{jfalternative}515|content|
There are no translations available.
{/jfalternative}

 

 

Ας συνεχίσουμε να χαράζουμε δρόμους για την αναρχία, με αδέσμευτη  σκέψη και δράση!


Επικοινωνία

ΠΕΡΙ «ΕΞΑΡΧΟΠΟΙΗΣΗΣ» ΤΗΣ ΔΡΑΣΗΣ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΝΑΡΚΩΤΙΚΩΝ... PDF Print E-mail
Written by Administrator   
Tuesday, 15 May 2007 03:54
NO TRANSLATION AVAILABLE

Είναι γεγονός πως κάθε τοποθεσία, κουβαλάει την ιστορία των κοινωνικών συμπεριφορών και στάσεων ατομικών ή συλλογικών, αυτών που αναδεικνύουν μια ουσιαστική προοπτική στην κατεύθυνση της ατομικής και κοινωνικής απελευθέρωσης. Κι αυτό αφορά πλατείες, δρόμους, κτίρια κλπ.

Επομένως η ιστορικότητα ενός χώρου καθορίζεται από ένα σύνολο κοινωνικών συνθηκών και χαρακτηριστικών αλλά κυρίως από τον τρόπο δράσης και το ήθος των ανθρώπων που τις αναπτύσσουν.

Από αυτή την άποψη, οι «ιδέες» και οι «αντιστάσεις» δεν μπορούν να αποτελέσουν άλλοθι για την εφαρμογή πρακτικών που δεν έχουν σχέση με την στάση και δράση ανθρώπων, οι οποίοι αποσκοπούν σε μια πραγματικότητα ελεύθερων ανθρώπινων ομάδων και ατόμων.

Αυτός ακριβώς ο σκοπός καθορίζει και τον πόλεμο ενάντια στην νάρκωση, που εκτός από το ότι είναι διαρκής, επίμονος και επίπονος αποτελεί και μια σημαντική πτυχή του συνολικότερου αγώνα ενάντια στο κράτος και κάθε μορφής εξουσία.

 

Στην πραγματικότητα, ο αγώνας ενάντια στη νάρκωση δεν περιορίζεται σε μια μορφή της ή σε ένα είδος ναρκωτικής ουσίας αλλά στρέφεται κατά των κέντρων, των λογικών και των ιδεολογημάτων που προωθούν και εδραιώνουν την νάρκωση, με μια απλή λέξη ενάντια στο κράτος.

Ο αγώνας ενάντια στο κράτος δεν είναι μόνο αντιμπατσική δράση κι ο αγώνας ενάντια στο καπιταλισμό δεν είναι μόνο αντιτραπεζικός. Έτσι κι ο αγώνας ενάντια στη νάρκωση δεν στρέφεται σε ένα είδος της, ούτε σε συγκεκριμένους φορείς.

 

Αυτός, λοιπόν, ο αγώνας λαμβάνει σοβαρά υπ’ όψη του ότι χιλιάδες ανθρώπων χάνονται στη δίνη ενός από τους πλέον ολοκληρωτικούς πολέμους που έχει εξαπολύσει η εξουσία. Σύντροφοί μας έχουν δολοφονηθεί με τα ναρκωτικά και στο πρόσωπο του κάθε εξαρτημένου, εκτός των άλλων, βλέπουμε και αυτές τις μορφές. Πώς, λοιπόν, θα μπορούσαμε να διανοηθούμε ότι θα στρεφόμασταν με βίαιο τρόπο εναντίον των εξαρτημένων; Πώς θα μπορούσε να χαρακτηριστεί μια στάση που εκδηλώνει μίσος εναντίον βασανισμένων ανθρώπων;

 

Οι αναρχικοί δεν θα μπορούσαν ποτέ να διαπνέονται από την λογική της συλλογικής ευθύνης. Επειδή ένας μετανάστης δολοφόνησε ή δολοφονήθηκε από ένα ντόπιο δεν σημαίνει πώς θα ορμήσουμε να διώξουμε όλους τους μετανάστες, ή να εξορίσουμε τους ντόπιους.

Οι λογικές και οι πρακτικές της σκούπας, οι εκκαθαριστικές επιχειρήσεις μπορεί να δείχνουν την «αποτελεσματικότητα» της δύναμης, που πιστεύουν πως έχουν αυτοί που τις πραγματοποιούν, αλλά για τους αγωνιζόμενους και ιδιαίτερα για τους αναρχικούς οι άνθρωποι δεν είναι ούτε αντικείμενα, ούτε απορρίμματα για να τους μετακινούμε και να τους πετάμε από ’δω κι από ’κει.

 

Όποιος παραμένει για μήνες και χρόνια απαθής και θεατής μιας κατάστασης με την οποία δείχνεται και προωθείται η εξαθλίωση της ανθρώπινης υπόστασης, όποιος εγκαταλείπει ένα μικρό ή μεγάλο χώρο, περιμένοντας πότε θα γκετοποιηθεί για να εμφανισθεί σαν σωτήρας, σίγουρα δεν είναι αμέτοχος και άμοιρος των ευθυνών για την κατάσταση, την οποία ισχυρίζεται πως θέλει να θεραπεύσει. Και, σίγουρα δεν γενικολογούμε.

 

Είναι δυνατόν, σε πολλές περιπτώσεις, οι εξουσιαστικές απόψεις και οι «εύκολες λύσεις» να θαμπώνουν τα μάτια όπως οι γυαλιστερές χάντρες εντυπωσίαζαν τους ινδιάνους. Όμως οι καιροί αυτοί έχουν περάσει…

Όποιος προτάσσει τις «εύκολες λύσεις» δύσκολα θα μπορέσει να αποφύγει να συγκλίνει, έστω και στιγμιαία, στο δρόμο που έχει στρώσει η ιδεολογία της κυριαρχίας: της δύναμης του ισχυρότερου, του ρατσισμού και του ψέματος.

 

Είναι ιδιαίτερα σημαντικό να ειπωθεί πως προτάγματα του τύπου ΕΞΩ Η ΠΡΕΖΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ή ΕΞΑΡΧΕΙΩΤΕΣ Η ΠΛΑΤΕΙΑ ΣΑΣ ΑΝΗΚΕΙ (που χρησιμοποιούν, οι νοικοκυραίοι, οι μαγαζάτορες και οι «σιορ ιδιοκτήτες») καταδεικνύουν ένα μεγαλοϊδεατισμό καθώς και ένα ιδιότυπο ρατσισμό και τοπικισμό. Γιατί πως αλλοιώς μπορεί να εξηγηθεί η προσπάθεια να μετακομίσει μια κατάσταση από το ένα σημείο στο άλλο; Ο «περιούσιος λαός» των κατοίκων της δείνα περιοχής δεν μπορεί να ανεχθεί τους «εξαθλιωμένους χρήστες» που «αφαιρούν έναν ανοιχτό χώρο από αυτούς που θέλουν να τον χρησιμοποιήσουν».

 

Έτσι, κύρια υπεύθυνοι, για τα δεινά του μικρού ή μεγάλου τόπου, γίνονται αυτοί που πλήττονται από τη διαχεόμενη νάρκωση και την ιδεολογία του ντοπαρίσματος της ανθρώπινης φύσης κι όχι αυτοί που προωθούν τη νάρκωση σ’ όλες τις μορφές και με όλα τα μέσα.

 

Αυτό που έχει όμως ιδιαίτερη σημασία και χρειάζεται να έχουμε πάντοτε υπ’ όψη μας, είναι πως κανένας δεν οδηγήθηκε στη νάρκωση επειδή ξύπνησε ένα πρωί και δεν είχε τι να κάνει. Αυτή η τελευταία περίπτωση ανήκει μάλλον στη σφαίρα των ευκατάστατων οικονομικά προσώπων. Εδώ όμως είναι και το σημαντικό: γιατί η νάρκωση εκδηλώνεται και διαχέεται με πολλούς τρόπους. Οι ουσίες, από τις πλέον «ευγενείς» μέχρι εκείνες της κατώτερης ποιότητας, προκαλούν την ίδια ζημιά στην ανθρώπινη φύση. Πολεμώντας αυτές τις καταστάσεις ή τα πρόσωπα που είχαν την «ατυχία» να μην μπορούν να ελέγχουν την χρήση ή την ποιότητα λόγω οικονομικής αδυναμίας προωθείται ένας εξουσιαστικός διαχωρισμός από εκείνους που «την ελέγχουν». Οι «ανώτεροι» και οι «κατώτεροι», αυτοί που θα υποστούν το «ανάθεμα» του περίγυρου (αγωνιστών και μη) και οι «κυριλέ», εκείνοι που θα βρεθούν κοκαλωμένοι στο παγκάκι και οι άλλοι που θα χαθούν σε κάποια κλινική με μια γενική ιατρική ορολογία.

 {mospagebreak}

Βέβαια, ο κυριλάτος, που δεν προκαλεί την δυσαρέσκεια κανενός περίγυρου και ο «συγκρατημένος», που χρησιμοποιεί «ευγενείς» ουσίες νάρκωσης, δεν καταστρέφουν καμιά βιτρίνα και δεν προκαλούν φοβερές συνθήκες «υποβάθμισης». Είναι όμως διαπιστωμένο πως κάνουν πολύ πιο συστηματική δουλειά στον τομέα της προώθησης της νάρκωσης. Το ίδιο συμβαίνει και με τον καλοντυμένο που εμπορεύεται και διακινεί ουσίες σε διάφορους χώρους, από τα πιο αναβαθμισμένα μαγαζιά μέχρι και τις συναυλίες. Κανείς δεν θα τον κυνηγήσει όπως θα κάνει με το βαποράκι της όποιας πλατείας. Άλλωστε, όπως είναι γνωστό, τα μεγαλύτερα εγκλήματα γίνονται από τους «αφανείς» και τους «αποδεκτούς».

 

Η στοχοποίηση του αδύνατου είναι πάντα μέσο παραπλάνησης, για να γίνονται ανεπηρέαστα οι «δουλειές» και να λειτουργεί το σύστημα. Οι κραυγές περί υποβάθμισης των περιοχών και της αναγκαιότητας ανάπλασής τους (ειδικά όταν ξεκινά πρόωρα η θερινή περίοδος για τους πέριξ μαγαζάτορες) σαν κύρια επιδίωξη έχουν την τακτοποίηση μιας βιτρίνας, ώστε να γίνει πιο ελκυστική για τους πελάτες και χρήστες ουσιών νάρκωσης (μη εξαιρουμένων και των αλκοολούχων) και μέσων αποχαύνωσης.

 

Συνοψίζοντας:

α) Στον αγώνα ενάντια στο κράτος και σε κάθε εξουσία, τα μέσα συμβαδίζουν με το σκοπό. Δεν μένουμε απαθείς θεατές μιας κατάστασης αλλά προσπαθούμε να την ανατρέψουμε με όρους κοινωνικής δράσης και στάσης. Με αυτούς, δηλαδή, τους τρόπους που δεν αλλοιώνουν ή ακυρώνουν την αναρχία και τις αναρχικές θεωρήσεις.

 

β) Οι δραστηριότητες (εκδηλώσεις, συναυλίες, συγκεντρώσεις κλπ) ενάντια στη νάρκωση δεν μπορούν να αποκλείουν ή να στρέφονται εναντίον εκείνων που κύρια έχουν πληγεί ή πλήττονται απ’ αυτήν. Και το κυριότερο δεν είναι δυνατόν να καθορίζονται από τις λογικές και τις πρακτικές των κάθε λογής νοικοκυραίων, επαγγελματιών και «επαγγελματιών».

 

γ) Δεν είμαστε υπέρ ή κατά των απαγορεύσεων των ναρκωτικών ουσιών. Κι ο λόγος είναι ότι η νομιμότητα και η απαγόρευση αποτελούν ένα παιχνίδι στα πλαίσια της κρατικής τεχνικής που εξαπατά και συνεχίζει να καταστρέφει ζωές. Η ποτοαπαγόρευση όπως και η ευρεία χρήση του αλκοόλ δεν έλυσαν το λεγόμενο πρόβλημα του αλκοολισμού. Παρ’ όλα αυτά, παραμένει «ανεξήγητο» το πώς θιασώτες της νομιμοποίησης μπορούν να εφαρμόζουν ή να αποδέχονται σιωπηλά λογικές και πρακτικές πολιτοφυλακής.

 

δ) Παραμένουμε πολέμιοι της γενεσιουργού αιτίας της νάρκωσης και της παθητικοποίησης. Κι αυτό είναι το καταπιεστικό κι εκμεταλλευτικό σύστημα που προωθεί την ιδεολογία της νάρκωσης και της παραίτησης ώστε να επιτυγχάνει και με αυτό τον τρόπο τη διατήρηση του.

 

ε) Η οποιασδήποτε μορφής δράση δεν μπορεί να υποκαθιστά την άποψη και την ανθρώπινη στάση. Η εξαθλίωση δεν πολεμιέται με βάρβαρες μεθόδους.

στ) Οι γενικεύσεις μόνο σύγχυση προκαλούν. Η εμπορία, διακίνηση, χρήση, διαφήμιση είναι συνιστώσες ενός ολόκληρου πλέγματος και γι’ αυτό χρειάζεται να έχουμε υπόψη μας το ποιοι είναι αυτοί που ουσιαστικά αναπαράγουν και προωθούν την νάρκωση και εκείνοι πού είναι παθητικοί δέκτες μέσα σε μια κατάσταση.

 

ζ) Επιλέγουμε ως τρόπο δράσης τη μακρόχρονη και επίμονη δράση ενάντια σε κάθε μορφής νάρκωση αρνούμενοι να δεχθούμε τις «εύκολες λύσεις» και τις πρακτικές πολιτοφυλακής, ανεξάρτητα από το αν χρησιμοποιούνται εις βάρος ενός ή πολλών ατόμων (γιατί το ζήτημα δεν είναι αριθμητικό) και ανεξάρτητα από τις καλές ή μη προθέσεις.

 

η) Δεν ξεχνούμε και κανείς δεν μπορεί να αγνοεί ότι πολλές φορές στο παρελθόν καταστάσεις που αναπτύχθηκαν με αντιαναρχικά και αντικοινωνικά χαρακτηριστικά στο συγκεκριμένο χώρο της πλατείας Εξαρχείων, υπέκρυπταν μια διαμάχη, απόπειρα ή δράση για τον έλεγχό της. Οι αναρχικοί ανέκαθεν εναντιώνονται σε λογικές ελέγχου περιοχών, «επάλξεων», «κάστρων», «κρατιδίων» και πλατειών.

 

Κλείνοντας θέλουμε να θυμίσουμε πως καμία σιωπή δεν είναι χρυσός εκτός κι αν είναι χρυσωμένη. Πάντως, όπως και να ’χει, εξακολουθεί να είναι συνενοχή. Υπάρχουν πρακτικές που στρέφονται ενάντια στην αναρχία είτε αυτοί που τις θέτουν σε εφαρμογή το γνωρίζουν, είτε όχι. Είναι όμως γνωστό ότι συνήθως δεν νοιάζονται. Οι αναρχικοί/ες όμως νοιάζονται και μπροστά σε τέτοιες καταστάσεις δεν έχουν κανένα λόγο να παραμένουν σιωπηλοί. Γιατί μ’ αυτά και με τ’ άλλα, στο όνομα της ελευθερίας και με το κασκέτο ή τον μανδύα της αναρχίας γίνονται ή πρόκειται να γίνουν τα μύρια όσα…

 

Αθήνα 14 Μαΐου 2007                                                                                                              

Συσπείρωση Αναρχικών

Συντρόφισσες/οι

Last Updated on Thursday, 31 July 2008 20:36
 



Powered by Joomla!. Valid XHTML and CSS.