Η εξέγερση του Δεκέμβρη δεν αποφασίστηκε, ούτε σχεδιάστηκε από κανένα πολιτικό σχηματισμό, ούτε στην συνέχεια μπόρεσε να ελεγχθεί από πολιτικά συμφέροντα.

Ευρύτατα τμήματα των νέων αποστρέφονται σταθερά τα κόμματα, τους πολιτικούς, την κομματική ένταξη, αλλά και οποιαδήποτε διαδικασία πολιτικής εκπροσώπησης. Η νεανική αυτή αποστροφή στην πολιτική, συνάντησε την τελευταία περίοδο μια ευρύτερη κοινωνική αηδία κυριολεκτικά, για την εκκλησία και τους δικαστές, αλλά και μια ακόμη πιο έντονη κοινωνική αποστροφή για μια επίδειξη πλούτου μεγαλοσχημόνων πολιτικών, επιχειρηματιών, αλλά και δημοσιογράφων.

Καταλαβαίνουμε τον τρόμο όλων εκείνων που δεν σταματούν να χύνουν δηλητήριο, ψάχνοντας για πορτοκαλί επαναστάσεις, για «σκοτεινά κέντρα» που θέλουν να ρίξουν τον Καραμανλή, επειδή έκανε συμφωνίες με τον Πούτιν για τους αγωγούς φυσικού αερίου και τους Κινέζους για τα λιμάνια.

Καταλαβαίνουμε και την ανημπόρια πολλών ορθόδοξων ή μη μαρξιστών, μικρή διαφορά έχει, να ψάχνουν να βρουν την «πρωτοπορία» της εξέγερσης, τους τρόπους πανελλαδικής οργάνωσης, τα όργανα πάλης της και τους ταξικούς της συμμάχους. Ας τους ψάξουν όσο θέλουν. Γιατί εμείς ούτε ψάχνουμε, ούτε περιμένουμε.

Μπορούν να μιλούν δημοσιογράφοι για κουκούλες; Μπορούν, αλλά μόνο για το σινάφι τους και για τα μυστικά κονδύλια που εισπράττει άγνωστος αριθμός από δαύτους. Μπορούν οι εθνικιστές να «ανακαλύπτουν» ύποπτες αφίξεις αλβανών και τούρκων πριν από τα επεισόδια; Μπορούν και παραμπορούν να μιλούν για ασύμμετρες απειλές, κάτι που δεν έκαναν ούτε μετά τις φωτιές των δασών σ’ όλη την Ελλάδα.

Μπορεί το ΚΚΕ να μιλά για κουκούλες και να μην προλαβαίνει να εισπράττει τα συχαρίκια από Πρετεντέρηδες και ΛΑΟΣ; Μπορεί, αλλά μόνο όταν αναφέρεται στις συμφωνίες που έχει κάνει για τους όρους συγκυβέρνησης και συνδιαχείρισης των εξουσιαστικών υποθέσεων.

Ευχόμαστε εκ βάθους καρδίας να συνεχίσουν όλοι τους να γελοιοποιούνται με τον ίδιο τρόπο.

Για εμάς η πραγματικότητα βρίσκεται σε μια συγκρουσιακή και εξεγερτική παράδοση στο ελλαδικό χώρο που δεν έκανε διακρίσεις σε δεξιές και αριστερές κυβερνήσεις. Οι αναρχικές απόψεις και πρακτικές εδώ και περίπου τριάντα χρόνια έχουν και ρίζες και μια σταθερή συμβολή στους κοινωνικούς απελευθερωτικούς αγώνες.

Ναι, δεν επαναστάτησε κανενός είδους εργατικό κίνημα με αφορμή την δολοφονία του Α. Γρηγορόπουλου. Δεν είχε επαναστατήσει ούτε με τις μεταρρυθμίσεις στο ασφαλιστικό, στον ΟΤΕ, στην Ολυμπιακή και τα λιμάνια. Ούτε και τώρα ούτε και τότε τα βολεμένα συνδικάτα όρθωσαν κάπου το ανάστημά τους, αλλά πειθάρχησαν στην κομματική γραμμή του ΚΚΕ και των λοιπών αριστερών ριζοσπαστικών δυνάμεων, ώστε να μην ανοίξει ρουθούνι.

Ναι, οι φυλακισμένοι μετά τα τελευταία κατασταλτικά μέτρα του υπουργείου δικαιοσύνης (άλλοι τα ονομάζουν ευεργετικά) δεν βγήκαν ούτε μια μέρα στις ταράτσες ως ένδειξη αλληλεγγύης σε μια εξέγερση που διήρκεσε πάνω από δύο εβδομάδες. Ποιος θα κατηγορήσει όμως γι’ αυτό τους εξεγερμένους του Δεκέμβρη; Η εξέγερση δεν είναι υποχρέωση, ούτε «ταξικό καθήκον», αλλά βαθιά εκδήλωση της ανθρωπινότητας. Πιστεύουμε, λοιπόν, ακράδαντα ότι τα απελευθερωτικά χαρακτηριστικά της εξέγερσης του Δεκέμβρη θα αποδειχθούν μια βαθιά ουλή για την εξουσία.

Άνθρωποι που διαφωνούσαν μέχρι πρότινος με βίαιες πρακτικές αυτή τη φορά συμμετείχαν με σφοδρότητα, σταθερότητα και αποφασιστικότητα στις συγκρούσεις.

Εξ ίσου ενδεικτική είναι και η παραμονή κόσμου, επανειλημμένα, στους δρόμους γύρω από τις εστίες σφοδρών συγκρούσεων, είτε γύρω από την Νομική, είτε γύρω από το Πολυτεχνείο, είτε στο Σύνταγμα παρά την αποπνικτική ατμόσφαιρα λόγω της συνεχούς ρίψης χημικών. Αυτή η συνεχής παρουσία ανθρώπων, κάθε ηλικίας, στους δρόμους αποτέλεσε μια διαρκή ασπίδα για τους εξεγερμένους. Αμέτρητες φορές αυτός ο κόσμος δεν δίστασε να ορμήσει για να απελευθερώσει από τα χέρια των μπάτσων εξεγερμένους, παρ’ ότι είχαν το πρόσωπό τους καλυμμένο. Επανειλημμένα κόσμος έβγαινε στα μπαλκόνια βρίζοντας τους μπάτσους, πετώντας τους γλάστρες και απαιτώντας να απομακρυνθούν από την περιοχή.

Είπαμε και προηγουμένως, ότι η κοινωνική εξέγερση που σάρωσε τον ελλαδικό χώρο ήταν απρόσμενη και ανεπιθύμητη από τα αριστερά κομματικά γραφεία. Την πολέμησαν και θα την πολεμήσουν το καθένα με τον τρόπο του. Είτε με την καταγγελία των «ξένων κέντρων που την καθοδηγούν» από την πλευρά του ΚΚΕ, είτε με την καταδίκη της «τυφλής βίας» από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ.

Η προβολή και η κατασκευή από τα ΜΜΕ μιας άλλης ειρηνικής «εξέγερσης» με πρωταγωνιστές ειρηνικούς διαδηλωτές που προσκομίζουν λουλουδάκια στους κρανοφόρους ήρθε να γεμίσει το κενό που δημιουργούσε η απουσία κοινωνικής συναίνεσης για σκληρά κατασταλτικά μέτρα και προσπάθησε να λειτουργήσει διαιρετικά για τους διαδηλωτές.

Φυσικά δεν θα μπορούσε να προβληθεί αυτή η πραγματικότητα από τα ΜΜΕ. Υπήρχε πιο πρόσφορη εξήγηση: η κυβέρνηση αφήνει τους αναρχικούς να καταστρέφουν για να εκμεταλλευθεί πολιτικά τον φόβο των μεσαίων στρωμάτων. Και τα σκυλιά δεμένα.

Το άλλο μεγάλο πρόβλημα ήταν βέβαια η απουσία αιτημάτων, εκπροσώπων και μεσολαβητών.

Πράγματι αυτή η εξέγερση δεν ήρθε για να ρίξει μια κυβέρνηση και ν’ ανοίξει τον δρόμο σε μια άλλη. Η διατύπωση αιτημάτων θα σήμαινε την διάθεση για διάλογο και εκεχειρία, για συμβιβασμούς και υποχωρήσεις. Θα σήμαινε ακόμη την αναγνώριση εκπροσώπων και μεσολαβητών. Η πλήρης απουσία τους είναι τόσο κραυγαλέα, όσο σοβαρά συνυπεύθυνη μαζί με άλλους παράγοντες για την εξάπλωση της εξέγερσης στον χρόνο και στον χώρο, την ένταση και την καταστροφικότητά της.

Αυτή ακριβώς η ανυπαρξία ενός διεκδικητικού πλαισίου, συντεταγμένου και ενταγμένου σε ένα οποιοδήποτε είδος πολιτικής διαμαρτυρίας σηματοδοτεί έναν έντονο αντικρατικό χαρακτήρα.

Στις 28-12-2008, ο δημοσιογράφος Π. Μανδραβέλης γράφει στην Καθημερινή: «Γι’ αυτό είναι αναγκαία η διατύπωση του αιτήματος. Δεν είναι ανάγκη να το διατυπώσουν οι 16ρηδες, αλλά τα κόμματα, οι κοινωνικοί φορείς, οι επιστήμονες, οι διανοούμενοι, οι σχολιαστές. Όλοι οφείλουν να το προσεγγίσουν με την μεγαλύτερη δυνατή ακρίβεια, ώστε η συζήτηση πέρα από διαπιστωτική να γίνει και παραγωγική».

Μιλήσαμε προηγουμένως για την μη υιοθέτηση από την πλευρά του κράτους «σκληρών κατασταλτικών μέτρων». Για να αποφύγουμε κάθε παρεξήγηση πρέπει να αναφερθούμε διεξοδικότερα σε ορισμένα πράγματα. Το κράτος και οι μηχανισμοί του δεν κράτησαν ούτε μια στιγμή στάση παθητικού θεατή στα εξεγερτικά δρώμενα. Η στάση τους, τόσο την επομένη όσο και την μεθεπόμενη ημέρα της δολοφονίας, είναι αποτέλεσμα «σύνεσης» παρά παθητικότητας και αδιαφορίας. Ο κόσμος ήταν εξαγριωμένος αλλά και αποφασισμένος να συγκρουστεί. Το ενδεχόμενο μαχών σώμα με σώμα, αλλά και αστυνομικών επιχειρήσεων που θα «σκούπιζαν» τους ταραξίες, το μόνο που θα εγγυόταν θα ήταν περισσότεροι νεκροί και αυτοί με την σειρά τους περαιτέρω εκτροχιασμό των ταραχών σε μη προβλέψιμες καταστάσεις… Αυτό το νόημα είχαν οι περιβόητες εντολές για αυτοσυγκράτηση στους μπάτσους. Θα το ξαναπούμε. Οι κατασταλτικές δυνάμεις είχαν απέναντί τους ανθρώπους, που δεν τις υπολόγιζαν, αφού η οργή και ο θυμός είχε παραμερίσει τον φόβο απέναντι στην υποτιθέμενη υπεροπλία τους. Επίσης στην συνέχεια, η εξάπλωση των γεγονότων με την παρεπόμενη διασπορά των αστυνομικών δυνάμεων, έκανε ακόμα πιο αδύνατη την επιβολή του νόμου και της τάξης απέναντι σε δεκάδες χιλιάδες εξεγερμένους με μια απίστευτα απρόβλεπτη δράση.

Οι κίνδυνοι, λοιπόν, για το κράτος να τιναχτεί εντελώς στον αέρα, μια ήδη ανεξέλεγκτη κατάσταση δεν ήταν απλά μεγάλοι, αλλά φάνταζαν πολλές φορές ως η πραγματικότητα της επόμενης στιγμής. Δεν είναι λοιπόν μεμονωμένες ούτε ακραίες διάφορες λύσεις που προτείνονται από διάφορα πολιτικά πρόσωπα ή εφημερίδες. Ο πρώην υπουργός της ΝΔ Στ. Μάνος ζητάει την επέμβαση του στρατού, που ούτως ή άλλως βρίσκεται σε επιφυλακή. Η εφημερίδα ΑΥΡΙΑΝΗ ζητά να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους …οι πολίτες και το ΚΚΕ, για να προστατέψουν το πολίτευμα και την δημόσια τάξη. Πάγκαλος και Βερελής υπερθεματίζουν υπέρ μιας μεταβατικής «λύσης» με την ανάληψη των υπουργείων δημόσιας τάξης και οικονομίας από πρόσωπα κοινής αποδοχής και τον προσδιορισμό εκλογών.

Οι κατασταλτικοί σχεδιασμοί παρ’ όλα αυτά έδειχναν μετά τις πρώτες ημέρες τόσο τις προτεραιότητες τους όσο και τις ιδιαίτερες προτιμήσεις τους, όπως αυτές διαγράφονται από την στοχοποίηση της κατάληψης του Πολυτεχνείου. Το κράτος δεν έκρυψε ούτε στιγμή την διάθεση του να διαχωρίσει την συγκεκριμένη κατάληψη από τις υπόλοιπες και να την αντιμετωπίσει ως την «ναυαρχίδα» των κατειλημμένων χώρων. Οι λόγοι είναι ευνόητοι. Η αποδυνάμωση της κατάληψης του Πολυτεχνείου, ενός χώρου που έχει αποτελέσει από την εξέγερση του ’73 ένα συνεχές εφαλτήριο των κοινωνικών συγκρούσεων και εξεγέρσεων θα έβαζε τις προϋποθέσεις για την συνολικότερη αποδυνάμωση των εξεγερμένων.

Το διαίρει και βασίλευε, λοιπόν, υπολογίζεται για μιαν ακόμη φορά ως εγγυημένη και πετυχημένη συνταγή. Λίγες ημέρες αργότερα στις 18-12-2008 σε σχετικό δημοσίευμα του Βήματος περιγράφονται οι «χαλαροί δημοσιοσχεσίτες» της Νομικής, οι «πραγματιστές εργατιστές» της ΑΣΟΕΕ, και ο «χύμα ζόφος» του Πολυτεχνείου που βρίσκεται …στην «έρημο του πραγματικού» ως οι τρεις φυλές των (αναρχικών) καταλήψεων… Ταυτόχρονα εντείνεται και η πίεση μέσω φημολογιών περί άρσης του ασύλου, και σχετικών υποστηρικτικών δημοσιευμάτων, που έχουν ξεκινήσει ήδη από τις 12 Δεκεμβρίου, όπως σχετικό δημοσίευμα της Καθημερινής του δημοσιογράφου Αγγ. Στάγκου ότι «είναι απαραίτητο σήμερα να περάσει νόμος που θα καταργεί το λεγόμενο πανεπιστημιακό άσυλο». Άξιο προσοχής την ίδια ημέρα είναι και δημοσίευμα του Ελ. Τύπου στο οποίο ο Γ. Καλαντζής, διδάσκων Τμήματος Πολιτικής Επιστήμης Πανεπιστημίου Κρήτης, υποστηρίζει ότι «αν δεν διαλυθεί το δίκτυο κατειλημμένων χώρων στα ΑΕΙ, που αποτελεί βιασμό του ασύλου και απειλεί την ζωή και την ελευθερία έκφρασης, ο «ανθός της ελληνικής νεολαίας» θα συνεχίσει να κάνει γιορτές φωτιάς».

Οι φημολογούμενες απειλές περί άρσης του ασύλου, που μεταφέρονται είτε μέσω δημοσιογράφων είτε μέσω πανεπιστημιακών, «ενεργοποιούν» την πανεπιστημιακή κοινότητα, η οποία βρίσκει την ευκαιρία να εμφανιστεί ως εγγυήτρια δύναμη προάσπισης του ασύλου, χτίζοντας τις προϋποθέσεις δυναμικής παρουσίας σε ενδεχόμενη επανάληψη των καταλήψεων και εξεγερτικών γεγονότων τον Γενάρη.

Γιατί κανείς δεν πιστεύει ότι κάτι τελείωσε. Γιατί κανείς δεν πιστεύει ότι η εξέγερση έσβησε. Ας μετατρέψουμε για μιαν ακόμη φορά τους εφιάλτες τους σε πραγματικότητα και την παντοδυναμία τους σε κακόγουστο ανέκδοτο.

Συσπείρωση Αναρχικών

Δημοσιεύθηκε στη ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘEΡΙΑΣ, φύλλο 79, Ιανουάριος 2009