Ας συνεχίσουμε να χαράζουμε δρόμους για την αναρχία, με αδέσμευτη  σκέψη και δράση!


Επικοινωνία

Σημειωσεις γυρω απο τον αντιφασισμο... PDF Εκτύπωση E-mail
Τετάρτη, 06 Φεβρουάριος 2008 22:45

Τις μέρες που προηγήθηκαν της φασιστοσύναξης  (σημείωση: πρόκειται για αυτή του Σεπτέμβρη 2005) διάφοροι τοπικοί θεσμικοί φορείς έβγαζαν ανακοινώσεις, εξέδιδαν ψηφίσματα ή έκαναν δηλώσεις ενάντια σε οποιαδήποτε παρουσία ή δράση νεοναζί στην περιοχή τους.

Δήμαρχοι, νομαρχιακά συμβούλια, διάφοροι σύλλογοι και συνδικαλιστικοί φορείς, άλλες φορές έχοντας ως βάση ένα αριστερό ή ριζοσπαστικό προφίλ και άλλες φορές κάνοντας επίκληση στα ιδανικά της δημοκρατίας, τοποθετούνται επί των εξελίξεων. Έτσι, οι πρώτοι ζητούν από την κυβέρνηση της ΝΔ (sic!) να απαγορεύσει τη διοργάνωση του φεστιβάλ και οποιαδήποτε πορεία στο κέντρο της Αθήνας, ενώ στη δεύτερη περίπτωση τάσσονται ενάντια στην απαγόρευση οποιασδήποτε ναζιστικής δραστηριότητας καθώς η δημοκρατία δίνει το δικαίωμα στον καθένα να εκφράσει τη γνώμη του (βλέπε περιπτώσεις νομαρχιακών συμβουλίων στην Καλαμάτα και στη Λαμία)!

 

«Η ουσία του αντιφασισμού συνίσταται στην πάλη εναντίον του φασισμού μέσω της προώθησης της δημοκρατίας, αντιπαραθέτοντας τον πρώτο στη δεύτερη, πράγμα που σημαίνει την πάλη όχι για την καταστροφή του καπιταλισμού, αλλά για τον εξαναγκασμό του για να μη γίνει ολοκληρωτικός», γράφει ο Ζαν Μπαρώ στο βιβλίο του «Φασισμός/αντιφασισμός. Οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος». Έτσι, λοιπόν, έχουμε την πόλωση ανάμεσα σε δύο εξουσιαστικά συμπλέγματα, τη δημοκρατία με τη «νόμιμη» και «θεσμοποιημένη» κρατική βία και τον φασισμό με την απροκάλυπτη βία του στρατιωτικά δομημένου κράτους.

 

Και μέσα σε αυτό το δίλημμα έχουν εγκλωβιστεί στο παρελθόν πολλές φορές οι άνθρωποι και έχουν γίνει οι μακάβριοι πρωταγωνιστές των μεγαλύτερων ανθρωποσφαγών. Για παράδειγμα, 50 εκατομμύρια άνθρωποι σφαγιάστηκαν κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο, τον πόλεμο των «προοδευτικών δυνάμεων» εναντίον του ολοκληρωτισμού, του φασισμού. Και το αποτέλεσμα; «Νίκη κατά του φασισμού; Όχι βέβαια! Γιατί η νίκη κατά του φασισμού προϋποθέτει και τη συντριβή της δημοκρατίας και φυσικά αυτού του θεσμού και μηχανισμού που αναδεικνύει αυτές τις μορφές διακυβέρνησης: του κράτους. Γιατί ο φασισμός και η δημοκρατία είναι μέσα διακυβέρνησης, είναι μορφές διαχείρισης της καταπίεσης και εκμετάλλευσης των ανθρώπων από το κράτος και όσους βρίσκονται μέσα στο σύστημα που εξανδραποδίζει και εξοντώνει κάθε τί το ανθρώπινο. Εναλλάσσονται ανάλογα με τις ανάγκες των εξουσιαστών ή μετουσιώνονται σε σοσιαλιστικές ή σοσιαλίζουσες αποχρώσεις χωρίς όμως να καταστρέφεται η ουσία τους.

 

Ο ναζισμός, ο ρατσισμός και ο φασισμός είναι συστατικά της κυριαρχίας. Μέσα στο δημοκρατικό τρόπο διαχείρισης των εξουσιαστικών υποθέσεων υπάρχουν στοιχεία του φασισμού-ναζισμού. Αυτό, βέβαια, δεν αποκλείει και το αντίστροφο» (για παράδειγμα, η αύξηση των θέσεων εργασίας στη ναζιστική Γερμανία, πάγιος στόχος της «κοινωνικής πολιτικής» των σύγχρονων δημοκρατιών) (βλ. «Διαδρομή Ελευθερίας», φ.40).

 

Στη συγκεκριμένη περίπτωση, η αριστερά ζητούσε επίμονα από την ΝΔ, τον διαχειριστή της εξουσίας τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή, δηλαδή το ελληνικό κράτος, να απαγορεύσει το «φεστιβάλ του μίσους». Μάλιστα, οι εκκλήσεις της επικεντρώνονταν προς το πρόσωπο του υπουργού Δημόσιας Τάξης, Βουλγαράκη. Πλάι της συστρατεύονται και τα Μ.Μ.Ε. κάνοντας λόγο για «πρόκληση ακροδεξιών», «καθυστερημένη αντίδραση και ολιγωρία της κυβέρνησης» και «προσβολή της δημοκρατίας». Πρόκειται για τους ίδιους δημοσιογράφους που την επομένη των συγκρούσεων που έλαβαν χώρα στα Εξάρχεια μιλούσαν για «γνωστούς-άγνωστους που κατέστρεψαν περιουσίες» και «τρομοκράτησαν τους κατοίκους».

 

Χαρακτηριστικό παράδειγμα, το πρωτοσέλιδο με το οποίο κυκλοφόρησε τοπική εφημερίδα της Καλαμάτας, την Δευτέρα 19 Σεπτεμβρίου: «Αναρχικοί αναστάτωσαν την Καλαμάτα. Τρομοκράτησαν το Σάββατο για δύο ώρες το κέντρο της πόλης. 71 άτομα κατέλυσαν την Καλαμάτα!», για να προσθέσει «τον φόβο που ζουν κατά καιρούς οι καταστηματάρχες αλλά και οι περαστικοί των δρόμων γύρω από το Πολυτεχνείο, έζησαν αρκετοί Καλαματιανοί το μεσημέρι του Σαββάτου, αντικρίζοντας νεαρούς με τσάντες περασμένες σταυρωτά στο στήθος, κράνη και καδρόνια στα χέρια να κάνουν πορεία στους κεντρικούς δρόμους της πόλης».

 

Ο αντιφασισμός, λοιπόν, τον οποίο ενστερνίζεται και όταν το απαιτούν οι περιπτώσεις κάνει… σημαία της η αριστερά, γίνεται υπέρμαχος ενός πιο ισχυρού κράτους, ικανού να ανταποκρίνεται στις «πολιτικές και κοινωνικές κρίσεις» που μπορεί να παρουσιαστούν, σαν αυτή της πανευρωπαϊκής φασιστικής σύναξης στον ελλαδικό χώρο.

 

Ως φασιστικό χαρακτηρίζεται ένα ολοκληρωτικά δομημένο κράτος. Ο φασισμός, αποτελεί μία ακόμη μορφή έκφρασης της εξουσίας και διαχείρισης της ζωής των ανθρώπων, πλάι στη δημοκρατία, το σοσιαλισμό, τον φιλελευθερισμό. Είναι τουλάχιστον ανορθόδοξο, αν δεν αποσκοπεί σε πολιτικά οφέλη (π.χ. στην περίπτωση της αριστερής ρητορείας η διατήρηση της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και η αποσυμπίεση οποιωνδήποτε κοινωνικών διεργασιών μπορούν να την αμφισβητήσουν και να την ανατρέψουν), να στρέφεται ο λόγος και οι πράξεις μας ενάντια στο φασισμό χωρίς να γίνεται οποιαδήποτε κριτική στο κράτος. Ο μόνος λόγος που μπορεί να εκφράσει η αριστερά είναι η καταδίκη «αντεθνικών» πράξεων και η προβοκατορολογία. Χαρακτηριστική η ανακοίνωση κάποιας «Αντιναζιστικής Πρωτοβουλίας» που δημοσιεύτηκε και σε εφημερίδες που αναφέρει ότι «η ναζιστική συγκέντρωση διευκόλυνε ηθικά και πολιτικά για ακόμη μία φορά ένα απόσπασμα αυτοαποκαλούμενων αναρχικών που έκαψε την ελληνική σημαία και με την κάλυψη της αστυνομίας βανδάλισε στο κέντρο της Αθήνας». Αυτή είναι η λογική της αριστεράς, που δε χάνει στιγμή να δώσει τα διαπιστευτήριά της στο κράτος…

 

Εξ άλλου, είναι γνωστό και αποδείχθηκε πολλές φορές μέσα στη χρονιά που διανύουμε, οι επαφές και η στελέχωση των κρατικών μηχανισμών με φασιστοειδή, τα οποία αναλαμβάνουν να βγάλουν σε πέρας τις… «βρώμικες δουλειές» που δεν μπορούν να καλυφθούν κάτω από το δημοκρατικό προσωπείο.

 

Και γιατί, στο κάτω-κάτω, ο φασισμός δεν διαφαίνεται μόνο στην κρατική οργάνωση. Βρίσκεται στον ολοκληρωτισμό που εμπεριέχουν οι νόμοι του κράτους, που οδηγούν στο θάνατο χιλιάδες ανθρώπους που προσπαθούν να διασχίσουν τα χερσαία και υδάτινα σύνορα του ελλαδικού χώρου, ο ολοκληρωτισμός βρίσκεται στον εκβιασμό και τις συνθήκες της μισθωτής σκλαβιάς με τα «εργατικά ατυχήματα» και την ανεργία, βρίσκεται στους βασανισμούς στα αστυνομικά τμήματα, στον εγκλεισμό στις φυλακές, ο φασισμός βρίσκεται στην καθημερινότητά μας, στην ιεραρχία, στην πειθάρχηση, στην κατάπνιξη των επιθυμιών και στέρηση των ονείρων.

 

Οι αναρχικοί σε καμία περίπτωση δεν ζητούν από το κράτος να περιορίσει τους φασίστες, να απαγορεύσει πορείες τους και να κλείσει τα όποια γραφεία τους. Γιατί όταν εγκαταλείπεσαι στο κράτος και τη δημοκρατία και ζητάς να «κλείνει γραφεία» πρόκειται για την πεμπτουσία της αποθέωσης του κρατισμού. Ούτε βγαίνουν… παγανιά να κυνηγήσουν φασίστες.

 

Οι αναρχικοί αγωνίζονται για έναν κόσμο ελεύθερο, χωρίς καταπίεση και εκμετάλλευση, χωρίς αφεντικά, χωρίς σύνορα. Αγωνίζονται για την καταστροφή του κράτους και του κεφαλαίου. Και μέσα σε αυτά τα πλαίσια, αντιλαμβάνονται και αντιμάχονται τους φασίστες όχι σαν συμμορίες, αλλά σαν έναν ακόμη μηχανισμό του κράτους. Γι' αυτό το λόγο γίνεται και η σύγκρουση με τις κατασταλτικές δυνάμεις, οι επιθέσεις σε σύμβολα του κράτους και του κεφαλαίου, σε σημεία συσσώρευσης πλούτου.

Και όσοι κατάλαβαν, κατάλαβαν…

 

(Δημοσιεύθηκε στη ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φύλλο 43, Οκτώβριος 2005)

 

Τελευταία Ενημέρωση στις Τρίτη, 29 Ιούλιος 2008 13:14
 



Με την υποστήριξη του Joomla!. Valid XHTML and CSS.