Είναι γνωστές οι συνέπειες του νέου ασφαλιστικού νομοσχεδίου σ’ όλους όσους βρίσκονται κάτω από τις συνθήκες μισθοδουλείας. Πρόκειται για ένα νομοσχέδιο που με την ψήφισή του το κράτος και οι εκμεταλλευτές θα ξαναπάρουν στα χέρια τους -και με το παραπάνω- τα όσα οι ανάγκες του παρελθόντος τους έκαναν να παραχωρήσουν.

Αυτές οι ανάγκες οφείλονταν στις συνεχείς συγκρουσιακές πρακτικές των ανθρώπων που οι συνθήκες καταπίεσης κι εκμετάλλευσης τους οδηγούν στο να εξεγείρονται ενάντια στην καταπίεση κι εκμετάλλευση και ειδικότερα στις συνθήκες μισθοδουλείας.

Ανάγκες, που ξεπηδούσαν από την προσπάθειά των κρατούντων να καλλωπίσουν και να συντηρήσουν τον τεράστιο μηχανισμό με τον οποίο κρατούν τους ανθρώπους υποταγμένους.

Άνθρωποι και απ-άνθρωποι, καταπιεστές και καταπιεζόμενοι, εξουσιαζόμενοι και εξουσιαστές, εκμεταλλευόμενοι κι εκμεταλλευτές. Αυτό είναι το σύστημα που συντηρείται μέσα από ψευδαισθήσεις δικαιωμάτων, ελευθερίας, δικαίου, θεσμών και νόμων.

Μακροχρόνιες νομοθετικές ρυθμίσεις που αναιρούνται στην πορεία και ένα φαύλος κύκλος αυξήσεων μισθών, μειώσεων, ανατιμήσεων, συλλογικών συμβάσεων, ασφαλιστικών μέτρων και δεν συμμαζεύεται.

Το ζήτημα δεν είναι αν μπορεί να αποσυρθεί το νομοσχέδιο. Το ζητούμενο είναι αυτή η απόσυρση (όπως και κάθε νομοσχεδίου και κρατικού σχεδιασμού) να αποτελεί πλήγμα στο εξουσιαστικό πλέγμα.

Να προκαλεί ζημιές που κάνουν τους κρατούντες να βλέπουν τον εφιάλτη της καταστροφής του συστήματος, που με τόση βία και αίμα έχουν στήσει.

Ας μην τρέφουμε αυταπάτες.

Η απόσυρση ενός νομοσχεδίου τέτοιας σημασίας και βαρύτητας για τους εκμεταλλευτές - καταπιεστές δεν επιτυγχάνεται με ειρηνικές κινήσεις και διαμεσολαβήσεις. Αλλά και στην περίπτωση που θα μπορούσε να γίνει κάτι τέτοιο, θα είναι σίγουρα ένα κόλπο για να το επαναφέρουν την κατάλληλη στιγμή κι όταν οι «διαμαρτυρόμενοι» εργατοπατέρες θα έχουν μπουκωθεί αρκετά με προνόμια ώστε να κάνουν την κορόιδα.

Εδώ λοιπόν μπαίνει και το ζήτημα της οργάνωσης, που πολλοί συνεχίζουν να επικαλούνται.

Οι άνθρωποι δεν χρειάζονται μια πιο ριζοσπαστική ή οριζόντια οργάνωση, ούτε αυτόνομες οργανώσεις για να διεκδικήσουν «καλύτερες» συνθήκες μισθοδουλείας. Αυτό το ρόλο τον έχουν αναλάβει οι εργατοπατέρες και οι διαμεσολαβητές.

Οι άνθρωποι δεν χρειάζονται καινούργιους διαμεσολαβητές που θα αντικαταστήσουν τους παλιούς, που θα έχουν τα γαλόνια μιας «νίκης» και θα σκορπίζουν (όπως και οι προηγούμενοι) την νάρκωση του εφησυχασμού.

Αυτό το έργο έχει παιχτεί χιλιάδες φορές.

Οι άνθρωποι μπορούν να κατανοήσουν την πραγματικότητα που τους έχει επιβληθεί. Μπορούν να οργανωθούν για την απελευθέρωσή τους από την σύγχρονη σκλαβιά, που τους χαμογελά με τα σαπισμένα δόντια της μέσα από τους παραμορφωτικούς καθρέφτες της ψεύτικης ευμάρειας.

Για τους καταπιεσμένους κι εκμεταλλευόμενους ανθρώπους η άμεση ανάγκη είναι η οργάνωση για την αναρχία, γιατί στο δρόμο προς την ελευθερία δεν χωρούν στάδια και αιτήματα μεταρρύθμισης αλλά διαρκείς συγκρούσεις με κάθε μορφή καταπίεσης κι εκμετάλλευσης, χειραγώγησης και εξανδραποδισμού.

Άλλωστε, το ρόλο της συντήρησης των όρων μισθοδουλείας τον έχουν αναλάβει οι κομματικοί και συνδικαλιστικοί μηχανισμοί και οι εκκολαπτόμενοι αντικαταστάτες τους που καραδοκούν.

Όλοι μαζί, προσπαθούν να κοροϊδέψουν τον κόσμο θέλοντας να τον κάνουν να ξεχάσει το πρόσφατο παρελθόν. Την αδιάψευστη πραγματικότητα πως τα σχέδια των κρατιστών απέτυχαν (μαθητικές κινητοποιήσεις, ΕΑΣ κλπ) μόνο μετά από βίαιες συγκρουσιακές πρακτικές, που οδηγούσαν σε εξεγερτικά γεγονότα.

Βίαιες συγκρούσεις γίνονταν ανέκαθεν. Οι αγανακτισμένοι από την χειροτέρευση των συνθηκών καταπίεσης και εκμετάλλευσης άνθρωποι έχουν ξεσηκωθεί και συγκρουστεί με τις δυνάμεις των αφεντάδων άπειρες φορές.

Ας μην μιλάμε για τις ζημιές, που θα προκύψουν στο χώρο της μισθοδουλείας, απλά καταγγέλλοντας (σε ποιον άραγε;) την απανθρωπιά του νέου νομοσχέδιου της εξουσίας, που ανέλαβε να το υπογράψει η Φάνη Πάλλη.

Αλήθεια! Πώς τολμούν να λένε πως κερδήθηκαν με αγώνες και θυσίες, (όσα μέχρι τώρα έχουν παραχωρηθεί από το κράτος και τα αφεντικά) και καλούν τον κόσμο να κάνει βόλτες στους δρόμους ισχυριζόμενοι πως θα ακουστεί η φωνή του. Αυτό που χρειάζεται είναι να νοιώσουν οι εξουσιαστές την οργή των ανθρώπων, όχι λόγια και παρακάλια. Αν θέλουμε να αποσυρθεί αυτός ο νόμος ΙΔΟΥ Η ΡΟΔΟΣ ΙΔΟΥ ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΓΚΡΟΥΣΕΙΣ.

Οι νόμοι είναι μια μορφή βίας που έρχονται να την συμπληρώσουν οι προϊστάμενοι, τα ΜΑΤ, οι δικαστές και οι κάθε λογής λακέδες και ραβδούχοι του κράτους.

Απέναντι στη βία δεν αρκούν οι φωνές.

Αν θέλουμε να αποσυρθεί το νομοσχέδιο ΝΑ ΚΑΤΕΒΟΥΝ ΟΙ ΔΙΑΚΟΠΤΕΣ ΤΗΣ ΔΕΗ ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΑ.

Να γίνουν καταλήψεις, να γεμίσουν οι δρόμοι σκουπίδια, φωτιές κι οδοφράγματα. ΜΟΝΟ ΕΤΣΙ ΚΑΤΑΡΓΟΥΝΤΑΙ ΝΟΜΟΙ ΚΑΙ ΔΙΑΤΑΓΜΑΤΑ.

Όσοι είναι βέβαιοι για το δίκιο τους ΑΣ ΜΙΛΗΣΟΥΝ ΤΩΡΑ ΣΤΗ ΜΟΝΗ ΓΛΩΣΣΑ ΠΟΥ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΟΥΝ ΚΡΑΤΟΣ ΚΙ ΑΦΕΝΤΙΚΑ.

ΒΙΑ ΣΤΗ ΒΙΑ ΤΩΝ ΝΟΜΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΘΕΣΜΩΝ

ΒΙΑ ΣΤΗ ΒΙΑ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ

ΟΥΤΕ ΑΣΦΑΛΙΣΜΕΝΟΙ, ΟΥΤΕ ΑΦΑΝΙΣΜΕΝΟΙ

ΑΝΘΡΩΠΟΙ, ΑΝΥΠΟΤΑΚΤΟΙ ΚΑΙ ΕΞΕΓΕΡΜΕΝΟΙ

18-3-2008

Συσπείρωση Αναρχικών