Ένας στόχος, μια φωνή: Το μπουρδέλο να καεί! Print
NO TRANSLATION AVAILABLE


Ενάμιση χρόνο μετά την υπογραφή του πρώτου (και φαρμακερού) μνημονίου ίσως άλλη μία δυνατότητα, άλλη μια ευκαιρία, να δοθεί στους σύγχρονους σκλάβους του ελλαδικού χώρου να ξεσηκωθούν. Ασφαλώς και η χρονική αυτή απόσταση είναι σε βάρος των ανθρώπων που υφίστανται τον καταιγισμό εξοντωτικών μέτρων, αφού οι εξουσιαστές εντός και εκτός του ελλαδικού χώρου έχουν προετοιμαστεί για να αντιμετωπίσουν, τόσο τις κοινωνικές επιπτώσεις για τα όσα επιβάλλουν όσο και τις ενδοεξουσιαστικές αντιθέσεις που υπάρχουν και αφορούν το μοίρασμα των γεωπολιτικών και οικονομικών διεκδικήσεων στις περιοχές, όπως αυτή του ελλαδικού χώρου, που ξαναμοιράζονται.

 

Θα μπορούσαμε να πούμε πολλά για τα όσα έχουν συσσωρευτεί στις πλάτες του κόσμου και για τα οποία οι εξουσιαστές κάθε απόχρωσης δεν δείχνουν να ιδρώνει το αυτί τους. Αυτοί που ψήφισαν υπέρ των μέτρων τώρα κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν και δήθεν διαφωνούν. Ίσως η μόνη διαφωνία τους να βρίσκεται στον τρόπο που θα εφαρμοστούν τα μέτρα. Άλλωστε η «Τρόϊκα» Διαμαντοπούλου, Ραγκούση, Λοβέρδου αυτή τη «διαφωνία» εκφράζει, στοχεύοντας σε πιο άμεσα αποτελέσματα εξόντωσης των ανθρώπων, με την απαρέγκλιτη και γρήγορη εφαρμογή των μέτρων, αλλά και προσπαθώντας να προλάβει τους ανταγωνιστές στην κούρσα της διαδοχής του θλιβερού Γιωργάκη.

Αλλά και όσοι διαφώνησαν ή διαφωνούν, στην πραγματικότητα στηρίζουν και ενισχύουν την διαδικασία, αφού δεν έχουν κάνει το παραμικρό για να την σταματήσουν.

 

Υπάρχουν ορισμένοι που αφελώς απορούν για το ότι το ΚΚΕ δεν έχει προχωρήσει σε κάποια κίνηση που να ανοίγει το δρόμο για ανατροπή του σκηνικού. Προφανώς δεν έχουν κατανοήσει πως το ΚΚΕ αλλά και οι κάθε είδους αποχρώσεις της αριστεράς είναι αναπόσπαστα μέρη του συστήματος καταπίεσης κι εκμετάλλευσης. Άλλωστε, η Παπαρρήγα το είπε κάπως έτσι: «η δική μας εξέγερση δεν θα σπάσει ούτε ένα τζαμάκι». Εσωτερικό ή στρατιωτικό πραξικόπημα; Διαλέξτε. Και θυμηθείτε πως τη νύχτα της 21ης Απριλίου δεν έγινε η παραμικρή καταστροφή. Όλα ήταν «μέλι - γάλα».

Μιλάνε για συγκυβερνήσεις. Αλλά, τί σημαίνει συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ και ΝΔ; Απλά θα καλλιεργήσει στον κόσμο την ψευδαίσθηση πως υπάρχει μεγάλη συναίνεση στο έργο καταστροφής εκατομμυρίων ανθρώπων. Το ίδιο προσπαθεί να αποδείξει και η πολυμερής (πολυκομματική) κυβέρνηση διαχείρισης της «κρίσεως». Όμως αυτά είναι ταχυδακτυλουργίες προκειμένου να συγκρατήσουν την οργή και να σκορπίσουν κι άλλες ψεύτικες ελπίδες. Στην πραγματικότητα όταν και εάν θα προχωρήσουν σε τέτοιες κινήσεις, θα το κάνουν για να στηρίξουν τα όσα θα έχει αποφασίσει η ελεεινή κλίκα που διαχειρίζεται τώρα την εξουσία. Το γεγονός πως το σκέφτονται, ακόμη, οφείλεται στο ότι μια τέτοια κίνηση θα αποδείξει ξεκάθαρα ότι οι διαφωνίες τους είναι για τα μάτια του κόσμου, αφού μια πολυκομματική διαχείριση δεν πρόκειται, εννοείται, να αναιρέσει τα όσα θα έχουν ήδη αποφασιστεί. Από την άλλη πλευρά, η κεντρική θέση της κυριαρχίας είναι: τα πολιτικά κόμματα και αποκόμματα να αναλάβουν την ευθύνη συλλογικά για τα τεκταινόμενα.

«Έχουν όμως όλα αυτά κάποια σημασία;», θα αναρωτηθεί κάποιος. Η μόνη σημασία που έχουν είναι ότι ξεγυμνώνονται οι διάφορες εναλλακτικές λύσεις του κρατισμού, που παρουσιάζονται σαν περισπούδαστες λύσεις σωτηρίας.

Το σίγουρο είναι πως τα πολλά λόγια είναι, στη περίπτωση αυτή, φτώχεια.

Ας αφήσουμε στην άκρη τα μισόλογα, να πούμε την αλήθεια κι ας πέσει στο γιαλό.

Ο κοινωνικός ψυχισμός έχει θέσει εδώ και δύο χρόνια ως άμεση προτεραιότητα την εισβολή των διαδηλωτών στο «μπουρδέλο της Βουλής», αλλά και στα κρατικά κτίρια. Γι αυτό το λόγο έχουν απλωθεί τα διάφορα σωσίβια και μαξιλαράκια σωτηρίας. Στην αρχή ήταν οι «αγαναχτισμένοι». Τώρα που φυλλορρόησαν αυτοί, έρχεται το ΚΚΕ να κάνει περικύκλωση, δηλαδή να απλώσει μια μαξιλάρα σωτηρίας απέναντι στις διαθέσεις εισβολής στη Βουλή και να το παίξει κι από πάνω επαναστατικό. Άτιμο πράμα η πολιτική. Από κοντά και οι διάφοροι εγκάθετοι των συντεχνιών των δημοσίων υπαλλήλων «καταλαμβάνουν» υπουργεία. Στην πράξη ξεκουράζουν και αποδεσμεύουν δυνάμεις των μπάτσων από την φύλαξη αυτών των κτιρίων, παριστάνοντας τους αγωνιστές. Αν είναι δυνατόν να πιστέψει κανείς ότι το κράτος θα άφηνε να καταληφθούν υπουργεία χωρίς αντίδραση αν ήξερε ότι πραγματικά υπάρχει κίνδυνος γι’ αυτό.

Συνδικαλισμός!!!

Αν ζούσαν ο Μουσολίνι κι ο Φράνκο θα έβλεπαν τον θρίαμβο των συντεχνιών να υπηρετούν τον κρατισμό προσποιούμενες πως πολεμούν. Αγώνα μέχρις εσχάτων θα έδιναν οι ΠΟΕ-ΟΤΑ κι αφού καταβρώμισαν τα πάντα, έδωσαν τη χωματερή στα ΜΑΤ. Τα ίδια παχιά λόγια κι από τους ταξιτζήδες και παλιότερα από τους φορτηγατζήδες. Όσο για τις αγροτικές συντεχνίες κάθονται στα αυγά τους.

Κι όμως απλές οργανωμένες πρωτοβουλίες ανθρώπων θα μπορούσαν, έξω από τις συντεχνίες, να δώσουν κάποια λύση, εφ’ όσον εννοούν αυτά που λένε, ότι δηλαδή πλήττονται από τα μέτρα.

Αυτές τις δυο μέρες που πρόκειται να ψηφιστεί το νομοσχέδιο εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτές θα μπορούσαν να παραμένουν συνεχώς στους δρόμους, αντιμετωπίζοντας με κάθε τρόπο τις συμμορίες του κράτους.

Όλη αυτή η κατάρα των δρόμων, που ονομάζονται ταξί, θα μπορούσαν να γίνουν για μια φορά ευχή, μποτιλιάροντας τη Σταδίου και την Ακαδημίας. Λεωφορεία και τρόλεϊ θα μπορούσαν να μποτιλιάρουν την Πανεπιστημίου και όλους τους παράπλευρους δρόμους μέχρι την Ομόνοια κι ακόμα περισσότερο. Φορτηγά και νταλίκες αλλά και ΙΧ θα μπορούσαν να δώσουν το παρόν στην Αμαλίας, τη Β. Σοφίας και την Β. Κωνσταντίνου. Τότε, ίσως, θα ήταν πραγματικό να μιλήσουμε για αποκλεισμό και για δυνατότητα εισβολής στη Βουλή με σκοπό την ανατροπή των κρατικών σχεδιασμών. Τόσο απλά κι εύκολα…

Επειδή, η ΑΠΟΦΑΣΗ να μην τους αφήσουμε να χαραμίζουν τη ζωή μας και η ΒΕΒΑΙΟΤΗΤΑ ότι δεν είμαστε διατεθειμένοι να συνεχίσουμε μια πορεία στο δρόμο της υποταγής και της δουλείας, μπορούν μας κρατήσουν στους δρόμους μέχρι το τέλος των εξουσιαστών.

Από κει και πέρα πολλά μπορούν να ειπωθούν κι ακόμα περισσότερα να γίνουν από τους εξεγερμένους…

Αθήνα 18-10-2011

Συσπείρωση Αναρχικών