{jfalternative}515|content|
There are no translations available.
{/jfalternative}

 

 

Ας συνεχίσουμε να χαράζουμε δρόμους για την αναρχία, με αδέσμευτη  σκέψη και δράση!


Επικοινωνία

ΠΕΡΙ ΑΓΙΟΥ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ ΤΟ ...ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ PDF Print E-mail
NO TRANSLATION AVAILABLE

Tο κρά­τος, στα πλαί­σια της α­να­σύ­ντα­ξής του και του ε­πα­να­σχε­δια­σμού των μέ­σων και πρα­κτι­κών που θα χρη­σι­μο­ποι­ή­σει, στη γε­νι­κευ­μέ­νη ε­πί­θε­ση που ε­ξα­πο­λύ­ει α­πέ­να­ντι σε ε­ξα­θλιω­μέ­νους με­τα­νά­στες, το­ξι­κο­ε­ξαρ­τη­μέ­νους, ά­στε­γους, πόρ­νες, ε­παί­τες και α­νυ­πό­τα­κτους νε­ο­λαί­ους, χρειά­ζε­ται να α­πο­σπά­σει ό­σο το δυ­να­τόν με­γα­λύ­τε­ρη κοι­νω­νι­κή α­νο­χή και ευ­ρύ­τε­ρη κοι­νω­νι­κή συ­ναί­νε­ση. Τα κα­θε­στω­τι­κά μέ­σα ε­ξα­πά­τη­σης και κα­θή­λω­σης των αν­θρώ­πων, α­να­λαμ­βά­νουν την προ­πα­γάν­δι­ση αυ­τού του σκο­πού και τη συ­νε­χή διά­χυ­ση αι­σθη­μά­των τρό­μου, α­να­σφά­λειας και «ξε­νο­φοβίας».

Η συ­γκε­κρι­μέ­νη τα­κτι­κή α­πο­σκο­πεί στην α­δρα­νο­ποί­η­ση και πα­θη­τι­κο­ποί­η­ση κοι­νω­νι­κών ο­μά­δων του ευ­ρύ­τε­ρου κοι­νω­νι­κού χώ­ρου. Πα­ράλ­λη­λα το κρά­τος δη­μιουρ­γεί και στη συ­νέ­χεια ο­ξύ­νει τις στρε­βλές και τε­χνη­τές α­ντι­θέ­σεις α­νά­με­σα στους κα­τα­πιε­σμέ­νους δη­μιουρ­γώ­ντας έ­τσι κλί­μα πό­λω­σης. Με τον τρό­πο αυ­τό αρ­γά, στα­θε­ρά και με­θο­δι­κά ο­δη­γεί κα­τα­πιε­σμέ­νες πλη­θυ­σμια­κές ο­μά­δες στη με­τα­ξύ τους σύ­γκρου­ση.

Το πο­λω­τι­κό κλί­μα ε­ξυ­πη­ρε­τεί τους σκο­πούς των ε­ξου­σια­στών που με κα­τα­σκευα­σμέ­νες τε­χνη­τά συν­θή­κες δη­μιουρ­γούν μια ε­πί­πλα­στη «α­να­γκαιό­τη­τα» για την πα­ρέμ­βα­ση του κρά­τους. Η ε­πι­λο­γή της με­ρι­κό­τη­τας ως τα­κτι­κή α­νά­δει­ξης ε­νός ζη­τή­μα­τος α­πό τη με­ριά του κρά­τους και των κα­θε­στω­τι­κών ρου­φιά­νων του, τα μί­ντια, α­πο­σκο­πεί στη λή­θη της συλ­λο­γι­κής και ι­στο­ρι­κής μνή­μης, α­πο­κρύ­πτο­ντας την πραγ­μα­τι­κό­τη­τα στην ο­λό­τη­τά της. Διό­τι ό­ταν δεν γνω­ρί­ζεις, ξε­χνάς ή λει­τουρ­γείς α­πο­σπα­σμα­τι­κά, με μα­θη­μα­τι­κή α­κρί­βεια η δρά­ση, ε­ντάσ­σε­ται στον ευ­ρύ­τε­ρο κρα­τι­κό σχε­διασμό.

Στο ση­μεί­ο αυ­τό θα κά­νου­με μια σύ­ντο­μη α­να­σκό­πη­ση των γε­γο­νό­των που ε­κτυ­λί­χθη­καν στην πλα­τεί­α του Α­γί­ου Πα­ντε­λε­ή­μο­να και τα ο­ποί­α α­πο­τέ­λε­σαν τον προ­πο­μπό των ευ­ρύ­τε­ρων ε­ξε­λί­ξε­ων.

Οι τε­λευ­ταί­οι τρεις μή­νες ση­μα­το­δο­τή­θη­καν α­πό την έ­ντο­νη κι­νη­τι­κό­τη­τα και δρα­στη­ριο­ποί­η­ση μιας α­κό­μα ε­πι­τρο­πής κα­τοί­κων και φα­σι­στο­ει­δών. Η δρά­ση τους κι­νεί­ται στη λο­γι­κή της κά­θαρ­σης της πλα­τεί­ας του Α­γί­ου Πα­ντε­λε­ή­μο­να α­πό τους ε­ξα­θλιω­μέ­νους με­τα­νά­στες «Α­σια­τι­κής» προ­έ­λευ­σης που συ­γκε­ντρώ­νο­νται στην παι­δι­κή χα­ρά. Ε­να­ντί­ον των ε­ξα­θλιω­μέ­νων με­τα­να­στών κα­τα­φέ­ρο­νται κά­τοι­κοι, κα­τα­στη­μα­τάρ­χες, το­πι­κό ε­πι­τρο­πά­το, και ε­θνι­κι­στι­κά στοι­χεί­α (σας θυ­μί­ζει τί­πο­τα αυ­τή η «ιε­ρή συμ­μα­χί­α»;). Α­κό­μα και ο πα­πάς της ε­νο­ρί­ας προ­πη­λα­κί­ζε­ται δε­χό­με­νος α­πει­λές, ε­πει­δή σι­τί­ζει και φι­λο­ξε­νεί με­τα­νά­στες στον υ­πό­γειο χώ­ρο της εκ­κλη­σί­ας, απ’ ό­που εν συ­νε­χεί­α α­να­γκά­ζε­ται να τους α­πο­μακρύνει.

Η συνθηματολογία εναντίον των εξαθλιωμένων μετα­ναστών ποικίλει. Από τις εθνικιστικές κορώνες «Έξω οι ξένοι από τη χώρα μας», «Η Ελλάδα για τους Έλ­λη­νες» μέχρι τις ρατσιστικές φωνές, «Ναι είναι άνθρω­ποι και αυτοί, αλλά να φύγουν γιατί δεν αντέχουμε τη βρώμα τους».

Την ί­δια χρο­νι­κή πε­ρί­ο­δο οι α­ρι­στε­ροί α­ντι­ρα­τσι­στές του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ κλι­μα­κώ­νο­ντας την προ­πα­γάν­δα τους και ο­ξύ­νο­ντας την πο­λω­τι­κή δια­δι­κα­σί­α, ε­πι­χει­ρούν μια συ­γκέ­ντρω­ση στην πλα­τεί­α, η ο­ποί­α α­πο­τυγ­χά­νει πα­τα­γω­δώς. Λί­γες η­μέ­ρες αρ­γό­τε­ρα ξε­σπούν συ­γκρού­σεις στην Α­θή­να α­πό με­τα­νά­στες μ’ α­φορ­μή το σκί­σι­μο σε­λί­δων θρη­σκευ­τι­κού πε­ριε­χο­μέ­νου α­πό α­στυ­νο­μι­κό, ε­νώ πραγ­μα­το­ποιεί­ται ε­πί­θε­ση και στο Α.Τ. του Α­γί­ου Πα­ντε­λε­ή­μο­να.

Τα φα­σι­στο­ει­δή κι­νη­το­ποιού­νται βά­ζο­ντας φω­τιά σε υ­πό­γειο χώ­ρο της πε­ριο­χής που λει­τουρ­γεί ως τζα­μί. Στη συ­νέ­χεια προ­χω­ρούν στη βί­αι­η εκ­δί­ω­ξη των ε­ξα­θλιω­μέ­νων με­τα­να­στών με την πλή­ρη κά­λυ­ψη και συν­δρο­μή των μπά­τσων. Α­ξί­ζει ε­πί­σης να ση­μειω­θεί ό­τι ση­μα­ντι­κή υ­πο­στή­ρι­ξη στην εκ­δί­ω­ξη των ε­ξα­θλιω­μέ­νων με­τα­να­στών α­πό την παι­δι­κή χα­ρά του Α­γί­ου Πα­ντε­λε­ή­μο­να, δό­θη­κε και με την υ­πο­γρα­φή 600 και πλέ­ον «νό­μι­μων» με­τα­να­στών κυ­ρί­ως Βαλ­κα­νι­κής προ­έ­λευ­σης. Νοι­κο­κυ­ραί­οι και οι ί­διοι πια, ε­νταγ­μέ­νοι στο σύ­στη­μα υ­πο­τα­γής και αλ­λο­τρί­ω­σης τά­χθη­καν στο πλευ­ρό των ντό­πιων κα­τοί­κων, ε­πι­τρο­πά­των, κομ­μά­των, ε­θνι­κι­στών και μπά­τσων. Αυ­τή η βί­αι­η εκ­δί­ω­ξη των ε­ξα­θλιω­μέ­νων με­τα­να­στών εί­χε σαν α­πο­τέ­λε­σμα την συ­νά­θροι­σή τους σε άλ­λες κο­ντι­νές πλα­τεί­ες της πε­ριο­χής π.χ. Πλα­τεί­α Ατ­τι­κής.

Ό­λα αυ­τά τα γε­γο­νό­τα δια­δρα­μα­τί­ζο­νται κα­τά την προ­ε­κλο­γι­κή πε­ρί­ο­δο και αυ­τό, α­π’ ό­τι φά­νη­κε, σή­μαι­νε πολ­λά. Πραγ­μα­το­ποιεί­ται πα­ρέμ­βα­ση α­ναρ­χι­κών-α­ντιε­ξου­σια­στών στην συ­γκε­κρι­μέ­νη πε­ριο­χή. Η δρά­ση εί­ναι σύ­ντο­μη χρο­νι­κά και πε­ριο­ρί­ζε­ται στην α­φαί­ρε­ση της κα­γκε­λό­πορ­τας, που κρα­τά κλει­στή την εί­σο­δο για τους ε­ξα­θλιω­μέ­νους με­τα­νά­στες και την πρό­σβα­σή τους στην παι­δι­κή χα­ρά. Α­ξί­ζει να ση­μειω­θεί ό­τι η παι­δι­κή χα­ρά εί­χε κλει­δω­θεί με α­πό­φα­ση της ε­πι­τρο­πής κα­τοί­κων και ε­θνι­κι­στι­κών στοι­χεί­ων της πε­ριο­χής, α­φού πρώ­τα εί­χαν εκ­διώ­ξει με τη βί­α τους με­τα­νά­στες που συ­γκε­ντρώ­νο­νταν ε­κεί.

Α­κο­λου­θεί, με­τε­κλο­γι­κά και δεύ­τε­ρη πα­ρέμ­βα­ση α­πό 100 πε­ρί­που α­ναρ­χι­κούς - α­ντιε­ξου­σια­στές, ό­που μοι­ρά­ζε­ται έ­ντυ­πο υ­λι­κό, α­κού­γο­νται συν­θή­μα­τα αλ­λη­λεγ­γύ­ης προς τους με­τα­νά­στες, ε­νώ δη­μιουρ­γεί­ται αρ­χι­κά μι­κρο­συ­μπλο­κή με κα­τοί­κους της πε­ριο­χής και διά­φο­ρα φα­σι­στο­ει­δή. Οι δι­μοι­ρί­ες των μπά­τσων ­που εί­ναι πα­ρα­τε­ταγ­μέ­νες στην πε­ριο­χή και πα­ρα­κο­λου­θούν, πα­ρεμ­βαί­νουν ε­πι­θε­τι­κά. Κα­τά την α­πο­χώ­ρη­ση των συ­ντρό­φων στο ύ­ψος Δε­ρι­γνύ και Πα­τη­σί­ων, συ­γκρού­ο­νται με τους νε­ο­σύ­στα­τους μπά­τσους της ο­μά­δας Δέλ­τα. Α­πο­τέ­λε­σμα της σύ­γκρου­σης αυ­τής ή­ταν οι τραυ­μα­τι­σμοί μπά­τσων και συ­ντρό­φων αλ­λά και 5 συλληφθέντες οι ο­ποί­οι ο­δη­γού­νται στο αυ­τό­φω­ρο, παίρ­νουν α­να­βο­λή και α­φή­νο­νται ε­λεύ­θε­ροι.

Η κα­τα­γρα­φή του σύ­ντο­μου αυ­τού ι­στο­ρι­κού ως συ­νο­λι­κό γε­γο­νός, χρη­σι­μο­ποι­ή­θη­κε α­πό το κρά­τος και τους λα­κέ­δες του για να α­να­κοι­νώ­σουν σε πε­ριο­ρι­σμέ­νο βαθ­μό, βε­βαίως, τις προ­θέ­σεις τους. Η νέ­α «ε­πι­χεί­ρη­ση Α­ρε­τή», που βρί­σκε­ται σε α­νά­πτυ­ξη το τε­λευ­ταί­ο διά­στη­μα, συ­νο­δεύ­ε­ται και με την α­να­κοί­νω­ση δη­μιουρ­γί­ας και άλ­λων στρα­το­πέ­δων συ­γκέ­ντρω­σης για τους με­τα­νά­στες, τη με­τα­φο­ρά των τό­πων δια­κί­νη­σης ναρ­κω­τι­κών ου­σιών, ε­νώ οι το­ξι­κο­ε­ξαρ­τη­μέ­νοι θα ε­γκλω­βι­στούν σε α­χα­νείς ε­κτά­σεις με­γά­λων νο­σο­κο­μεί­ων, κυ­ρί­ως Ψυ­χια­τρι­κών. Η λί­στα, ό­μως, του κρά­τους ε­μπε­ριέ­χει και την α­πει­λή για το σπά­σι­μο κα­τα­λή­ψε­ων και τη συ­στη­μα­τι­κή ε­πί­θε­ση και εκ­δί­ω­ξη σε βά­ρος των α­ναρ­χι­κών. Η δή­λω­ση Μαρ­κο­γιαν­νά­κη πως «o α­ναρ­χι­κός χώ­ρος, πλέ­ον, α­πο­τε­λεί το φυ­τώ­ριο της «τρο­μο»-κρα­τίας στον Ελ­λα­δι­κό χώ­ρο» εί­ναι εν­δει­κτι­κές στο τι προ­τί­θε­νται να κά­νουν.

Οι νέ­ες «ε­πι­χει­ρή­σεις Α­ρε­τής» στο­χεύ­ουν στο να ξε­μπερ­δεύ­ουν α­πό αυ­τούς που το κρά­τος θε­ω­ρεί ε­πι­κίν­δυ­νους για τη δια­τά­ρα­ξη της κοι­νω­νι­κής συ­νο­χής και ο­μα­λό­τη­τας. Στη βά­ση αυ­τή πι­στεύ­ου­με ό­τι πρέ­πει να υ­πάρ­χει α­πε­γκλω­βι­σμός α­πό την τα­κτι­κή της με­ρι­κό­τη­τας σε ό­λα τα ε­πί­πε­δα που ε­πι­χει­ρεί να μας σύ­ρει ο κρα­τι­κός σχε­δια­σμός.

Και ε­ξη­γού­μα­στε.
Ό­πως προ­α­να­φέ­ρα­με πρώ­το ε­πί­πε­δο αποσπασματικής προ­σέγ­γι­σης, εί­ναι ο γε­ω­γρα­φι­κός προσ­διο­ρι­σμός που έ­χει ως ε­πί­κε­ντρο το λε­γό­με­νο ι­στο­ρι­κό κέ­ντρο της Α­θή­νας και τον Ά­γιο Πα­ντε­λε­ή­μο­να. Το ζή­τη­μα ό­μως της δη­μιουρ­γί­ας συν­θη­κών με­τα­νά­στευ­σης, της διό­γκω­σης και κα­τα­στο­λής α­φο­ρά κυ­ρί­ως τη Δυ­τι­κή και Ευ­ρω­πα­ϊ­κή βιο­μη­χα­νί­α πο­λέ­μου, η ο­ποί­α ξε­κλη­ρί­ζει ε­κα­το­ντά­δες χι­λιά­δες ζω­ές αν­θρώ­πων και δη­μιουρ­γεί συν­θή­κες φυ­γής ι­διαί­τε­ρα την τε­λευ­ταί­α δε­κα­ε­τί­α σε χώ­ρες ό­πως το Ι­ράκ, Αφ­γα­νι­στάν κ.α.

Η διαρ­κής με­τα­κί­νη­ση πλη­θυ­σμών, ξε­κι­νά με το αι­μα­το­κύ­λι­σμα αν­θρώ­πων που γεν­νά α­πό τη μια πρό­σφυ­γες και α­πό την άλ­λη αν­θρώ­πους που α­να­ζη­τούν μια κα­λύ­τε­ρη ζω­ή (με­τα­νά­στες). Α­πό ε­κεί και πέ­ρα α­να­λαμ­βά­νουν συ­νή­θως τα κυ­κλώ­μα­τα ε­μπο­ρί­ας αν­θρώ­πι­νου πό­νου να ε­ξα­σφα­λί­σουν την εί­σο­δο των ε­ξα­θλιω­μέ­νων με­τα­να­στών στον Ελ­λα­δι­κό χώ­ρο. Ό­σοι βέ­βαια κα­τα­φέ­ρουν να βγουν ζω­ντα­νοί α­πό σφαί­ρες μπά­τσων, συ­νο­ριο­φυ­λά­κων, λι­με­νό­μπα­τσων και βυ­θι­σμούς πλοί­ων, νάρ­κες κ.ά.

Ο Ελ­λα­δι­κός χώ­ρος λό­γω της γε­ω­γρα­φι­κής θέ­σε­ώς του α­πο­τε­λεί τον πρώ­το τό­πο προ­σέ­λευ­σης των με­τα­να­στών και προ­σφύ­γων, που στην πλειο­ψη­φί­α τους, στη συ­νέ­χεια, ε­γκλω­βί­ζο­νται ε­δώ. Με­τά την εί­σο­δο των ε­ξα­θλιω­μέ­νων με­τα­να­στών, σει­ρά α­να­λαμ­βά­νουν τα μι­κρά και με­γά­λα α­φε­ντι­κά που τους ξε­ζου­μί­ζουν για έ­να κομ­μά­τι ψω­μί (βλέ­πε πε­ρι­φέ­ρεια).

Το κρά­τος α­να­λαμ­βά­νει το ρό­λο του ρυθ­μι­στή για την ο­μα­λο­ποί­η­ση της κοι­νω­νι­κής συ­νο­χής και της ε­δραί­ω­σης των ό­ρων ε­ξου­σί­ας του. Τα κα­τά τό­πους α­φε­ντι­κά, λαμ­βά­νο­ντας το μή­νυ­μα το κρά­τους, κά­νουν α­κό­μα πιο ο­δυ­νη­ρούς τους ό­ρους σκλα­βιάς των με­τα­να­στών και ό­χι μό­νο. Ό­σοι α­πό τους ε­ξα­θλιω­μέ­νους με­τα­νά­στες κα­τα­φέ­ρουν να φύ­γουν α­πό τις πε­ρι­φέ­ρειες και τα νη­σιά κα­τευ­θυ­νό­με­νοι στην Α­θή­να, α­να­γκά­ζο­νται να συ­γκε­ντρω­θούν σε συ­γκε­κρι­μέ­νες πε­ριο­χές και πλα­τεί­ες. Η τα­ξι­νό­μη­ση και εν συ­νε­χεί­α η κα­τά­τα­ξη ε­νός συ­γκε­κρι­μέ­νου συ­νό­λου αν­θρώ­πων, προ­ϋ­πο­θέ­τει την συ­γκέ­ντρω­ση τους σε ση­μεί­α ε­λέγ­χου.

Το κρά­τος γνω­ρί­ζει πως η α­να­γκα­στι­κή προ­ώ­θη­ση των με­τα­να­στών σε πλα­τεί­ες και συ­νοι­κί­ες, α­κο­λου­θεί­ται α­πό α­να­πό­φευ­κτες α­ντι­δρά­σεις των ντό­πιων, και ό­χι μό­νο, κα­τοί­κων. Τις εν λό­γω προ­βλε­πό­με­νες α­ντι­δρά­σεις το κρά­τος, στη συ­νέ­χεια, τις χρη­σι­μο­ποιεί για να κα­τα­σκευά­σει συν­θή­κες τε­χνη­τής α­νι­σορ­ρο­πί­ας σε συ­γκε­κρι­μέ­νες ε­στί­ες. Η τε­χνι­κή εί­ναι συ­νη­θι­σμέ­νη. Με την ε­πι­βο­λή συν­θη­κών φτώ­χιας και ε­ξα­θλί­ω­σης, το κρά­τος ο­δη­γεί στην αύ­ξη­ση της λε­γό­με­νης ε­γκλη­μα­τι­κό­τη­τας με σκο­πό την ε­δραί­ω­ση του τρό­μου και της διαρ­κούς α­να­σφά­λειας ευ­ρύ­τα­των κοι­νω­νι­κών κομ­μα­τιών.

Μέ­σα σ’ αυ­τό το πλαί­σιο, οι άν­θρω­ποι α­δρα­νο­ποιού­νται αυ­ξά­νο­ντας μια φο­βι­κά ε­πι­θε­τι­κή ε­τοι­μό­τη­τα. Η ε­ξα­να­γκα­στι­κή αυ­τή κα­τά­στα­ση, που βιώ­νε­ται ως α­νυ­πό­φο­ρη, δη­μιουρ­γεί την λή­θη ή τον α­πο­προ­σα­να­το­λι­σμό α­πό τα κύ­ρια αί­τια των συν­θη­κών ε­ξα­θλί­ω­σης. Η μέ­θο­δος αυ­τή συμ­βά­λει στην προ­σπά­θεια, α­πό με­ριάς του κρά­τους, να κα­τα­σκευά­ζει πει­θή­νιους υ­πη­κό­ους. Με τον τρό­πο αυ­τό, η ό­ποια ε­ξε­γερ­τι­κή διά­θε­ση ε­νά­ντια στο κρά­τος, ως κύ­ριο υ­παί­τιο, με­τα­σχη­μα­τί­ζε­ται σε α­ντι­πα­ρά­θε­ση α­νά­με­σα σε ε­ξου­σια­ζό­με­νες κοι­νω­νι­κές ο­μά­δες. Έ­τσι, το κρά­τος ε­ξου­σιο­δο­τεί­ται να κα­τα­στεί­λει τις βιαιό­τη­τες που το ί­διο κα­τα­σκεύ­α­σε, ε­δραιώ­νο­ντας βα­θύ­τε­ρα την ε­ξου­σί­α του στους αν­θρώ­πους.

Η προ­με­λε­τη­μέ­νη, λοι­πόν, και τε­χνη­τή ό­ξυν­ση, ο­δη­γεί στην πό­λω­ση με­τα­ξύ κοι­νω­νι­κών ο­μά­δων π.χ. κά­τοι­κοι ε­να­ντί­ον με­τα­να­στών, κά­τοι­κοι ε­να­ντί­ον το­ξι­κο­ε­ξαρ­τη­μέ­νων κλπ. Πριν την πα­ρέμ­βα­σή του, το κρά­τους υ­πο­κα­θί­στα­ται ή υ­πο­βο­η­θεί­ται α­πό διά­φο­ρες πρω­το­βου­λί­ες που συ­γκρο­τούν αυ­τό-ορ­γα­νω­μέ­νες ε­πι­τρο­πές κα­τοί­κων. Ό­πως συμ­βαί­νει και σε πολ­λές άλ­λες πε­ριο­χές, έ­τσι και στον Ά­γιο Πα­ντε­λε­ή­μο­να, δη­μιουρ­γή­θη­κε μί­α ε­πι­τρο­πή κα­τοί­κων, η ο­ποί­α αυ­τό-ορ­γα­νώ­θη­κε γύ­ρω α­πό έ­να και μό­νο κε­ντρι­κό ζή­τη­μα (με­τα­νά­στες).

Οι α­με­σο­δη­μο­κρα­τι­κές δια­δι­κα­σί­ες και οι κα­τά πλειο­ψη­φί­α α­πο­φά­σεις τής εν λό­γω ε­πι­τρο­πής, την ο­δή­γη­σε σε συ­γκε­κρι­μέ­νες ε­θνι­κι­στι­κού και ρα­τσι­στι­κού πε­ριε­χο­μέ­νου δρα­στη­ριό­τη­τες ε­να­ντί­ον με­τα­να­στών. Στο ση­μεί­ο αυ­τό χρειά­ζε­ται να ε­πι­ση­μαν­θεί, ό­τι ε­μείς ως α­ναρ­χι­κοί δια­φω­νού­με ο­λο­κλη­ρω­τι­κά με τέ­τοιου εί­δους εγ­χει­ρή­μα­τα (ε­πι­τρο­πά­τα, κλπ) για πολ­λούς λό­γους. Φυ­σι­κά, ό­χι μό­νο γι’ αυ­τή την πε­ρί­πτω­ση αλ­λά και γε­νι­κό­τε­ρα.

Εν συ­ντο­μί­α α­να­φέ­ρου­με.
Η μο­νο­θε­μα­τι­κή διά­στα­ση που ο­δη­γεί τους κα­τοί­κους στη συ­γκρό­τη­ση ε­πι­τρο­πών, λει­τουρ­γεί α­πο­σπα­σμα­τι­κά, ε­ξυ­πη­ρε­τώ­ντας συ­γκε­κρι­μέ­να κα­τά τό­πους συμ­φέ­ρο­ντα, τα ο­ποί­α συ­νή­θως για να ε­πι­τευ­χθούν στρέ­φο­νται ε­να­ντί­ον των α­δύ­να­μων και ε­ξα­θλιω­μέ­νων της κοι­νω­νί­ας. Η ε­τε­ρό­κλη­τη προ­σχώ­ρη­ση αν­θρώ­πων με δια­φο­ρε­τι­κές κοι­νω­νι­κές α­φε­τη­ρί­ες έ­ως και α­ντί­θε­τες, γεν­νά προς χά­ριν της «α­να­γκαιό­τη­τας» συ­νύ­παρ­ξης, δια­δι­κα­σί­ες πο­λι­τι­κής δια­χεί­ρι­σης που α­πο­δέ­χο­νται τη λο­γι­κή του μέ­σου ό­ρου. Δη­λα­δή α­νά­με­σα σε α­ντί­θε­τες προ­τά­σεις, χα­μη­λώ­νουν οι προσ­δο­κί­ες για να βρε­θεί η με­σο­βέ­ζι­κη λύ­ση- πρό­τα­ση που θα ι­κα­νο­ποί­ει σχε­δόν τους πά­ντες.

Ε­πί­σης, η λει­τουρ­γί­α τέ­τοιων συ­νον­θυ­λευ­μά­των, δρα μέ­σω της «αυ­το»-θέ­σμι­σης μέ­σα α­πό τη νο­μι­μό­τη­τα των θε­σμών του κρά­τους, τους ο­ποί­ους και ε­νι­σχύ­ει. Ο κύ­ριος λό­γος που δια­φω­νού­με με την αυ­το-ορ­γά­νω­ση εί­ναι για­τί μέ­σα α­πό την πο­λυ­πλο­κό­τη­τά της μπο­ρεί να ε­μπε­ριέ­χει στην δυ­να­μι­κή της και τα προ­α­να­φερ­θέ­ντα. Σε α­ντί­θε­ση με την α­ναρ­χι­κή ορ­γά­νω­ση, που με τη δρά­ση της ο­ξύ­νει τις α­ντι­θέ­σεις με το κρά­τος α­πο­σκο­πώ­ντας αρ­χι­κά στη γε­νι­κευ­μέ­νη α­πο­στα­θε­ρο­ποί­η­ση των δο­μών και θε­σμών ε­ξου­σί­ας και εν συ­νε­χεία την ο­λο­κλη­ρω­τι­κή κα­τα­στρο­φή του κρά­τους. Έ­ξω α­πό πο­λι­τι­κές σκο­πιές και σκο­πι­μό­τη­τες και στη βά­ση της α­το­μι­κής και κοι­νω­νι­κής α­πε­λευ­θέ­ρω­σης.

Η σύ­ντο­μη αυ­τή και εν­δει­κτι­κή α­νά­λυ­ση (για πρα­κτι­κούς λό­γους) που μας ε­να­ντιώ­νει σε τέ­τοιου εί­δους προ­α­να­φερ­θέ­ντα μορ­φώ­μα­τα, εί­ναι πο­λύ μα­κριά, ό­μως, α­πό το να μας ο­δη­γή­σει στο λά­θος χα­ρα­κτη­ρι­σμό, πως ό­σοι πλαι­σιώ­νουν τέ­τοιου εί­δους ε­πι­τρο­πά­τα γε­νι­κά και ει­δι­κά εί­ναι φα­σί­στες. Σα­φώς και δεν πα­ρα­γνω­ρί­ζου­με το γε­γο­νός πως κά­ποιοι συμ­με­τέ­χο­ντες εί­ναι και φα­σί­στες. Η δια­φο­ρά, ό­μως, με­τα­ξύ μιας ρα­τσι­στι­κής συ­μπε­ρι­φο­ράς, η ο­ποί­α εκ­δη­λώ­νε­ται α­ντα­να­κλώ­ντας ου­σια­στι­κά την α­πο­δο­χή της υ­πο­τα­γής στις κυ­ρί­αρ­χες νόρ­μες και πρα­κτι­κές, οι ο­ποί­ες εν συ­ντο­μί­α α­να­λύ­θη­καν πα­ρα­πά­νω, εί­ναι πο­λύ μα­κριά μέ­χρι τη συ­μπα­γή ι­δε­ο­λο­γι­κο­πο­λι­τι­κή βά­ση και πρα­κτι­κή του φα­σι­σμού.

Εξ άλ­λου, η προ­σέγ­γι­ση με σκο­πό την ε­πί­λυ­ση ε­νός ζη­τή­μα­τος μέ­σω της α­να­γω­γής των α­να­λο­γιών σε ο­μοιό­τη­τες, με στό­χο την προ­σέγ­γι­ση της αι­τιό­τη­τας, στο ε­λά­χι­στο που πραγ­μα­τώ­νε­ται εί­ναι α­πό λα­θε­μέ­νη έ­ως (α­νά­λο­γα με το βαθ­μό συ­νει­δη­τό­τη­τας) ε­ξου­σια­στι­κή πρα­κτι­κή α­πο­προ­σα­να­το­λι­σμού. Η α­λη­θι­νή βά­ση, ό­μως, μή­πως βρί­σκε­ται στο ό­τι τους α­φή­σα­με να δου­λέ­ψουν α­νε­νό­χλη­τοι διό­τι έ­λει­πε ο α­ναρ­χι­κός λό­γος με την κοι­νω­νι­κή του διά­στα­ση; Μή­πως η α­που­σί­α των α­ναρ­χι­κών δη­μιούρ­γη­σε κε­νό χώ­ρο τον ο­ποί­ο εκ­με­ταλ­λεύ­τη­καν και συ­νε­χί­ζουν να εκ­με­ταλ­λεύ­ο­νται οι ε­θνι­κι­στές; Αυ­τό το έλ­λειμ­μα α­να­φέ­ρε­ται προς χά­ριν της συ­νο­λι­κής αυ­το­κρι­τι­κής.

Στην πε­ρί­πτω­ση που δεν γί­νουν κα­τα­νο­η­τά με­ρι­κά ζη­τή­μα­τα, θε­ω­ρού­με πως θα ο­δη­γη­θεί κά­ποιος κό­σμος να τα­χθεί με το έ­να μέ­ρος μιας τε­χνη­τά πο­λω­τι­κής δια­δι­κα­σί­ας π.χ. με το μέ­ρος των εκ­διωγ­μέ­νων με­τα­να­στών ή με το μέ­ρος των εν­σω­μα­τω­μέ­νων με­τα­να­στών και των κα­τοί­κων, δηλαδή με τους «φα­σί­στες» ή με τους «α­ντι­φα­σί­στες». Σκο­πός δεν εί­ναι η εξ ο­ρι­σμού α­γιο­ποί­η­ση ή ο ε­ξο­βε­λι­σμός των με­τα­να­στών, ού­τε η α­πό­δο­ση ευ­σή­μων ή η κα­τη­γο­ριο­ποί­η­ση των κα­τοί­κων ως «φα­σι­στών». Εί­ναι εμ­φα­νές ό­τι η τε­χνι­κή αυ­τή εί­ναι βα­θιά α­ντι­κοι­νω­νι­κή και συμ­βάλ­λει στην ό­ξυν­ση αυ­τής της κα­τα­σκευα­σμέ­νης δια­δι­κα­σί­ας.

Η πό­λω­ση αυ­τή, ό­πως ε­ξη­γή­θη­κε εν συ­ντο­μί­α, δη­μιουρ­γεί για κά­ποιους ε­πί­δι­κο σχέ­σε­ων, λα­ϊ­κι­στί ά­νοιγ­μα και ξε­κα­θά­ρι­σμά λο­γα­ρια­σμών. Εί­ναι προ­φα­νές, πως ως α­ναρ­χι­κοί δεν μπο­ρού­με ού­τε να α­σπα­στού­με, ού­τε να το κα­τα­νο­ή­σου­με α­πό α­ναρ­χι­κής σκο­πιάς και φυ­σι­κά σε κα­μί­α των πε­ρι­πτώ­σε­ων να συμ­με­τά­σχου­με σε κά­ποιον α­πό τους προ­α­να­φερ­θέ­ντες πό­λους.

Η γε­νί­κευ­ση της δρά­σης μας σκο­πεύ­ει στην κα­τα­στρο­φή του κρά­τους, που ως έ­νας ε­ξου­σια­στι­κός μη­χα­νι­σμός ε­δώ και χι­λιε­τί­ες α­πο­τε­λεί την μό­νι­μη α­πει­λή ε­να­ντί­ον της αν­θρω­πό­τη­τας. Η πα­ρα­τε­τα­μέ­νη δρά­ση και ύ­παρ­ξή του το κα­θι­στά τον κύ­ριο η­θι­κό και φυ­σι­κό αυ­τουρ­γό της δο­λο­φο­νί­ας, ε­ξό­ντω­σης και α­πο­κτή­νω­σης του αν­θρώ­που.

Ο σχε­δια­σμός του κρά­τους με τη γε­νι­κευ­μέ­νη ε­πί­θε­σή του α­πέ­να­ντι στους ε­ξα­θλιω­μέ­νους με­τα­νά­στες, τους το­ξι­κο­ε­ξαρ­τη­μέ­νους, τους ά­στε­γους, τις πόρ­νες, τους α­νυ­πό­τα­χτους νε­ο­λαί­ους και α­ναρ­χι­κούς, μας ο­δη­γεί στην ε­πι­τα­κτι­κή α­να­γκαιό­τη­τα της ορ­γά­νω­σης μιας συ­νο­λι­κό­τε­ρης ε­πι­θε­τι­κής α­πά­ντη­σης α­πό τη με­ριά των α­ναρ­χι­κών. Δια­φω­νού­με με την προ­σή­λω­ση της δρα­στη­ριο­ποί­η­σης σε έ­να και μό­νο ση­μεί­ο, που για κά­ποιους α­πο­τε­λεί συμ­βο­λι­κό χα­ρα­κτή­ρα, διό­τι α­να­πό­φευ­κτα η α­πά­ντη­ση, ε­κτός του ό­τι εί­ναι α­πο­σπα­σμα­τι­κή και συμ­βο­λι­κή, σε κα­μί­α πε­ρί­πτω­ση δεν εί­ναι ου­σια­στι­κή. Τη συν­δι­κα­λι­στι­κή - πο­λι­τι­κή αι­τη­μα­το­λο­γί­α την α­φή­νου­με, ό­πως πά­ντα, για τους α­ρι­στε­ρούς α­να­μορ­φω­τές του κρά­τους και ε­πί­δο­ξους ε­ξου­σια­στές που προσ­δο­κούν να καρ­πω­θούν την πο­λι­τι­κή υ­πε­ρα­ξί­α α­πό ο­ποιο­δή­πο­τε κοι­νω­νι­κό γε­γο­νός.

Ε­μείς δεν θα κα­τα­ντή­σου­με πε­μπτο­φα­λαγ­γί­τες ή α­ναρ­χι­κοί ψάλ­τες της α­ρι­στε­ράς, ού­τε προσ­δο­κού­με να την α­ντι­κα­τα­στή­σου­με. Α­φή­νου­με, ε­πί­σης, την πρε­μού­ρα των πρό­σφα­των ε­κλο­γι­κών α­πο­τε­λε­σμά­των σε αυ­τούς που την έ­χουν. Ε­πί­σης, ε­πα­νει­λημ­μέ­νως ως α­ναρ­χι­κοί έ­χου­με πει και γρά­ψει πως δια­φω­νού­με κα­θο­λι­κά με τις λο­γι­κές πε­ρί κα­θα­ρών πλα­τειών, συ­νοι­κιών κλπ. Διό­τι η α­ντι­κοι­νω­νι­κή πρα­κτι­κή που χρη­σι­μο­ποιεί­ται για τη βί­αι­η εκ­δί­ω­ξη των χα­ρα­κτη­ρι­ζό­με­νων «μια­σμά­των» α­πό τους αυ­τό­κλη­τους «κα­θα­ρι­στές», εί­ναι βα­θιά ε­ξου­σια­στι­κή και θα συ­να­ντά, ό­που και ό­πο­τε πραγ­μα­το­ποιεί­ται, το τοί­χος της ορ­γής μας..

ΚΑΜΙΑ ΣΑΝΙΔΑ ΣΩΤΗΡΙΑΣ ΣΤΟΝ ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟ ΣΥΡΦΕΤΟ

ΝΑ ΣΠΑΣΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΥΣ ΤΩΝ ΚΡΑΤΙΣΤΩΝ


ΝΑ ΕΝΩΣΟΥΜΕ ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΤΩΝ ΚΑΤΑΠΙΕΣΜΕΝΩΝ
ΓΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, ΑΝΘΡΩΠΙΑ ΚΑΙ ΔΙΚΑΙΟΣYΝΗ


Συσπείρωση Αναρχικών
 



Powered by Joomla!. Valid XHTML and CSS.