ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ 15 Μάρτη, ώρα 11πμ, στο Μουσείο Print
NO TRANSLATION AVAILABLE

ΟΥΤΕ ΜΕ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ, ΟΥΤΕ ΜΕ ΤΑ ΣΥΝΔΙΚΑΤΑ

ΑΓΩΝΕΣ ΣΥΓΚΡΟΥΣΙΑΚΟΙ ΤΩΡΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ

Η πρόσφατη αντιπαράθεση σχετικά με το ζήτημα της διατήρησης ή μη των συλλογικών συμβάσεων εργασίας αποτελεί ένα από τα πολλά σημεία μεταβολής των όρων ζωής των ανθρώπων. Το συνταξιοδοτικό αποτελεί ένα ακόμα σημείο της επιθετικότητας από τη μεριά του κράτους και των αφεντικών προκειμένου να διατηρήσουν την κυριαρχία τους μέσα από την εντατικοποίηση των συνθηκών καταπίεσης κι εκμετάλλευσης, ενώ μια σειρά από εξοντωτικές καταστάσεις συσσωρεύονται με μέτρα που έχουν δρομολογηθεί τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια.

Ειδικά, η διαδικασία ενοποίησης των μπλοκ της κυριαρχίας σε μία ενιαία μορφή από το 1990, ήταν ορόσημο για το επόμενο στάδιο της επίθεσης των κρατών ενάντια στις κοινωνίες και στο οικονομικό επίπεδο. Με νομοθετικά μέτρα και άγρια καταστολή, αλλά και με την συναίνεση των φορέων, όπου ήταν εφικτό, η οικονομική εξαθλίωση των ανθρώπων δείχνει να αποτελεί έναν από τους στρατηγικούς στόχους του κράτους.

Το ζητούμενο στην προκειμένη περίπτωση και ιδιαίτερα σε σχέση με τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας είναι η αποδοχή των όρων εξαθλίωσης και εξανδραποδισμού των ανθρώπων είτε αυτό θα γίνει με τον προηγούμενο τρόπο, είτε με τον καινούργιο. Αυτό δηλαδή το οποίο καλούμαστε να διαλέξουμε είναι το αν, τελικά, θα είναι οι ομοσπονδίες ή τα σωματεία εργαζομένων, αυτοί που θα μοιράζουν τα ψίχουλα για την επιβίωσή μας.

Αν όμως δούμε την πορεία που ακολουθήθηκε στη διάρκεια του προηγούμενου αιώνα θα διαπιστώσουμε πως οι ομοσπονδίες, τα συνδικάτα και οι συνομοσπονδίες φτιάχτηκαν με το αιτιολογικό πως θα βοηθούσαν τους εργαζόμενους να αντιπαρατάξουν την ενιαία και πολυάριθμη παρουσία και δύναμή τους, προκειμένου να αντιμετωπίσουν και να ανατρέψουν τα σχέδια του κράτους και των αφεντικών.

Στην ουσία όμως επρόκειτο για ένα τέχνασμα ώστε να μπορέσουν να εγκλωβίσουν και να αποδυναμώσουν τις κοινωνικές συγκρούσεις και να τις μετατρέψουν σε ανώδυνες πορείες μερικών χιλιάδων ατόμων, όπου το κάθε κόμμα μπορεί και επιδεικνύει μέσα από τα εργασιακά παραρτήματά του τον αριθμό των ανθρώπων που ελέγχει και κατευθύνει. Οι κοινωνικές αντιπαραθέσεις εντάσσονταν σε ένα είδος εργασιακής και μισθολογικής διεκδίκησης, διευκολύνοντας το κομματικό παζάρι όπου οι άνθρωποι μετατρέπονται από ουσιαστικούς συντελεστές της κοινωνικής δράσης σε εξαρτήματα των κομμάτων και των εκάστοτε εξουσιών.

Εννοείται, πως οι οποιεσδήποτε «κόντρες» ανάμεσα στους «εκπροσώπους των εργαζομένων» και την εργοδοσία ή την εκάστοτε κυβέρνηση οδηγούνται στη συνδιαλλαγή και το «εφικτό» αποτέλεσμα. Αυτό ακριβώς που παρουσιάζεται, για δεκαετίες τώρα, σαν νίκη των εργατικών κινημάτων δεν είναι παρά η καθιέρωση ΜΙΑΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΑΠΑΤΗΣ αφού τόσο οι αυξήσεις των μισθών εξανεμίζονται με την πρώτη αύξηση των τιμών, αλλά και οι τυχόν «ευνοϊκές» νομοθετικές ρυθμίσεις αναιρούνται από την εκάστοτε κυβερνητική πλειοψηφία. Οι όποιες πιέσεις εξαφάνισαν κάθε ίχνος διάθεσης για την καταστροφή του κράτους και των θεσμών - μηχανισμών του.

Επόμενο να συμβεί κάτι τέτοιο εφ’ όσον η αποδοχή του συνδικαλισμού (στην όποια εκδοχή του) σημαίνει στην πραγματικότητα την αποδοχή των διαχειριστικών διαδικασιών και την διαμεσολάβησης από ειδικούς και εξουσιοδοτημένους.

Στην κατάσταση που υπάρχει σήμερα το ζητούμενο δεν είναι η αποδοχή της λογικής και του όποιου αγώνα για τη διατήρηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας ή των μεθοδεύσεων που σκοπεύουν να ακολουθήσουν οι κεφαλαιούχοι, τραπεζίτες και το κράτος. Έτσι κι αλλιώς οι αγώνες των ανθρώπων, οι κοινωνικοί αγώνες, δεν μπορούν να αποσκοπούν στη δικαίωση της διαμεσολάβησης αλλά στρέφονται ενάντια στις καταναγκαστικές συνθήκες εργασίας, που είναι η τωρινή έκφραση της δουλείας των προηγούμενων εκατονταετιών και χιλιετιών. Βρίσκονται, έτσι, στην κατεύθυνση της ανταγωνιστικής και συγκρουσιακής δράσης ενάντια σε κράτος και κεφάλαιο.

Όταν το σενάριο των δικαιωμάτων και των συλλογικών συμβάσεων γίνεται ένας ασφυκτικός και αδιέξοδος κλοιός τότε οι άνθρωποι (εργαζόμενοι και μη) δεν έχουν άλλη επιλογή από την άμεση σύγκρουση με το κράτος και τους διαμεσολαβητές δικαιούχους και διεκπεραιωτές.

Όποια κι αν είναι η κατάληξη της «κόντρας» ανάμεσα σε συνδικάτα και κράτος-κεφάλαιο, οι άνθρωποι έχουν πάντα ανοικτό το δρόμο της επιλογής της σύγκρουσης. Μιας σύγκρουσης κοινωνικής κι όχι κάποιων προπαγανδιστικών και ακίνδυνων κινητοποιήσεων και «δράσεων», που απλά έχουν τον χαρακτήρα διαφημιστικών σποτ.

Οι άνθρωποι έχουν την επιλογή της άμεσης αντιπαράθεσης, που μέσα από την οργανωμένη και καταστροφική – δημιουργική δράση θα ανοίγει τους απελευθερωτικούς ορίζοντες σε κάθε κοινωνικό κομμάτι, σε όλους μας.


Συσπείρωση Αναρχικών και σύντροφοι