειάζεται να γίνουν ορισμένες αναφορές και διαπιστώσεις χωρίς, εννοείται, να καλύπτουμε το φάσμα όλων όσων θα ήταν δυνατόν να κατατεθούν. Άλλωστε, όλα συνεχίζονται. Θεωρούμε πάντως πως οι αναρχικοί έχουν και την ικανότητα και την εμπειρία να αντιλαμβάνονται τόσο αρνητικές διαδικασίες, που προκαλούνται από «απρόσμενους» παράγοντες και ευκαιριακές συμμαχίες οι οποίες στοχεύουν στην πρόκληση σύγχυσης ανάμεσα σε αγωνιζόμενους, όσο και λάθη. Έτσι, δεν τα αφήνουν αδιερεύνητα, αναζητώντας τόσο τις αιτίες που τα προκαλούν, όσο και τα αποτελέσματα που επιδιώκονται. Ως εκ τούτου, οι εμπειρίες και οι δυνατότητες ανάλυσης και επεξεργασίας βοηθούν στο να αντιμετωπίζονται όλα αυτά και ιδιαίτερα εκείνες οι καταστάσεις που έχουν σημαντικές επιπτώσεις στην κοινωνική δράση προσπαθώντας να την υποβιβάσουν με αήθεις στάσεις και συμπεριφορές.

 

Σε κάθε περίοδο, αλλά ιδιαίτερα τώρα, το κράτος ευνοεί την σύγχυση, την αποχαύνωση και την νάρκωση προκειμένου να πετύχει την απομάκρυνση, ιδιαίτερα των νεολαίων, από το πεδίο της κοινωνικής σύγκρουσης. Γι' αυτό κι ο αγώνας ενάντια και σ' αυτά τα φαινόμενα είναι αναπόσπαστο στοιχείο της αντικρατικής δράσης.

 

Είναι φανερό πως οι καιροί είναι ξεκάθαροι σε σχέση με την προοπτική του κράτους να εντάξει στις νέες συνθήκες, που κατασκευάζει, τα κοινωνικά σύνολα μαζί με τους αντιστεκόμενους και αγωνιζόμενους. Τα πράγματα γίνονται όμως περίπλοκα όταν προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε τη διαδικασία με την οποία συμπλέκονται οι διάφορες προσπάθειες και τα συμφέροντα.

 

Σε ό,τι αφορά τον ελλαδικό χώρο, η μακρόχρονη αναρχική δράση, που ξεπερνά τα 25 χρόνια, είναι μια αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα. Πρόκειται για δραστηριότητα που την τελευταία, ιδιαίτερα, δεκαπενταετία έχει δημιουργήσει συνεχείς συνθέσεις με αγωνιζόμενους ανθρώπους και κοινωνικά κομμάτια, συμβάλλοντας έμπρακτα στην ανάδειξη και εμπλουτισμό της πολύμορφης κοινωνικής δράσης.

 

Από τη μεριά του κράτους η μεθόδευση δεν θα μπορούσε να είναι άλλη από αυτήν των δύο ακραίων μέσων: καταστολή και προσεταιρισμός.

Στο ζήτημα της καταστολής είναι αποδειγμένο πλέον πως το κράτος έχει αποκομίσει περισσότερες ζημιές και λιγότερα οφέλη.

Σε σχέση με τον προσεταιρισμό αναζήτησε και βρήκε, σε αρκετές περιπτώσεις, πρόθυμους να αποδεχτούν την διαμεσολάβηση, που αποτελεί σημαντικό συστατικό για το προχώρημα μιας τέτοιας διαδικασίας.

 

Η «κατοχύρωση» ενός κοινωνικού χώρου ως πολιτικής δύναμης προϋποθέτει την ύπαρξη ενός φορέα που θα περιέχει, ανοιχτά ή συγκαλυμμένα, τα στοιχεία της αντιεξουσίας και της αριστεράς. Η προ πολλών ετών (δεκαετία και βάλε) αναγγελία της αντιεξουσιαστικής αριστεράς δεν ήταν ένα αθώο πυροτέχνημα, αλλά ένα μελετημένο σχέδιο. Μια αντιεξουσιαστική αριστερά, που μαζί με διάφορες άλλες καταστάσεις, που έλκουν την προέλευση τους στο μετέπειτα της αναγγελίας διάστημα, θα κατασκευάσει ένα ευρύ δίκτυο που θα συναπαρτίσει το κίνημα. Πρόκειται για μια κατάσταση που έχει ευδοκιμήσει και μπόρεσε να απονευρώσει σε σημαντικό βαθμό τις κοινωνικές πρακτικές των αναρχικών και των υπόλοιπων αγωνιζόμενων στις περισσότερες δυτικοευρωπαϊκές χώρες.

 

Το κύριο πρόβλημα για τους κρατιστές στην περίπτωση του ελλαδικού χώρου είναι ο εγκλωβισμός των συγκρουσιακών διαθέσεων των νεολαίων, αλλά και ευρύτερων κοινωνικών χώρων. Το ζητούμενο για τους εξουσιαστές είναι η ενθάρρυνση της πολιτικοποίησης της συγκρουσιακής διάθεσης, ο έλεγχός της και η ένταξή της σε διαδικασίες διαπραγμάτευσης. Αυτές οι διαδικασίες δεν είναι πάντοτε ορατές, αλλά το προχώρημά τους εκτιμάται ανάλογα από το αντίπαλο στρατόπεδο. Κι αυτό γίνεται πέρα από το γεγονός πως ανέκαθεν εμφανίζονται «υπόγειες διαδικασίες» (π.χ. η περίπτωση των «7» της Θεσσαλονίκης, το 2003, όπως παραδέχτηκαν και οι γνωστοί διαμεσολαβητές με τον τότε υπουργό Χρυσοχοΐδη).

 

Όσον αφορά τις λογικές που προσβλέπουν στην «κεφαλαιοποίηση» δεκαετιών αναρχικής παρουσίας και δράσης, μπορούμε να πούμε πως αυτό είναι το επιθυμητό σημείο για το κράτος, αφού η ανάδειξη πολιτικών εκπροσώπων συμπορεύεται με την κατασκευή ενός κινήματος και συνεπώς τον εγκλωβισμό των κοινωνικών δυνάμεων, σε αντίθεση με τις συνθέσεις οι οποίες συμβάλλουν στην απελευθέρωσή τους.

 

Το καθοριστικό πάντως, που υπάρχει σ’ αυτή τη λογική της «κεφαλαιοποίησης» είναι η ανταγωνιστικότητά της στις αναρχικές θεωρήσεις. Γιατί, η αναρχική δράση, ούτε ανταλλάσσεται, ούτε ζητά ανταμοιβές και πολύ περισσότερο δεν επενδύει, δηλαδή, δεν ακολουθεί μεθοδολογίες των οποίων επιδιώκει την καταστροφή. Κατατίθεται, συμβάλλει και συμπράττει με την ανιδιοτέλεια που προσιδιάζει στην κοινωνική απελευθερωτική δράση κι όχι στην αντικατάσταση της παρούσας καταπιεστικής κι εκμεταλλευτικής κατάστασης.

 

Από την άλλη μεριά, ο μαρξισμός σαν ιδεολογία και σαν εξουσιαστική τεχνική δεν είναι απών. Επιχειρείται να συγχέεται με τις αναρχικές και κοινωνικές πρακτικές, προκειμένου να επιτευχθεί ο στόχος. Εδώ είναι και το πιο περίπλοκο βήμα που ακολουθείται στην παρούσα φάση και που έχει σχέση με έναν πρακτικισμό. Η έννοια του ακτιβισμού προσπαθεί να επισκιάσει την ανταλλαγή απόψεων πάνω σε πραγματικά γεγονότα και εμπειρίες, την σύγκρουση απόψεων που αναζητεί συνθέσεις και συμπεράσματα. Το «να γίνονται πράγματα» δεν έχει κανένα ενδιαφέρον όταν αυτά δεν συνδέονται με την αντικρατική και την συνολική απελευθερωτική προοπτική.

 {mospagebreak}

Από τη στιγμή που παρακάμπτεται η τοποθέτηση πάνω σε κατατεθειμένες εμπειρίες, απόψεις, θεωρήσεις και πρακτικές, είναι φανερό πως ο πρακτικισμός κατευθύνεται σε άλλου είδους καταστάσεις, όπως είναι οι συμφωνίες για πρακτικά ζητήματα και η αναζήτηση του εφικτού.

 

Ο μαρξισμός και οι κάθε είδους εξουσιαστικές αντιλήψεις επιχειρούν να μπουν από την πίσω πόρτα μέσα από αναλύσεις οικονομικού περιεχομένου, με την ανάληψη πρωτοβουλιών σε εξειδικευμένα ζητήματα που λειτουργούν διαχωριστικά, βάζοντας περιορισμούς στην ολικότητα του αναρχικού λόγου και πρακτικής. Μπορεί με αυτό τον τρόπο να επιτυγχάνεται μεν ευρύτερη συμμετοχή ατόμων και συλλογικοτήτων, όμως, όλα αυτά δε συνθέτουν με κανένα τρόπο μια αναρχική αλλά ούτε καλά καλά αντιεξουσιαστική κατάσταση. Εννοείται, πως αυτοί που καλούνται να κάνουν εκπτώσεις στις απόψεις τους είναι οι αναρχικοί. Η ειδικότητα, η ειδίκευση και ο διαχωρισμός έρχονται να δράσουν αποσυνθετικά σε αυτό που σαν σύνολο επιδιώκεται μέσω της κοινωνικής απελευθερωτικής δράσης, ενώ οι συμβολικές και περιχαρακωμένες πρακτικές είναι η νοηματική γλώσσα πριν ακολουθήσει ο ουσιαστικός διάλογος με την εξουσία.

 

Είναι διαπιστωμένο πως η μη δημόσια και έμπρακτη έκφραση απόψεων και θεωρήσεων διευκολύνει πάντοτε αυτούς, που μέσα από την ασφάλεια που τους παρέχει η ασάφεια και η θολούρα, συκοφαντούν και προσπαθούν να διαστρεβλώσουν τις αναρχικές απόψεις και πρακτικές. Το ιδεολογικό υπόστρωμα εκδηλώνεται μέσα από τις πρακτικές, που συνήθως βάζουν μπροστά ζητήματα μετασχηματισμού των όρων οικονομικής και πολιτικής εξουσίας κι όχι της καταστροφής τους.

 

Οι μεταμορφώσεις των εξουσιαστικών τεχνικών και ιδεολογημάτων παίρνουν την ονομασία του αναρχικού ή του αντιεξουσιαστικού, χωρίς όμως να υπάρχει λειτουργική σχέση της ονομασίας με τα αποτελέσματα που επιδιώκει ή επιφέρει η πρακτική. Όλες αυτές οι καταστάσεις είναι δυνατό να προκαλέσουν μια παρατεταμένη αποδιοργάνωση των συνθετικών διαδικασιών, αφήνοντας το έδαφος σε αυτόκλητους πολιτικούς εκφραστές των αναρχικών απόψεων να αναλάβουν την διαχείριση των κοινωνικών αγώνων. Αυτόκλητοι, πάντως, ή «αναγνωρισμένοι» από κάποιους, οι πολιτικοί εκφραστές και αντιπρόσωποι δεν έχουν σχέση με την αναρχία και την κοινωνική απελευθέρωση.

 

Η κατοχύρωση των αναρχικών αγώνων μέσα από πολιτικές δυνάμεις ή συγκροτήσεις είναι το μεγάλο βήμα για το θάψιμο το κοινωνικών αγώνων.

Οι πολιτικές συγκροτήσεις δεν έχουν παρά μόνο μία επιδίωξη: την οικειοποίηση της δυναμικής δεκαετιών αναρχικών και κοινωνικών αγώνων από αυτούς που ανέκαθεν ήταν εχθρικοί προς αυτούς τους αγώνες. Το παράδειγμα της εξέγερσης του Νοέμβρη του 1973 είναι ζωντανό και αποστομωτικό.

 

Μέσα σ' αυτό το κλίμα, οι συνεχείς επιθέσεις σε αναρχικές ομάδες, που έχουν παρουσία και δράση στους κοινωνικούς αγώνες για ολόκληρες δεκαετίες, η συκοφάντηση αποδειγμένα λειτουργικών θεωρήσεων για την αντικρατική δράση και την κοινωνική απελευθέρωση, είναι βέβαιο πως ευνοούν τις προοπτικές κατασκευής μιας πολιτικής δύναμης, που θα μιλά, κατά κάποιο τρόπο, στο όνομα της αντιεξουσίας και, επί πλέον, συνεισφέρουν στην υποταγή των κοινωνικών αγώνων στις κρατικές επιθυμίες.

 

Για μας όλα αυτά είναι ανοιχτά ζητήματα και δεν χωρούν κανενός είδους δισταγμοί μπροστά στα όσα τεκταίνονται από διάφορες κατευθύνσεις. Στο δρόμο για την κοινωνική απελευθέρωση και την αναρχική προοπτική δεν υπάρχουν φετίχ και ταμπού. Οι φετιχισμοί και οι απαγορευμένες αναφορές στις μεγάλες ή «μικρές» διαφορές που χωρίζουν τις εξουσιαστικές ιδεολογίες και πολιτικές, από τις αναρχικές θεωρήσεις και πρακτικές δεν έχουν τόπο να σταθούν. Γιατί τέτοιες καταστάσεις εκείνο που μπορούν να επιφέρουν είναι πισωγυρίσματα και απώλεια σημαντικών δυνατοτήτων όσων αγωνίζονται.

 

Διατηρώντας έντονα τονισμένη και απαραβίαστη τη γραμμή που χωρίζει την αναρχία από τις εξουσιαστικές θεωρίες και τις πολιτικές πρακτικές που αυτές συνεπάγονται, αυτό για το οποίο μπορούμε να επαναβεβαιώσουμε τους συντρόφους και τις συντρόφισσες, είναι η εντατικοποίηση της προσπάθειάς μας στην πληροφόρηση, η επιμονή μας στην κατάθεση και ανάδειξη των αναρχικών απελευθερωτικών απόψεων, θεωρήσεων και πρακτικών, η συμβολή μας στην πολύμορφη κοινωνική δράση και στην ανάπτυξη των συγκρουσιακών και εξεγερτικών απόψεων και πρακτικών μέσα στους κοινωνικούς αγώνες, συνθέτοντας έμπρακτα με τους υπόλοιπους ανθρώπους που βρίσκονται στους δρόμους και διατηρούν ανοικτά τα μέτωπα αντιπαράθεσης με το κράτος και τους εξουσιαστικούς μηχανισμούς.

 

Δεν θα παραλείψουμε όμως το ουσιαστικότερο σημείο που γίνεται επιτακτικό στους καιρούς της προσπάθειας αποδιοργάνωσης, που προωθείται από τις εξουσιαστικές και ελευθεριάζουσες θεωρίες. Κι αυτό είναι η συνεχής προσπάθεια και συμβολή στη δημιουργία αναρχικών ομάδων που με συνέπεια, συνέχεια και σταθερότητα θα επεμβαίνουν στην κοινωνική πραγματικότητα, δημιουργώντας συνθήκες ανασφάλειας στους εξουσιαστές, αναπτύσσοντας σχέσεις ουσιαστικής αλληλεγγύης και σύνθεση της δράσης και των απόψεων, τόσο ανάμεσα στους αναρχικούς όσο και με τους αγωνιζόμενους ανθρώπους και αναπτύσσοντας τους αμεσολάβητους συγκρουσιακούς και εξεγερτικούς κοινωνικούς αγώνες.

 

Οι δυσκολίες είναι πάντα πολλές, αλλά τα εμπόδια που συναντάμε δεν είναι ανυπέρβλητα.

Αυτό το γνωρίζουμε πολύ καλά τόσο εμείς όσο και οι άσπονδοι εχθροί και «φίλοι».

Ίσως να φανεί πλεονασμός, αλλά θα το επαναλάβουμε. Πολλά έχουν γίνει, υπάρχουν πολλά που δεν ολοκληρώθηκαν και ακόμη περισσότερα είναι αυτά που μπορούν να γίνουν. Αυτά τα έχουμε υπ' όψη μας, χωρίς να υπερτιμούμε, αλλά ούτε και να υποτιμούμε τα βήματα που έχουμε ήδη κάνει.

 

Εκείνο που έχουμε να καταθέσουμε με σιγουριά είναι πως θα συνεχίσουμε να συμβάλλουμε στους κοινωνικούς και αντικρατικούς αγώνες ΚΑΙ μέσα από τη ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ.

ΕΧΟΥΜΕ ΑΚΟΜΗ ΠΟΛΥ ΔΡΟΜΟ. ΕΧΟΥΜΕ, ΟΜΩΣ, ΕΠΙΛΕΞΕΙ ΝΑ ΠΕΡΠΑΤΑΜΕ ΣΤΙΣ ΛΕΩΦΟΡΟΥΣ, ΓΙ' ΑΥΤΟ ΤΙΠΟΤΑ ΚΑΙ ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΝ ΘΑ ΜΑΣ ΕΚΤΡΕΨΕΙ ΣΕ ΜΙΖΕΡΑ ΜΟΝΟΠΑΤΙΑ!

 

Ο Κύκλος Σύνταξης

της μηνιαίας αναρχικής εφημερίδας

ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ

Μάρτιος 2007

Τελευταία Ενημέρωση στις Τρίτη, 13 Μάρτιος 2007 05:31
 



Με την υποστήριξη του Joomla!. Valid XHTML and CSS.