Ας συνεχίσουμε να χαράζουμε δρόμους για την αναρχία, με αδέσμευτη  σκέψη και δράση!


Επικοινωνία

ΝΑ ΜΗΝ ΤΟΥΣ ΧΑΡΙΣΟΥΜΕ ΚΑΜΙΑ ΕΞΕΓΕΡΣΗ PDF Εκτύπωση E-mail

ΝΑ ΚΡΑΤΗΣΟΥΜΕ ΖΩΝΤΑΝΕΣ ΤΙΣ ΕΠΙΘΥΜΙΕΣ

ΚΑΙ ΤΟ ΟΡΑΜΑ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ,

ΝΑ ΠΡΟΧΩΡΗΣΟΥΜΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ…

 

Τι έμεινε από την εξέγερση του Δεκέμβρη;

 

Η μνήμη από τις φωτιές που έκαιγαν τα πάντα, θα πει κάποιος, της ισοπεδωμένης Λεωφόρου Αλεξάνδρας, που την επόμενη ημέρα της δολοφονίας έμοιαζε με την Βαγδάτη. Η θύμηση μιας κατεστραμμένης Πανεπιστημίου, κτιρίων που καίγονταν, αλλά και κτιρίων κατειλημμένων. Η μνήμη από τα πρωινά σε ένα έρημο κέντρο, γεμάτο οδοφράγματα και καμένα αυτοκίνητα, των πολιορκημένων μπάτσων στα αστυνομικά τμήματα να περιμένουν το επόμενο «ντου» από μαθητές, των πανικόβλητων πολιτικών και τηλεπαρουσιαστών με φόντο το πυρπολημένο χριστουγεννιάτικο δένδρο να ψελλίζουν κάτι μισόλογα για την «κατάσταση έκτακτης ανάγκης και το ενδεχόμενο κήρυξης στρατιωτικού νόμου».


Και μετά ήταν που άρχισε το εξουσιαστικό σκυλολόι να γλείφει τις πληγές του. Οι διανοούμενοι έσπευσαν να αποφανθούν ότι «Δεκέμβρης» δεν πρέπει να ξαναϋπάρξει ποτέ, οι κοινωνιολόγοι έβγαλαν τα πορίσματά τους μιλώντας για φαινόμενα και εκφράσεις μιας συγκρουσιακής κοινωνίας, που ξεσπάει κάθε τρεις και λίγο ανακαλύπτοντας την αντοχή του «μύθου» των αναρχικών στην μεταπολίτευση, που ήρθε να συναντήσει τα οργισμένα «ανασφαλή παιδιά της μεσαίας τάξης». Από κοντά και το ΚΚΕ που αρνήθηκε να αναγνωρίσει το «θαύμα» διαβάζοντας το κομματικό ευαγγέλιο και διαβεβαιώνοντας ότι «στις εξεγέρσεις δεν σπάει ούτε τζάμι»…


Οι όψιμοι κόλακες των νεολαίων ανακατεύτηκαν με περίσσιο ταλέντο με όσους εξασκούνταν στα κάθε λογής αναθέματα για την «ανομία», που βασίλεψε στους δρόμους, για τις «ενοχές» της εξουσίας που επέτρεψε στους ταραχοποιούς να παραδώσουν στις φλόγες την χώρα, που επέτρεψε στους κάθε λογής φτωχοδιάβολους να λεηλατήσουν τις αστραφτερές βιτρίνες, στα κάθε λογής «αποβράσματα» χωρίς πατρίδα να ενωθούν, έστω πρόσκαιρα, με ένα χαρούμενο πλήθος στασιαστών που κατέλαβε το κέντρο των πόλεων.


Η είδηση μιας εξέγερσης, που δεν έλεγε να σβήσει, έκανε το γύρο του πλανήτη μεγαλώνοντας την ευθύνη των κρατικών αρχών για την εκτόνωση της κατάστασης. Πολλά γράφτηκαν από τότε για την αναγκαιότητα «σκληρής απάντησης» σ’ όσους συμμετείχαν στις ταραχές. Μιας «απάντησης», που απαίτησε η τότε αντιπολίτευση υποσχόμενη άμεσα να φανεί η ίδια στο μέλλον αντάξια παρόμοιων καταστάσεων. Δύο χρόνια από τότε η εξέγερση του Δεκέμβρη στολίζει σύμφωνα με τους «ειδικούς» το πάνθεον των μεγάλων κοινωνικών εξεγέρσεων που συντάραξαν τους κυρίαρχους.


Μια εξέγερση που πρόλαβε την «κρίση», που προϋπάντησε το ΔΝΤ, την επιβολή του Μνημονίου, και τα σενάρια «ελεγχόμενης πτώχευσης» γενικότερα χωρών του ευρωπαϊκού νότου. Μια εξέγερση που δεν έβαλε αιτήματα, δεν διαπραγματεύτηκε τους όρους καμίας μεταρρύθμισης, που περιφρόνησε την οργανωμένη απουσία της εργατικής «τάξης», που δεν χρειάστηκε ηγέτες και εκπροσώπους να εξηγήσουν το πώς και το γιατί.

 

Αναρωτήθηκαν πολλοί αν πράγματι αιφνιδιάστηκαν εκείνο το Δεκέμβρη οι εξουσιαστές, αν πράγματι τα γεγονότα ήταν ένας κεραυνός εν αιθρία. Η επίσκεψη λίγες ημέρες πριν του αρμόδιου υπουργού Π. Παυλόπουλου στο Α.Τ. Εξαρχείων, αλλά και δημοσιεύματα εφημερίδων, όπως το Βήμα που προέτρεπαν και ουσιαστικά προανήγγειλαν μια δολοφονία εκ μέρους αστυνομικών, συνηγορούν στο να πεισθεί κανείς ότι τουλάχιστον μέρος των γεγονότων που εξελίχθηκαν δεν ήταν διόλου αναπάντεχα. Σίγουρα η έκταση, η ένταση και τα χαρακτηριστικά όχι πλέον μιας αναμενόμενης κοινωνικής σύγκρουσης, αλλά μιας ανεξέλεγκτης εξέγερσης ήταν αυτό που διέφυγε κάποιων υπολογισμών ή και σχεδιασμών εκ μέρους των κρατιστών.


Και όμως το καζάνι βράζει ακόμα.
Όλοι αυτοί που ξεσηκώθηκαν όχι γιατί το κράτος και οι πολιτικοί δεν δίνουν λογαριασμό στους υπηκόους τους, αλλά επειδή περιφρονούν όλους τους πολιτικούς και τις λύσεις που προτείνουν, όλοι αυτοί που ένιωσαν σαν αφορμή και μόνο την δολοφονία ενός 15χρονου, όλοι αυτοί που στήριξαν με κάθε τρόπο τα δίκαια, αλλά αναγνώρισαν και τα άδικα όσων ξεσηκώθηκαν, ΕΙΝΑΙ ΑΚΟΜΑ ΕΔΩ.


Το όραμα λείπει, επισημαίνουν κάποιοι, οι αξίες είναι ανύπαρκτες, το πρόταγμα ενός «άλλου» πολιτισμού ωχρό, η αμφισβήτηση που εκφράστηκε από άλλες εξεγέρσεις απούσα, το ίδιο και οι προτάσεις για αλλαγές… Και εμείς τι έχουμε να πούμε για όλα αυτά;
Ότι ναι, παρ’ όλα αυτά, μας έμεινε μια λαχτάρα να προχωρήσουμε περισσότερο.


Να διώξουμε εκείνη τη στενοχώρια που ένιωθες όταν ο διπλανός σου έλεγε «όλα τελείωσαν, μέχρι εδώ ήταν, δεν μπορούμε να προχωρήσουμε άλλο».

Να σταματήσουμε το σφίξιμο στο στομάχι, που μεγάλωσε όταν οι ένοπλες πρωτοπορίες «πήραν τα πράγματα στα χέρια τους», γιατί νιώσαμε ότι η υποχώρηση είχε ήδη αρχίσει.

 

Να εξηγήσουμε ξανά και ξανά γιατί οι αναρχικοί συμμετείχαν, γιατί μπορούμε να πληγώσουμε ξανά το κρατικό θηρίο, γιατί δεν μας φθάνει η ιδιότητα του εξεγερμένου, γιατί σιχαινόμαστε τους αριστερούς διαχειριστές της «οργής των παιδιών», γιατί δεν θέλουμε να πέσει αυτή η κυβέρνηση για να έρθει μια άλλη, γιατί δεν μπορούν να μιλούν για καταστροφές άχρηστων για τη ζωή και την ευτυχία προϊόντων, εκείνοι που ισοπεδώνουν και καταστρέφουν κάθε στιγμή τις ζωές των ανθρώπων.

 

Να μιλήσουμε ξανά και ξανά για δημιουργία, για ήθος και ανιδιοτέλεια, γιατί οι μόνοι που μπορούμε να το κάνουμε, είμαστε εμείς και τα αδέλφια μας που συνεχίζουν να σηκώνουν πέτρες ενάντια σε κάθε καταπιεστή, γιατί μπορούμε να ενωθούμε με εκείνους που φτύνουν τους κομματάρχες κάθε χρώματος.

 

Θα συναντηθούμε και πάλι, το ξέρουμε, στους δρόμους της οργής, αλλά και με κάθε αφορμή. Θα συζητήσουμε με ανθρώπους που δεν γνωρίζαμε μέχρι πρότινος γιατί δεν υπάρχουν ειδικοί και εργολάβοι του ξεσηκωμού. Θα μοιραστούμε τις ανησυχίες τις βεβαιότητες, αλλά και τις ελπίδες διότι ένας κόσμος ανεξούσιος βρίσκεται μπροστά μας.

Αρκεί να το θελήσουμε..

 


6 Δεκέμβρη 2010

Συσπείρωση Αναρχικών

 



Με την υποστήριξη του Joomla!. Valid XHTML and CSS.