«Έχει μεγάλη σημασία το γεγονός ότι με τη νίκη του Πασοκ το 1981 και το 1985 συντελέστηκε ριζική αλλαγή στη σύνθεση της εξουσιαστικής ελίτ. Η αλλαγή αυτή δεν περιορίσθηκε στις ελίτ της Δεξιάς και του Κέντρου, αλλά συμπεριέλαβε και τις περιθωριοποιημένες ελίτ της Αριστεράς στο πολιτικό φάσμα και επεκτάθηκε και στις ελίτ των αξιών (μεταρρύθμιση στην Ανώτατη Εκπαίδευση), αλλά και στις λειτουργικές ελίτ (τεχνοκράτες), μέχρι του σημείου να επιτρέπεται η, έστω τολμηρή, διαπίστωση, ότι οι συστατικές διαφορές μεταξύ Δεξιάς και Κέντρου, τουλάχιστον στο επίπεδο των ελίτ, πρέπει να θεωρηθούν εν μέρει ξεπερασμένες, ενώ έχουν αμβλυνθεί αισθητά στο ίδιο επίπεδο οι διαφορές μεταξύ Αριστεράς-Κέντρου και Δεξιάς».

Ηλίας Κατσούλης, 1990, ΕΚΛΟΓΕΣ ΚΑΙ ΚΟΜΜΑΤΑ ΤΗΝ ΔΕΚΑΕΤΙΑ ΤΟΥ ’80 - Το «παγιωμένο» κομματικό σύστημα

«Έτσι η καθημερινή σκανδαλολογία, χαρακτηριστικό της τελευταίας περιόδου, λειτουργεί σχεδιασμένα από την εξουσία διαμορφώνοντας έναν κυρίαρχο πολιτικο-ιδεολογικό λόγο, ο οποίος συγκαλύπτει και παραποιεί τα ουσιαστικά αίτια της παρούσας κρίσης […] Τα σκάνδαλα, καθώς και η φιλολογία που αναπτύσσεται με βασικό μοτίβο την κάθαρση και την εκλογολογία, προσφέρουν το κατάλληλο υλικό, με το οποίο φτιάχνονται οι προεκλογικές υποσχέσεις, μεθοδεύονται θεαματικοί πολιτικοί χειρισμοί και πυροδοτούνται τεχνητές πολιτικές εντάσεις, που τελικά καλλιεργούν το κατάλληλο πολιτικό κλίμα αποδοχής των ευρύτερων σχεδίων της εξουσίας, μέσα στα πλαίσια των θεσμών, αναγορεύοντάς τους σαν τον ανυπέρβλητο ρυθμιστικό παράγοντα». Αυτά αναφέραμε, μεταξύ άλλων, πριν δεκαοκτώ ολόκληρα χρόνια στην Αναρχική Εφημερίδα ΕΝΑΝΤΙΑ, τ. 2, το Μάη του 1989.

Με φόντο την «κάθαρση», «ιστορικούς συμβιβασμούς» και οικουμενικές κυβερνήσεις η μεταρρυθμιστική κίνηση κράτους και κεφαλαίου πατώντας τις «διαχωριστικές γραμμές του παρελθόντος», διένυσε μια πρώτη τροχιά με όραμα την αναδιάρθρωση και την ευρωπαϊκή «ολοκλήρωση» και «ορόσημο» το 1992.

Αυτή ακριβώς η μετα-ρύθμιση ονομάστηκε «κρίση», αυτήν ακριβώς διαχειρίστηκε η διαδικασία της «κάθαρσης»: την σφοδρότητα των αντιθέσεων και την μεταβολή των συσχετισμών εξουσίας ανάμεσα σε δικαστές, εκδότες, πολιτικούς και οικονομικούς παράγοντες, που εκπροσωπούσαν παλιά και νέα τζάκια, και τέλος μια εκρηκτική κατάσταση στο πεδίο του κοινωνικού ανταγωνισμού.

Έτσι, ο Κοσκωτάς, που σε άλλη περίοδο θα προβάλλονταν ως «πρωτοπόρος καπιταληστής», θα οδηγηθεί στη φυλακή, ενώ ο τέως ισχυρός άνδρας του ΠΑΣΟΚ Μένιος Κουτσόγιωργας θα αφήσει την τελευταία του πνοή μέσα στην δικαστική αίθουσα, δικαζόμενος ως ένας από τους βασικούς υπεύθυνους του «σκανδάλου» Κοσκωτά, ενώ ο ίδιος ο Ανδρέας Παπανδρέου θα «απαλλαγεί» με μόλις μία ψήφο διαφορά… Την ίδια εποχή η Εθνική Τράπεζα φορτωνόταν το βάρος της μίας «προβληματικής» μετά την άλλη, χωρίς βέβαια να ξεσπάσει κανένα σκάνδαλο που θα έκανε το «σκάνδαλο» Κοσκωτά να μοιάζει ως παρωνυχίδα «διαφθοράς».

Αν ο Κοσκωτάς ήταν πραγματικά «πρωτοπόρος καπιταληστής» αυτό έχει να κάνει με αυτά που δίδαξε στους επιγόνους του: να βρίσκει κανείς σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα «αέρα» κεφάλαια, να τα φουσκώνει όπως έγινε αργότερα στο χρηματιστήριο, να τα μοιράζεται με αριστερούς, δεξιούς πασόκους, ενώ ταυτόχρονα μπορεί να ανοίγεται στα ΜΜΕ και στο ποδόσφαιρο.

Η «αποκάλυψη» ακόμα και αυτού που μπορεί να φαντάζει ως η ναυαρχίδα των «σκανδάλων», όχι μόνο λοιπόν στηρίζει κρατικούς μεταρρυθμιστικούς(1) προσανατολισμούς, αλλά αποδεικνύεται σε πολλές περιπτώσεις απολύτως αναγκαία για να συγκαλυφθεί η πραγματική έκταση του «φαινομένου της διαφθοράς». Και το βασικότερο. Να μπορέσουν να συνεχίσουν τις δουλειές τα μεγάλα «ψάρια».

Και βέβαια η «πτώση του τείχους που διαχώριζε» Αριστερά και Δεξιά δεν προέκυψε από την μία μέρα στην άλλη, αλλά από την εξέλιξη μιας ενοποιητικής διαδικασίας, που κατ’ αρχήν προέκρινε την κατάτμηση δυνάμεων από υπάρχοντες πολιτικούς, αλλά και οικονομικούς σχηματισμούς για να είναι εφικτή στη συνέχεια και η αποποίηση των «παλιών ταυτοτήτων» και «διαχωρισμών».

Γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο και η πολιτικοϊδεολογική σύμπτυξη στο «κέντρο», οι ήπιοι πολιτικοί τόνοι, η απαίτηση για την διεύρυνση της πολιτικής συναίνεσης, δεν είναι βέβαια σημεία των «καιρών» μας, ούτε ένας απλός συμβολισμός. Είναι το απότοκο της παραπάνω ακόμη εξελισσόμενης διαδικασίας, που στοχεύει στην ενίσχυση της κυριαρχίας και στην προσπάθειά της να αναμετρηθεί με τον «εσωτερικό» εχθρό: τους αναρχικούς, τους εξεγερμένους στις φυλακές, την εξεγερμένη νεολαία και τα ανυπότακτα κοινωνικά κομμάτια που «ασύμμετρα» και αταξινόμητα συνεχίζουν να ακολουθούν τον δρόμο της σύγκρουσης.

Το άγριο οικονομικό αλισβερίσι όχι απλά συνεχίστηκε από τότε που μπήκαν οι νέοι «κανόνες», αλλά εκπροσωπήθηκε επάξια και πάλι από τους πράσινους «καθηγητές» όπως αποδείχθηκε στην μάσα.

Και το γαϊτανάκι συνεχίζεται με τη σημαία της γαλάζιας «κάθαρσης» να κυματίζει «ψηλά» όπως κάποτε, ίσως και «ψηλότερα».

Δικαστές και δικηγόροι φυλακίζονται όπως ο Στάθης και Καλούσης, άλλοι όπως η Μπουρμπούλια αποφυλακίζονται και ξαναφυλακίζονται, η ανακρίτρια Ηλία έχει περάσει στην «παρανομία», ο διοικητής του Α.Τ. Ν. Ιωνίας περνάει και αυτός την πόρτα του Κορυδαλλού, ο μαφιόζος βουλευτής Μαντούβαλος κυκλοφορεί με περιοριστικούς όρους, υπουργοί όπως ο Τσιτουρίδης ξηλώνονται, και ξαναράβονται στο ίδιο κουστούμι για να ξηλωθούν λίγο αργότερα. Στον ίδιο χορό κουμπάροι, χρηματιστές, τράπεζες που επιστρέφουν τα κλεμμένα, αλλά ακόμα και στην επιστροφή ενώπιον όλων βάζουν λίγο το δάκτυλο στο μέλι…

Κάλλιο να τους κοπεί το χέρι παρά το χούι….

Η συγκυβέρνηση καλά κρατεί και στα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων. Δημοσιογράφοι τιμητές της εξυγίανσης, ωρύονται την ίδια στιγμή που φιλοξενούν και ξαναφιλοξενούν τους κάθε λογής Μαντούβαλους.

Αποσπασματικές πληροφορίες, μισές ειδήσεις, ακρωτηριασμένα και αυτά τα όποια «ακούσματα» της περιβόητης «κοινής», για τα καλά πλέον, γνώμης, ο σφυγμός της οποίας μετριέται και ξαναμετριέται με σχολαστικότητα

Ξεχάστηκε και ο αιφνίδιος θάνατος του πρώην διοικητή του ΙΚΑ Βαρθολομαίου, στρατηγού περί των Ταμείων και των ασφαλιστικών τους αποθεμάτων, που προηγήθηκε του «σκανδάλου» με τα ομόλογα, «παράπλευρη απώλεια» και οι μεταρρυθμίσεις στο Ασφαλιστικό που φαινομενικά αναβάλλονται για να γίνουν …πιο γρήγορα την επόμενη «στιγμή», ενώ για χάπι εντ επιφυλάχθηκε η έξοδος από την επιτήρηση της ΕΕ και η επίσημη κήρυξη προεκλογικής περιόδου.

Κανείς πλέον δεν θυμάται από που άρχισε να ξετυλίγεται το «κουβάρι» και γιατί.

Τι και αν είναι, τουλάχιστον, γελοίο να προσποιούνται οι κυνηγοί «σκανδάλων» πως ανακάλυψαν σήμερα, ότι χρηματιστές, πολιτικοί και τράπεζες, όπως η JP Morgan, που όπως είναι γνωστό ήδη είχε ευθεία εμπλοκή με την υπόθεση της Enron, δεν είναι ούτε μπουμπούκια ούτε ψιλικατζήδες, αλλά ούτε καν ακάλεστοι στο τσιμπούσι.

Όταν επισήμως υπολογίζεται το λεγόμενο δημόσιο χρέος στα 230 δις ευρώ, όταν η αποτίμηση των, υπό πώληση ή αλλιώς υπό ιδιωτικοποίηση, κρατικών επιχειρήσεων ήδη από το 1992 επί υπουργίας Μάνου δικαιολόγησε την επιλογή σε κρίσιμα πόστα οικονομικών συμβούλων με «βαρύτιμα» ονόματα, που συνδέονταν με διεθνείς τράπεζες. Όταν κάθε χρόνο το ελληνικό κράτος δανείζεται από το συγκεκριμένο κύκλο «ενδιαφερομένων» 35 δις ευρώ για την κάλυψη των τρεχουσών «αναγκών» και την διαχείριση των χρωστούμενων.

Είναι άλλο τόσο υποκριτικό να καμώνονται, ότι αγνοούν πως οι βετεράνοι της χρυσής περιόδου για την Σοφοκλέους του 1999 (όταν επιχειρήσεις ξεκινούσαν με κεφαλαιοποίηση 2,9 δις δρχ για να «φουσκώνουν λίγες εβδομάδες αργότερα στα 255 δις) δεν επέστρεψαν τώρα τελευταία στην πιάτσα. Οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ γνωρίζουν πολύ καλά ότι δεν την εγκατέλειψαν ποτέ.

Η περιβόητη χρηματιστηριακή «Ακρόπολις» μόνο την περίοδο 2002-2003 αγόρασε και πούλησε ομόλογα του Δημοσίου αξίας 450 εκατομμυρίων ευρώ και συναλλάχθηκε με τουλάχιστον 6 Ταμεία.

Με τι τρόπο; Το κόλπο ήταν πολύ απλό. Αγόραζε από τα Ταμεία σε τιμές χαμηλότερες της αγοράς έως και 3,30%, ενώ πωλούσε ακόμα και στα ίδια Ταμεία ακόμα και τους ίδιους τίτλους με καπέλα που έφθαναν έως και 3,1%.

Τώρα τι σημαίνει «εξυγίανση»; Η «εξυγίανση» του χρηματιστηρίου που δήθεν πιστοποιείται λόγου χάρη από την διαγραφή 32 εισηγμένων εταιρειών με αποτέλεσμα την χασούρα για τους μετόχους τους 250 εκατ. ευρώ, δεν σημαίνει τίποτα άλλο από τα συνηθισμένα: οι «φούσκες παραφούσκωσαν», κάποιοι «κάηκαν» μαζί με τα «χαρτιά» που πουλούσαν ως αέρα κοπανιστό. Άλλες εισηγμένες βρέθηκαν στα χέρια των πιστωτών τους, άλλες έγιναν ατμός καθώς οι ιδιοκτήτες τους διέφυγαν με τα «απαραίτητα» στο εξωτερικό και άλλου υπήρξε κλείσιμο ύστερα από «τραγικά περιστατικά», στον δρόμο που είχε ανοίξει ο «αείμνηστος» Σφηνιάς (αυτοκτονία Μανιώτη της Ipirotiki).

Κατά τ' άλλα οι τράπεζες, που φυσικά δεν είναι φιλανθρωπικά ιδρύματα, διατηρούν τα περιθώρια κέρδους στα δάνεια πάνω από το 3% και το 2007 εξαγοράζουν ασφαλιστικές εταιρείες και επενδύουν στους τομείς των «υπηρεσιών». Οι επιχειρήσεις εκμεταλλεύονται την κρατική πολιτική για μείωση των φορολογικών συντελεστών κατά 10 ποσοστιαίες μονάδες για να διανείμουν την διαφορά ως μέρισμα στους μετόχους τους και οι μεγάλοι ενεργειακοί όμιλοι συνεχίζουν ανοίγματα, όπως η απόβαση που έχουν ξεκινήσει οι Κοπελούζοι, οι Βαρδινογιάννηδες και τα Ελληνικά Πετρέλαια στην Βόρεια Αφρική (σε Αίγυπτο, Αλγερία Λιβύη).

Όσο για τους «μικρούς» ή «μεσαίους» έλληνες εφοπλιστές τρίβουν ήδη τα χέρια τους, καθώς δεν μπορούν καν να υπολογίσουν που θα φθάσουν τα κέρδη τους από τις μεταφορές ξηρού φορτίου, καθώς οι ναύλοι πήραν και πάλι «φωτιά» ξεπερνώντας ακόμη και τα επίπεδα ρεκόρ του 2004. Φυσικά οι εφοπλιστές δεν ξεχνούν να «πατούν» και στην ξηρά: ακίνητα, τουρισμός εξακολουθούν να τραβούν «θαλασσινά» κεφάλαια.

Και όσο για τις επίκαιρες προμήθειες για τις εκδόσεις ομολόγων;

Από 124,6 μέχρι 249 εκατ. ευρώ υπολογίζεται ότι μοιράστηκαν εγχώριοι και μη (αν νοείται έστω και συμβολικά πλέον τέτοια διάκριση) τραπεζικοί όμιλοι από την συμμετοχή τους ως μάνατζερ στις διάφορες εκδόσεις ομολόγων του ελληνικού δημοσίου και ιδιωτικών εταιρειών από τις αρχές του 2005 μέχρι το τέλος του 2007. Και σημειωτέον ότι στα «επίσημα» αυτά ποσά δεν καταμετρούνται ορισμένες ιδιωτικές τοποθετήσεις ομολόγων όπως αυτές για τις αμυντικές δαπάνες…

Την ίδια στιγμή, όπως είναι γνωστό, η φορολογική μεταρρύθμιση προβλέπει για τους χαμηλόμισθους να αυξηθούν οι αποδοχές τους κατά 8% ενώ η φορολογία κατά 70% για τα επόμενα τρία χρόνια, ενώ πρόσφατα εξαγγέλθηκε η θέσμιση κατάσχεσης μισθών και συντάξεων για χρέη στο κράτος!!!

Δεν θα πρέπει λοιπόν να εκπλήσσει κανέναν ότι οι κοινωνικές συγκρούσεις που ξέσπασαν μ' αφορμή τις φοιτητικές κινητοποιήσεις είχαν απέναντι τους μια και μόνη σταθερά από την πλευρά του κράτους, μία και μόνη αδιαπραγμάτευτη κατεύθυνση: την εκπαίδευση στην υποταγή και την αντιμετώπιση της όποιας «κρίσης» με κήρυξη κατάσταση έκτακτης ανάγκης είτε η πρόφαση είχε να κάνει με εκφράσεις πολιτικής βίας είτε με κοινωνικές συγκρούσεις και εξεγέρσεις, όπως στην περίπτωση των εξεγέρσεων στις φυλακές που καταστάληκαν με ιδιαίτερη αγριότητα με αποτέλεσμα τον τραυματισμό εκατοντάδων κρατούμενων.

 {mospagebreak}

Γενικότερα περί

«εκπαίδευσης στην υποταγή»

Ας κάνουμε όμως μια μικρή παρένθεση και ας δούμε ένα άλλο παράδειγμα.

Σύμφωνα με ένα πείραμα του πανεπιστημίου Γέιλ στις ΗΠΑ ένα μοντέλο κυριαρχίας θα μπορούσε να συμπεριλάβει ένα δίκτυο εννέα κεντρικών κρατών από την Νιγηρία στην νότια Αφρική μέχρι την Τουρκία και την Βραζιλία που θα ενισχυθούν στρατιωτικά, θα εξαρτώνται οικονομικά και πολιτικά, ώστε, αφού αστυνομεύουν με άνεση τον δικό τους χώρο, να επιτηρούν και να επιβάλλονται και στα γειτονικά τους κράτη.

Φυσικά οι ηγέτες αυτών των κρατών, ώσπου να λειτουργήσουν ικανοποιητικά ως Οθωμανοί βεζίρηδες οφείλουν να περάσουν με επιτυχία την προαπαιτούμενη «εκπαίδευση υποταγής». Τουτέστιν να επιδείξουν επανειλημμένα στοιχεία «καλής» συμπεριφοράς, να είναι πρόθυμοι να αναμιχθούν σε δύσκολες συγκρούσεις, όπου μια υπερδύναμη δεν θέλει να αναμιχθεί ή να φανεί άμεσα, αλλά και να είναι διατεθειμένοι να αναλαμβάνουν και να φέρνουν εις πέρας εγχειρήματα σε μέρη όπου οι ΗΠΑ δεν έχουν αξιοπιστία.

Έτσι το ελληνικό κράτος καλείται λόγου χάρη να πουλήσει στους «αδελφούς» σέρβους το σχέδιο Αχτισάαρι για το Κόσσοβο για να μπορεί να συνεχίζει να καμαρώνει σαν παγώνι για τον τίτλο του «στρατηγικού εταίρου», που προσφάτως του απονεμήθηκε.

Και τι καινούργιο θα αναρωτηθεί κανείς υπάρχει σ' ένα αντίγραφο «παλαιών αποικιοκρατικών σχεδίων» της κυριαρχίας του 1850;

Γιατί, ούτε βέβαια η ανασυγκρότηση σχέσεων εξουσίας και επιβολής, σε όποια κλίμακα και αν γίνεται, αποτελεί βέβαια το «νέο», όσο και αν ψευδεπίγραφα προβάλλεται κάτι τέτοιο. Ούτε το μοίρασμα σφαιρών επιρροής.

Μπορεί βέβαια οι παλιές, καλές και δοκιμασμένες τεχνικές να μην εγκαταλείπονται εύκολα. Όπως ο έλεγχος μέσω τοποτηρητών που ενισχύονται στρατιωτικά, τοποθετούνται στην κατάλληλη θέση στα προκαθορισμένα πλαίσια ενός δικτύου. Ή η παραμονή σε ενός είδους προθάλαμο των «υπό εκπαίδευση», αλλά παρ' όλα αυτά πρόθυμων να δοκιμαστούν. Θα μπορούσε να αναφέρει κανείς ακόμα τις, τόσο πλέον προβλέψιμες, θυσίες «απλών πιονιών» και την εξασφάλιση της «ουδετερότητας» υπολογίσιμων δυνάμεων, που για να παραμείνουν ως τέτοιες, διατίθενται να λάβουν θέση «μάχης» είτε ως απλοί μακρόθεν παρατηρητές , είτε ενίοτε ως «αιφνίδια» αποχωρήσαντες από το πεδίο της μάχης.

Ίσως τότε την διαφορά να την κάνουν κάποιες «λεπτομέρειες»: Ο δοκιμαζόμενος συγχρονισμός πολλών παραγόντων και εφαρμογών, αλλά και το ιδεολογικό υπόβαθρο, που επαναπροσδιορίζεται και φτιασιδώνεται για να καλυφθούν οι τωρινοί σχεδιασμοί.

Τα θεωρούμενα άκρα πρέπει να απομονώνονται. Η διαμεσολάβηση και η συναίνεση να επιδιώκονται έστω και μέσω της σιωπής ή της γενικότερης «αδράνειας».

Η κήρυξη κατάστασης έκτακτης

ανάγκης για την αντιμετώπιση

του εσωτερικού εχθρού

«Όποιο επιχείρημα ταύτισης του φοιτητικού κινήματος συνολικά με τους κουκουλοφόρους, τους αναρχικούς και γενικώς τους αντιεξουσιαστές υποδηλώνει αμηχανία και αδυναμία να συστηματοποιηθούν και να αξιολογηθούν οι λεπτές, αλλά και κρίσιμες διακρίσεις και διαφορές, σχετικά με τις συνθήκες που ευνοούν την κοινωνική και πολιτική βία».(2)

Η τελευταία «ευπρόσωπη» επιχείρηση από την πλευρά των κατασταλτικών μηχανισμών στην ευρύτερη περιοχή των Εξαρχείων, ήρθε λίγες ημέρες μετά την «σκούπα» ενάντια στους χρήστες ναρκωτικών στην οποία προέβησαν θαμώνες και κάποιοι «αντιεξουσιαστές», κάτω μάλιστα από τις επευφημίες, αλλά και ορισμένες φορές τις υποδείξεις, μαγαζατόρων. Αφ’ ετέρου ταυτίστηκε χρονικά με την επικείμενη άφιξη δεκάδων χιλιάδων βρετανών και ιταλών οπαδών ενόψει του τελικού αγώνα για το κύπελλο πρωταθλητριών ομάδων Ευρώπης.

Διαφημίστηκε βέβαια δεόντως. Πληροφορούμαστε λοιπόν ότι «200 κουκουλοφόροι αστυνομικοί της ΕΚΑΜ επιστρατεύονται κατά των κουκουλοφόρων» και ακόμη ότι «120 αστυνομικοί που ήταν επιφορτισμένοι με τα μέτρα ασφάλειας στο Εφετείο της 17Ν αναλαμβάνουν καθήκοντα φρούρησης». Οι πληροφορίες που διαρρέουν με επιμονή θέτουν και πάλι το ζήτημα της νομιμοποίησης της χρήσης πλαστικών σφαιρών, αλλά και χρωμοσφαιριδίων κατά των πάσης φύσεως ταραχοποιών και μάλιστα σε μια χρονική περίοδο που οι βίαιες διαδηλώσεις μ' αφορμή φοιτητικά ζητήματα δεν υφίστανται πλέον.

Των φρονίμων τα παιδιά, όπως φαίνεται, πριν πεινάσουν μαγειρεύουν. Αλλά και προσπαθούν να τρομοκρατήσουν.

Είναι κατ’ αρχήν σαφής η πρόθεση να καταγραφούν ως υπεύθυνοι για τα νέα βαριά κατασταλτικά μέτρα στην κοινωνική συνείδηση οι φορείς και οι όποιοι θιασώτες της πολιτικής βίας. Η όξυνση μιας σειράς γεγονότων ήταν το επικοινωνιακό εφαλτήριο σ' όσους σχεδιάζουν και υλοποιούν τους συγκεκριμένους σχεδιασμούς που φυσικά δεν είναι τωρινοί. Ταυτόχρονα είναι σαφές ότι προχωρά και ένα ξεκαθάρισμα όσον αναφορά τις αντιτιθέμενες φατρίες στο εσωτερικό των κατασταλτικών μηχανισμών. Χαρακτηριστικά είναι τα σχόλια του υπουργού Δημόσιας Τάξης Βύρωνα Πολύδωρα που ανέφερε απαξιωτικά ότι οι αναλύσεις που παίρνει από «καιρού εις καιρόν» από τους λεγόμενους παλιούς της Αντιτρομοκρατικής είναι «σούπες και αναμασήματα που συνοψίζουν περισπούδαστο το ίδιο το περιεχόμενο των τρομοκρατικών ανακοινώσεων, όταν δεν είναι επιχειρήσεις αποπροσανατολισμού»!!!

Είναι επίσης σαφές ότι υπάρχουν και συζητιούνται δύο εκδοχές για την αντιμετώπισης της κατάστασης «έκτακτης ανάγκης». Η πρώτη όπως φαίνεται είναι η «μαλακή» και έχει να κάνει με μια καλοστημένη επιχείρηση ευρείας επιτήρησης χωρίς πογκρόμ, προσαγωγές, και τα «παρατράγουδα» τους τα οποία είναι δοκιμασμένα για τους εξουσιαστές. Λόγου χάρη είναι καταφανές ότι η έντονη παρουσία μπάτσων στα Εξάρχεια δεν έχει σχεδιαστεί ώστε να επιφέρει μια κοινωνική κατακραυγή αφού μπορεί να διέρχονται επιδεικτικά ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις, δεν έχουν όμως όπως φαίνεται για την ώρα την εντολή ούτε για σκούπες ούτε για γενικευμένες προσαγωγές με στόχο την καταγραφή όπως παλαιότερα.

Η άλλη εκδοχή είναι η «σκληρή». Την υποστηρίζουν κατ’ αρχήν γνωστοί και μη εξαιρετέοι δημοσιογράφοι: «Δίνουμε το δικαίωμα στον επαγγελματία αστυνομικό να τραβήξει το πιστόλι όταν απειλούν να τον κάψουν ή να τον λυντσάρουν ή θα τον κρεμάσουμε τηλεοπτικά και πολιτικά»;(3) Δεν θέλει φυσικά και πολλή σκέψη τι προτείνει ο συγκεκριμένος που θεωρεί ότι «έχουμε φτάσει στην απόλυτη εγκεφαλική και πολιτική παράλυση στο ζήτημα της δημόσιας τάξης». Προτείνει να υπάρχει νεκρός από την πλευρά των ταραχοποιών για να αποκατασταθεί η «χαμένη ισορροπία». Η εκδοχή αυτή έχει θιασώτες φυσικά στα όργανα που επιτηρούν «υπόπτους» και οι οποίοι βέβαια δεν φαίνονται διατεθειμένοι να μένουν με σταυρωμένα τα χέρια, όπως αποδείχθηκε πρόσφατα στην περίπτωση του Κώστα Μαζουράκη (μέλος του Δικτύου), τον οποίο χτύπησε, ενώ επέβαινε στην μηχανή του, αυτοκίνητο με συμβατικές πινακίδες το οποίο και ανήκε σε κάποια από τις γνωστές «υπηρεσίες» (Αντιτρομοκρατική, ΕΥΠ, Ασφάλεια). Επίσης είναι εύκολα κατανοητό ότι οι δημοσιογραφικές αυτές «απόψεις» είναι άμεσα υπεύθυνες για περιστατικά όπως το παραπάνω καθώς ξεκάθαρα παροτρύνουν σε παρόμοιες «δράσεις» αφ’ ενός και αφ’ ετέρου υπόσχονται την κατάλληλη στήριξη για όσους σπεύσουν και τις υιοθετήσουν.

Θα πρέπει όμως να επισημάνουμε και ορισμένα πράγματα ακόμα.

Οι όποιες κατασταλτικές μεθοδεύσεις από την πλευρά του κράτους γίνονται πολύ δύσκολα αντιμετωπίσιμες, όταν κανείς τις αντιπαρέρχεται με μια επίταξη λογικών και πρακτικών «αυτοπεριορισμού».

Η κοινωνική βία έχει μεγάλες διαφορές από την ελεγχόμενη πολιτική βία. Η μια, από την φύση της, έχει μια τάση να διαχέεται και να οικειοποιείται από τους ανυπότακτους ανθρώπους, αλλά και να πυροδοτεί αντιδράσεις μεγάλων κοινωνικών κομματιών.

Η πολιτική βία πολλές φορές ασκείται για να επιβεβαιώνεται η αντιπολιτευτική ισχύς των φορέων της. Η στρατιωτικοποίηση της αντιπαράθεσης με το κράτος και τους μηχανισμούς του δεν είναι απλά αδιέξοδη, αλλά και η έκβασή της είναι προδιαγεγραμμένη. Πολλές φορές «πεφωτισμένοι στρατηλάτες» θριαμβολογούν για «νίκες» που αποδεικνύονται γρήγορα πολύ πικρές.

Η απαξίωση των κοινωνικών συγκρούσεων, η πρόθεση ελέγχου και αντιπροσώπευσης, μέσω συγκεντρωτικών διαδικασιών ακόμα και στην έκφραση της αλληλεγγύης ή έστω της συμπαράστασης σε όμηρους του κράτους σε κάθε περίπτωση είναι σίγουρα ότι δεν αργούν να φέρουν τους καρπούς τους. Έστω και σαπισμένους….

Συσπείρωση Αναρχικών

1. Πολιτικά Σκάνδαλα στην Εποχή της Εικόνας, Τζων Τόμσον, «Τα οικονομικά σκάνδαλα στο πολιτικό πεδίο προσέλκυσαν την προσοχή σε μορφές της διαφθοράς και των συγκρούσεων συμφερόντων που διαφορετικά θα έμεναν απαρατήρητες, και οι δημόσιες διαμάχες που προκάλεσαν τα σκάνδαλα συνέβαλαν, σε μερικές περιπτώσεις, σε σημαντικές μεταρρυθμίσεις (όπως, για παράδειγμα, η μεταρρύθμιση της δημόσιας διοίκησης στις ΗΠΑ στα τέλη του 19ου αιώνα ή, για να αναφέρουμε ένα πιο πρόσφατο παράδειγμα, οι μεταρρυθμίσεις που εφάρμοσε η Βουλή των Κοινοτήτων μετά από το πόρισμα της Επιτροπής Νόλαν)».

2. Σοφία Βιδάλη, «Περάσαμε» σε μια νέα φάση «πολέμου», Βήμα 13 Μαΐου.

3. Αλέξης Παπαχελάς, Να αποφασίσουμε τι θέλουμε, Βήμα 29 Απριλίου.

(Δημοσιεύθηκε στη ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φύλλο 62, Ιούνιος 2007)