{jfalternative}515|content|
There are no translations available.
{/jfalternative}

 

 

Ας συνεχίσουμε να χαράζουμε δρόμους για την αναρχία, με αδέσμευτη  σκέψη και δράση!


Επικοινωνία

ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΑΙΤΙΑΣ, ΤΩΝ ΑΦΟΡΜΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΚΟΠΩΝ ΤΩΝ ΕΜΠΡΗΣΜΩΝ ΣΤΑ ΔΑΣΗ PDF Print E-mail
Written by Administrator   
Sunday, 30 August 2009 18:29
NO TRANSLATION AVAILABLE




Το κείμενο που ακολουθεί δημοσιεύτηκε στην αναρχική εφημερίδα ΕΞΕΓΕΡΣΗ τεύχος 32, Οκτώβρης 1998, σελ. 6-7.

Παρά το ότι έχουν περάσει εννέα ολόκληρα χρόνια από τότε που γράφτηκε αυτό το κείμενο, (σημείωση: και δύο χρόνια από την δεύτερη δημοσίευση στη ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ), με αφορμή τον εμπρησμό της Πεντέλης, δεν βρήκαμε κάποια σημεία που θα χρειάζονταν αλλαγή (εκτός από τα ονόματα των υπουργών και την κυβέρνηση). Η μεθοδολογία, οι στοχεύσεις και οι σκοποί των εξουσιαστών παραμένουν ίδιοι, όποιο χρώμα, ότι μάσκα κι αν φορούν. Προσθέσαμε ενδεικτικά κάποιες υποσημειώσεις για την τυπική επιβεβαίωση της ταυτότητας των τεχνικών και των επιχειρημάτων που χρησιμοποιούν τα πανάθλια ανθρωποειδή.

 

«Η κρατική μηχανή κάνει ότι μπορεί για τα δάση». (Στ. Τζουμάκας)

«Έμαθα ότι στο Αγρίνιο έχετε ωραία ...αισθησιακά(!) δάση» (Κ. Σημίτης)

 Σε όλη τη διάρκεια της ύπαρξής του, το κράτος ήταν και είναι συνώνυμο της καταστροφής και του ολέθρου, της πιο κτηνώδικης εκμετάλλευσης και καταπίεσης του ανθρώπου, Η ύπαρξη, εξάπλωση και διαιώνιση του, στηρίζεται στην όλο και πιο έντεχνη επιβολή της αποκρουστικής του βαρβαρότητας, στην προσπάθεια του να σιγήσει και να εξαφανίσει από τον άνθρωπο όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά, τα απόλυτα συνδεδεμένα με τη φύση του, που τον κάνουν συχνά ανεξέλεγκτο και τόσο δεκτικό στην ανυπακοή, στην εξέγερση, την επανάσταση, την αυτοοργάνωση και την αλληλεγγύη.

Το κράτος, κι από κοντά του το κεφάλαιο, ακολουθούν πιστά τον βασικό τους κανόνα: ΕΞΑΠΛΩΝΟΝΤΑΙ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΦΥΣΗ.

Αν ανατρέξει κανείς στην ιστορία της κρατικής επιβολής πάνω στον άνθρωπο, θα ανακαλύψει ότι αυτή από τα πρώτα βήματα της είναι συνυφασμένη με την καταστροφή του φυσικού του περιβάλλοντος, με διπλό πάντα στόχο, από την μια η όλο και μεγαλύτερη εκμετάλλευση των λεγόμενων από αυτό «φυσικών πόρων» (που στοίβαξε και στοιβάζει στα θησαυροφυλάκια τους πακτωλό χρήματος) και από την άλλη η αποκοπή του ανθρώπου από τη λειτουργική σχέση που είχε με αυτό. Η περιορισμένη χρήση γαιών από τους πρώτους γεωργούς για να καλύψουν βασικές ανάγκες διατροφής τους, οδηγήθηκε στην εκτεταμένη καταστροφή δασών, θαμνωδών εκτάσεων, στην κατασκευή μεγάλων αποστραγγιστικών έργων, στην αλλαγή πορείας ποταμών κ.ο.κ. που μετάλλαξαν το φυσικό πεδίο προς πολλαπλό όφελος της κυριαρχίας, στην αρχή από τους μεγάλους γαιοκτήμονες κι αργότερα από τους αστούς, τους βιομηχάνους και τους παρατρεχάμενους τους. Η «επέμβαση» του κράτους πάνω στην φύση δεν θα μπορούσε να είναι τίποτε άλλο παρά καταστροφική, γιατί το κράτος είναι ένας μηχανισμός ανταγωνιστικός ΚΑΙ με ό,τι σχετίζεται με την ανθρωπινότητα. Το κράτος μάντρωσε τον άνθρωπο στις τειχισμένες αρχικά πόλεις του και προσπάθησε να του μεταλλάξει (με όχι μεγάλη επιτυχία, είναι αλήθεια) τα χαρακτηριστικά για να διαιωνίσει την κυριαρχία του.

Η εκτεταμένη χρήση της φωτιάς απέναντι π.χ. στα δάση δεν ήταν τυχαία, έδινε περιοχές για εκμετάλλευση και περιοχές που μπορούσαν να ελεγχθούν από τα στράτευματα, τους μπάτσους του και τους υπαλλήλους του πιο εύκολα.

Το καλοκαίρι που λίγο πριν έκλεισε τον κύκλο του1, γίναμε μάρτυρες και μέσα από την καταστροφολαγνεία των «πρώτων γραμμών» του εμπρησμού από τους «άφοβους» δημοσιογραφίσκους των Μ.Μ.Ε., (όπου πόνος και καημός, η διαστρεβλωτική τους εικόνα πρώτη) ενός ακόμη κρίκου της αλυσίδας της καταστροφής αυτού που αποτελεί υπόλειμμα του πάλαι ποτέ φυσικού χώρου και κύρια των δασών, που συντελείται κάθε τέτοια εποχή εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Βέβαια οι κύριοι αυτοί (οι λαλίστατοι κατά τα άλλα) δεν μας είπαν για ποιους λόγους γίνονται όλοι αυτοί οι εμπρησμοί των δασών, όχι βέβαια γιατί δεν ήξεραν, αλλά γιατί η δουλειά τους είναι να στήνουν το ψέμα πάνω στην αλήθεια, που εν προκειμένω δεν ήταν τίποτε άλλο παρά τα αποκαΐδια των δασών. Και τι δεν μας είπαν, για όλα μίλησαν: για την ΜΙΤ2, για ψυχοπαθείς που καθώς ανεβαίνει η θερμοκρασία ανεβαίνει και η διάθεσή τους για πυρκαγιές, για αλβανούς που αφού αποβιάσουν κι αποκλέψουν βάζουν και καμιά φωτιά, για αναρχοτρομοκράτες3, για ψυχοπαθείς με το μπετόνι και σαν κερασάκι πέταγαν και κάτι ψελλίσματα για οικοπεδοφάγους, αλλά μέχρι εκεί και μη παρέκει. Η κρατική φωνή κάνει καλά τη δουλειά της.

Ας σημειώσουμε το εξής κι ας αρχίσουμε από αυτό: οι εμπρησμοί δεν είναι μόνο ελλαδικό φαινόμενο και ούτε βέβαια τωρινό (όπως είπαμε και πιο πάνω). Οι εμπρησμοί των δασών είναι ένα παγκόσμιο φαινόμενο. Φαινόμενο το οποίο αυξάνεται διαρκώς, παρ' ότι οι δασώδεις εκτάσεις μειώνονται συνεχώς δεν μπορεί λοιπόν σε όλη την υφήλιο να βρίσκονται τόσοι πολλοί ψυχοπαθείς κλπ. συγγενείς που να έχουν το ίδιο κοινό χόμπι. Η πραγματικότητα είναι ότι σε γενικές γραμμές οι εμπρησμοί εντάσσονται στους κατά τόπους κρατικούς σχεδιασμούς ή είναι απόρροια τους (άμεση ή έμμεση). Όλοι έχουν ένα κοινό παρανομαστή που αναφέραμε και παραπάνω: τις μόνιμες επιδιώξεις του κράτους και του κεφαλαίου.

Στον ελλαδικό τώρα χώρο, οι εμπρησμοί στα δάση και η συνολική καταστροφή του περιβάλλοντος (θάλασσα, λίμνες κ.ο.κ.) είναι ξεκάθαρα συνδεδεμένες με το ελληνικό κράτος (από την πρώτη στιγμή της εγκαθίδρυσης του στις πλάτες των καταπιεσμένων έως και σήμερα) και έχει να κάνει πάντα με τις συνολικότερες επιλογές του ή με την εξυπηρέτηση των «αναγκών» των υψηλόβαθμων συνεργατών του ή και με το ρουσφετάκι του κάθε υποψήφιου -με το αζημίωτο- υποστηρικτή του.

Οι εξουσιαστές έβλεπαν πάντα το δάσος με την εχθρότητα του εκμεταλλευτή και καταπιεστή. Πριν βέβαια μπορέσουν να εντάξουν κάποια απομεινάρια του σε «φυσικούς δρυμούς» (χώρους καθοδηγούμενης «ψευδαίσθησης-δραπέτευσης» των κατοίκων των μεγάλων αστικών κέντρων) μετατρέποντας τους σε χρήμα κι ανταλλακτικό εμπόριο, χρησιμοποιώντας τους σαν άλλοθι οικολογικής πολιτικής για να μπορούν ανενόχλητοι να συνεχίζουν το καταστροφικό τους έργο αλλού ή πριν μπορέσουν να τα μετατρέψουν σε τόπους που θα τους παρέδιδαν μαζικά το φυσικό τους πλούτο (κύρια ξυλεία).

Μέσα στα δάση έβρισκαν πάντα μια καλή κρυψώνα απόκληροι, κυνηγημένοι από το νόμο, κοινωνικοί ή μη ληστές και κύρια επαναστάτες. Έτσι ο οθωμανικός στρατός, οι μπέηδες και οι κοτζαμπάσηδες τα πυρπολούσαν για να μην βρίσκουν καταφύγιο κι ορμητήριο οι κλέφτες. Το ίδιο έγινε και στην επανάσταση του 1821, το ίδιο έγινε και μετά την ίδρυση του «ελληνικού» κράτους, που συνέχισε να τα πυρπολεί για να μην βρίσκουν καταφύγιο οι πάμπολλοι ληστές και οι κατατρεγμένοι (και παράλληλα τα αποψίλωνε για να κάνει καλλιέργειες ή για να χρησιμοποιήσει την ξυλεία τους στη ναυτιλία, την πρωτοεμφανιζόμενη βιομηχανία, στις συγκοινωνίες κ.ο.κ.). Το ίδιο έγινε και με τους Γερμανούς τον δεύτερο παγκόσμιο εξουσιαστικό πόλεμο, το ίδιο τέλος και με τους εθνικόφρονες ελληναράδες κατά την διάρκεια του «εμφυλίου πολέμου». Αυτά μέχρι και τον (άμεσο κι έμμεσο) καταναγκασμό της εσωτερικής μετανάστευσης και της ερήμωσης της υπαίθρου (κύρια της ορεινής) που οδήγησε τον πληθυσμό μακριά και από τα δάση, γεγονός που ως ένα σημείο επηρέασε και ορισμένα από τα χαρακτηριστικά που ίσχυαν μέχρι τότε αναφορικά με τον κοινωνικό πόλεμο.

Πάντα όμως οι εμπρησμοί των δασών εκδηλώνονταν εκεί όπου το κράτος ήθελε να αναπτυχθεί. Το κράτος είναι συνώνυμο της καταστροφής, για να επιζήσει πρέπει να καταστρέψει. Οι κατασκευές του έρχονται πάντα σε αντίθεση με τη φυσική δημιουργικότητα άλλοτε με την άμεση καταστροφή που προκαλούν, κι άλλοτε με τον αφομοιωτικό φορμαλισμό τους.

Ο εκσυγχρονισμός του, η οργάνωση των συγκοινωνιών του, η δημιουργία πόλεων - τεράτων όπου εκατομμύρια άνθρωποι στοιβάζονται και απομυζούνται δεν μπορεί να γίνει με άλλο τρόπο παρά παραμορφώνοντας το περιβάλλον. Το ελληνικό κράτος (όπως και κάθε άλλο) μπαζώνει όρμους, αποχαρακτηρίζει για το συμφέρον του (που το βαφτίζει ανάλογα με την περίσταση: οικονομικό, εθνικό, κοινωνικό κ.λπ.), αποξηραίνει λίμνες, τραβά το νερό από ποτάμια για πολυποίκιλες χρήσεις, γεμίζει απόβλητα θάλασσες και γη. Η συνολικότερη καταστροφή, που επιφέρει ο κλονισμός του οικοσυστήματος, είναι γνωστή σε όλους και δεν θα αναφερθούμε παραπάνω.

Η καταστροφή στο όνομα της «ανάπτυξης» είναι μια καθημερινή πραγματικότητα όσον αφορά το κράτος. Όλα τα εγκλήματα του είναι ντυμένα είτε με υψηλούς στόχους (εθνικές ανάγκες), είτε με «προγράμματα επίλυσης βιοτικών προβλημάτων» των καταπιεσμένων.

Αν δούμε στον γεωγραφικό χάρτη τις περιοχές στην Αττική που χτύπησαν οι εμπρηστές, ως δια μαγείας το πάζλ που θα σχηματιστεί θα μας δείξει την ακριβή εικόνα των σχεδίων που έχουν οι εξουσιαστές για την συγκεκριμένη περιοχή. Όλες βρίσκονται μέσα στον χώρο όπου σύμφωνα με τα σχέδια τους πρέπει να αναπτυχθεί η πόλη-τέρας της Αθήνας στα επόμενα 30 χρόνια (συνοικίες με κατεύθυνση προς και γύρω από το ετοιμαζόμενο αεροδρόμιο των Σπάτων κ.ο.κ.).{mospagebreak}

 

 

Οι εμπρησμοί λοιπόν, δεν είναι καθόλου τυχαίοι, αλλά ταυτόχρονα απέχουν πολύ από τα ψευδοκυήματα της φαντασίας και το κρατικό ψέμα. Για να κατασκευαστούν όλα αυτά, το δάσος πρέπει να καταστραφεί. Οι εξουσιαστές από την επίτευξη των στόχων τους θα έχουν πολλαπλά οφέλη, οικονομικά κι ελέγχου. Ακόμη κι όταν το κράτος δεν είναι ο φυσικός αυτουργός γι' αυτούς, δείχνει το δρόμο κι όλοι οι παρατρεχάμενοι του σπεύδουν να τον ακολουθήσουν.

Επιβοηθητικό ρόλο σε αυτά παίζουν και τα νομοσχέδια αποχαρακτηρισμών των δασικών εκτάσεων, που αποτελούν την ταφόπλακα για ό,τι έχει ήδη καεί και την απαρχή των νέων καταστροφών. Όλοι οι υπουργοί γεωργίας των τελευταίων χρόνων έχουν βάλει την υπογραφή τους κάτω από ένα τέτοιο νομοσχέδιο. Τελευταία διαμάντια οι Κατσιγιάννης και Τζουμάκας, οι οποίοι όμως αποτελούν μόνο την κορυφή του εξουσιαστικού παγόβουνου: τέτοιου είδους αποφάσεις είναι συλλογικές στο μπλοκ κυριαρχίας και εκμετάλλευσης και μακροπρόθεσμες. Χαρακτηριστικό πάντως είναι ότι με βάση το νομοσχέδιο του τελευταίου ξεφύτρωσαν στις περιοχές, που λίγο μετά κάηκαν, δεκάδες ταμπέλες από δικηγόρους που θα μπορούσαν με βάση αυτό να τις αποχαρακτηρίσουν. Κατά τα άλλα μέχρι και η ΚΥΠ έψαχνε για τους δράστες και τους υποκινητές4.

Μέσα σε όλο το χορό της απόκρυψης των πραγματικών αιτιών της καταστροφής του φυσικού περιβάλλοντος, κάποιοι επαγγελματίες κοντυλοφόροι της διαστρέβλωσης και ορκισμένοι πολέμιοι της απελευθέρωσης της κοινωνίας, ξεχώρισαν με τη λάσπη και τα τραγελαφικά, όσο και επικίνδυνα, μουτζουρώματα του κιτρινισμού που τα λένε ευφυέστατα άρθρα - αναλύσεις, επιχειρώντας να μπλέξουν τους αναρχικούς και τους αγωνιζόμενους ανθρώπους με τους εμπρησμούς των δασών, ελπίζοντας ότι με την λογική του Γκαίμπελς «λέγε-λέγε κάτι θα μείνει», θα παρουσιάσουν την νύχτα ως ημέρα, αναμασώντας και παλιότερα ασφαλίτικα ξεράσματα και ακολουθώντας την πάγια λογική της διαστρέβλωσης που τους χαρακτηρίζει. Αναφερόμαστε βέβαια στον Γ. Μαρίνο και στον Σαράντο Καργ(ιολ)άκο, που, είτε με την προκρούστεια μέθοδο και την σπιρτάδα ενός β΄ τάξεως αστυνόμου Σαΐνη (ο πρώτος), είτε με το μαθηματικό αποτέλεσμα που κάνει η εξίσωση «ο Όλυμπος είναι ψηλός, ο Γιάννης είναι ψηλός, άρα ο Γιάννης είναι ο Όλυμπος» (ο δεύτερος), προσπαθούν να ενώσουν αυτά που είναι εκ διαμέτρου αντίθετα.

Αξίζει να παραθέσουμε ένα χαρακτηριστικό αγλάισμα μεγαλοφυΐας του «φιλόλογου - ιστορικού Σαράντου Καργάκου»: «...Παραμένουμε αθεράπευτα ένας λαός πυρολατρών. Όλες οι εκδηλώσεις του εθνικού μας βίου συνοδεύονται από φωτιές. Φωτιές στα δάση, φωτιές στα γήπεδα, φωτιές στο Πολυτεχνείο, φωτιές στα καταστήματα, στα αυτοκίνητα, φωτιές παντού. Ακόμη και στα ...μπατζάκια μας! Καμιά επέτειος του Πολυτεχνείου δεν έχει περάσει ...απυρόβλητος! Η γιορτή αυτή τείνει να εξελιχθεί σε ένα ετήσιο «Φεστιβάλ φωτιάς» που διαρκεί ολοχρονίς. Όποιος θεωρεί άσχετες τις φωτιές του Πολυτεχνείου και των δασών είναι αφελής. Όταν μια μερίδα (έστω μισή μερίδα) νεολαίας μαθαίνει να πυρπολεί σαν εκδήλωση επαναστατικής οργής την ελληνική σημαία, γιατί αυτή η μισή μερίδα θα φεισθεί των ελληνικών δασών; Όταν πανεπιστημιακοί δάσκαλοι και παλαίμαχοι καλλιτέχνες, για να δικαιολογήσουν την αποτρόπαιη πράξη, χαρακτηρίζουν τη σημαία «παλιόπανο» τότε γιατί κάποιοι «βλαστοί» να σεβαστούν τα δάση;.... Ο εχθρός δεν είναι πια εκτός των τειχών. Είναι εντός.... Η προστασία του δάσους απαιτεί αγάπη για το δάσος και το πράσινο γενικά. Όμως η αγάπη είναι εκχύλισμα ευαισθησίας. Πού να βρει (όμως) κανείς ευαισθησία... Ας μην γελιόμαστε: οι εμπρησμοί είναι μέρος της ψυχαγωγίας του αψυχαγώγητου και κιτσολάτρη Έλληνα. Είναι στοιχείο «κουλτούρας».

Είναι ακόμη έκφραση κοινωνικής εκδίκησης ή έκφραση «επαναστατικής» πράξης. Να κάψουμε τις επαύλεις των πλουσίων! Φυσικά στις καμένες εκτάσεις θα «ιδρυθούν» νέες επαύλεις άλλων πλουσίων...».

Βέβαια και οι δυο τους δεν είναι τυχάρπαστοι και αυτά που γράφουν δεν τα πιστεύουν. Για τα άλλα που πολύ καλά γνωρίζουν ούτε μιλιά, για το πώς οι βίλες της καλής κοινωνίας χτίζονται μέσα στα καμένα, χωρίς το φόβο κανενός ΥΠΕΧΩΔΕ που ξέρει όμως να ρίχνει τις παράγκες που χαλάνε την εικόνα της κυριλέ συνοικίας, ούτε γράφουν ότι η έναρξη των εμπρησμών ξεκινάει επίσημα την 21η Απριλίου και πως αυτή η καταστροφή κορυφώνεται στις 4 Αυγούστου προς τιμήν των ενδόξων «επαναστάσεων». Χωρίς να περνά απαρατήρητη η ιδιαίτερη έξαρση των εμπρησμών και κάθε χρονιά που στήνουν οι εξουσιαστές το εκλογικό πανηγυράκι.

Σε αυτή την καταστροφή και το αλισβερίσι είναι μπλεγμένη όλη η αφρόκρεμα της καλής τους κοινωνίας (από τους εργολάβους ως τους δημαρχαίους, τους κυνοταρχαίους και τους δασονόμους, από τους υπουργούς ως και το «σκοτεινό τους παρακράτος», ότι για να πετύχει η δουλειά χρειάζεται η σύμπραξη όλων των επίσημων και ανεπίσημων μηχανισμών τους. Ούτε βέβαια θα αναφερθούν στον αρχιτραγόπαπα που τιμώντας την μέρα που έχουν θεσπίσει οι συνεξουσιαστές του ως γιορτή του περιβάλλοντος, έσπευσε στον Σ. Τζουμάκα απαιτώντας να αφήσει στην «εν Χριστώ ειρήνη» την εκκλησιαστική περιουσία και ζητώντας του να κάνει μια «χριστιανική αποχαρακτήρηση» της δασικής έκτασης, που έχουν οι άγιοι πατέρες στο Πεντελικό, για να την κάνουν οικόπεδα. Ούτε επίσης το πόσο βολεύουν οι πυρκαγιές τους κρατικούς σχεδιασμούς, ότι δηλαδή έχουν την χρυσή ευκαιρία, τη στιγμή που η κοινωνία έχει εστιάσει την προσοχή της στην καταστροφή των δασών, (παράλληλα με το ότι ένα μεγάλο μέρος της κάνει τα μπάνια τον λαού), να περάσουν όλα εκείνα τα νομοσχέδια που θα λεηλατήσουν ακόμη περισσότερο τον ανθρώπινο μόχθο και θα επιχειρήσουν να βάλουν περισσότερες αλυσίδες στην κοινωνία από το φθινόπωρο και μετά5.

Δεν θα ομολογήσουν ποτέ δημόσια, αυτό που οργανώνουν συνέχεια στα κρυφά. Ότι για το κράτος και όλο το σκυλολόι που κουβαλά μαζί του, οι «Εμπρησμοί Ο.Ε.» αποτελούν ένα ακόμη χρυσωρυχείο. Πάνω στις κατεστραμμένες εκτάσεις θα παίξουν όλοι, από τον αλλοτριωμένο από την κρατική λογική άνθρωπο που θα χτίσει πάνω σε αυτές ή που θα αγοράσει τα κτισμένα κυνηγώντας την πραγμάτωση της ιδιοκτησίας, από τον εργολάβο που θα πλουτίσει φτιάχνοντας τα τερατουργήματα του πολλές φορές εν μια νυκτί, από τον κοινοτάρχη ή το δήμαρχο που θα βρει μια νομοθετική «τρύπα» για να τα χωρέσει (με το αζημίωτο βέβαια), από τον μπάτσο που θα κάνει τα στραβά μάτια, από τον πολεοδόμο που θα έρθει να τα εντάξει αργότερα στο σχέδιο της χώρο-τάξης, ως το επίσημο κράτος που ενώ υποτίθεται δεν τα αναγνωρίζει, αμέσως θα αρχίσει να εισπράττει φόρους, χαράτσια δημοτικών τελών, ηλεκτρικού, νερού, κ.ο.κ.

Πάνω σε αυτές τις καμένες εκτάσεις θα υψωθούν μακιαβελικές φωνές που θα ζητάνε περισσότερους νόμους, περισσότερες περιπολίες, περισσότερους μπάτσους και περιπολικά, ακόμη περισσότερο έλεγχο (ντε και καλά για τις πυρκαγιές). Αυτές τις καμένες εκτάσεις θα έρθουν να τις ποτίσουν με τα κροκοδείλια δάκρυα τους όλοι αυτοί οι ευαίσθητοι: πολιτικοί, εφημερίδες και δημοσιογράφοι, αυτοί που αποτελούν ή επιδιώκουν να αποτελέσουν το ανθρώπινο προσωπείο της εξουσίας, αυτές οι Σειρήνες που, παίζοντας πάνω στο θέμα «όλα είναι αποτέλεσμα της κακής πολιτικής του κράτους - μπορούμε να το καλυτερέψουμε», επιχειρούν να παραπλανήσουν τους ανθρώπους για να τους καταστήσουν άβουλους κοινωνικά, μετατρέποντας τους σε κομματικά κουκιά ή σε αριθμούς στα τιράζ κυκλοφορίας και στους δείκτες της ΑGΒ.

Δίπλα τους, όλες οι αποχρώσεις της αριστεράς, που πουλούν κι αυτές το ίδιο παραμύθι, που κάτω από πηχυαίους τίτλους και οικολογικές ιαχές προσπαθούν να καλύψουν το δικό τους πρόγραμμα εξουσίας που συμπυκνώθηκε σε λόγια από τον Λένιν, μετά την επικράτηση του μπολσεβίκικου πραξικοπήματος πάνω στην ρωσική επανάσταση, «καθυποτάξαμε τον άνθρωπο, ας καθυποτάξουμε τη φύση» και την πρακτική εφαρμογή αυτών, όπου κατάφεραν να διαχειριστούν την εξουσία: φοβερή ως ανεπανόρθωτη καταστροφή του περιβάλλοντος στο όνομα των πενταετών και της σοσιαλιστικής ανάπτυξης.

Προσπαθούν να κρύψουν ότι και για την καταστροφή του περιβάλλοντος μεταλαμπάδευσαν σε πολλές περιπτώσεις τις γνώσεις και την εμπειρία τους στους δυτικούς τους συναδέλφους, ότι πρωτοτύπησαν πολλές φορές (τι σόι πρωτοπορία θα ήταν άλλωστε), και ότι σε λίγες πενταετίες πέτυχαν να φέρουν σε εξομοίωση τις περιοχές ελέγχου τους, (σε σχέση με την καταστροφή) με αυτές των «αστικών χωρών».

Μαζί με αυτούς και ένα λεφούσι μετανοημένων μαγδαληνών με οικολογικό μανδύα, αποτυχημένων επαναστατών και νυν υποψηφίων οικολογικών και μη πολιτικών σχημάτων, που ανακάλυψαν την χαρά των εκλογών και της βουλής, ομάδες αυτοαλυσοδεμένων για διαμαρτυρία σε δέντρα και φουγάρα που έτσι πιστεύουν(;) ότι κάτι μπορούν να αλλάξουν.

Όλοι αυτοί έρχονται να συνδράμουν το κράτος στο πιο δύσκολο γι' αυτό τομέα: Αυτό της υποτιθέμενης «ανθρωπινότητας» του, έρχονται να συνδράμουν στην παρουσίαση του οικολογικο-κοινωνικού του προσωπείου, σπέρνοντας την σύγχυση με το παιχνίδι καλός ή κακός εξουσιαστής για να εγκλωβίσουν κοινωνικά κομμάτια και να τα σύρουν στο άρμα των επιλογών του. Πάνω στους απεγνωσμένους από την καταστροφή ανθρώπους χτίζουν τα σχέδια του καλύτερου σχεδιασμού της κρατικής μηχανής. Ενώ ταυτόχρονα βάζουν κι αυτοί το λιθαράκι τους στο θλιβερό φαινόμενο (απόδειξη της σύγχυσης και του αδιεξόδου) άνθρωποι να εκλιπαρούν για την κατάσβεση πυρκαγιών αυτό το οποίο τις προκάλεσε: το κράτος. Πάνω σε αυτή τη συνδρομή στο έργο «σου βάζω φωτιά και σε βοηθώ να σβήσεις τα αποκαΐδια της, για να με ευχαριστήσεις που σε γλύτωσα από μεγαλύτερες καταστροφές», το κράτος προσπαθεί να εξαφανίσει (έστω και προς στιγμή) με τρικ τα διαχωριστικά όρια που υπάρχουν και το χωρίζουν από την κοινωνία. Η πρακτική του μαστίγιου και του καρότου εναλλάξ.

Το βέβαιο είναι πως καμιά δεντροφύτευση δεν πρόκειται να μας σώσει. Είναι αποδεδειγμένο πως δεν καλύπτουν παρά ελάχιστες από τις καμένες εκτάσεις και πολλές από τις «ευαισθησίες». Όπως επίσης κανένα υπερσύγχρονο πυροσβεστικό αεροπλάνο, ούτε οι παραγγελίες και οι εξαγγελίες αγοράς νέων πυροσβεστικών. Ούτε οι ζώνες πυροπροστασίας που τεμαχίζουν την δασική έκταση, ούτε ο οικοτουρισμός που μεταμορφώνει την φύση σε ξενοδοχείο και φάμπρικα ταυτόχρονα και τον άνθρωπο που έρχεται σε αυτή σε αλλοτριωμένο πελάτη, αποκομμένο από την ζωικότητα και την αρμονία, που τη βλέπει σαν χώρο-ρηλάξ για να αντέξει την πίεση δομών και δουλειάς μετά το τέλος των διακοπών ή του Σαββατοκύριακου. Κανένα τέτοιο νομοσχέδιο προστασίας δεν μπορεί να υπάρξει ακριβώς γιατί θα αντιβαίνει την ουσία του σχεδιασμού του. Κανένα κλείσιμο εργοστασίου δεν ωφελεί λειτουργικά, μιας και όπως γίνεται, αυτό θα μεταφέρει τις μηχανές τον σε κάποιο άλλο σημείο του πλανήτη για να συνεχίσει το καταστροφικό του έργο, ούτε καμιά αυτοαλυσόδεση θα φέρει κοντά κάποια ουσιαστική λύση παρά μόνο τα Μ.Μ.Ε. και την αποχαύνωση που αυτά μπορούν να φτιάξουν ακόμη και μέσα από ζητήματα ζωής και επιβίωσης του ανθρώπου. Κανένα έργο και λόγος πρωθυπουργού, υπουργού, πολιτικού «ευαισθητοποιημένου» ή μη, δημοσιογραφικού οργανισμού και κεφαλαιούχου, δεν μπορεί να σημαίνει τίποτε άλλο για την ανθρωπότητα παρά μόνο την επιδείνωση της θέσης της και τη συνέχιση της σκλαβιάς της.

Εδώ δεν χωρά κανένα ψευτομπάλωμα του χιλιοτρυπημένου κρατικού σκηνικού, εδώ δεν χωρούν ευαισθησίες και ψευτοευαισθησίες, δεν υπάρχει η λύση του μερικού κι ας τυρβάζουν οι διάφοροι καλοθελητές. Η αντίφαση είναι τεράστια και αγεφύρωτη. Κράτος και φύση (ανθρώπινη ή μη) δεν χωρούν στο ίδιο τσουβάλι. Για να μπορέσει ο άνθρωπος, ελεύθερος από κάθε τεχνητό περιορισμό να βιώσει αρμονικά με τη φύση και μέσα σε αυτή ως μέρος της, το μόνο που μπορεί κι έχει να κάνει είναι να στραφεί και να καταστρέψει αυτό που τον καταστρέφει: το κράτος και το κεφάλαιο. Κι αυτό αποτελεί τη ΜΟΝΗ ΛΥΣΗ.

Συσπείρωση Αναρχικών

Οκτώβρης 1998

______________

1. Εννοείται πως η αναφορά γίνεται για το καλοκαίρι του 1998

2. Τουρκικές Μυστικές Υπηρεσίες. Το φετινό «μενού» περιελάμβανε αναφορά σε «γκρίζους λύκους» (Α. Γεωργιάδη σε σχέση με άρθρο του Σ. Λυγερού στην Καθημερινή) καθώς και «ασύμμετρες απειλές».

3. Ο βουλευτής της Ν.Δ. Α. Σπηλιωτόπουλος σε συνέντευξη του στον κυριακάτικο τύπο (29/7/2007) δηλώνει για τις πυρκαγιές δασών και τους εμπρηστές τους: «Κανείς όμως δεν μπορεί να αποκλείσει τις οποιεσδήποτε άναρχες ομάδες ή αντάρτικα πόλης τα οποία φυσικά δεν θα έπαιρναν ποτέ την ευθύνη ώστε να στρέψουν τον κόσμο εναντίον τους. Ή ενδεχομένως άλλους, έξω από τη χώρα, που θέλουν να την αποσταθεροποιήσουν. Όλα θα πρέπει να συνυπολογιστούν. Δεν μπορεί κανείς άκριτα, όταν έχουμε και εμπρησμούς, να αποκλείει αυτές τις σκοπιμότητες».(!)

Ακριβώς ένα μήνα μετά η Μπακογιάννη, συνηγορούντος του Πάγκαλου, αναφέρει ως πιθανούς εμπρηστές αυτούς που «έκαιγαν καταστήματα και το μνημείο του άγνωστου στρατιώτη, οι οποίοι στοχεύουν στην αποδόμηση του κράτους».

4. Το ίδιο τροπάρι με την ΚΥΠ και την αντιτρομοκρατική έψαλλαν και για τις φωτιές της 24 -28 Αυγούστου 2007.

5. Φέτος βιάστηκαν λιγάκι, αφού καταθέσαν νομοσχέδιο για την νομιμοποίηση των αυθαιρέτων λίγο πριν εξαπολυθεί το πρώτο μεγάλο κύμα των εμπρησμών.

 

Δημοσιεύθηκε στη ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φύλλο 64, Σεπτέμβριος 2007

Last Updated on Sunday, 30 August 2009 19:10
 



Powered by Joomla!. Valid XHTML and CSS.