Ας συνεχίσουμε να χαράζουμε δρόμους για την αναρχία, με αδέσμευτη  σκέψη και δράση!


Επικοινωνία

ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ 109 PDF Εκτύπωση E-mail

 

Κ Υ Κ Λ Ο Φ Ο Ρ E I

το 109ο φύλλο (Οκτώβριος 2011)

της Μηνιαίας Πανελλαδικής Αναρχικής Εφημερίδας

Δ Ι Α Δ Ρ Ο Μ Η  Ε Λ Ε Υ Θ Ε Ρ Ι Α Σ


diadromi_109

 

σε περίπτερα-πρακτορεία εφημερίδων και περιοδικών,

του ελλαδικού χώρου, από την Τρίτη 4 Οκτωβρίου 2011

 

 

Σύντροφοι/συντρόφισσες και φίλες/oι,

 

«Επίτροποι», νέοι «αντιβασιλείς», δανειστές και ντόπιοι πολιτικοί και οικονομικοί «σωτήρες», ή «φωστήρες». Λίγο πριν την «εθνική καταστροφή», λίγο πριν την «νέα σωτηρία». Από τον Ludwig von Maurer, στον Radermacher. Όπως και τότε, το 1831, που η συγκρότηση του ελλαδικού κράτους υπό την εγγύηση των «Δυνατών» επέβαλλε πρώτα και κύρια τον όρο την κοινωνικής ειρήνης και της αποδοχής από τον ανυπότακτο πληθυσμό της κρατικής αυθεντίας, έτσι και σήμερα.

 

Γιατί, πρώτα απ’ όλα, μέσω της κρατικής βίας και επιβολής εξασφαλίζεται η νομιμοποίηση του κράτους και της εξουσίας του. Αλλά αυτό δεν φθάνει σε κάθε χώρο και χρόνο. Οι πολιτικοί συμβολισμοί, ο εθνικισμός ή οι κάθε είδους αλυτρωτισμοί, είναι εξ ίσου απαραίτητοι, αλλά, επίσης, από μόνοι τους ανεπαρκείς. Και φθάνουμε στην περιβόητη κοινωνική συναίνεση για τις μεταρρυθμίσεις. Στις περιλάλητες κοινωνικές συμμαχίες.

 

Στις πρώτες δεκαετίες μετά την συγκρότηση του ελλαδικού κράτους, το νέο καθεστώς, εκτός από την απλόχερη βία που επεφύλαξε στην «ληστοκρατία», άλλο τόσο προσαρμοστικό αποδείχτηκε στο να υφάνει έναν ιστό ανάμεσα στους κοινοβουλευτικούς θεσμούς και την πολιτική πατρωνία (ιστός που κάλυψε σε αρκετές περιπτώσεις τη δράση πολλών ληστοσυμμοριών). Στόχος τα αγροτικά στρώματα, που δεν έπαψαν κατά καιρούς να ξεσηκώνονται, σημαντικότατο κομμάτι του εκλογικού πληθυσμού, που πάση θυσία έπρεπε να εμπλακούν στην «ιστορική» διαδικασία της συναίνεσης και της «επαρκούς» μεταρρύθμισης.

 

Στο διάστημα εκατό και πλέον ετών, τα κρατικά μορφώματα που αντιπαρατάχθηκαν, εναλλάχθηκαν και δοκιμάστηκαν απέναντι σ’ έναν πράγματι εκρηκτικά ανυπότακτο κοινωνικό χώρο, φόρεσαν κάθε είδους πολιτειακό μανδύα: συνταγματική μοναρχία, βασιλευόμενη κοινοβουλευτική δημοκρατία, προεδρική δημοκρατία, μονοκομματικό κράτος φασιστικού τύπου (έτσι όπως εκφράσθηκε από τις βραχύβιες δικτατορίες τύπου Παγκάλου, Μεταξά, Παπαδόπουλου). Ας σημειώσουμε ότι οι βραχύβιες στρατιωτικές δικτατορίες όχι μόνο δεν ανέστειλαν τους όποιους ευρύτερους κρατικούς σχεδιασμούς για μεταρρυθμίσεις αλλά τις προχώρησαν με έντονους ρυθμούς. Χαρακτηριστική περίπτωση της διαγραφής των αγροτικών χρεών που θεσπίστηκε αμέσως μετά την επιβολή της χούντας των συνταγματαρχών το 1967, ίσως η ευρύτερη σεισάχθεια της λεγόμενης νεότερης ελληνικής ιστορίας.

 

Μήπως, όμως, για μιαν ακόμα φορά, οι μεταρρυθμίσεις δεν εξαρτώνται από τους συσχετισμούς, έτσι όπως αυτοί διαμορφώνονται, έστω με ιδιαίτερα επιτακτικούς ρυθμούς, από την οικονομική και πολιτική ελίτ και την σύνδεση της με τις κοινωνικές δυνάμεις, έτσι όπως αυτές επανακαθορίζονται, όχι βέβαια από την «συντριβή» του πελατειακού συστήματος, αλλά από την «επανεκκίνηση» του;

 

Μη γελιόμαστε. Η απάντηση είναι σαφώς καταφατική. Η επαναδιαπραγμάτευση, λοιπόν, των όρων μιας ευρύτερης «επανεκκίνησης» των εξουσιαστικών γραναζιών δεν αφορά το μέλλον και ούτε βέβαια τα κλειδιά βρίσκονται στην τσέπη του «πατριώτη» Σαμαρά, που θα μας «σώσει» από τον μόνο (sic!!!) δουλικό στα συμφέροντα της παγκόσμιας κυριαρχίας Παπανδρέου. Μια «επανεκκίνηση» που δεν αφορά βέβαια σ’ ένα παγκόσμιο πεδίο αποκλειστικά τη ρύθμιση μιας ακόμη οικονομικής «κρίσης», και που εκτός των άλλων με το «καλημέρα» αφήνει πίσω της μια φλεγόμενη Μέση Ανατολή, με χιλιάδες νεκρούς διαδηλωτές σε ένα πεδίο αμφιλεγόμενης εξέγερσης, αντίστασης και «αγανάκτησης» για το προχώρημα των δημοκρατικών μεταρρυθμίσεων.

 

Κλείνοντας, ας θυμηθούμε κάποιες σκέψεις του Αλμπέρ Καμύ από τον Μύθο του Σίσυφου: «Η πραγματικότητα είναι η πατρίδα μου. Να γιατί διάλεξα αυτό τον παράλογο και ακατανόητο αγώνα. Να γιατί είμαι με το μέρος των αγωνιστών. Η εποχή, το έχω πει, ανοίγεται σ’ αυτούς. Μέχρι σήμερα το μεγαλείο ενός κατακτητή ήταν γεωγραφικό. Μετριόταν με την έκταση των νικημένων εδαφών. Έχει σημασία ότι η λέξη άλλαξε, δεν χαρακτηρίζει γενικά τον νικητή. Το μεγαλείο έχει αλλάξει χώρο. Βρίσκεται στην καταγγελία και στην χωρίς κέρδος θυσία. Εκεί ακόμα, δεν υπάρχει καθόλου η προοπτική της ήττας. […] Εξυμνώ τον άνθρωπο μπροστά σ’ εκείνο που τον συντρίβει και η ελευθερία μου, η επανάστασή μου και το πάθος μου συγκεντρώνονται τότε σ’ αυτήν την ένταση, σ’ αυτήν την σκέψη και σ’ αυτήν την αμέτρητη επανάληψη».

Οκτώβριος 2011

 

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

 

Η συμπαιγνία συνεχίζεται... Καιρός να βγούμε έξω από το παιχνίδι!

Η αναβάθμιση των μέτρων καταστολής

Οι αναρχικοί και η Μεξικανική Επανάσταση

Εξεγέρσεων και επανα- στάσεων ...καμώματα

Ψυχολογικά πειράματα κοινωνικής συμπεριφοράς

28η Οκτωβρίου - 20 Απριλίου 1941, μια μικρή συμβολή στην αλήθεια

ΑΝΤΙΟ...

 

 

Τρόποι επικοινωνίας

  • προσωπικά: ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΑΡΧΕΙΟΘΗΚΗ Αθήνας: Σαριπόλου 8 (Δίπλα στο αρχαιολογικό Μουσείο)

ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΑΡΧΕΙΟΘΗΚΗ Θεσσαλονίκης: Δελμούζου 3

  • ταχυδρομικά: Τ.Θ. 30658, Τ.Κ. 10033, ΑΘΗΝΑ
  • τηλεφωνικά: 69 73 79 92 07
  • ηλεκτρονικά: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από κακόβουλη χρήση. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε την Javascript για να τη δείτε.

 

Συνδρομές

  • Εσωτερικού (για 10 φύλλα): 20 ευρώ
  • Ευρώπης (για 10 φύλλα): 30 ευρώ
 



Με την υποστήριξη του Joomla!. Valid XHTML and CSS.