Γιατί είναι αδιαμφισβήτητο πως η διαδικασία μεσολάβησης όχι μόνο αναπαράγει τις συνθήκες εξουσίας αλλά και ενδυναμώνει τη θέση του πλέγματος κυριαρχίας κι εκμετάλλευσης, αφού απαλλοτριώνει τις δυνατότητες των ανθρώπων να δράσουν δημιουργικά και απελευθερωτικά.

Με βάση το δεδομένο πως οι αναρχικές απόψεις και πρακτικές συμβάλλουν στην επαναοικειοποίηση από τους ανθρώπους των όρων ελευθερίας στην κατεύθυνση της αναρχίας, είναι επόμενο να βρίσκονται σε ανταγωνισμό με κάθε είδος και μορφή αντικατάστασης της πρωτοβουλίας, δημιουργικότητας κι οργανωμένης δράσης των ανθρώπων.

Απ' αυτήν την πραγματική διάσταση του ζητήματος, αυτός ο ανταγωνισμός δεν θα μπορούσε να σημαίνει σε καμία περίπτωση πως οι αναρχικοί/ες διεκδικούν την ανάληψη των διαμεσολαβητικών διαδικασιών για λογαριασμό τους, αλλά ούτε και αναλαμβάνουν το ρόλο να υποστηρίξουν (αβαντάρουν) τον οποιοδήποτε μηχανισμό που έχει τέτοιο ρόλο μέσα στο σύστημα εξουσίας. Συνεπώς δεν προβάλλουν αιτήματα κάνοντας «πάσα» στους κομματικούς και κρατικούς διαμεσολαβητές, παίζοντας το ρόλο του «ανεξάρτητου κινήματος», που υποστηρίζει τα όποια αιτήματα, όσο ριζοσπαστικά κι αν φαντάζουν αυτά.

Ο λόγος είναι πολύ απλός. Οι αναρχικοί/ες δεν θα μπορούσαν να αρνηθούν, με άμεσο ή έμμεσο τρόπο, τη θέση και τη στάση τους ενάντια σε κάθε εξουσία και ιδιαίτερα στους θεσμούς και μηχανισμούς της συγκροτημένης εξουσίας, του κράτους.

Οποιαδήποτε λοιπόν «μομφή» προς αυτήν τη θεμελιακή αντίληψη για την πανανθρώπινη ελευθερία, υποκρύπτει την προσπάθεια αλλοίωσης και στη συνέχεια ένταξης, μέσα στις διαδικασίες του συστήματος κυριαρχίας κι εκμετάλλευσης, των υποτιθέμενων αναρχικών τάσεων.

Η συνέπεια και η εμμονή στις απελευθερωτικές διεργασίες δεν αποτελούν «σεχταρισμό» (μια έννοια άλλωστε που προέρχεται από κομματικές και ολοκληρωτικές συνθήκες) αλλά μια ουσιαστική συμβολή στην ανάδειξη των δυνατοτήτων των ανθρώπων να αγωνιστούν μακριά από κάθε είδους κηδεμόνευση, για την επαναοικειοποίηση της αναρχίας.

Οι αναρχικοί δεν είναι «φιλάνθρωποι». Αυτό το περίεργο «είδος» ανήκει στο εξουσιαστικό συνάφι. Οι αναρχικοί αγωνίζονται όπως και οι υπόλοιποι άνθρωποι. Αλλά διατηρούν και αναδεικνύουν τη διαφορετικότητά τους μέσα στους κοινωνικούς αγώνες. Μια διαφορετικότητα που συμβάλει σε απελευθερωτικές διεργασίες και που δεν υποκύπτει στη λογική του εφικτού και της επιφανειακής αποτελεσματικότητας.

Είναι ξεκαθαρισμένο πως αλληλεγγύη δεν σημαίνει ταύτιση με αυτόν προς τον οποίο οι αναρχικοί/ες εκδηλώνουν την αλληλεγγύη τους. Αλληλεγγύη σημαίνει αγώνας ενάντια στον κοινό εχθρό: το κράτος, τους καταπιεστές κι εκμεταλλευτές. Η αλληλεγγύη των αναρχικών αφορά τους ανθρώπους που αγωνίζονται, είναι αλληλεγγύη στον αγώνα και στους αγωνιζόμενους κι όχι στα όποια αιτήματα τυχόν προβάλουν οι καταπιεσμένοι μέσα στις συνθήκες αλλοτρίωσης που τους έχει επιβάλλει το κράτος. Ο αγώνας των αναρχικών συντίθεται με τον αγώνα των υπόλοιπων ανθρώπων και δεν αφομοιώνεται, δεν μεταλλάσσεται και δεν μετατρέπεται σε διεκδίκηση ακόμα κι αν αυτή είναι η πλέον ριζοσπαστική. Οι νόμοι και τα διατάγματα καταργούνται και καίγονται στα οδοφράγματα των κοινωνικών συγκρούσεων κι εξεγέρσεων.

Οι αναρχικοί/ές δεν αναζητούν άλλοθι για να υποκαταστήσουν αυτό που κάνουν όσοι βρίσκονται κάτω από συνθήκες καταπίεσης κι εκμετάλλευσης. Αγωνιζόμενοι ενάντια στην καταπίεση κι εκμετάλλευση κινητοποιούμαστε χωρίς να ανακατεύουμε την ανταγωνιστική μας στάση και άποψη με ρεφορμιστικά παζαρέματα. Άλλωστε ακόμα και το πιο ριζοσπαστικό αίτημα να προβάλλουν,  έχουν ήδη μπει στην τροχιά αποδοχής των όρων του συστήματος κυριαρχίας κι εκμετάλλευσης

Οι αναρχικοί δεν παλεύουν μαζί ή ξέχωρα από τους εργάτες για μερικά ψίχουλα παραπάνω, ούτε μαζί ή ξέχωρα από τους φυλακισμένους για καλύτερες συνθήκες βασανισμού τους, για ένα «θαυμαστό καινούργιο κόσμο». Όσοι επιλέγουν τέτοιες διαδικασίες και δρόμους αρνούνται την αναρχική απελευθερωτική προοπτική.

Αυτό άλλωστε έχουν αναλάβει να το κάνουν πολύ πιο καλύτερα οι κομματικοί διαμεσολαβητές και τα έσω-έξω κοινοβουλευτικά δεκανίκια τους. Οι αναρχικοί/ες βοηθούν με τις απόψεις και τη δράση τους ώστε να μπορούν οι άνθρωποι να αναπτύσσουν συγκρουσιακές πρακτικές ενάντια στην χειραγώγηση, την καταπίεση και την εκμετάλλευση και να οργανώνουν τη δράση τους με απελευθερωτικούς όρους και προοπτικές. Συνεπώς, δεν είναι μέσα στις προοπτικές της ατομικής και κοινωνικής απελευθέρωσης να υποκαθιστούν τη δράση των ανθρώπων, σ' όποια δυσχερή θέση κι αν βρίσκονται αυτοί. Σε κάθε περίπτωση η δράση ενάντια σε μια τέτοια συνθήκη δεν μπορεί να υιοθετεί αιτήματα. Κάτι που και μόνο σαν πρόθεση αν διαφανεί ανοίγει διαδικασίες διαπραγμάτευσης.

Οι αναρχικοί/ές δεν αγωνίζονται για να απελευθερώσουν την κοινωνία. Η κοινωνία θα απελευθερωθεί από μόνη της. Η δράση και οι απόψεις των αναρχικών αποσκοπούν σε συνθέσεις με τα αγωνιζόμενα, σε κάθε περίπτωση, κομμάτια της κοινωνίας για να αναπτύξουν συγκρουσιακές και αδιαμεσολάβητες πρακτικές.

Όποιος αναλαμβάνει το ρόλο του απελευθερωτή είναι ο επόμενος δυνάστης των απελευθερωμένων. Αυτές είναι οι μεγάλες εμπειρίες, οι α-λήθειες, που κανένα πολιτικό τέχνασμα δεν θα μπορέσει να τις υπερνικήσει. 

 (Δημοσιεύτηκε  στο φύλλο 66, Νοέμβριος 2007, της ΔΙΑΔΡΟΜΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ)