Την επόμενη ξεκινούν αποχή από το συσσίτιο σε διάφορες φυλακές, ενώ στην Πάτρα, τον Κορυδαλλό και την Κέρκυρα η εξέγερση καταστέλλεται με την βίαιη επέμβαση των ΜΑΤ μ’ αποτέλεσμα τον τραυματισμό εκατοντάδων κρατουμένων.

Οι εκατοντάδες «τραγικοί θάνατοι» στα κρατικά μπουντρούμια, όπως στο αστυνομικό τμήμα στο Ίλιον ενός «άτυχου αλβανού» που «κρεμάστηκε», ή στην Πτολεμαΐδα του «άτυχου» Καραλευθέρη που απανθρακώθηκε σιδηροδέσμιος,

οι βασανισμοί, οι ταπεινώσεις, η κάθε είδους πρέζα που σπρώχνεται για να σβήσει κάθε φλόγα ανυποταξίας, οι «μεσαιωνικές συνθήκες» στα ψυχιατρεία, δεν είναι οι «παραφωνίες» ενός «σωφρονιστικού συστήματος που νοσεί».

Είναι η «τύχη» που επιφυλάσσει η κρατική «ετυμηγορία» σε χιλιάδες

κολασμένους, φτωχοδιάβολους, «παράσιτα», σ' αυτούς που στιγμάτισε ως «στυγνούς εγκληματίες», στους μετανάστες-«λαθρεπιβάτες του «ελληνικού παράδεισου», αλλά και στους αναρχικούς και σε κάθε «ανατροπείς της καθεστηκυίας τάξης και ασφάλειας».

Είναι ο απαραίτητος όρος επιβολής, παραδειγματισμού και κοινωνικού ελέγχου.

ΚΑΘΕ ΤΟΥΒΛΟ ΦΥΛΑΚΗΣ ΠΟΥ ΓΚΡΕΜΙΖΕΤΑΙ

ΚΑΘΕ ΦΛΟΓΑ ΠΟΥ ΤΥΛΙΓΕΙ ΤΑ ΚΡΑΤΙΚΑ ΚΑΤΕΡΓΑ

ΚΑΘΕ ΠΡΑΞΗ  ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ ΚΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ Σ’ ΟΣΟΥΣ

ΞΕΣΗΚΩΝΟΝΤΑΙ ΜΕΣΑ ΣΤΑ ΚΡΑΤΙΚΑ ΜΠΟΥΝΤΡΟΥΜΙΑ

ΑΝΟΙΓΕΙ ΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΟΛΩΝ ΜΑΣ