{jfalternative}515|content|
There are no translations available.
{/jfalternative}

 

 

Ας συνεχίσουμε να χαράζουμε δρόμους για την αναρχία, με αδέσμευτη  σκέψη και δράση!


Επικοινωνία

H «επιτυχημένη» ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗ, το βέτο και η εθνική πολιτική συναίνεση PDF Print E-mail
Written by Administrator   
Thursday, 09 October 2008 03:53
NO TRANSLATION AVAILABLE

Αναμφίβολα είναι δύσκολο να μην αναγνωρίσει κανείς, ότι στη περίοδο που διανύουμε, υπάρχει μια έννοια, που χρησιμοποιείται κατά κόρον και δεν είναι άλλη από τη διαπραγμάτευση. Και είναι τέτοια η χρήση της, που νομίζει κανείς, ότι ποτέ άλλοτε δεν ρυθμίζονταν τόσα, διαφορετικά και σημαντικά θέματα.

 

Αλλά ας ξεκινήσουμε από τις εθνικές μάχες και τα συνεπακόλουθά τους….

Οι δημοσκόποι έσπευσαν, να ξεκαθαρίσουν, ότι η «καταγραφόμενη επιβράδυνση της πτώσης του δικομματισμού οφείλεται και στην επίδραση συσπείρωσης, που σημειώθηκε λόγω του ελληνικού βέτο στην σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ. Τάση που συγκυριακά ωφέλησε πρωτευόντως τον πρωθυπουργό και την κυβέρνηση, αλλά δευτερευόντως και τον αρχηγό της Αξιωματικής αντιπολίτευσης, λόγω της συναινετικής στάσης που τήρησε».

 

Η «επιτυχημένη», λοιπόν, διαπραγμάτευση χρεώνεται πρώτιστα στην σύμπλευση κυβέρνησης και Πασοκ. Τα ΜΜΕ φρόντισαν να προβάλλουν δεόντως την κοινοπραξία τους, που εκδηλώθηκε με την προσφορά εθνικής υπηρεσίας και την ανάδειξη της εθνικής ενότητας σ’ όσους επιβουλεύονται τα εθνικά συμφέροντα.

 

Μήπως, όμως, ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ δεν διακρίθηκαν εξ ίσου με την συναινετική στάση της της χειρισμούς και την ξεκάθαρη στήριξη τους στην εθνική διαπραγμάτευση του Βουκουρεστίου;

 

Μα και βέβαια.

Μόνο που το μερίδιο τους, ηθελημένα άλλωστε, έπρεπε να είναι «ακριβοδίκαια» μοιρασμένο. Οι «μεγάλοι» του σιναφιού έπρεπε να προβληθούν δεόντως. Ο καθείς να ανακουφιστεί σύμφωνα και με τα προβλήματά του. Το σκηνικό να μην βγάζει «μάτι».

 

Το έπος της μεγάλης εθνικής επιτυχίας ήρθαν να χρυσώσουν τα ΜΜΕ με ένα ορυμαγδό από παραμύθια, που περιέγραφαν το πώς «ξαφνιάστηκαν» οι αμερικανοί φίλοι, που τάχα δεν περίμεναν ότι «θα τολμήσουμε το μεγάλο όχι». Χαράς ευαγγέλια, λοιπόν, για τα εθνικιστικά βιολιά και τα πατριωτικά νταούλια.

 

Το κατά πόσο, βέβαια, έμεινε έκπληκτη η αμερικανική διπλωματία από της εξελίξεις, διαγραφόταν από το γεγονός και μόνο ότι επιδεικτικά στο προσκήνιο κινούνταν μόνο τα χαμηλόβαθμα στελέχη της. Γεγονός που πέρασε, κυρίως, στα ψιλά των εφημερίδων και βέβαια, ακόμα και όταν αναφερόταν, αποκρυβόταν επιμελώς η πραγματική του διάσταση.

 

Η εθνική νίκη του Βουκουρεστίου, ακόμη, μας λένε, ενεργοποίησε της ΗΠΑ, που πλέον θα εμπλακούν πιο ενεργά στις «διαπραγματεύσεις» που θα γίνονται σε «άλλο επίπεδο». Όσο για τους «αδαείς» αμερικάνους διπλωματικούς υπαλλήλους, που «τα έκαναν μούσκεμα», αποσύρονται από το προσκήνιο, για να αναλάβουν καταλληλότεροι, αφού όπως αναφέρουν «διπλωματικές πηγές», όταν «η Ουάσιγκτον διαπίστωσε πού πραγματικά βρίσκονταν τα πράγματα στη συνομιλία που είχε η κ. Ράις με την κ. Μπακογιάννη, τέσσερις ημέρες πριν από τη Σύνοδο Κορυφής, ήταν πολύ αργά για να κάνει κάτι».

 

Τώρα πώς εξηγούνται τόσες διπλωματικές «κακοτεχνίες» των αμερικανών φίλων για ένα θέμα που εντάσσεται καθ’ ομολογίαν στους ευρύτερους στρατηγικούς τους σχεδιασμούς στην Βαλκανική και στην διεύρυνση του ΝΑΤΟ και ούτω καθεξής, παραμένει «μυστήριο».

 

Μάλλον, όμως, το μόνο «μυστήριο» είναι πώς θα κουκουλωθεί το γεγονός ότι στην διπλωματία των ισχυρών, αλλά και των λιγότερο ισχυρών, οι διαπραγματεύσεις αγοράζουν και πουλούν χρόνο, καθυστερούν και επισπεύδουν εξελίξεις τόσο στα λεγόμενα εσωτερικά όσο και στα εξωτερικά ζητήματα, που παραμένουν άρρηκτα συνδεδεμένα.

 

Μάλλον όμως, επίσης, τα «μυστήρια» των διαπραγματεύσεων πρέπει να παραμένουν ασύνδετα και απλησίαστα στους «αμύητους» και σ’ όσους φιλοδοξεί η κάθε εξουσία να χειραγωγεί κατά βούληση. Αυτοί δεν οφείλουν να κατανοούν τα πάσης φύσεως εξουσιαστικά νταλαβέρια, αλλά να τα βιώνουν στο πετσί της…

 

Ανακουφισμένη, έτσι, η «κοινή γνώμη» ανακάλυψε για μιαν ακόμη φορά τις απεριόριστες εθνικές δυνατότητες υπεράσπισης των «δικαίων της» όταν «είμαστε ενωμένοι» και εμφανίστηκε έτοιμη να δεχτεί και καμιά κατραπακιά παραπάνω στα προβλήματα που την καίνε και βέβαια είναι άλλου είδους.

 

Η διαπραγμάτευση, λοιπόν, του πολιτικού κόσμου δεν είχε να κάνει, βέβαια, μόνο με την επίδειξη εθνικής ομοψυχίας περί των εθνικών θεμάτων, αλλά και με την διευθέτηση των όρων, που θα μοιραστεί η πίττα στο εσωτερικό.

 

Η εμπέδωση του ήπιου και ενωτικού κλίματος στα «εξωτερικά» ακολούθησε την εξασφάλιση της κοινωνικής ειρήνης στο μέτωπο των εργασιακών, με την πλήρη κομματική αφομοίωση των κοινωνικών αντιδράσεων τόσο με την πρόταση δημοψηφίσματος του ΣΥΡΙΖΑ όσο και με την πρόταση μομφής που ακολούθησε εκ μέρους του Πασοκ.

 

Μ’ άλλα λόγια ο κόσμος έπρεπε να απομακρυνθεί «διακριτικά» από τα πεζοδρόμια και να εκπροσωπηθεί στα συνήθη θεσμικά μετερίζια.

 

Όσο για τις διαπραγματεύσεις, όπως είπαμε, συνεχίζουν να κατακλύζουν την πιάτσα.

Είναι προφανές ότι το αλισβερίσι που γίνεται και αφορά το χρηματιστηριακό κεφάλαιο, τα αποθεματικά των ΔΕΚΟ, τις λεγόμενες αποκρατικοποιήσεις και συμπράξεις κρατικού και ιδιωτικού τομέα, τις συμφωνίες και τις ανακατατάξεις στις τηλεπικοινωνίες (όπως στην περίπτωση του ΟΤΕ με γερμανικά συμφέροντα και τον Βγενόπουλο μπαλαντέρ και πανταχού παρών), τις μεταφορές (λιμάνια, αεροδρόμια για τα οποία ενδιαφέροντα, ιταλο-ελβετικά αλλά και κινέζικα συμφέροντα) και την ενέργεια (αγωγοί αερίου, συμφωνίες με Ρωσία, παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας με άμεσα ενδιαφερόμενους την Χαλυβουργική του Αγγελόπουλου, τον όμιλο Μυτηλιναίου κ.ά.) δεν είναι διόλου αμελητέο.

 

Όπως, επίσης αμελητέες δεν είναι οι διευθετήσεις σε δικαστικό επίπεδο πολλών και κρίσιμων για τα επιχειρηματικά και πολιτικά συμφέροντα υποθέσεων, όπως η «διαφθορά» υπουργών του Πασοκ και στελεχών της ΝΔ από την Siemens, τα ομόλογα κα. Ακριβής αντανάκλαση του ύψους και της βαρύτητας των δικαστικών διαπραγματεύσεων αποτελεί και η περιβόητη διένεξη στους δικαστικούς κύκλους όπως αυτή εκφράστηκε με την «προσβολή του κύρους της δικαιοσύνης» από τον πρόεδρο της ένωσης εισαγγελέων Σ. Μπάγια και την πειθαρχική δίωξή του.

 

Μόνο που οι κάθε λογής διαπραγματευτάδες κάνουν συνήθως το ίδιο λάθος, ειδικά όταν επιθυμούν να κλείσουν υποθέσεις.

 

Είναι βιαστικοί, άπληστοι, αλαζονικοί και εκτός κοινωνικής πραγματικότητας. Και τότε οι «αδαείς» λιγοστεύουν, και οι μάσκες κουρελιάζονται.

Μ’ ό,τι αυτό συνεπάγεται…

Συσπείρωση Αναρχικών

(Δημοσιεύτηκε στη ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φύλλο 72, Μάϊος 2008)

Last Updated on Monday, 13 October 2008 05:02
 



Powered by Joomla!. Valid XHTML and CSS.