ΧΑΜΕΝΟΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΣΟΙ ΕΞΕΓΕΙΡΟΝΤΑΙ, ΑΛΛΑ ΟΣΟΙ ΠΑΡΑΔΙΝΟΝΤΑΙ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΕΞΟΥΣΙΑ Print
NO TRANSLATION AVAILABLE

Έναν χρόνο μετά πολιτικοί και κομματάρχες, δημοσιογράφοι και οικονομολόγοι, διανοούμενοι και καθηγητές πανεπιστημίου μας διαβεβαιώνουν ότι «έψαξαν» καλά τι είναι αυτό που απέμεινε από τον περσινό Δεκέμβρη, τι σήμαινε τελικά η εξέγερση του Δεκέμβρη.


Και δεν δείχνουν να διαφωνούν διόλου. Ήταν το «ξεπερασμένο παρελθόν» βεβαιώνουν ορισμένοι, που «δεν μπορεί να γεννήσει τίποτα», ήταν η «παραλυσία ενός ανίκανου» και τάχα ενοχικού κράτους, ήταν η «διάλυση του κοινωνικού ιστού» και η αποθέωση του «εκβαρβαρισμού της κοινωνίας», αλλά και ένα μάθημα που δεν πρέπει να ξεχάσουν ποτέ οι φύλακες του νόμου και της τάξης, ώστε να είναι πλέον και για πάντα «επαρκείς»


Μαζί τους και οι κάθε είδους βολεμένοι και χορτασμένοι, αλλά και πάντα αχόρταγοι, που νομίζουν ότι η απόκτηση πλούτου είναι το μέλημα κάθε ανθρώπου, που δεν μπορούν να πιστέψουν ότι ο καθένας δεν είναι διατεθειμένος να πουλήσει τα πάντα γι’ αυτό το σκοπό, που νομίζουν ότι το πλιάτσικο και οι λεηλασίες των μεταναστών, αλλά όχι μόνο οφείλονταν αποκλειστικά στη λαχτάρα τους να απλώσουν το χέρι στην αφθονία των αγαθών από την οποία είναι αποκλεισμένοι.


Και είναι φυσικό γιατί δεν μπορούν ούτε για μια στιγμή να νιώσουν τις ελπίδες, που ανθίζουν κάθε στιγμή που εξαφανίζεται ο φόβος, που σπέρνει η κάθε εξουσία. Γιατί δεν μπορούν να διανοηθούν την ανάσα ζωής, που πηγάζει από την συντριβή του μύθου της εξουσιαστικής παντοδυναμίας, από το όνειρο ζωής για ένα κόσμο λεύτερο, από την ακλόνητη πεποίθηση ότι τα πράγματα δεν «θα είναι για πάντα έτσι». Ένα όνειρο που δεν μπορούν να το αλλοιώσουν οι κάθε λογής βδέλλες που συνηθίζουν να τρέφονται από την ζωντάνια και την δημιουργικότητα όσων αγωνίζονται σ’ αυτή και μόνο σ’ αυτήν την κατεύθυνση.


Ναι, δεν μπορούν να κρύψουν ότι είναι ακόμα ταραγμένοι.

Γιατί ήταν τα παιδιά του καθενός που πετροβολούσαν τα αστυνομικά τμήματα από την Αλεξανδρούπολη μέχρι και την Κρήτη, γιατί ήταν τόσο διαφορετικοί μεταξύ τους άνθρωποι αλλά και τόσο ίδιοι όλοι αυτοί που έκρυψαν το πρόσωπο τους για να κραυγάσουν πόσο κοντά μπορούν να βρεθούν όταν θελήσουν να ενώσουν την οργή και το θυμό τους ενάντια στους δυνάστες τους


Ναι, μπορούν οι κάθε είδους «σοφοί» να δείχνουν με το δάκτυλο τους νέους με τα μαύρα ρούχα, που τους είπανε «αλήτες» κάποτε και τους ξαναλένε «αλήτες» σήμερα κουνώντας τάχα περίλυπα το κεφάλι για το κατάντημα της νεολαίας


Άλλο τόσο μπορούν να τους ακολουθούν με τον τρόπο τους όλοι εκείνοι οι αριστεροί που συμπαθούν λέει τα αίτια της εξέγερσης, εννοώντας πέρα από τις ασυναρτησίες τους ότι είναι σε θέση να οδηγήσουν τους νέους στα μονοπάτια της πολιτικής, στα πλυντήρια της αφομοίωσης, στον συμβιβασμό και στην παραίτηση


Είναι αυτή η ίδια, μια και απαράλλακτη, αριστερά που εχθρευόταν και εχθρεύεται κάθε εκδήλωση ανυποταξίας των νέων. Η ίδια και απαράλλακτη αριστερά που πάσχιζε ανέκαθεν και πασχίζει να φέρει πίσω στην κομματική στάνη τους νέους, που αηδιάζουν από κάθε είδους πολιτική από κάθε είδους αριστερά κόμματα


Είναι αυτή η ίδια και απαράλλακτη στο πέρασμα του χρόνου αριστερά που θέλει να αλλάξει μυαλά στους νέους, που βλέπουν στο αποκρουστικό πρόσωπο κάθε πολιτικού ζωγραφισμένη την υποκρισία και το ψέμα. Τους νέους που αηδιάζουν όλο και περισσότερο από την γλίτσα του κάθε εξουσιαστή, που βεβαιώνει ότι κατανοεί τις «ευαισθησίες» της νέας γενιάς.


Είναι η κάθε απόχρωσης αριστερά που βρίσκει βέβαια «άγουρο» τον «χαμό» ενός έφηβου από αστυνομικά πυρά, αλλά κατά πως της αρμόζει καταδικάζει ταυτόχρονα την βία κατά της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας του κράτους γενικότερα και των συμβόλων του.


Η ευχή τους, λοιπόν, είναι κοινή: «Ποτέ πια Δεκέμβρης»!!! Δεν ήταν παρά ένα ακόμα παρατράγουδα της ιστορίας, που δεν θα επαναληφθεί.

Και όμως δεν μας ξεγελούν. Γιατί είδαμε τον πανικό τους όταν είδαν να βαδίζουν μαζί οι πεινασμένοι και τα «χορτασμένα καλόπαιδα», που μεγάλωσε η γενιά του ’60, οι εξαθλιωμένοι μετανάστες, οι φτωχοδιάβολοι και οι τρελαμένοι των πόλεων, οι αναρχικοί και οι κατά πως νόμιζε η εξουσία κλεισμένοι στα γραφειάκια τους μισθοσυντήρητοι, αλλά και άνθρωποι κάθε ηλικίας. Γιατί είδαμε τον τρόμο τους απέναντι σε ένα πράγματι οργισμένο πλήθος ανθρώπων που άλωσε τους δρόμους με ανείπωτο μίσος απέναντι σε εκείνους που θεωρούσε υπεύθυνους για διαφόρου είδους δεινά.


Καταλαβαίνουμε ότι δεν θα σταματήσουν να ανησυχούν αν δεν σβήσουν όσα γέννησε ο Δεκέμβρης. Κατανοούμε γιατί σκάβουν να βρουν τις ρίζες του, γιατί δεν θα σταματήσουν να κυνηγούν όσους δεν μετανόησαν για όσα καταλύθηκαν, αν δεν κάνουν όλους τους υπόλοιπους να πιστέψουν ότι είναι καλύτερα από εδώ και στο εξής να σκύψουν το κεφάλι.


Επιστρατεύουν έναν χρόνο μετά ένα ολόκληρο στρατό, που καταλαμβάνει κάθε γωνιά του ευρύτερου κέντρου της Αθήνας, προχωρούν σε εκατοντάδες προσαγωγές και δεκάδες συλλήψεις και ξυλοδαρμούς, εισβάλλουν σε χώρους αναρχικών θέλοντας να τρομοκρατήσουν ευρύτερα.


Αλλά εμείς δεν σκοπεύουμε ούτε να ξεχάσουμε, ούτε να σταματήσουμε. Το αντίθετο μάλιστα. Με πείσμα θα συνεχίσουμε να καταγράφουμε στιγμή τη στιγμή, σύγκρουση με τη σύγκρουση, εξέγερση με την εξέγερση τα όνειρα των ανθρώπων για ένα μέλλον που δεν παραχωρείται, δεν παζαρεύεται. Θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε μ’ όλα τα μέσα γνωρίζοντας ότι την επόμενη φορά οι άνθρωποι που θα ξεσηκωθούν θα βρουν τους τρόπους να χαρούν τον ξεσηκωμό τους, ότι θα γιορτάσουν το γκρέμισμα των εξουσιαστικών ειδώλων. Ελπίζουμε ότι η ικανοποίηση θα δώσει την θέση της στο μίσος, και η συγκρουσιακή δράση θα είναι ένα μόνο μέρος της δημιουργικότητας τους.


Και τότε θα γιορτάσουμε εκείνη την εξέγερση, την προηγούμενη και όλες τις παλαιότερες και μαζί μ’ αυτές κάθε στιγμή ανυποταξίας και σύγκρουσης με την εξουσία για να συνεχίσουμε ακόμα πιο περήφανα, ακόμα πιο επίμονα να βαδίζουμε στο δρόμο για την αναρχία.

 

 

ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ


ΣΤΟΥΣ ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΕΣ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΗ ΕΦΟΔΟ ΣΤΟΝ ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΖΟΜΕΝΟ ΧΩΡΟ ΡΕΣΑΛΤΟ ΚΑΙ ΣΤΟ ΔΗΜΑΡΧΕΙΟ ΤΟΥ ΚΕΡΑΤΣΙΝΙΟΥ, ΣΤΟΥΣ ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΕΣ ΤΗΣ 6ης ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2009

 

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΔΙΩΚΟΜΕΝΟΥΣ


7-12-2009

 

Συσπείρωση Αναρχικών