Ας συνεχίσουμε να χαράζουμε δρόμους για την αναρχία, με αδέσμευτη  σκέψη και δράση!


Επικοινωνία

ΑΣ ΑΦΗΣΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΠΑΡΑΠΛΑΝΗΜΕΝΟΥΣ ΝΑ ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ ΠΩΣ ΠΑΡΑΠΛΑΝΟΥΝ PDF Εκτύπωση E-mail
Τρίτη, 24 Φεβρουάριος 2009 01:31
Ευρετήριο Άρθρου
ΑΣ ΑΦΗΣΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΠΑΡΑΠΛΑΝΗΜΕΝΟΥΣ ΝΑ ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ ΠΩΣ ΠΑΡΑΠΛΑΝΟΥΝ
Σελίδα 2
Όλες οι Σελίδες

  

  

(Σχετικά με την προκήρυξη του Επαναστατικού Αγώνα)

 

«Να μην κάνεις πολιτική, να μην προσπαθείς να κερδίσεις φιλίες κολακεύοντας, να μην αποσιωπάς γεγονότα, να μοιράζεις και να μοιράζεσαι την αλήθεια κι όλα αυτά να σε φέρνουν πολλές φορές αντιμέτωπο με τις «σεβαστές πλειοψηφίες», σημαίνει πως προσπαθείς συνειδητά να βοηθήσεις τους ανθρώπους να ελευθερωθούν».

  

 

Είναι δυνατόν, πολλοί να αποδοκιμάζουν ένα γεγονός κι εννοείται πως ο καθένας έχει λόγους όταν το κάνει. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις, το πρώτο που χρειάζεται να γίνει διακριτό είναι κατά πόσο μια τέτοια στάση είναι ιδιοτελής, αποσκοπώντας σε οικονομικά ή εξουσιαστικά οφέλη. Και τα οφέλη είναι δυνατόν να πηγαίνουν είτε άμεσα προς αυτόν που παίρνει τη συγκεκριμένη θέση, είτε να εξυπηρετούν συντεταγμένες εξουσιαστικές καταστάσεις.

  

Εκείνο, πάντως, που απαιτείται είναι, οι τοποθετήσεις απέναντι στο γεγονός, να είναι ξεκάθαρες (και καταγεγραμμένες. Επειδή, «τα λόγια πετούν, τα γραπτά μένουν, η μεν χείρ η γράψασα σήψεται τάφω, γραφή δε μένει εις χρόνους πληρεστάτους»), ακόμα κι αν αυτό μπορεί να θεωρηθεί ή να κατηγορηθεί ως κουραστικό ή και περιττό. Ο λόγος είναι συγκεκριμένος: η αοριστία, η αφαίρεση από την πραγματικότητα, η γενίκευση, καθώς και η σιωπή ευνοούν όσους, ψαρεύοντας σε θολά νερά, μπορούν να φέρουν στο προσκήνιο, «από την πίσω πόρτα», αυτό που υποτίθεται πως αντιμάχονται ή κριτικάρουν.


Ερχόμαστε τώρα στο ζητούμενο μιας τοποθέτησης και στο πως αυτή εκφράζεται.

Καθοριστική προϋπόθεση είναι η συνεπής και συνεκτική σχέση της θεώρησης με τον λόγο, που υλοποιείται με συγκεκριμένες κάθε φορά πράξεις. Και μην ακουστούν πάλι αυτές οι δήθεν απορίες του είδους «Μα υπάρχει αναρχική θεωρία;» γιατί έχουμε ξεκαθαρίσει, από πολύ παλιά, πως η αναρχική θεώρηση δεν έχει σχέση με την θεωρία.

  

Πάμε παρακάτω.

Είναι ξεκάθαρο για μας πως η πολύμορφη κοινωνική δράση, είναι συστατικό της συνολικότερης απελευθερωτικής προσπάθειας και επ’ ουδενί ιεραρχείται, με την έννοια πως μια δράση ή ένα μέσο αγώνα δεν είναι δυνατόν να θεωρείται καλύτερο, αποτελεσματικότερο ή ανώτερο από κάποιο άλλο ώστε να αποχωρίζεται και να ορίζεται ως η Λυδία λίθος για τα προβλήματα των ανθρώπων που αγωνίζονται.

  

Πολύμορφη, λοιπόν, δράση αλλά και κοινωνική. Πολύ δε περισσότερο, απελευθερωτική.

Όταν όμως εμείς ως αναρχικοί μιλάμε για απελευθέρωση δεν έχουμε στο μυαλό μας κανενός είδους κομμουνιστικό μοντέλο «απελευθέρωσης» των ανθρώπων. Άλλωστε, τόσο το μαρξιστικό κομμουνιστικό μοντέλο, όσο και οι διάφορες προσμίξεις και παραλλαγές του που έχουν σαν συνθετικό την λέξη «αναρχο», εμπεριέχουν την εξουσία.

  

Στην προκειμένη μάλιστα περίπτωση, αυτό που ισχύει, είναι μέσα από σύνθετους όρους, να αλλοιώνεται, συνειδητά ή ασυνείδητα, η αναρχική προοπτική, η απόλυτη αντίθεση σε κάθε είδους εκμετάλλευση και μορφή εξουσίας. Αυτή η αλλοίωση είναι αναπόφευκτη, αφού είναι επόμενο, η κάθε ονοματοδοσία να γίνεται για συγκεκριμένους λόγους και συνεπώς δεν θα μπορούσε να αφήσει ανεπηρέαστο το περιεχόμενο και τους σκοπούς.

  

Η αναρχία, όμως, δεν χρειάζεται προσμίξεις για να προσδιοριστεί. Παρ’ όλα αυτά, πολλές είναι οι περιπτώσεις κατά τις οποίες διάφορες στάσεις, συμπεριφορές, πολιτικές και ιδεολογικές διατυπώσεις αποδίδονται αυθαίρετα, καλόβουλα ή κακόβουλα, στην αναρχία.

Κυρίως πρόκειται για εξουσιαστικές απόψεις που εμφανίζονται με τον απελευθερωτικό μανδύα. Κύρια πηγή τους είναι η αριστερή, μαρξιστική - κομμουνιστική - Λενινιστική θεωρία, η οποία, έχοντας κατασκευάσει την ψευδή συνείδηση πως αποτελεί κομμάτι (και μάλιστα πρωτοπόρο) της συνολικής απελευθερωτικής προσπάθειας ανθρώπων και κοινωνιών, συνεχίζει τη διαδικασία διάβρωσης των ουσιαστικών διεργασιών προς την κατεύθυνση της απελευθέρωσης μέσω της καταστροφής του κράτους.

 

Εδώ βρίσκεται λοιπόν η ουσία του ζητήματος.

Αφορά εκείνες τις απόψεις και πράξεις που ενώ τοποθετούνται δομικά ή «ιδεολογικά» ενάντια στις εξουσιαστικές ιδεολογίες και πρακτικές, στην ουσία τις αναπαράγουν. Είναι πολύ εύκολο να αντιταχθεί κάποιος στο ΚΚΕ, όντας διάτρητο και με βεβαρημένο παρελθόν. Το ίδιο εύκολο είναι να πολεμηθεί μια «ελευθεριακή» ή «αντιεξουσιαστική» ομάδα όταν έχει ήδη δείξει πως ακολουθεί ένα δρόμο που κινείται μέσα σε πλαίσια που δεν ενοχλούν ιδιαίτερα το κράτος. Όταν μάλιστα πρόκειται για κριτική ή πολεμική απέναντι σε ειρηνιστικές απόψεις και πρακτικές τότε, όπως λέει και μια λαϊκή παροιμία, είναι σαν να κλέβεις αφύλακτη εκκλησία.

 

Τι γίνεται όμως, όταν μέσα από αυτές τις πολεμικές και κριτικές, εκείνο που υπάρχει καλά κρυμμένο είναι μια θεωρία πολύ πιο εξουσιαστική;

Για να το πούμε πιο ξεκάθαρα. Το να πολεμιέται (π.χ.) το ΚΚΕ δεν σημαίνει πως πρέπει να δίνεται συγχωροχάρτι στις αριστερές, κομμουνιστικές και λοιπές λενινιστικές και σταλινικές θεωρίες (άλλωστε το ΚΚΕ, στην πράξη πλέον, ακολουθεί εδώ και καιρό το δρόμου του «αποστάτη Κάουτσκι»), οι οποίες στη συνέχεια θα υιοθετηθούν και θα πλασαριστούν σαν απελευθερωτικές μέσα από ένα ελευθεριακό, αντιεξουσιαστικό ή επαναστατικό επίχρισμα.

 

Γι’ αυτό το λόγο επιμείναμε και θα συνεχίσουμε να τονίζουμε, πως ο αγώνας ενάντια στην ΚΑΘΕ εξουσία και τις ιδεολογικές της προεκτάσεις δεν είναι απλά δομικός. Δεν στρέφεται μόνο ενάντια στο μηχανισμό, αλλά και σε εκείνες τις απόψεις και πρακτικές, που διαχέονται από το κράτος και τους ιδεολογικοπολιτικούς του εκφραστές στον κοινωνικό χώρο και πολλές φορές υιοθετούνται από τους ανθρώπους.

 

Όμως, το να αγωνίζεται κάποιος για την κοινωνική απελευθέρωση και την αναρχία δεν σημαίνει πως θα το πετύχει υιοθετώντας απόψεις και πρακτικές που αναπαράγουν και καθιερώνουν την εξουσία. Σ’ αυτήν την περίπτωση, αποτελεί μέρος του προβλήματος που λέγεται εξουσία και η πρακτική του δεν μπορεί να ενταχτεί στην απελευθερωτική διεργασία, αλλά γίνεται συστατικό του ενδοεξουσιαστικού πολέμου, αυτής της άγριας διαμάχης που υπάρχει ανάμεσα στις διάφορες μερίδες της κυριαρχίας για την επικράτηση της μιας επί της άλλης ή για την καθιέρωση βραχυχρόνιων περιόδων ισορροπίας και συμμαχιών.

 

Ως αναρχικοί, έχουμε ξεκάθαρη την προοπτική της αναρχίας. Συνεπώς, η απελευθέρωση των ανθρώπων και της κοινωνίας θα πραγματοποιηθεί με τη δημιουργία αναρχικών σχέσεων ανάμεσα σε άτομα και ομάδες. Η αναρχική επανάσταση είναι κοινωνική και ως τέτοια αρνείται τις υπάρχουσες επιβεβλημένες δομήσεις στον κοινωνικό χώρο. Είναι κοινωνική γιατί συνδέεται με εκείνα τα κομμάτια της κοινωνίας, που δρώντας ανταγωνιστικά προς την εξουσία και την εκμετάλλευση, συνθέτουν προς την καταστροφή όσων έχουν κατασκευαστεί προκειμένου να διατηρούνται οι συνθήκες υποδούλωσης των ανθρώπων.

Η αναρχική επανάσταση αρνείται τις υπάρχουσες κοινωνικές δομήσεις και συνεπώς την ύπαρξη οποιασδήποτε μορφής εξουσιαζόμενης κοινωνίας. Επομένως, δεν θα μπορούσε να χρησιμοποιεί τεχνικές και μέσα που θα επαναφέρουν το καθεστώς που υπήρχε πριν από αυτήν, έστω και με διαφοροποιήσεις.

 

Το έχουμε ξαναπεί. Το να τοποθετείται κάποιος ξεκάθαρα και ανταγωνιστικά απέναντι στα καθιερωμένα, στην κανονικότητα ενός ακτιβισμού που δεν κάνει σαφείς τους προσανατολισμούς του, τον κάνει ευάλωτο. Όχι πως αυτού του είδους οι τοποθετήσεις είναι λάθος να γίνονται. Κάθε άλλο. Απλά, συμβαίνει να επιστρατεύονται αμέσως όλες οι πλάγιες τεχνικές υπονόμευσης. Αυτές συγκεντρώνονται όπως η γλίτσα πάνω σε διάφορα υλικά αντικείμενα. Τα σκεπάζουν, τους αλλάζουν το σχήμα και προσπαθούν να φτιάξουν μια εικόνα αποσύνθεσης για ό,τι περιβάλλουν ή προσπαθούν να καλύψουν. Κι όμως. Μια επιμελημένη φροντίδα και ένα συστηματικό καθάρισμα ξαναφέρνει στο φώς την πραγματικότητα.

 

Αυτό δεν μπορούμε να το παραμελούμε. Γιατί τότε κάνουμε μεγάλη ζημιά σ’ αυτά που ισχυριζόμαστε και τα οποία παλεύουμε να φτιάξουμε μαζί με όλους τους ανθρώπους, που προσβλέπουν σε ένα κόσμο λεύτερο, δημιουργικό, αναρχικό.

Ας έρθουμε τώρα σε κάποια ζητήματα, που βρέθηκαν στην «επικαιρότητα» το τελευταίο διάστημα.

 

 

Σύγχυση που προκαλεί

 

Κλείνοντας τα προηγούμενο φύλλο της ΔΙΑΔΡΟΜΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ (No 79) τοποθετηθήκαμε εν συντομία σε σχέση με το περιστατικό των πυροβολισμών εναντίον των μπάτσων των ΜΑΤ που βρίσκονταν στην πίσω πλευρά του υπουργείου Πολιτισμού, στην περιοχή των Εξαρχείων. Γράψαμε:

 

«Καθώς έκλεινε η ύλη της εφημερίδας πραγματοποιήθηκε η ένοπλη επίθεση σε τρεις άνδρες των ΜΑΤ που περιπολούσαν έξω από το Υπουργείο Πολιτισμού στα Εξάρχεια με αποτέλεσμα τον βαρύ τραυματισμό του ενός, ενώ ημέρες πριν έχει προηγηθεί επίσης ένοπλη επίθεση μέσα από το χώρο της Πολυτεχνειούπολης σε κλούβα των ΜΑΤ.

Οι ενέργειες αυτές όχι μόνο φαίνεται πως ΑΔΥΝΑΤΟΥΝ ΝΑ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΣΟΥΝ τις διεργασίες της κοινωνικής εξέγερσης του Δεκέμβρη, αλλά αντίθετα, φαίνεται να δείχνουν βαθιά δυσαρέσκεια και περιφρόνηση απέναντί της. Δεσμευόμαστε όμως να επιστρέψουμε στο ζήτημα μόλις μας δοθεί η ευκαιρία».

 

Θεωρούσαμε πως αυτή η σύντομη τοποθέτησή μας θα αρκούσε και πως δεν θα χρειαζόταν να επανέλθουμε σύντομα.

Όμως, «άλλαι αι βουλαί…».


Ακολούθησε η δημοσίευση μιας προκήρυξης που αποδίδεται στον «Επαναστατικό Αγώνα», με την οποία αναλαμβάνεται η ευθύνη, για την προαναφερθείσα ενέργεια, για τους πυροβολισμούς εναντίον κλούβας των ΜΑΤ μέσα από την Πολυτεχνειούπολη στις 23 Δεκεμβρίου 2008, καθώς και για την αποτυχημένη βομβιστική επίθεση κατά της SHELL στο Π. Φάληρο στις 24 του περασμένου Οκτώβρη.

Η προκήρυξη αυτή είναι γεγονός πως επίσης προκάλεσε γενικότερα δυσφορία και προβληματισμό.

Η τυπική ανάληψη ευθύνης, ήρθε να επιβεβαιώσει τα όσα εν συντομία είχαμε γράψει. Θα μπορούσε μάλιστα να θεωρηθεί αρκετή αυτή η επιβεβαίωση χωρίς να προχωρήσουμε σε καμία περαιτέρω τοποθέτηση.

 

α) ΑΝ δεν υπήρχε αυθάδης επέμβαση στα κοινωνικά δρώμενα. Μια επέμβαση με την οποία επιχειρείται να εξομοιωθούν εξουσιαστικές απόψεις με ελευθεριακές, αντιεξουσιαστικές και αναρχικές. Παράλληλα υπάρχει ο εκθειασμός του οπλισμένου τσαμπουκά, ο οποίος θέλει να ταυτιστεί με την αναρχία,

β) ΑΝ δεν προσπαθούσε να συνδέσει με την αναρχία, με διάφορους τρόπους και εκ του πονηρού, γεγονότα προβληματικά και

γ) ΑΝ δεν εμφανίζονταν, ως προερχόμενες από αναρχικούς, κάποιες κινήσεις υπό την μορφήν συνθημάτων ή ενεργειών, που προσπαθούσαν να δώσουν το στίγμα της ταύτισης των αναρχικών με τον Ε.Α., όπως για παράδειγμα σύνθημα στον τοίχο του Πολυτεχνείου επί της οδού Στουρνάρα που έγραφε: «Νίκη στα όπλα του Ε.Α.» και υπογραφή με Α σε κύκλο.

 

Ο καθένας, λοιπόν, παίρνει θέσεις σε σχέση μ’ αυτά που τον αφορούν και για τα οποία σύντροφοι και συντρόφισσες έχουν αφιερώσει τη ζωή τους. Έχουμε ξεκαθαρίσει πως από τη μεριά μας δεν είμαστε διατεθειμένοι μέσα από τη σιωπή να δώσουμε χώρο σε ψευδαισθήσεις και ταυτίσεις.

Για μας, ο αγώνας για την αναρχία δεν μπορεί να αποδεχθεί αποσιωπήσεις, οι οποίες τελικά γίνονται όπλα εναντίον του.

 

Θα υπάρξουν πολλοί που θα αντιτάξουν πως δεν είναι η κατάλληλη στιγμή να γίνονται τοποθετήσεις και κριτικές, γιατί πρέπει να έχουμε στραμμένη την προσοχή μας στον κοινό εχθρό.

Εμείς λέμε: Το κράτος ήταν πάντοτε παρών και η επιθετικότητα του, άλλοτε με ένταση και άλλοτε όχι, υπήρχε ανέκαθεν. Το ξεκαθάρισμα απόψεων, θεωρήσεων, στάσεων και πρακτικών, ποτέ δεν έβλαψε όσους αγωνίζονται για την ελευθερία. Αντίθετα, δυνάμωσε τον οπλισμό των καταπιεσμένων στον αγώνα τους ενάντια στο κράτος και σε κάθε μορφής εξουσία.

 

Σε ζητήματα που αφορούν την κοινωνική απελευθέρωση, ιδωμένη από την αναρχική σκοπιά, δεν χωρούν καθυστερήσεις και αδιαφορία. Το «επιχείρημα» του είδους: «δεν είναι η κατάλληλη στιγμή» είναι μια παλιά πολιτική τεχνική την οποία, ως αναρχικοί, δεν δεχόμαστε.

Κανείς δεν μπορεί να βεβαιώσει πως τέτοιου είδους αποσιωπήσεις έχουν ωφελήσει. Το αντίθετο.

Αλήθεια, πόσο και ποιον ωφέλησε η ανοχή στα όσα διαδραματίστηκαν κατά τη διάρκεια των δικών για την Ε.Ο. 17 Ν;

Προφανώς η πλευρά της εξουσιαστικής και «αντιεξουσιαστικής» αριστεράς θεώρησε τη στάση σιωπής, που τηρήθηκε, ως ανοχή «των χρήσιμων ηλιθίων».



Τελευταία Ενημέρωση στις Παρασκευή, 11 Μάρτιος 2011 01:34
 



Με την υποστήριξη του Joomla!. Valid XHTML and CSS.