«Ο Πραίτωρ σε παραλήρημα», «Εμπρηστικό σόου Πολύδωρα», «Κυκλοφορεί και οπλοφορεί», «Εκτός ελέγχου», «Ζητάει από κόμμα να γίνει δηλωσίας», «Μολότοφ Πολύδωρα κατά ΣΥΝ», είναι κάποιοι ενδεικτικοί τίτλοι εφημερίδων που υποδέχθηκαν τις «περιβόητες» απαιτήσεις του υπουργού δημοσίας τάξης για καταδίκη εκ μέρους του ΣΥΝ επιθέσεων σε αστυνομικά τμήματα, αλλά και συγκρούσεις έξω από πανεπιστημιακούς χώρους στο ΑΠΘ και στο Πάντειο.

Ο Πολύδωρας, μέσα σ' όλα, δεν ξέχασε να κάνει και τις απαραίτητες συστάσεις σ' όσους επιτίθενται σε όργανα της τάξης και να «προφητεύσει» μια μελλοντική χρήση όπλων από τους αστυνομικούς που «είναι άνθρωποι που φέρουν όπλο και έχουν νευρικό σύστημα».

Εξ αρχής θα πρέπει να πούμε ότι δεν τοποθετούμε την «υπόθεση» των δηλώσεων Πολύδωρα στην σφαίρα μιας πρωτοβουλίας του ιδίου του υπουργού καταστολής, που οφείλεται απλά και μόνο στην τόσο προβαλλόμενη θετικά ή αρνητικά συνήθως «ιδιορρυθμία» του.(1)

Σε μια πανθομολογούμενη προεκλογική περίοδο τέτοιες «πρωτοβουλίες», που εμφανώς αναζητούν ουσιαστικά πολιτική συναίνεση σε κατασταλτικές μεθοδεύσεις από κόμματα, τα οποία μάλιστα παρουσιάζονται ως όμορα τμήματα των «ταραχοποιών», δεν θα μπορούσαν παρά να εντάσσονται σε έναν κεντρικό σχεδιασμό: «Παράλληλα, ο Βύρων Πολύδωρας ανέλαβε να συσπειρώσει τη δεξιά πτέρυγα της ΝΔ, όχι μόνο στη Β Αθήνας που εκλέγεται, αλλά πανελλαδικά, κηρύσσοντας πόλεμο στους κουκουλοφόρους και τους συνασπισμένους «συνοδοιπόρους τους». Φέρεται, μάλιστα, μετά το ξέσπασμα του να εξομολογήθηκε σε συνομιλητή του, πως είναι αποφασισμένος να καβαλήσει τη μηχανή του και να πάει στα Εξάρχεια να τους συλλάβει ο ίδιος!»(2)

Οι «υπερβολές» μ' άλλα λόγια του «πληθωρικού», όπως εμφανίζεται Πολύδωρα. Από την μια βρίσκονται σε προεκλογική ρότα και από την άλλη δεν αναιρούν σε καμία απολύτως περίπτωση ούτε ζημιώνουν μια ευρύτερη εξουσιαστική επιλογή: την αναζήτηση πολιτικής και κοινωνικής συναίνεσης για την πάταξη των «ταραξιών» εν όψει και των επίφοβων δυναμικών κινητοποιήσεων στον χώρο της εκπαίδευσης.

Ενδεικτικές είναι και οι δηλώσεις που προηγήθηκαν εκ μέρους του «ακραίου» συνδικαληστόμπατσου Μπαλάσκα, ο οποίος επίσης είχε καταφερθεί κατά στελεχών του ΣΥΝ, μ' αφορμή δυναμικές φοιτητικές πορείες.

Όμως η αναζήτηση νέων κάθε φορά δηλώσεων νομιμοφροσύνης από την επίσημη και την ανεπίσημη αριστερά δεν είναι φυσικά κάτι πρωτόγνωρο. Ούτε βέβαια πρωτόγνωρη είναι η ανταπόκριση που δείχνει με κάθε ευκαιρία και ιδίως όταν σχίζει τα ιμάτιά της και προβάλλει ως αθώα και άμεπτη παρθένα…

Και δεν πάμε στο παρελθόν. Δηλώσεις νομιμοφροσύνης έχει δώσει πρόσφατα η επίσημη και ανεπίσημη αριστερά κατά κόρον, με πολλούς τρόπους και με το αζημίωτο τις περισσότερες φορές…

Οι «φιλικές» ανακρίσεις τις οποίες αποδέχθηκαν εκατοντάδες άτομα, αλλά και η συνδιαχείριση εκ μέρους της αριστεράς του «κλεισίματος» της υπόθεσης Ε.Ο. 17Ν και όσον αφορά τις εκδηλώσεις συμπαράστασης,(3) που… «υπέκυψαν» τελικά μπροστά στον σεβασμό της θεσμικής διαδικασίας του δικαστηρίου, είναι γεγονότα ενδεικτικά και πέραν από κάθε αμφισβήτηση.

Η αναζήτηση, λοιπόν, «δηλώσεων» νομιμοφροσύνης δεν ξεκίνησε τώρα.(4)  Έχει λάβει χώρα και έχει αποδώσει πολλές φορές στο παρελθόν καρπούς, με την απαραίτητη, όπως συνήθως, παροχή ποικίλων ανταλλαγμάτων, την αναγνώριση πολιτικών «υποκειμένων», την άσκηση εκβιασμών και την εξασφάλιση απλά της σιωπής ή της αδρανοποίησης.

Ανταλλαγμάτων που στα μεγάλα σαλόνια της πολιτικής, παραδοσιακά έχουν σχέση με εκλογικά οφέλη: «Η επιχείρηση έχει σαν στόχο να εμφανίσει τον ΣΥΝ ως ομπρέλα αντιεξουσιαστικών ρευμάτων της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς και να τον αποδυναμώσει πολιτικά, ενοχοποιώντας ταυτόχρονα την προσέγγιση του με το ΠΑΣΟΚ στη βάση ενός «αντικυβερνητικού μετώπου».(5)

Αλλά και με την πριμοδότηση συγκεκριμένων συσχετισμών και τάσεων στο εσωτερικό των κομμάτων, που στηρίζουν και στηρίζονται από γνωστά και μη εξαιρετέα εκδοτικά και επιχειρηματικά συμφέροντα (βλ. και την συμπτωματική ανακαίνιση, της πολυκαιρισμένης διαπλοκής του Κωνσταντόπουλου, από τον μεγαλοεκδότη Μ. Τριανταφυλλόπουλο).

Δεν θεωρούμε, λοιπόν, ότι μπορούν καν να προσεγγισθούν κατά πόσο μάλλον να κατανοηθούν σε βάθος οι εξουσιαστικοί στόχοι και να προσδιοριστούν οι «καλεσμένοι» σ' ένα καταφανώς ευρύτερα εξελισσόμενο πολιτικό αλισβερίσι, αν δεν ανατρέξει κανείς σε διαδικασίες που εξελίσσονται ήδη τουλάχιστον από το 2000 στην ίδια ακριβώς κατεύθυνση.(6)

Οι «δηλώσεις Πολύδωρα» δημοσιοποιούν –και όπως θα φανεί σύντομα

επιταχύνουν– εκτός των άλλων και για τους πλέον «αμύητους» την διαδικασία «επανανομιμοποίησης» μιας αριστεράς που εγκαλείται πλέον «ως συνοδοιπόρος» κάποιων αντιεξουσιαστών την δράση των οποίων «ευλογεί»…

Η επιβεβαίωση της βούλησης να προχωρήσει αυτός ο επαναπροσδιορισμός δεν θα μπορούσε παρά να δοκιμαστεί και «επικοινωνιακά». Και για έναν ακόμα λόγο.

Ο χαρακτηρισμός ως βεντέτας της αντιπαράθεσης των αναρχικών και των αντιεξουσιαστών(7) με τους κατασταλτικούς μηχανισμούς δεν θα μπορούσε να καλύψει τις ανάγκες καταπολέμησης ενός φαινομένου,(8) ούτε αρκούσε να εξηγήσει το «φαινόμενο» απέναντι στο οποίο φαίνεται να στέκονται πλέον με διάθεση «κατανόησης», όπου είναι ανώδυνο αναγνώρισης, ειδάλλως όπου είναι δυνατόν κατασυκοφάντησης…(9)

Τα φώτα της δημοσιότητας συνήθως πέφτουν αφού δημοσιοποιηθούν και τα απαραίτητα γκάλοπ, για να προχωρήσουν αργότερα «τα πράγματα», οι συμφωνίες, οι διαπραγματεύσεις. Πιο ήσυχα, και πιο αποτελεσματικά. Ίδωμεν...

Συσπείρωση Αναρχικών

2. Ημερησία 22-26.12.2006 Μαρία Σπυράκη, Το μπούμερανγκ των ΣΥΝοδοιπόρων.

3. «Οι σχέσεις των δύο χώρων πάντως πέρασαν κρίση το καλοκαίρι του 2002, όταν το Δίκτυο ξεκίνησε να οργανώσει συζητήσεις που θεωρήθηκαν εκδηλώσεις συμπαράστασης στη 17Ν. Τότε ο κ. Στ. Πιτσιόρλας και άλλα στελέχη του ΣΥΝ (ο οποίος πάντως θεωρεί τα εγκλήματα της 17Ν πολιτικά) είχαν αντιδράσει έντονα», Βήμα 24-12-2006, Δήμητρα Κρουστάλλη)

4. «Αλλά και στο φαινόμενο των γνωστών-αγνώστων. Ο κ. Πολύδωρας είτε είναι ανίκανος να το αντιμετωπίσει, είτε δεν θέλει, γνωρίζοντας ότι έτσι υπονομεύονται οι δημοκρατικοί αγώνες», Ελευθεροτυπία, 24-12-2006, Μιχάλης Σαμπατακάκης, μέλος της Πολιτικής Γραμματείας του ΣΥΝ, πρώην στέλεχος και πρώην αγωνιστής της αντιδικτατορικής οργάνωσης Ρήγας Φεραίος, και γενικά πρώην….)

5. Ημερησία, ό.π.

6. «Αν θέλετε, το πιστεύετε: Σύμφωνα με πληροφορίες, κάποιοι στρατηγοί της Αστυνομίας προτείνουν αφελή σχέδια προσέγγισης των ηγετών του χώρου των αντιεξουσιαστών μέσω διακομματικής επιτροπής προσωπικοτήτων, με στόχο να τους εντάξουν …στο σύστημα. Το οποίο όμως εκείνοι ιδεολογικά απορρίπτουν». (Ελευθεροτυπία 24-12-2006, Γιώργος Μαρνέλλος)

7. «Στο τέλος του 2004, μετά το άτυπο μορατόριουμ των Ολυμπιακών Αγώνων άρχισαν να διαμορφώνονται συνθήκες μεγάλης έντασης μεταξύ Αστυνομίας και αντιεξουσιαστών» (Ελευθεροτυπία, ό.π.)

8. «Κάνουν λόγο για τρεις ομάδες, που λειτουργούν έχοντας ως καθοδηγητές συγκεκριμένα πρόσωπα. Περίπου 300-400 άτομα θεωρούνται τα ενταγμένα «μέλη» σ' αυτές τις ομάδες και άλλα 300 υπολογίζεται ότι κινούνται στον περίγυρό τους» (Ελευθεροτυπία, ό.π.)

9. «Σύμφωνα με πληροφορίες από υψηλόβαθμες αστυνομικές πηγές, έχει συλληφθεί να μετέχει δύο φορές σε τέτοιο είδους ενέργειες ο γιος στελέχους του Συνασπισμού, ο οποίος αφέθηκε ελεύθερος ύστερα από πολιτικές παρεμβάσεις. Τη μια φορά μάλιστα ο συγκεκριμένος νεαρός συνελήφθη από την Αστυνομία με μια μολότοφ στο χέρι, αλλά με εντολή του υπουργού το όνομά του δεν δόθηκε στην δημοσιότητα» (Βήμα 24-12-2006, Β. Χιώτης)

(Δημοσιεύτηκε στη ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φύλλο 57, Ιανουάριος 2007)