Ας κάνουμε μια ακόμα παρατήρηση του ρυπαρού σκηνικού της πολιτικής μετά και την πρόσφατη «θύελλα» που ξεσηκώθηκε, για μια ακόμα φορά, στους κόλπους του ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ

Επισημαίνουμε, κατ' αρχήν, πως μέσα σ' αυτό το υπερφορτωμένο σύστημα ραδιουργιών και πολυσύνθετων τεχνικών, που αποκαλείται πολιτική, περιλαμβάνεται (εκτός των άλλων) η τεχνική της «αθωότητας» και της «ευθιξίας», της υπεράσπισης της ηθικής και της τιμής. Η ηθική γίνεται σημαία κάθαρσης, που σείεται ανάλογα με τις σκοπιμότητες που υπάρχουν (και για τους λιπόψυχους ανάλογα με το πόσους υποστηρικτές μπορούν να μαζέψουν). Σ' αυτές τις περιπτώσεις ανασύρονται και συνδέονται με την επικαιρότητα γεγονότα που έχουν λάβει χώρα πριν από δεκαετίες. Γίνονται εργαλεία στα χέρια της μιας ή της άλλης εξουσιαστικής μερίδας με σκοπό την επικράτηση.

Η «θύελλα» που προαναφέραμε σχετίζεται με τα όσα δήλωσε ο νεότευκτος βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά παλιά καραβάνα στις ραδιουργίες και τους φραξιονισμούς (για να μην ξεχνάμε και την ορολογία της αριστεράς), Π. Κοροβέσης.

Σύμφωνα με τα γραφόμενα, θεώρησε τον εαυτό του αποδέκτη των ερωτημάτων που έθεταν τα άρθρα των Βότση και Μπέη στην Ελευθεροτυπία και έσπευσε να τοποθετηθεί, συμπαρατασσόμενος «ανακυκλικά» με συνέντευξη που έσπευσε να δώσει στο Κανάλι 1 του Πειραιά.

Το «σπουδαίο» που περιέχεται στα δημοσιεύματα (και την συνέντευξη) είναι η εμπλοκή του «ΣΥΝασπισμού της Αριστεράς και της Προόδου» στις μίζες που σκόρπιζε η Ζήμενς στα κόμματα. Έτσι στα ξαφνικά, το «μυστικό» γίνεται «κοινό» κτήμα του κόσμου κι όχι κάποιων εκλεκτών που σιωπούσαν.

Ο καθένας αντιλαμβάνεται πως όσο «τυχαία» ήταν η «ανακύκλωση», άλλο τόσο «αυθόρμητη» ήταν και η δημοσίευση των δύο αυτών άρθρων καθώς και η μετέπειτα αλληλεγγύη των αρθρογράφων προς τον ανακυκλωτή.

Εκείνο που φαίνεται εκ πρώτης όψεως είναι η σύγκρουση ανάμεσα στις διάφορες κλίκες της αριστεράς μέσα κι έξω από τον ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ. Μετά την συντριπτική πραγματικότητα των αποτελεσμάτων στις πρόσφατες ευρωεκλογές του Ιουνίου, οι ευθύνες άρχισαν να επιρρίπτονται ένθεν κακείθεν. Όχι τόσο επειδή δεν γνωρίζουν τους κοινωνικούς λόγους που οδήγησαν σ' αυτή την κατάσταση, αλλά γιατί είναι μια καλή ευκαιρία για το ξαναμοίρασμα της πίτας (που μίκρυνε ακόμα πιο πολύ).

Η εκλογική πανωλεθρία έκανε ακόμα πιο ανοιχτή την αντιπαράθεση ανάμεσα στις γραμμές των «ανανεωτών» και του λεγόμενου «αριστερού ρεύματος ανασύνθεσης» αλλά και τις διάφορες διαπλεκόμενες μικροομάδες και άτομα που το καθένα δίνει και μια ετικέτα στο αριστερό ή σοσιαλιστικό «όραμα» που επαγγέλλεται.

Μέσα από τις αλληλοκατηγορίες για τα αίτια της εκλογικής κατρακύλας διαφαίνεται και όλη η απεχθής διαδικασία των πολιτικών εκβιασμών, των κουκουλωμάτων και των «αποκαλύψεων», των υποκριτικών παραιτήσεων (Αλαβάνος)και των υπόγειων διαδρομών (Κύρκος και δεν συμμαζεύεται). Είναι μια εντελώς συνηθισμένη διαδικασία που αποτελεί συστατικό κάθε εξουσιαστικής κάστας. Με την διαδικασία αυτή σε έξαρση και με όσα έρχονται στην επιφάνεια γίνεται αντιληπτό πως υπάρχουν προεκτάσεις φανερές ή κρυφές, επιδιώξεις και σχεδιασμοί.

Στην πολιτική, που είναι ένα μέσο για τη διαιώνιση της κυριαρχίας και της εκμετάλλευσης αλλά και καθημερινό εργαλείο για τη διαχείριση εξουσιαστικών συμφερόντων, τίποτε δεν είναι τυχαίο, ούτε και βρίσκεται αποκομμένο από μια σειρά πρόσωπα και καταστάσεις. Άσχετα αν δεν γίνεται αντιληπτό με την πρώτη. Το ίδιο μπορεί να συμβεί και αντίστροφα. Να υπάρξει, δηλαδή, ένας τεχνητός συσχετισμός (ενώ δεν υφίσταται στην πραγματικότητα) ώστε να ανατραπούν ορισμένα δεδομένα.

Οι εκβιασμοί, οι απειλές και οι αποκαλύψεις συμβαδίζουν με τις ισορροπίες και αντίστροφα. Γι' αυτό και δεν θα πρέπει να ξενίζει η κίνηση Κοροβέση και των συν αυτώ. Στη πολιτική, αυτοί που πράττουν δεν βλέπουν αναγκαστικά πολύ μακριά. Εκείνοι, όμως, που έχουν καθιερωμένα πόστα και τα μέσα για να μπορούν να σχεδιάζουν, στήνουν ένα ολόκληρο εξουσιαστικό πλέγμα. Είναι οι γνώστες του δρομολογίου που κατευθύνουν τους ευκολόπιστους και τους αδαείς, ενώ κλείνουν πονηρά το μάτι στους κερδοσκόπους και τους τυχοδιώκτες, να τους πλαισιώσουν, με το αζημίωτο εννοείται.

 Άλλωστε (για να μιλήσουμε με πραγματικά περιστατικά) αν το κράτος ήξερε πως δεν θα αποκόμιζε οφέλη, δεν θα έδινε το ελεύθερο για τη συγκρότηση της ΕΔΑ (Ενιαία Δημοκρατική Αριστερά) δύο μόλις χρόνια μετά την λήξη της δεύτερης ένοπλης (πολιτικής) αναμέτρησης ανάμεσα στις αντιμαχόμενες εξουσιαστικές φατρίες του ΚΚΕ και της λεγόμενης Δεξιάς. Ούτε ο Ανδρεάδης θα τη στήριζε οικονομικά αν δεν περίμενε, στα σίγουρα, πολιτικά και οικονομικά οφέλη. Τα ενωτικά σχήματα δεν στηρίζονται σε αγνές προθέσεις. Το αντίθετο μάλιστα.

Πάνω σ' αυτό, κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει τα αποτελέσματα που επέφερε η ίδρυση της ΕΔΑ προς όφελος της οικονομικής και πολιτικής εξουσίας της εποχής της. Άλλωστε, η μεταφορά των διαδικασιών δεντροφύτευσης της Νεολαίας Λαμπράκη, στην μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη περίοδο, πασαλειμμένων με τη σάλτσα της αυτοδιαχείρισης, της αυτοοργάνωσης και των κατασταλτικών-ρεφορμιστικών λογικών του «λάου-λάου» και «όλοι μαζί να γίνουμε πολλοί», έχει πολλά να δείξει σ' όσους από τους νεώτερους ενδιαφέρονται ουσιαστικά να συμβάλουν στην απελευθερωτική και αντικρατική διεργασία. Οι παλαιότεροι στην κοινωνική δράση βλέπουν να παίζεται το ίδιο έργο με την ίδια κακή σκηνοθεσία.

Εγκλωβισμός του κόσμου, καλλιεργημένοι μύθοι για πρόσωπα και καταστάσεις, για επερχόμενους «γύρους» αναμέτρησης με το καθεστώς, ηρωοποιήσεις και πολλά άλλα ήταν τα μέσα για τον αποπροσανατολισμό και την καθήλωση των αγωνιζόμενων ανθρώπων. Που, τελικά, οδήγησαν με μαθηματική ακρίβεια στην παράδοση του κοινωνικού χώρου στη δικτατορία των συνταγματαρχών της 21ης Απριλίου.

Όλοι γνωρίζουμε τον ρόλο της ΕΔΑ και δεν χρειάζεται να επαναλαμβανόμαστε. Εννοείται πως δύσκολα θα μπορούσαν να προκύψουν αποδείξεις για μια καθαυτή εξαγορά (μιζάρισμα) των στελεχών τής τότε αριστεράς (χωρίς να σημαίνει πως δεν υπήρξε κάτι τέτοιο). Αλλά ο συνολικότερος ρόλος της και η «ασυλία» που ένα κομμάτι της απολάμβανε για όλα όσα πρόσφερε στο κράτος εντάσσονται στις ανταμοιβές. Η αριστερά (κομμουνιστική και μη) έχει τον δικό της τρόπο να ανταλλάσει της υπηρεσίες της προς το κράτος με μη χρηματικές παροχές, με θέσεις, εύνοιες κ.λπ.

Είναι γεγονός πως η αριστερή εκδοχή του κρατισμού (κάθε απόχρωσης) δύσκολα αφήνει ίχνη από μίζες (με την τυπική τους μορφή). Αυτό το προνόμιο ανήκει στην σοσιαλίζουσα και την δεξιά συνισταμένη της κυριαρχίας. Ο λόγος είναι απλός. Μόνο η πολύχρονη τριβή με την διαχείριση της οικονομικής και πολιτικής εξουσίας παρέχει δυνατότητες ξεκάθαρου μιζαρίσματος. Σ' αυτό, λοιπόν, το ζήτημα η λεγόμενη δεξιά έχει μακρόχρονη πείρα και παραμονή στα διαχειριστικά δρώμενα και είναι επόμενο να απολαμβάνει και τα ανάλογα οφέλη σε χρήμα και οικονομικές παροχές Το ίδιο ισχύει και για το ΠΑΣΟΚ. Αντίθετα ο «φτωχός συγγενής» σ' αυτές τις καταστάσεις παραμένει η κομμουνιστική και ευρύτερη αριστερά.

Ας μην ξεγελιόμαστε, όμως, από τα φαινόμενα. Οι συναλλαγές που προαναφέραμε, τα πόστα στελεχών και μελών σε κρατικά ιδρύματα και οι ανθούσες επιχειρήσεις στις οποίες συμμετέχουν είναι και σταθερές. Υποκαθιστούσαν και αντικαθιστούν τις πλούσιες παροχές από το πάλαι ποτέ κομμουνιστικό μπλοκ (να μην ξεχνάμε πως ρουβλιοβίωτοι ήταν οι μεν και δολλαροβίωτοι οι δε). Είναι γνωστό πως η κάθε μίζα μπορεί και αναλύεται σε διευκολύνσεις, φοροαπαλλαγές με το γάντι και διαγραφές χρεών μέσα από δαιδαλώδεις διαδρομές.

Είναι μακριά η πορεία της αριστεράς. Αλλά σ' αυτήν υπάρχουν δύο πρόσφατοι «σταθμοί». Το '89-'90 και η ο σχηματισμός του ΣΥΡΙΖΑ. Αν ο ΣΥΝ του 1989 μπορούσε να θεωρηθεί σαν μια ξεδιάντροπη ομολογία της κοινότητας των δύο μπλοκ κυριαρχίας («δυτικού» και «ανατολικού») ο ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα ακόμα εργαλείο που αποσκοπεί (στο μέτρο των δυνατοτήτων του βέβαια και ανάλογα με τους πρόθυμους να τον συνδράμουν) στην απορρόφηση ζωτικών κοινωνικών δυνάμεων και δυνατοτήτων και αξιοποίησής τους προς όφελος του συστήματος κυριαρχίας κι εκμετάλλευσης. Όλα αυτά μέσα στην πορεία που χαράχτηκε στο πλαίσιο της επανενοποίησης της κυριαρχίας σε παγκόσμιο πεδίο αλλά και σε κάθε περιοχή ξεχωριστά.

Είκοσι χρόνια έχουν περάσει από το «βρώμικο '89» και οι οσμές δεν λένε να διαλυθούν. Ίσα - ίσα χρησιμεύουν για να συνεχίζονται οι δολοπλοκίες, τα «ανανεωτικά» εφευρήματα για «ανασυνθέσεις της αριστεράς» που στοχεύουν στην αλληλοεξόντωση (πάντα με εκείνο το «πολιτικά ευπρεπές» στυλ) των διαφωνούντων και την εγκαθίδρυση νέων ισορροπιών.

Με την πρόσφατη «θύελλα» φάνηκε πως το ζήτημα των συμμαχιών βρίσκεται στο επίκεντρο των διαφωνιών και της διαμάχης. Η πραγματικότητα, βέβαια, δε βρίσκεται στο αν θα υπάρχουν συμμαχίες ή με ποιους αλλά στο ποια κλίκα θα τις καθορίσει. Γεγονός εξ άλλου παραμένει το ότι οι συμμαχίες και οι απορροφήσεις είναι μια διαρκής κατάσταση στο μπλοκ της εξουσίας στο οποίο βρίσκεται η αριστερά στο σύνολό της, ανεξάρτητα από τις επαναστατικές ή μη εγγραφές της. Είναι μάλιστα πολύ έντονο το σημείο της σύγκρουσης ώστε να φτάσει ο Παπαδημούλης να δηλώσει πως εάν υπάρξει προσπάθεια ανατροπής της υπάρχουσας «ισορροπίας», ο ΣΥΝ θα κατέβει αυτόνομα στις εκλογές! Αυτά και πολλά άλλα δείχτηκαν στη συζήτηση της Κεντρική Πολιτικής Επιτροπής, όπου η επίδραση των πρόσφατων διενέξεων είναι καθοριστική.

Δεν θα πρέπει να μας διαφεύγει πως ο Συνασπισμός (της Αριστεράς και της Προόδου) κατασκευάστηκε για να στηρίξει τον κρατισμό σε μια από τις δύσκολες περιόδους του και να καρπωθεί τα οφέλη της κρατικής και καπιταλιστικής διαχείρισης. Από τότε ο ρόλος του δεν έχει μεταβληθεί. Από τους αιθεροβάμονες και τους τεχνικούς της πολιτικής μπορεί να εξορκίζεται ή να πριμοδοτείται, όταν το απαιτούν οι περιστάσεις, αλλά αυτό δεν αλλάζει την πραγματικότητα. Αποτέλεσε το δεκανίκι για τη στήριξη της ΝΔ ενάντια στο ΠΑΣΟΚ το 1989 και μετέπειτα. Αλλά η διαδρομή παρουσιάζει εναλλαγές.

Σταδιακά μετατρέπεται στον κύριο τροφοδότη, την αποθήκη του ΠΑΣΟΚ τόσο σε ψήφους όσο και σε λογικές. Άλλωστε δεν χρειάζεται να κουραστεί κάποιος στο να αναζητήσει επιχειρήματα. Ο Μπίστης, η Δαμανάκη και τόσοι άλλοι, είναι αδιαμφισβήτητες περιπτώσεις. Τώρα εμφανίζεται να περιφέρει σαν δώρο το λείψανο της συσπείρωσης των επαναστατικών και ριζοσπαστικών κομματιών της αριστεράς (λέγε και αριστερισμού) στο όνομα της πολυδιαφημισμένης ενότητας. Είναι η γνωστή κούφια και παραπλανητική επαγγελία που χρησιμοποιείται σαν δόλωμα και σαν πρόσχημα όταν συμπίπτουν συμφέροντα συμμετοχής στην συνδιαχείριση της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης.

Σ' αυτό το σημείο χρειάζεται να επισημάνουμε πως η κίνηση του Κοροβέση και των συν αυτώ δεν έρχεται να ανατρέψει την υπάρχουσα κατάσταση αλλά να την εξωραΐσει. Τα πράγματα χρειάζεται να λέγονται με το όνομά τους και εμείς απλά θα θυμίσουμε πως κανείς δεν είναι τυχαίος και άσχετος. Επειδή ο περί ου λόγος βουλευτής δεν αγνοεί τα όσα διαδραματίστηκαν το «βρώμικο '89», εκτός κι αν ήταν απορροφημένος από κάποιες σπουδές, όπως ο Χριστόδουλος. Ούτε βέβαια σκέφτηκε μετά από τόσα χρόνια να σώσει την αριστερά μέσα από την ανακύκλωση. Εκτός από τον επιφανειακό χαρακτήρα που έχει με το να εμφανίζεται σαν αντιπαράθεση στη τοποθέτηση του Κύρκου για συνεργασία (και όχι μόνο) με το ΠΑΣΟΚ, υπάρχουν πολλά ακόμη χαρακτηριστικά που δεν είναι εύκολο να αποσυνδεθούν από την τρέχουσα κατάσταση.

Το καδράρισμα της αριστεράς όπως λέγεται χαρακτηριστικά μαζί με τα υπόλοιπα κόμματα δεν είναι φαντασιακό. Ο Χριστοφοράκος έφυγε για να μπορεί να μοιράζει από μακριά την τράπουλα. Και να επιβάλλει δια της «νοηματικής γλώσσας» τη σιωπηλή υποστήριξη ΟΛΩΝ των πολιτικών (και των εμπλεκόμενων οικονομικών) σχηματισμών.

Εδώ όλοι γνωρίζουν πως ο Χριστοφοράκος «έδωσε» τον Βαρθολομαίο από τη ΝΔ και τον Γείτονα από το ΠΑΣΟΚ. Το ότι δεν έδωσε κάποιον από την αριστερά δεν σημαίνει πως δεν είχε να δώσει. Απλά κάθε καλός παίχτης κρατά κλειστά τα χαρτιά του δείχνοντας αυτά που θέλει να ξέρουν οι άλλοι αλλά και προειδοποιώντας πως αν δεν υπάρξουν οι ανάλογες κινήσεις, που θα κλείσουν με «ήσυχο» τρόπο το ζήτημα της Ζήμενς, θα «καεί το πελεκούδι». Σαφές το μήνυμα και προς την αριστερά στο σύνολό της.

Όσοι από τους αριστερούς έσπευσαν να χαρακτηρίσουν την κίνηση Κοροβέση σαν πλήγμα, απλά φωνασκούν πολιτικολογούντες. Όπως και ο ίδιος άλλωστε. Ενώ ο ενορχηστρωτής Αλαβάνος ορίζει από την αρχή τα όρια της στάσης που θα κρατηθεί απέναντι στον «παρεκκλίνοντα» βουλευτή. Παρά το γεγονός πως η «ανακύκλωση» δείχνει (και είναι) μια πολιτική ταχτική μέσα στα πλαίσια του έντονου ανταγωνισμού ανάμεσα στις διάφορες κλίκες του ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ παράλληλα βρίσκεται σε αρμονία με την κίνηση Χριστοφοράκου. Αυτό ακούστηκε και από τις δύο πλευρές (ΚΚΕ και ΣΥΝ). Και είναι γεγονός. Μόνο που δεν ιδώνεται από τη πραγματική του πλευρά. Γιατί δεν αποκάλυψε αλλά εκβίασε καταστάσεις. Ζητήθηκε η συμμετοχή στη διαχείριση της σιωπής σχετικά με την υπόθεση Ζήμενς. Όλα τα άλλα περί υπεράσπισης της αριστεράς και τα μισόλογα ουσιαστικά επαναλαμβάνουν την αδιαμφισβήτητη αλήθεια πως όταν υπάρχει συμμετοχή στα υψηλά κλιμάκια διαχείρισης των κρατικών υποθέσεων, αυτή συνδέεται άμεσα με το απροκάλυπτο μιζάρισμα. Από τούδε και στο εξής η χλιαρή αντιπολιτευτική στάση θα βρίσκεται υπό την αιγίδα περισσότερων. Η φόρμουλα με την οποία θα πέσει στα μαλακά η υπόθεση θα συνοδεύεται από τη διαρκή υπενθύμιση της περιόδου συγκυβέρνησης.

Το «βρώμικο '89» δεν έχει πεθάνει. Εξακολουθεί να δείχνει τα σαπισμένα δόντια του και να επιβάλει τις «θελήσεις» του στους πρώην συνεταίρους ΚΚΕ-ΣΥΝ. Αυτό ακριβώς είναι το ζήτημα και της αναταραχής που έχει ξεσπάσει στους κόλπους του ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ (και όχι μόνο).

Είναι γνωστό πως μετά από κάθε διαταραχή που προκαλείται στο εξουσιαστικό μπλοκ από την συγκρουσιακή, εξεγερτική και επαναστατική δράση των ανθρώπων βάζει σε λειτουργία τους μηχανισμούς αυτοσυντήρησης του συστήματος. Τότε είναι που ανασύρονται οι «άφθαρτοι» για να βγάλουν δήθεν το «φίδι από την τρύπα».

Εκτός από τους κολλημένους της αριστεράς (ψηφοφόρους, συνοδοιπόρους και τον πυρήνα των πολιτικών διαχειριστών της που αποφάσισε ΤΩΡΑ να εμφανιστεί σαν ενωμένος), έχουμε και τους νεόκοπους υποστηριχτές της, που μέσα από ελευθεριακά και αντιεξουσιαστικά φληναφήματα, προσβλέπουν στην βραχυπρόθεσμη ή μακροπρόθεσμη αναγνώριση και ενσωμάτωσή τους στο σύστημα.

Ακόμα και οι δήθεν αδιάλλακτοι πολέμιοι της πλήρους ενσωμάτωσης δεν παύουν να είναι οι κράχτες για το καινούργιο «υλικό» που θα προστρέξει και θα ενσωματωθεί με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στις προοδευτικές διαδικασίες και προοπτικές. Είναι η άλλη πτυχή της αφομοίωσης που ντύνεται τους μανδύες της αριστερής ανανέωσης και των «σοσιαλιστικών οραμάτων του 21ου αιώνα», ακόμα και αυτόν της αντιεξουσίας ανακατεμένης με την αριστερά προκειμένου να στήσει κινήματα και να αναχαιτίσει τις αντικρατικές απελευθερωτικές τάσεις που υπάρχουν στην κοινωνία και που στοιχεία τους εκδηλώθηκαν δυναμικά τον περασμένο Δεκέμβρη.

Δεν είναι, όμως, μόνο οι του ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ αλλά και τα διάφορα τροτσκιστικά και λοιπά κατασκευάσματα που μεθοδευμένα προσπαθούν να ανακηρυχτούν σε μέντορες αναρχικών και αντιεξουσιαστών.

Κάθε 20 με 30 χρόνια κλείνει και ένας «κύκλος» της πολιτικής. Μετά το κατά ΠΑΣΟΚ κλείσιμο του «κύκλου της μεταπολίτευσης» φαίνεται πως ήρθε η σειρά να κλείσει ο «κύκλος» του «βρώμικου '89» και μαζί του το αναμενόμενα φτωχό σε αποτελέσματα «σκάνδαλο της Ζήμενς» (πολύ πιο φτωχό κι από τα αποτελέσματα που είχε το «σκάνδαλο Κοσκωτά») και όπως πάντα κάθε κλείσιμο εδραιώνει και σταθερές συμμαχίες.

Στην περίπτωση των πολιτικών και των κομμάτων ή σχηματισμών που, (αυτοί ή αυτά), συγκροτούν ή υποστηρίζουν, δεν έχει ιδιαίτερη σημασία η αναφορά σε ένα ορισμένο «σκάνδαλο». Επειδή μ' αυτό τον τρόπο συγκαλύπτονται όλες οι υπόλοιπες καταστάσεις, που αποδεικνύουν την άρρηκτη σύνδεση των πολιτικών κάθε απόχρωσης με τους ιθύνοντες της κυριαρχίας και της εκμετάλλευσης, των οποίων τα συμφέροντα εξυπηρετούν και από τους οποίους ωφελούνται.

Το «σκάνδαλο της Ζήμενς» συναντά «το σκάνδαλο Κοσκωτά». Είκοσι χρόνια μετά τα ίδια πρόσωπα σκιαμαχούν, υπονομεύουν, αποπροσανατολίζουν και προσπαθούν να λεηλατήσουν τις εξεγερτικές και συγκρουσιακές διαθέσεις, που αναδείχθηκαν για μια ακόμα φορά από τον κοινωνικό χώρο. Στο όνομα της ηθικής της αριστεράς, στο όνομα της συγκρότησης του κινήματος και της μαζικότητας οι διάφοροι συνοδοιπόροι δείχνονται ιδιαίτερα πρόθυμοι να δώσουν πολλά.

«Και καλά», θα πει κάποιος, «εσείς που ισχυρίζεστε πως οι αναρχικές απόψεις δεν θα πρέπει να συνδέονται, να σχετίζονται ή να προσομοιώνονται με την αριστερά και τις λογικές της, γιατί κάθεστε και ασχολείστε μ' όλα αυτά;»

Μα ακριβώς επειδή η απάντηση βρίσκεται μέσα στην παραπάνω ερώτηση. Η ρήξη με όλη αυτή την εξουσιαστική σαπίλα που είναι πνιγμένη στα αρώματα, (όπως οι άρχοντες και οι αρχόντισσες στη εποχή του Λουδοβίκου στη Γαλλία), για να καλύψει τις οσμές της, πρέπει να είναι οριστική και αμετάκλητη. Σε όλα τα επίπεδα.

Και γιατί θεωρούμε πως δεν μπορούν να περάσουν απαρατήρητες στάσεις, τοποθετήσεις, συμπεριφορές, ιδεολογήματα και πρακτικές που συμπορεύονται ή ενισχύουν το τροπάρι περί συγκρότησης Αριστερών ρευμάτων και κινημάτων αντιεξουσιαστικής αριστεράς. Στο ίδιο μήκος κύματος κινούνται και οι αποδώσεις του είδους «αναρχικός βουλευτής» στον Κοροβέση. Χαρακτηρισμό που σπεύδει να αποδεχτεί σιωπηλά και να ισχυριστεί πως «κλασσικοί αναρχικοί ήρθαν και με βοήθησαν. Διανοούμενοι βέβαια οι οποίοι πιστεύουν ότι πρέπει ο αναρχικός χώρος να πάψει να έχει το φετίχ της βίας και να αρχίσει να κάνει πολιτική και μέσα από τους θεσμούς»…. «Κάποιος είπε ότι θα είμαι ο πρώτος αναρχικός βουλευτής στην Ελλάδα. Γελάω βέβαια, αλλά εν πάση περιπτώσει είναι ένας χώρος υποτιμημένος που δεν έχει βρει μια έκφραση αν και κουβαλάει έναν πλούτο ιδεών». (από την συνέντευξή του στον Σταύρο Θεοδωράκη.)

Άλλωστε δεν μπορεί παρά να ανταποκρίνεται στην αλήθεια το απόσπασμα κειμένου στα αγγλικά σχετικό με την ενημέρωση για την πορεία της 7ης Ιουλίου: «A block of EEK members (EEK or Workers' Revolutionary Party is a Greek Trotskyist political party with about 6,000 votes) was also seen marching in the streets near the anarchists but not really intermingling with them. Anarchists in Greece generally boycott the elections, but a few antiauthoritarians sometimes do vote for small leftist parties». [«Ένα μπλοκ από μέλη του ΕΕΚ (το ΕΕΚ ή Εργατικό Επαναστατικό Κόμμα είναι ένα Ελληνικό Τροτσκιστικό πολιτικό κόμμα με περίπου 6.000 ψήφους) διαδήλωσε κι αυτό μαζί με τους αναρχικούς χωρίς να ταυτιστεί με αυτούς. Οι αναρχικοί στην Ελλάδα γενικά μποϋκοτάρουν τις εκλογές, αλλά ορισμένοι αντιεξουσιαστές κάποιες φορές ψηφίζουν μερικά μικρά αριστερά κόμματα».](http://athens.indymedia.org/1055129).

Κι όμως, αυτό το κείμενο δεν αντιμετωπίστηκε με αγανάκτηση, οργή ή δυσαρέσκεια από όσους θεωρούν εαυτούς αναρχικούς, ή έστω αντιεξουσιαστές κι αντιθεσμικούς.

Γιατί να συμβεί κάτι τέτοιο άλλωστε; Αυτά που δεν γράφονται, αλλά γίνονται, πολλές φορές είναι χειρότερα και περισσότερο δυσάρεστα από αυτά που δημοσιοποιούνται και αφήνονται ασχολίαστα. Αντιθεσμικότητα κι αντιεξουσία με την ενίσχυση των υπερθεσμών της κρατικής επιβολής;

Άλλωστε οι κάθε είδους συγχρωτισμοί που απαντιούνται στην πολιτική πρακτική είναι βέβαιο πως δεν έχουν αφήσει ανεπηρέαστους και ορισμένους αναρχικούς. Γι' αυτό χρειάζεται να υπάρχει σαφήνεια στο ποιοι είμαστε και στο τι θέλουμε. Αυτό γίνεται ευκολότερο όταν κατανοείται η ποταπή και εχθρική προς την πανανθρώπινη ελευθερία υφή και δράση κάθε εξουσιαστή μικρού ή μεγάλου, αριστερού και δεξιού.

Θα εξακολουθούμε να το επαναλαμβάνουμε. Η αναρχία δεν έχει ουσιαστική σχέση με την αριστερά (κομμουνιστική ή μη). Αυτή την άποψη θα συνεχίζουμε να προβάλλουμε και να υπερασπιζόμαστε επειδή ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Όμως αυτό δεν είναι αρκετό. Χρειάζεται διαρκώς να αναδεικνύουμε την ποταπότητα της αριστεράς και την εχθρική της στάση απέναντι στην κοινωνική απελευθερωτική διεργασία. Ιστορικά και πραγματικά. Στο χθες και το σήμερα. Να μην ξεγελιόμαστε από την υποκρισία και τον απατηλούς μύθους που έχει καλλιεργήσει για τον εαυτό της.

Οι αναθυμιάσεις «ειλικρίνειας» όποτε εκπέμπονται, γίνονται πάντα με ιδιοτελείς σκοπιμότητες και εξουσιαστικές βάσεις και προοπτικές, οι οποίες μόνο αφελείς, αριβιστές και τυχοδιώκτες μπορούν να προσελκύσουν.

Το συμβάν με αφορμή το οποίο γράφτηκε αυτό το κείμενο προβάλλει με τον πλέον γλαφυρό τρόπο την ομοιότητα των εξουσιαστών και των αριστερών κομματικών διεκπεραιωτών των υποθέσεων του κράτους και των κεφαλαιούχων. Ο αποπροσανατολισμός που επιχειρείται με δήθεν παραπομπές στην ηθική της αριστεράς μόνο θυμηδία (αν όχι τρανταχτά γέλια) μπορεί να προκαλέσει.

Για να μην ξεχνιόμαστε. Αυτοί που παίρνουν μίζες, αλλά και αυτοί που δεν παίρνουν, δεν εξετάζονται από αυτή τους τη στάση. Ούτε οι μεν είναι καλύτεροι από τους δε. Ο εξουσιαστής παραμένει εχθρός της ανθρωπότητας και της ελευθερίας ακόμη κι όταν είναι αδιάφθορος. Το ίδιο ισχύει και για τον κεφαλαιούχο εκμεταλλευτή. Συνεπώς οι επικρίσεις ενάντια στους διεφθαρμένους πολιτικούς, αξιωματούχους ή υπαλλήλους του κράτους χρησιμοποιούνται για να συγκαλύψουν την ύπαρξη του συστήματος καταπίεσης κι εκμετάλλευσης. Όμως η ουσία βρίσκεται στην ύπαρξη του συστήματος το οποίο εξουθενώνει και διαστρέφει την ανθρώπινη φύση κι όχι στο αν το υπηρετούν ή το εφαρμόζουν σύμφωνα με τους κανόνες του όσοι το υφίστανται ή το προωθούν.

Τέλος, σε ό,τι αφορά την ανακύκλωση. Δεν θα πρέπει να περνά απαρατήρητο το γεγονός πως για κάθε ανακύκλωση χρειάζονται κάδοι και απορριμματοφόρα. Αυτή είναι η μοίρα της αριστεράς (κομμουνιστικής και μη) και όσων συμπορεύονται ή αναπαράγουν τις ιδεολογικές και πολιτικές της γραμμές.

(Δημοσιεύθηκε στη ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΡΙΑΣ, φύλλο 86, Σεπτέμβριος 2009)