Ας συνεχίσουμε να χαράζουμε δρόμους για την αναρχία, με αδέσμευτη  σκέψη και δράση!


Επικοινωνία

ΑΝΑΘΥΜΙΑΣΕΙΣ«ΕΙΛΙΚΡΙΝΕΙΑΣ» - Σελίδα 2 PDF Εκτύπωση E-mail
Τετάρτη, 30 Σεπτέμβριος 2009 02:58
Ευρετήριο Άρθρου
ΑΝΑΘΥΜΙΑΣΕΙΣ«ΕΙΛΙΚΡΙΝΕΙΑΣ»
Σελίδα 2
Όλες οι Σελίδες

 

Το καδράρισμα της αριστεράς όπως λέγεται χαρακτηριστικά μαζί με τα υπόλοιπα κόμματα δεν είναι φαντασιακό. Ο Χριστοφοράκος έφυγε για να μπορεί να μοιράζει από μακριά την τράπουλα. Και να επιβάλλει δια της «νοηματικής γλώσσας» τη σιωπηλή υποστήριξη ΟΛΩΝ των πολιτικών (και των εμπλεκόμενων οικονομικών) σχηματισμών.

 

Εδώ όλοι γνωρίζουν πως ο Χριστοφοράκος «έδωσε» τον Βαρθολομαίο από τη ΝΔ και τον Γείτονα από το ΠΑΣΟΚ. Το ότι δεν έδωσε κάποιον από την αριστερά δεν σημαίνει πως δεν είχε να δώσει. Απλά κάθε καλός παίχτης κρατά κλειστά τα χαρτιά του δείχνοντας αυτά που θέλει να ξέρουν οι άλλοι αλλά και προειδοποιώντας πως αν δεν υπάρξουν οι ανάλογες κινήσεις, που θα κλείσουν με «ήσυχο» τρόπο το ζήτημα της Ζήμενς, θα «καεί το πελεκούδι». Σαφές το μήνυμα και προς την αριστερά στο σύνολό της.

 

Όσοι από τους αριστερούς έσπευσαν να χαρακτηρίσουν την κίνηση Κοροβέση σαν πλήγμα, απλά φωνασκούν πολιτικολογούντες. Όπως και ο ίδιος άλλωστε. Ενώ ο ενορχηστρωτής Αλαβάνος ορίζει από την αρχή τα όρια της στάσης που θα κρατηθεί απέναντι στον «παρεκκλίνοντα» βουλευτή. Παρά το γεγονός πως η «ανακύκλωση» δείχνει (και είναι) μια πολιτική ταχτική μέσα στα πλαίσια του έντονου ανταγωνισμού ανάμεσα στις διάφορες κλίκες του ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ παράλληλα βρίσκεται σε αρμονία με την κίνηση Χριστοφοράκου. Αυτό ακούστηκε και από τις δύο πλευρές (ΚΚΕ και ΣΥΝ). Και είναι γεγονός. Μόνο που δεν ιδώνεται από τη πραγματική του πλευρά. Γιατί δεν αποκάλυψε αλλά εκβίασε καταστάσεις. Ζητήθηκε η συμμετοχή στη διαχείριση της σιωπής σχετικά με την υπόθεση Ζήμενς. Όλα τα άλλα περί υπεράσπισης της αριστεράς και τα μισόλογα ουσιαστικά επαναλαμβάνουν την αδιαμφισβήτητη αλήθεια πως όταν υπάρχει συμμετοχή στα υψηλά κλιμάκια διαχείρισης των κρατικών υποθέσεων, αυτή συνδέεται άμεσα με το απροκάλυπτο μιζάρισμα. Από τούδε και στο εξής η χλιαρή αντιπολιτευτική στάση θα βρίσκεται υπό την αιγίδα περισσότερων. Η φόρμουλα με την οποία θα πέσει στα μαλακά η υπόθεση θα συνοδεύεται από τη διαρκή υπενθύμιση της περιόδου συγκυβέρνησης.

 

Το «βρώμικο '89» δεν έχει πεθάνει. Εξακολουθεί να δείχνει τα σαπισμένα δόντια του και να επιβάλει τις «θελήσεις» του στους πρώην συνεταίρους ΚΚΕ-ΣΥΝ. Αυτό ακριβώς είναι το ζήτημα και της αναταραχής που έχει ξεσπάσει στους κόλπους του ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ (και όχι μόνο).

 

Είναι γνωστό πως μετά από κάθε διαταραχή που προκαλείται στο εξουσιαστικό μπλοκ από την συγκρουσιακή, εξεγερτική και επαναστατική δράση των ανθρώπων βάζει σε λειτουργία τους μηχανισμούς αυτοσυντήρησης του συστήματος. Τότε είναι που ανασύρονται οι «άφθαρτοι» για να βγάλουν δήθεν το «φίδι από την τρύπα».

 

Εκτός από τους κολλημένους της αριστεράς (ψηφοφόρους, συνοδοιπόρους και τον πυρήνα των πολιτικών διαχειριστών της που αποφάσισε ΤΩΡΑ να εμφανιστεί σαν ενωμένος), έχουμε και τους νεόκοπους υποστηριχτές της, που μέσα από ελευθεριακά και αντιεξουσιαστικά φληναφήματα, προσβλέπουν στην βραχυπρόθεσμη ή μακροπρόθεσμη αναγνώριση και ενσωμάτωσή τους στο σύστημα.

 

Ακόμα και οι δήθεν αδιάλλακτοι πολέμιοι της πλήρους ενσωμάτωσης δεν παύουν να είναι οι κράχτες για το καινούργιο «υλικό» που θα προστρέξει και θα ενσωματωθεί με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στις προοδευτικές διαδικασίες και προοπτικές. Είναι η άλλη πτυχή της αφομοίωσης που ντύνεται τους μανδύες της αριστερής ανανέωσης και των «σοσιαλιστικών οραμάτων του 21ου αιώνα», ακόμα και αυτόν της αντιεξουσίας ανακατεμένης με την αριστερά προκειμένου να στήσει κινήματα και να αναχαιτίσει τις αντικρατικές απελευθερωτικές τάσεις που υπάρχουν στην κοινωνία και που στοιχεία τους εκδηλώθηκαν δυναμικά τον περασμένο Δεκέμβρη.

 

Δεν είναι, όμως, μόνο οι του ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ αλλά και τα διάφορα τροτσκιστικά και λοιπά κατασκευάσματα που μεθοδευμένα προσπαθούν να ανακηρυχτούν σε μέντορες αναρχικών και αντιεξουσιαστών.

 

Κάθε 20 με 30 χρόνια κλείνει και ένας «κύκλος» της πολιτικής. Μετά το κατά ΠΑΣΟΚ κλείσιμο του «κύκλου της μεταπολίτευσης» φαίνεται πως ήρθε η σειρά να κλείσει ο «κύκλος» του «βρώμικου '89» και μαζί του το αναμενόμενα φτωχό σε αποτελέσματα «σκάνδαλο της Ζήμενς» (πολύ πιο φτωχό κι από τα αποτελέσματα που είχε το «σκάνδαλο Κοσκωτά») και όπως πάντα κάθε κλείσιμο εδραιώνει και σταθερές συμμαχίες.

 

Στην περίπτωση των πολιτικών και των κομμάτων ή σχηματισμών που, (αυτοί ή αυτά), συγκροτούν ή υποστηρίζουν, δεν έχει ιδιαίτερη σημασία η αναφορά σε ένα ορισμένο «σκάνδαλο». Επειδή μ' αυτό τον τρόπο συγκαλύπτονται όλες οι υπόλοιπες καταστάσεις, που αποδεικνύουν την άρρηκτη σύνδεση των πολιτικών κάθε απόχρωσης με τους ιθύνοντες της κυριαρχίας και της εκμετάλλευσης, των οποίων τα συμφέροντα εξυπηρετούν και από τους οποίους ωφελούνται.

 

Το «σκάνδαλο της Ζήμενς» συναντά «το σκάνδαλο Κοσκωτά». Είκοσι χρόνια μετά τα ίδια πρόσωπα σκιαμαχούν, υπονομεύουν, αποπροσανατολίζουν και προσπαθούν να λεηλατήσουν τις εξεγερτικές και συγκρουσιακές διαθέσεις, που αναδείχθηκαν για μια ακόμα φορά από τον κοινωνικό χώρο. Στο όνομα της ηθικής της αριστεράς, στο όνομα της συγκρότησης του κινήματος και της μαζικότητας οι διάφοροι συνοδοιπόροι δείχνονται ιδιαίτερα πρόθυμοι να δώσουν πολλά.

 

«Και καλά», θα πει κάποιος, «εσείς που ισχυρίζεστε πως οι αναρχικές απόψεις δεν θα πρέπει να συνδέονται, να σχετίζονται ή να προσομοιώνονται με την αριστερά και τις λογικές της, γιατί κάθεστε και ασχολείστε μ' όλα αυτά;»

 

Μα ακριβώς επειδή η απάντηση βρίσκεται μέσα στην παραπάνω ερώτηση. Η ρήξη με όλη αυτή την εξουσιαστική σαπίλα που είναι πνιγμένη στα αρώματα, (όπως οι άρχοντες και οι αρχόντισσες στη εποχή του Λουδοβίκου στη Γαλλία), για να καλύψει τις οσμές της, πρέπει να είναι οριστική και αμετάκλητη. Σε όλα τα επίπεδα.

 

Και γιατί θεωρούμε πως δεν μπορούν να περάσουν απαρατήρητες στάσεις, τοποθετήσεις, συμπεριφορές, ιδεολογήματα και πρακτικές που συμπορεύονται ή ενισχύουν το τροπάρι περί συγκρότησης Αριστερών ρευμάτων και κινημάτων αντιεξουσιαστικής αριστεράς. Στο ίδιο μήκος κύματος κινούνται και οι αποδώσεις του είδους «αναρχικός βουλευτής» στον Κοροβέση. Χαρακτηρισμό που σπεύδει να αποδεχτεί σιωπηλά και να ισχυριστεί πως «κλασσικοί αναρχικοί ήρθαν και με βοήθησαν. Διανοούμενοι βέβαια οι οποίοι πιστεύουν ότι πρέπει ο αναρχικός χώρος να πάψει να έχει το φετίχ της βίας και να αρχίσει να κάνει πολιτική και μέσα από τους θεσμούς»…. «Κάποιος είπε ότι θα είμαι ο πρώτος αναρχικός βουλευτής στην Ελλάδα. Γελάω βέβαια, αλλά εν πάση περιπτώσει είναι ένας χώρος υποτιμημένος που δεν έχει βρει μια έκφραση αν και κουβαλάει έναν πλούτο ιδεών». (από την συνέντευξή του στον Σταύρο Θεοδωράκη.)

 

Άλλωστε δεν μπορεί παρά να ανταποκρίνεται στην αλήθεια το απόσπασμα κειμένου στα αγγλικά σχετικό με την ενημέρωση για την πορεία της 7ης Ιουλίου: «A block of EEK members (EEK or Workers' Revolutionary Party is a Greek Trotskyist political party with about 6,000 votes) was also seen marching in the streets near the anarchists but not really intermingling with them. Anarchists in Greece generally boycott the elections, but a few antiauthoritarians sometimes do vote for small leftist parties». [«Ένα μπλοκ από μέλη του ΕΕΚ (το ΕΕΚ ή Εργατικό Επαναστατικό Κόμμα είναι ένα Ελληνικό Τροτσκιστικό πολιτικό κόμμα με περίπου 6.000 ψήφους) διαδήλωσε κι αυτό μαζί με τους αναρχικούς χωρίς να ταυτιστεί με αυτούς. Οι αναρχικοί στην Ελλάδα γενικά μποϋκοτάρουν τις εκλογές, αλλά ορισμένοι αντιεξουσιαστές κάποιες φορές ψηφίζουν μερικά μικρά αριστερά κόμματα».](http://athens.indymedia.org/1055129).

 

Κι όμως, αυτό το κείμενο δεν αντιμετωπίστηκε με αγανάκτηση, οργή ή δυσαρέσκεια από όσους θεωρούν εαυτούς αναρχικούς, ή έστω αντιεξουσιαστές κι αντιθεσμικούς.

 

Γιατί να συμβεί κάτι τέτοιο άλλωστε; Αυτά που δεν γράφονται, αλλά γίνονται, πολλές φορές είναι χειρότερα και περισσότερο δυσάρεστα από αυτά που δημοσιοποιούνται και αφήνονται ασχολίαστα. Αντιθεσμικότητα κι αντιεξουσία με την ενίσχυση των υπερθεσμών της κρατικής επιβολής;

 

Άλλωστε οι κάθε είδους συγχρωτισμοί που απαντιούνται στην πολιτική πρακτική είναι βέβαιο πως δεν έχουν αφήσει ανεπηρέαστους και ορισμένους αναρχικούς. Γι' αυτό χρειάζεται να υπάρχει σαφήνεια στο ποιοι είμαστε και στο τι θέλουμε. Αυτό γίνεται ευκολότερο όταν κατανοείται η ποταπή και εχθρική προς την πανανθρώπινη ελευθερία υφή και δράση κάθε εξουσιαστή μικρού ή μεγάλου, αριστερού και δεξιού.

 

Θα εξακολουθούμε να το επαναλαμβάνουμε. Η αναρχία δεν έχει ουσιαστική σχέση με την αριστερά (κομμουνιστική ή μη). Αυτή την άποψη θα συνεχίζουμε να προβάλλουμε και να υπερασπιζόμαστε επειδή ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Όμως αυτό δεν είναι αρκετό. Χρειάζεται διαρκώς να αναδεικνύουμε την ποταπότητα της αριστεράς και την εχθρική της στάση απέναντι στην κοινωνική απελευθερωτική διεργασία. Ιστορικά και πραγματικά. Στο χθες και το σήμερα. Να μην ξεγελιόμαστε από την υποκρισία και τον απατηλούς μύθους που έχει καλλιεργήσει για τον εαυτό της.

 

Οι αναθυμιάσεις «ειλικρίνειας» όποτε εκπέμπονται, γίνονται πάντα με ιδιοτελείς σκοπιμότητες και εξουσιαστικές βάσεις και προοπτικές, οι οποίες μόνο αφελείς, αριβιστές και τυχοδιώκτες μπορούν να προσελκύσουν.

 

Το συμβάν με αφορμή το οποίο γράφτηκε αυτό το κείμενο προβάλλει με τον πλέον γλαφυρό τρόπο την ομοιότητα των εξουσιαστών και των αριστερών κομματικών διεκπεραιωτών των υποθέσεων του κράτους και των κεφαλαιούχων. Ο αποπροσανατολισμός που επιχειρείται με δήθεν παραπομπές στην ηθική της αριστεράς μόνο θυμηδία (αν όχι τρανταχτά γέλια) μπορεί να προκαλέσει.

 

Για να μην ξεχνιόμαστε. Αυτοί που παίρνουν μίζες, αλλά και αυτοί που δεν παίρνουν, δεν εξετάζονται από αυτή τους τη στάση. Ούτε οι μεν είναι καλύτεροι από τους δε. Ο εξουσιαστής παραμένει εχθρός της ανθρωπότητας και της ελευθερίας ακόμη κι όταν είναι αδιάφθορος. Το ίδιο ισχύει και για τον κεφαλαιούχο εκμεταλλευτή. Συνεπώς οι επικρίσεις ενάντια στους διεφθαρμένους πολιτικούς, αξιωματούχους ή υπαλλήλους του κράτους χρησιμοποιούνται για να συγκαλύψουν την ύπαρξη του συστήματος καταπίεσης κι εκμετάλλευσης. Όμως η ουσία βρίσκεται στην ύπαρξη του συστήματος το οποίο εξουθενώνει και διαστρέφει την ανθρώπινη φύση κι όχι στο αν το υπηρετούν ή το εφαρμόζουν σύμφωνα με τους κανόνες του όσοι το υφίστανται ή το προωθούν.

 

Τέλος, σε ό,τι αφορά την ανακύκλωση. Δεν θα πρέπει να περνά απαρατήρητο το γεγονός πως για κάθε ανακύκλωση χρειάζονται κάδοι και απορριμματοφόρα. Αυτή είναι η μοίρα της αριστεράς (κομμουνιστικής και μη) και όσων συμπορεύονται ή αναπαράγουν τις ιδεολογικές και πολιτικές της γραμμές.

 

(Δημοσιεύθηκε στη ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΡΙΑΣ, φύλλο 86, Σεπτέμβριος 2009)



Τελευταία Ενημέρωση στις Κυριακή, 06 Ιούνιος 2010 21:20
 



Με την υποστήριξη του Joomla!. Valid XHTML and CSS.