{jfalternative}515|content|
There are no translations available.
{/jfalternative}

 

 

Ας συνεχίσουμε να χαράζουμε δρόμους για την αναρχία, με αδέσμευτη  σκέψη και δράση!


Επικοινωνία

ΟΥΤΕ ΠΟΛΙΤΕΣ, ΟΥΤΕ ΚΥΒΕΡΝΗΤΕΣ PDF Print E-mail
NO TRANSLATION AVAILABLE

ΟΥΤΕ ΠΟΛΙΤΕΣ, ΟΥΤΕ ΚΥΒΕΡΝΗΤΕΣ

ΚΑΤΩ ΤΑ ΚΡΑΤΗ, ΟΙ ΑΦΕΝΤΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΠΑΤΡΙΔΕΣ

Έχουν περάσει εκατόν εικοσιένα χρόνια από την μεγάλη σύγκρουση του Σικάγου, αυτή τη μεγαλειώδη εξεγερτική στιγμή όπου οι αναρχικοί χτυπήθηκαν ανοιχτά με τους δυνάστες των ανθρώπων και τα ένοπλα στηρίγματά τους, δίνοντας ένα σαφές μήνυμα.

Αυτό το μήνυμα εξακολουθεί να υπάρχει και να παίρνει σάρκα και οστά σε κάθε σύγκρουση, σε κάθε εξέγερση σε κάθε περίπτωση που η κοινωνική επανάσταση δίνει το παρόν: Το κράτος θα καταστραφεί μόνο με τη βία των εξεγερμένων ανθρώπων. Οι άνθρωποι θα ζήσουν ευτυχισμένοι πάνω στα ερείπια του κράτους και στον τάφο της κάθε εξουσίας,

 

Αυτό το μήνυμα επαναλήφθηκε κι επιβεβαιώθηκε πάμπολλες φορές από τότε μέχρι σήμερα. Είναι η πραγματικότητα της αμεσολάβητης σύγκρουσης με τους καταπιεστές και τους εκμεταλλευτές. Όλους αυτούς που έχουν μετατρέψει τον πλανήτη σε μια απέραντη κόλαση, ένα σφαγείο, ένα τόπο απερίγραπτου και πολύτροπου βασανισμού της ανθρώπινης φύσης.

 

Πάνω από εκατό χρόνια οι διαμεσολαβητές βάζουν κι ένα στόχο, μια ψεύτικη ελπίδα, ένα άπιαστο όνειρο. Καλύτερα μεροκάματα, καλύτερες συνθήκες και λιγότερες ώρες μισθωτής δουλείας, καλύτερες συντάξεις, οχτάωρα και άλλα παρόμοια. Κι όμως, εκείνο που έχει ισχύσει είναι η διαιώνιση των όρων καταπίεσης κι εκμετάλλευσης.

 

Μας λένε πως η Αναρχία είναι Ουτοπική. Στην πραγματικότητα ουτοπικά είναι όλα αυτά που τα κόμματα και οι συνδικαλιστές υπόσχονται για εκατονταετίες, τώρα. Ποτέ και πουθενά δεν έκαναν τους ανθρώπους –και ιδιαίτερα αυτούς που μοχθούν περισσότερο από τους υπόλοιπους– να ζήσουν λεύτερα κι ευτυχισμένα. Γιατί η καταπίεση κι η εκμετάλλευση εξακολουθούν να υπάρχουν, φανερές ή συγκαλυμμένες, και παραμένουν απόλυτα εχθρικές στην ανθρωπινότητα. Να γιατί όσα υπόσχονται ανήκουν στην σφαίρα της ουτοπίας.

 

Αλλά και για έναν ακόμα παραπάνω λόγο.

Κάθε πράξη των διαμεσολαβητών (κομματικών και συνδικαλιστών) κινείται στην κατεύθυνση τού να εντάξει ολοένα και περισσότερο τους ανθρώπους μέσα στο σύστημα του απόλυτου εξανδραποδισμού.

 

Συμπορεύτηκαν και συμπορεύονται στους κατακτητικούς πολέμους των κρατών, πάντοτε απολάμβαναν και ενίσχυαν τα σχέδια της «ανάπτυξης» και του «εκσυγχρονισμού» δηλαδή την ενίσχυση και την επέκταση των συνθηκών αλλοτρίωσης των ανθρώπων. Ανέκαθεν μιλούσαν —και συνεχίζουν— για την ενίσχυση των θεσμών του κράτους.

 

Παλεύουν για καλύτερες θέσεις μέσα στο σύστημα. Και τα καταφέρνουν. Σ' όλη την πολύχρονη πορεία της ύπαρξής τους είδαμε όλο αυτό τον συρφετό των διαμεσολαβητών να γίνονται αρχηγοί κρατών, βουλευτές, υπουργοί, και ότι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς. Να απολαμβάνουν προνόμια και πλούτη, εξουσία και δόξα σε βάρος όλων αυτών που έσπρωχναν στην υποταγή και την εξαθλίωση και που ποτέ δεν είδαν μια άσπρη μέρα παρ' όλο που τα χιόνια έχουν έρθει πολλές φορές.

 

Ο συνδικαλισμός σαν μια μορφή διαμεσολάβησης είναι εχθρικός στην ατομική και κοινωνική απελευθέρωση. Δεν υπάρχει καλός και κακός συνδικαλισμός, συντηρητικός ή επαναστατικός. Ας πάρουμε για παράδειγμα το πρόσφατο παραμύθι για τα λεφτά που φαγώθηκαν από τα ασφαλιστικά ταμεία. Το ζήτημα που βάζουν είναι «φέρτε πίσω τα κλεμμένα». Αυτή είναι μια συντηρητική θέση. Πόσο πιο επαναστατική τοποθέτηση θα υπήρχε από τη μεριά του επαναστατικού συνδικαλισμού; Να διαχειρίζονται οι ίδιοι οι εργαζόμενοι τα χρήματα των ασφαλιστικών ταμείων; Ας πάει όσο θέλει παραπέρα η πρότασή του. Από τη στιγμή που ακόμα και ο επαναστατικός συνδικαλισμός δεν μπορεί να αποφύγει τη σχέση του και τον εναγκαλισμό του από το κράτος δεν παύει να αποδέχεται τις συνθήκες που αυτό με τον ένα ή τον άλλο τρόπο επιβάλλει.

 

Συνεπώς καμία ουσιαστική - ποιοτική διαφορά.

Γιατί το ζήτημα δεν είναι η διαχείριση των χρημάτων των ασφαλιστικών ταμείων. Το μεγάλο πρόβλημα βρίσκεται στο γεγονός πως οι άνθρωποι υποθήκευσαν και το υπόλοιπο του βίου τους στο κράτος και τους διαμεσολαβητές. Η ίδρυση των ασφαλιστικών ταμείων και η αναγνώρισή τους από το κράτος σαν θεσμούς και μηχανισμούς του, δεν ήταν μια επιτυχία των εργαζόμενων αλλά ένας θρίαμβος του κράτους και των αφεντικών. Κι αυτό το βλέπουμε ξεκάθαρα ιδιαίτερα τώρα.

 

Συνεπώς ακόμα και η καλύτερη διαχείριση, ακόμα και το πλουσιότερο και αποδοτικότερο ασφαλιστικό ταμείο δεν σημαίνει τίποτα, αφού η ζωή των ανθρώπων θα εξακολουθεί να εξαρτιέται από τις ορέξεις και το μακρύ χέρι των κρατιστών. Οι πολιτικοί υπηρέτες και εκφραστές του κρατισμού επιχειρούν μέσα από την βιτρίνα της κάθαρσης να τονώσουν την εμπιστοσύνη στο κράτος και τους θεσμούς του. Ενώ, με τις συνεχείς αποκαλύψεις «σκανδάλων» προσπαθούν να διευθετήσουν τις  εσωτερικές τους αντιθέσεις και να εξαπατήσουν τον κόσμο κάνοντάς τον να δώσει την εμπιστοσύνη του στους καταπιεστές κι εκμεταλλευτές προσδοκώντας «επιστροφή των κλεμμένων».

Ιδιαίτερα στις σημερινές συνθήκες όπου οι κρατούντες έχουν εξαπολύσει έναν ακόμα εξοντωτικό πόλεμο ενάντια στην ανθρωπότητα, ουτοπία είναι να πιστεύει κανείς πως θα υπάρξει από τη μεριά τους πραγματική υποχώρηση.

 

Οι εχθροί του ανθρώπινου γένους φαίνονται περισσότερο από κάθε άλλη φορά αποφασισμένοι να συνεχίσουν την επίθεσή τους. Απομένει στους ανθρώπους, σ' αυτούς που παραμένουν ενάντιοι στην κρατική κτηνωδία να κάνουν πραγματικότητα την ελευθερία, τη δικαιοσύνη και την ευημερία, με αλληλεγγύη και αμοιβαιότητα εξαφανίζοντας από τον πλανήτη  κράτη και αφεντικά.

 

Η αναρχία δεν είναι ουτοπία. Είναι ζωή κι ελευθερία. Δεν χρειάζεται να πάμε χιλιάδες χρόνια πίσω για να αποδείξουμε πως η αναρχία είναι ο πρωταρχικός και μοναδικός όρος ζωής των ανθρώπων. Αρκεί να θυμηθούμε πως πριν μερικές δεκάδες χρόνια (Ισπανική επανάσταση) οι άνθρωποι έχουν πραγματώσει συνθήκες αναρχίας.

 

Το ότι οι εχθροί του ανθρώπινου γένους νίκησαν με τις σιδερόφρακτες ορδές τους και έσφαξαν τους αναρχικούς δεν σημαίνει πως ο πόλεμος για την ατομική και κοινωνική απελευθέρωση χάθηκε. Αντίθετα είναι περισσότερο επίκαιρος από κάθε άλλη φορά. Το βλέπουμε μέσα από τις εξεγέρσεις, τις συγκρούσεις, τις επαναστάσεις. Η επιτυχία των εχθρών της ελευθερίας δεν βρίσκεται στο ότι κέρδισαν κάποιες μάχες με τις λόγχες. Γιατί, σημασία έχει πως δεν νικήθηκε τον ανυπότακτο ανθρώπινο πνεύμα. Αυτό, που σιγά σιγά κατακλύζει τον πλανήτη και πάλι κάνοντας τους κυρίαρχους να πολλαπλασιάζουν τα μέτρα και τους μηχανισμούς καταστολής. Οι μέρες ελευθερίας δεν είναι μακριά, αρκεί να το θελήσουμε.

 

Σ' αυτή την κατεύθυνση η οργάνωση των ανθρώπων, η αδιάλλακτη και συγκρουσιακή κοινωνική δράση σημαίνει αποδοχή του μηνύματος της εξεγερτικής σύγκρουσης του 1886 και όλων όσων προηγήθηκαν ή ακολούθησαν. Σημαίνει πως ο δρόμος για την επαναοικειοποίηση της πανανθρώπινης ελευθερίας πλαταίνει συνεχώς και πως σιμώνει η ΑΝΑΡΧΙΑ, όπου δεν θα υπάρχουν πολίτες και κυβερνήτες, κράτη, αφεντάδες και πατρίδες.

 

Συνεχείς κοινωνικοί αγώνες για την καταστροφή του κράτους

και των εξαναγκαστικών κοινωνικών σχέσεων και θεσμών που έχουν επιβληθεί

 

ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ

 

ΒΙΑ ΣΤΗ ΒΙΑ, ΚΑΤΩ ΤΑ ΚΡΑΤΗ ΚΙ Η ΜΙΣΘΩΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ

 

Πρωτομαγιά του 2007

Συσπείρωση Αναρχικών

 

(Tο παραπάνω κείμενο  μοιράστηκε στη αναρχική συγκέντρωση,

που έγινε την Πρωτομαγιά στο χώρο μπροστά από το Αρχαιολογικό μουσειο της Αθήνας)

 



Powered by Joomla!. Valid XHTML and CSS.