Στο χέρι μας είναι… Print
NO TRANSLATION AVAILABLE

 

Ένα χρόνο μετά την υπογραφή του «μνημονίου», της μεγαλύτερης απάτης και ταυτόχρονα της πλέον αισχρής σκευωρίας που εξυφάνθηκε το τελευταίο διάστημα εναντίον των ανθρώπων του ελλαδικού χώρου, μία ακόμη απεργιακή κινητοποίηση καλείται από τους ανθρωποφάγους της ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ και των λοιπών συναφών ειδικοτήτων.

Όμως, αυτά που προκαλούν οι ιθύνοντες και οι παράγοντες του κρατισμού δεν αφορούν μόνο εργάτες ή εργαζόμενους. Αφορούν το μεγαλύτερο πληθυσμιακά κομμάτι, που βρίσκεται εγκλωβισμένο μέσα στους θεσμούς και τους μηχανισμούς εξουσίας κι εκμετάλλευσης.

 

Και μην μας πει κάποιος ότι υπάρχουν συνθήκες ελευθερίας και πως τάχα οι εξουσιαστές τις καταπατούν με τους νόμους και τα μέτρα που παίρνουν, επειδή ξέρει πως μ’ αυτά που λέει, κοντράρει όχι μόνο με την πραγματικότητα αλλά και με τον ίδιο του τον εαυτό.

Επειδή, εδώ ξεκάθαρα έχουμε μια ανάλογη εφαρμογή αυτών που ίσχυαν τον «παλιό καλό καιρό». Οι πολιτικοί εκπρόσωποι, κανονικοί υπάλληλοι της κυριαρχίας, συναγωνίζονται για το ποιος θα πουλήσει σε τιμή ευκαιρίας τα φέουδα μαζί με το περιεχόμενό τους, τους σκλάβους.

Η υπαλληλοποίηση, μάλιστα, των πολιτικών οφείλεται στην ένταξη και στην διαδικασία ενσωμάτωσης, αυτών που εκπροσωπούν, στο παγκόσμιο κυριαρχικό σύστημα, όπως αυτό έχει αρχίσει να διαμορφώνεται από τα τέλη της δεκαετίας του 1980.

Κι αυτό το «ξεπούλημα» δεν τους κάνει να διαφωνούν στην ουσία αλλά στη ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ με την οποία γίνεται. Σ’ αυτό που όλοι πολύ καλά γνωρίζουμε πως λέγεται ΜΟΙΡΑΣΙΑ. Έτσι οι ανταγωνιστές «αποκαλύπτουν» τμηματικά τις συμφωνίες και τα παζάρια που έχουν γίνει στα κρυφά και που τώρα εφαρμόζονται, μέσα σε ένα γενικευμένο κλίμα τρομοκρατίας που έχει εξαπολυθεί στον κοινωνικό χώρο, για τα χειρότερα που μπορούν να προκαλέσουν.

Δεν έχει καμία σημασία αν θα πουληθούν τα μισά τώρα και τα υπόλοιπα αργότερα, όπως δεν έχει ακόμη καμία σημασία αν οι συνθήκες θα χειροτερέψουν (σάματις ήταν ποτέ καλύτερες;) αφού ο έλεγχος των ανθρώπινων υπάρξεων έχει περάσει εδώ και καιρό στα χέρια αυτών που καθορίζουν από το πώς και πότε θα ξυπνήσει ένα μεγάλο πληθυσμιακό κομμάτι μέχρι και το πότε και με ποιον τρόπο θα κοιμηθεί.

Μπορεί να ακούγονται όλα αυτά σαν υπερβολικά. Ας δει, όμως, ο καθένας πόσο περιορισμένες είναι οι δυνατότητές του να κινηθεί όπως αυτός θα επιθυμούσε. Ας δει πώς η ζωή ελέγχεται με αόρατα νήματα και δεσμά που «επιτρέπουν ή δεν επιτρέπουν» το κάθε τι: από τη δυνατότητα μιας απλής μετακίνησης μέχρι και τον τρόπο διασκέδασης. Αρκεί, για παράδειγμα, μια αύξηση στην τιμή της βενζίνης για να κάνουν προβληματική τη μετακίνηση, ή μια αύξηση των τιμών στα αγαθά πρώτης ανάγκης για να κάνουν προβληματικό τον μέχρι πρότινος τρόπο διασκέδασης. Θα μπορούσαν να απαριθμηθούν εκατοντάδες παραδείγματα αλλά δεν έχει και τόση σημασία.

Αυτό που έχει σημασία είναι πως η υποτιθέμενη κρίση δεν αφορά στην ουσία τον οικονομικό τομέα. Αυτός είναι το μέσο για να διαμορφωθούν οι νέες συνθήκες κυριαρχίας. Είναι σημαντικό γιατί έχει επιβληθεί και έχει γίνει αποδεκτός από τους ανθρώπους ο ρόλος που του αποδίδει η εξουσία και τα κράτη.

Η «κρίση» είναι μια απάτη σε βάρος των ανθρώπων. Είναι ένα τέχνασμα για να γίνουν αποδεκτοί οι νέοι όροι δουλείας.

Κι αυτοί οι όροι δουλείας οφείλονται σε μια κατάσταση που έχει ξεκινήσει εδώ και πολλές δεκαετίες, αλλά έχει μπει στον τελικό της δρόμο τα τελευταία είκοσι χρόνια. Είναι η πραγματικότητα που επιβάλλει Η ΕΝΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ, σε ευρωπαϊκό αλλά και παγκόσμιο επίπεδο. Μια ενοποίηση που δεν εξαλείφει τους ανταγωνισμούς ανάμεσα στα διάφορα τμήματά της, αλλά που τους παραμερίζει απέναντι στον κοινό στόχο: την αύξηση της εξουσίας τους πάνω στους ανθρώπους και τον πλανήτη με στόχο την διαιώνισή της.

Αυτή η πραγματικότητα είναι που οδηγεί στην ενοποίηση των συνθηκών δουλείας με μικρές διαβαθμίσεις από χώρα σε χώρα κι από τη μία ήπειρο στην άλλη. Αυτή είναι που αυξάνει τις συνθήκες εξαθλίωσης, την εξόντωση όλων αυτών των θαυμαστών δημιουργημάτων –ανάμεσα τους και του ανθρώπου– και την κατασκευή των σύγχρονων ανδράποδων, πειθήνιων στις θελήσεις των κρατούντων.

Η «κρίση» είναι το τέχνασμα. Επειδή δεν θα τολμούσαν ακόμη, έτσι, πολύ απλά, να πουν: «Αποφασίσαμε να σας ισοπεδώσουμε, κι ανάμεσά σας να κρατήσουμε σε κάποια στάθμη διαβίωσης μόνον αυτούς που θα μας εξυπηρετούν στα σχέδιά μας».

Κι ενώ οι απειλές και οι εκβιασμοί συνεχίζονται, (περαιτέρω μείωση συντάξεων, μισθών, κ.λπ.) για να κάθεται ο κόσμος παγωμένος και φρόνιμος μπροστά στους εξουσιαστές, τα τσιράκια τού συστήματος καλούν σε άλλη μία απεργιακή κινητοποίηση.

Για να δείξουν, οι χειραγωγοί κάθε είδους, πως μπορούν ακόμα να ελέγχουν τους ανθρώπους. Για να σπείρουν ακόμα μεγαλύτερες αυταπάτες. Για να έχουν όφελος οι εργοδότες από χιλιάδες μεροκάματα, (αφού σε περίοδο «κρίσης» δεν έχουν ανάγκη και τόσο την παραγωγικότητα).

Ένα χρόνο από την πρώτη υπογραφή του μνημονίου και οι κρατιστές προχωρούν ασύδοτοι στα σχέδιά τους.

Θα γίνει άραγε μία ακόμα παρέλαση κομματικοφρόνων που, πιστοί στη γραμμή των διαφόρων κομματιών του κρατισμού, θα «διαμαρτυρηθούν» για τα «κακώς κείμενα» και για τις άνομες και αντισυνταγματικές συμφωνίες της κυβέρνησης;

Θα προσπερνούν οι διαδηλωτές, τα υπουργεία, τη βουλή και τα κρατικά κτίρια, χαιρετώντας κατά τα ρωμαϊκά πρότυπα και αναφωνώντας «Χαίρε κράτος και εξουσία, οι προσκυνημένοι σε ψυχαγωγούν»;

Γιατί, τι άλλο είναι από μια ψυχαγωγία για τους εξουσιαστές, μια ανώδυνη-άνοστη παρέλαση και επίδειξη ελεγχόμενων κοπαδιών, έστω κι αν νοστιμίζει με ασύνδετες συγκρουσιακές πρακτικές;

Μια ψυχαγωγία που τους φέρνει μειδιάματα ικανοποίησης, αφού οι υπάλληλοί τους κάνουν καλά τη δουλειά τους, επιδεικνύοντας τη δυνατότητα ελέγχου που έχουν.

Στο χέρι μας είναι να παγώσει το μειδίαμα στα χείλη τους.


10-5-2011

Συσπείρωση Αναρχικών