Αναφερόμενοι πριν ένα χρόνο στον σύντροφο Λάμπρο Φούντα (ΛΙΝΚ) που έπεσε νεκρός ύστερα από ανταλλαγή πυροβολισμών με αστυνομικούς στην Δάφνη, είχαμε εξ αρχής αποστασιοποιηθεί απ’ όλους εκείνους, που θεωρούσαμε ότι θα έσπευδαν να φιλοτεχνήσουν αγιογραφίες, σωτήρες, ήρωες και «ιερά τέρατα». Είχαμε, μάλιστα, επισημάνει πόσο κοντά τελικά βρίσκονται μ’ αυτούς που συνηθίζουν να καταδικάζουν όσους, όπως ο Λάμπρος, «παρεκκλίνουν» πολιτικά (στην καλύτερη περίπτωση) ή «υπόπτως» στην χειρότερη.

Εξακολουθούμε, λοιπόν, να πιστεύουμε ότι κάθε είδους πολιτική μυθολογία έρχεται να καλύψει –μέσα σε ένα σύννεφο από συγκινητικά λόγια γεμάτα ποίηση και ευαισθησία– την ουσία των όσων συμβάλλουν πραγματικά και όχι επιφανειακά στην απελευθερωτική διεργασία από τα δεσμά της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης.

Και για να μην παρεξηγηθούμε. Δεν είμαστε εχθρικοί σε κανέναν τρόπο έκφρασης, λιγότερο ή περισσότερο «ποιητικό». Το να φτιάχνεται, όμως, μια «συγκινησιακή ατμόσφαιρα» με βαρύγδουπες εκφράσεις φορτισμένες κατάλληλα, ώστε να αποφεύγει κάποιος να τοποθετηθεί με ειλικρίνεια και ευθύτητα σε συγκεκριμένες καταστάσεις, είναι σίγουρα κάτι πολύ διαφορετικό.

Ειδικότερα, μάλιστα, επειδή αυτές οι καταστάσεις όχι μόνο δεν προέκυψαν «γενικά και αόριστα», όχι μόνο συμπεριλαμβάνουν «απώλειες» συντρόφων με την λογική, εν πολλοίς, του «αναγκαίου κακού», αλλά συνεχίζουν να δίνουν την δυνατότητα στην υλοποίηση ευρύτερων κρατικών κατασταλτικών σχεδιασμών.

Τότε, ακριβώς, είναι που η συνεχιζόμενη επίδειξη επαναστατικής έπαρσης και αλαζονείας ή οι ακατάληπτες εκφράσεις και ψευδαισθήσεις ενός επαναστατικού «μεγαλείου», δίνουν απλά την εντύπωση ότι ορισμένοι, εντός και εκτός των τειχών της φυλακής, βρίσκονται τουλάχιστον εκτός πραγματικότητας.

Είχαμε, επίσης, υποστηρίξει, πριν ένα χρόνο ότι «δεν υπάρχουν γενικά και αόριστα άδικα χαμένοι σύντροφοι. Ούτε το κύριο, σ’ αυτές τις περιπτώσεις, είναι η αναζήτηση επιχειρησιακών λαθών. Άλλο τόσο, όμως, δεν μας κάνει και η λογική ότι οι εξηγήσεις είναι προνόμιο των ιερατείων, των μυημένων ή κάποιων περισπούδαστων εσωτερικών υποθέσεων ή ότι απέναντι σ’ όσους κάθε φορά ασχολούνται με υποθέσεις και πλέκουν σενάρια η απάντηση μπορεί να αρχίζει και να τελειώνει με το απόφθεγμα: οι “απώλειες” είναι “αναγκαίο κακό”. Οι τοποθετήσεις πρέπει να είναι ντόμπρες και σταράτες».

Σε γράμμα της οικογένειας του Λάμπρου Φούντα διαβάζουμε μεταξύ άλλων: «Η υπόθεση της δολοφονίας του στην Δάφνη την 10η Μαρτίου 2010 εκκρεμεί στη Δικαιοσύνη, τη μόνη αρμόδια να αποφανθεί για το ποιος ήταν και τί έπραξε ο Λάμπρος. Η οικογένειά του έχει κάνει όλες τις νόμιμες ενέργειες για να επιταχυνθούν οι διαδικασίες και να χυθεί άπλετο φως στα γεγονότα, που διαδραματίσθηκαν και στους φυσικούς και ηθικούς αυτουργούς της δολοφονίας».

Φυσικά δεν έχουμε καμία εμπιστοσύνη σε καμία νόμιμη διαδικασία, ούτε βέβαια συμμεριζόμαστε την πεποίθηση που εκφράζεται περί της (και μάλιστα αποκλειστικής) αρμοδιότητας της «Δικαιοσύνης» να αποφανθεί «για το ποιος ήταν και τι έπραξε ο Λάμπρος».

Δεν μπορούμε, όμως, να προσπεράσουμε την δημόσια καταγεγραμμένη θέση της οικογένειας περί δολοφονίας και περί φυσικών και ηθικών αυτουργών της. Άλλο τόσο δεν μπορούμε να προσπεράσουμε την σταθερή απαξίωση όσων –από τους συλληφθέντες για την υπόθεση του Επαναστατικού Αγώνα– έχουν δεχθεί την συμμετοχή τους, να τοποθετηθούν δημόσια εξηγώντας «τι δεν πήγε καλά στην Δάφνη», όπου κατά δήλωση τους «έχασε την ζωή του» ένα μέλος του Ε.Α, ενώ επίσης κινδύνεψε η ζωή αλλά και η ελευθερία ενός ακόμη μέλους της οργάνωσης.

Πρόκειται για μια στάση που δεν μπορεί να δικαιολογηθεί με την επίκληση λόγων συνωμοτικότητας, αφού κάλλιστα μια σχετική τοποθέτηση προφανώς θα απέκλειε να δώσει την οποιαδήποτε τροφή στις διωκτικές αρχές.

Με άλλα λόγια υπήρχε ή δεν υπήρχε πλάνο εμπλοκής με μια αστυνομική περιπολία;

Ήταν «ακάλυπτοι» (όπως αποδείχθηκε) όσοι συμμετείχαν στην «επιχείρηση» ή όχι;

Υπάρχει περίπτωση «ενέδρας» ή απλά τα μέλη του Ε.Α., όντας ιδιαίτερα κακότυχα, έπεσαν σε αστυνομικούς με ιδιαίτερες σκοπευτικές ή άλλες ικανότητες;

Για ποια συμπλοκή μπορούμε να μιλάμε όταν κάποιος προλαβαίνει να ρίξει μία ή δύο σφαίρες;

Αντανακλούν αυτά που αναφέρει η οικογένειά του –περί δολοφονίας του Λάμπρου Φούντα– με τις  συνθήκες θανάτου του ή με τις συνθήκες, όπου έχασε την ζωή του μαχόμενος, σύμφωνα με όσα αναφέρουν τα μέλη του Ε.Α.;

Αντανακλούν οι συνθήκες «εξάρθρωσης» μιας οργάνωσης –με τουλάχιστον διάτρητα πλέον μέτρα αυτοπροστασίας, μόλις ένα μήνα αργότερα– με την ιδεολογικοπολιτική της σύγχυση (ΛΙΝΚ) ή μήπως όχι;

Ποια η σκοπιμότητα τόσων και τόσων δημοσιευμάτων, που συντεταγμένα παρουσίαζαν ένα νεκρό «τρομοκράτη» υπεράνω πάσης υποψίας, ενώ όπως είναι γνωστό από ένα πλήθος γεγονότων, ο Λάμπρος όχι μόνο δεν ήταν «υπεράνω πάσης υποψίας», αλλά βρισκόταν υπό, τουλάχιστον, συχνή παρακολούθηση από τις διωκτικές αρχές;

Κλείνοντας, θα επαναλάβουμε ρητά ότι το «πρόβλημα» δεν είναι «επιχειρησιακό», ότι δεν υπάρχουν «ζητήματα» που αφορούν κάποιους «ειδικούς», αλλά απόψεις που συμβάλλουν ή όχι σε μια αναρχική προοπτική, αναπόσπαστα στοιχεία της οποίας παραμένουν το ήθος, η ειλικρίνεια και η σταθερή αποστροφή κάθε πολιτικής σκοπιμότητας.

Αθήνα 10 Μαρτίου 2011

Συσπείρωση Αναρχικών