ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ ΤΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ ΠΑΡΑΜΕΝΟΥΝ ΑΝΟΙΧΤΟΙ Print
NO TRANSLATION AVAILABLE

Στη συγκέντρωση που πραγματοποιήθηκε στις 12 Μάη στα προπύλαια του πανεπιστημίου Αθήνας, σε ένδειξη αλληλεγγύης στους 4 προφυλακισμένους και όσους διώκονται για τις συγκρούσεις της 6ης Μάη, υπήρχαν πανό και μοιράζονταν έντυπα, ενώ από τη μικροφωνική διαβάζονταν κείμενα.
Το παρακάτω κείμενο είναι ένα από αυτά που διαβάζονταν και μοιράζονταν:
ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ ΤΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ ΠΑΡΑΜΕΝΟΥΝ ΑΝΟΙΧΤΟΙ ΚΟΝΤΡΑ ΣΤΗΝ ΠΑΘΗΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΤΗ ΣΥΝΑΛΛΑΓΗ
H αυλαία ενός ακόμα Πανευρωπαϊκού «Κοινωνικού» Φόρουμ, του 4ου, έπεσε κι αυτή τη φορά.
Μιας ακόμα, λένε, «μεγάλης πανευρωπαϊκής γιορτής, μιας διαδήλωσης με χίλια πρόσωπα, γεμάτη παλμό και φαντασία, τραγούδια και χορούς». Με ρίγη συγκίνησης όταν αναφέρονταν «αδικοχαμένοι νεκροί» όπως ο νεαρός Τζουλιάνι. Γιατί με την ιδιότητα του νεαρού θα πρέπει να τον θυμούνται όλοι, ούτε καν σαν «ακτιβιστή»… Ένα πρόσωπο διαφημιστικό σε μπλουζάκια. Και ας έπεσε φορώντας κουκούλα. Και ας ήταν γνωστός-άγνωστος, ταραξίας μέσα στους ταραξίες, προβοκάτορας της κοινωνικής ευταξίας αριστερής ή δεξιάς. Δεν έχει σημασία.
Η εξουσιαστική τύφλωση που τους διακατέχει και η απόλυτη προσήλωσή τους στην υπηρέτηση του κράτους δεν θα τους επιτρέψει ποτέ να συνειδητοποιήσουν και να παραδεχτούν, πως τις ίδιες μέρες, που μοστράριζαν στους κρατούντες τις φανφάρες -με τις οποίες πιστεύουν πως θα ξεγελάσουν και θα κρατήσουν στην επιρροή και την εξουσία τους τούς ανθρώπους- ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΘΗΚΕ ΣΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΤΟ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΟ ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΑΝΤΙΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟ ΦΟΡΟΥΜ. Όσο κι αν δεν θέλουν να το δεχθούν, όχι μόνο υπήρξε επιτυχημένο αλλά πραγματοποιήθηκε και μία δυναμική πορεία από το Μοναστηράκι στα Προπύλαια, στην οποία συμμετείχαν 1500 άνθρωποι.
Η συμπόρευση τους με το κράτος και τις επιλογές του, δεδομένη. Εννοείται πως σ’ αυτή τη γραμμή πλεύσης γίνονται τα πάντα, φτάνει να μην δικαιωθούν για μιαν ακόμη φορά αυτοί που πεισματικά αμαυρώνουν τα μεγάλα πανηγύρια, τις πολύχρωμες μεγαλειώδεις συναντήσεις των κινημάτων.


Για να έρθει μετά πιο εύκολα η ιδεολογική αποκήρυξη και κατασυκοφάντηση των ανυπάκουων ως απαραίτητη συνθήκη για την πολιτική αριστερή κάλυψη στις συλλήψεις και στις φυλακίσεις αναρχικών ή μη. Αλλά και ως το «θεωρητικό» αποκούμπι στους ξυλοδαρμούς απείθαρχων ακόμα και τη στιγμή που εκείνοι αντιμετώπιζαν έξω από συγκροτημένα μπλοκ τις επίσημες κατασταλτικές δυνάμεις.
«Πρόκειται για ανεξέλεγκτες ομάδες», δήλωσαν, «μη οργανωμένες που κατάφεραν να πάρουν με το μέρος τους ένα αριθμό νεαρών διαδηλωτών της μεγαλειώδους πορείας. Η συμπεριφορά τους είναι δείγμα ακραίου πολιτικού αυταρχισμού». Ενώ συμπλήρωσαν με περίσσιο θράσος και «σιγουριά», πετώντας και την τελευταία, μάσκα ότι οι αναρχικοί, που αυτοί αναγνωρίζουν (!!!), «τους σεβάστηκαν και δεν κατέβηκαν στην πορεία»…
Δεν πρόκειται, λοιπόν, παρά για ενέργειες …«τυφλής βίας» οι επιθέσεις στην Αστυνομική Διεύθυνση, ο εμπρησμός περιπολικού έξω από δικαστικό μέγαρο, οι εμπρησμοί τραπεζών, η επίθεση σε κλούβα έξω από το κοινοβούλιο, στα αστυνομικά φυλάκια των πρεσβειών της Γαλλίας, της Ιταλίας ή των γραφείων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, οι επιθέσεις στα υπουργεία Εσωτερικών και Εξωτερικών, στο «λαϊκό» ξενοδοχείο Χίλτον και στις δυνάμεις που το φρουρούσαν, αλλά και στα «φτωχομάγαζα» της Ερμού…
Γελοιοποιούνται, αλλά και ματαιοπονούν. Οι εκφράσεις, η διάχυση και οι στόχοι της κοινωνικής βίας δεν ήταν μόνο κοινωνικά δίκαιες, αλλά και ξεκάθαρες, είτε συμφωνεί κανείς με τις πρακτικές αυτές είτε όχι.
Γι’ αυτό και εξακολούθησαν και θα εξακολουθούν, να αποτελούν μια πραγματικότητα και ταυτόχρονα τον διαρκή εφιάλτη τους.
Οι καπνοί από τις καμένες τράπεζες και τα σύννεφα από δακρυγόνα έξω από την ΓΑΔΑ, την αμερικάνικη πρεσβεία, την Βουλή μέχρι το Θησείο, ήταν καπνοί ενός κοινωνικού πολέμου που δεν ξεκίνησε χθες και δεν θα τελειώσει αύριο.
Σιάτλ, Πράγα, Νίκαια, Γκέτεμποργκ, Γένοβα, Κεμπέκ, Αθήνα, Νάπολι, Μπουένος Άιρες, Γάζα…
Ενός κοινωνικού πολέμου που δεν θα σταματούσε, βέβαια, όπως ζητούσαν και επεδίωξαν οι εκπροσωπάρχες των κινημάτων, λίγο πριν από την έναρξη του 4ου Ευρωπαϊκού «Κοινωνικού» Φόρουμ στην Αθήνα, για να συνεχιστεί μετά.
Ενός κοινωνικού πολέμου με νεκρούς κατά την διάρκεια σφοδρών συγκρούσεων εξεγερμένων με τις κατασταλτικές δυνάμεις, εκατοντάδες τραυματίες και χιλιάδες συλλήψεις. Συλλήψεις, που επαναλήφθηκαν ακόμα μια φορά. Ανάμεσα σε περισσότερους από 40 ανθρώπους, που προσήχθησαν, επιλέχτηκαν 17. Τους απαγγέλθηκαν βαριές κατηγορίες και τέσσερις απ’ αυτούς προφυλακίστηκαν. Ανάμεσά τους κι ένας ανήλικος αναρχικός. Έτσι «θριαμβεύει» η εκδικητική μανία του κράτους. Μέσα από προαποφασισμένες προφυλακίσεις και προαναγγελίες -από τα ΜΜΕ μέρες πριν- για το πόσοι θα οδηγηθούν στη φυλακή. Με λίστες ονομάτων αναρχικών, που διοχετεύτηκαν στην ανακρίτρια, με την παρουσία την πρώτη μέρα στα δικαστήρια του εισαγγελέα Διώ(κ)τη.
Ενός κοινωνικού πολέμου που φουντώνει πίσω από τα οδοφράγματα που ξεσηκώνει τους ανήσυχους και πανικοβάλλει τους βολεμένους από κάθε εξουσία. Ενός κοινωνικού πολέμου που φυσικά δεν έχει καμία σχέση με την επαναστατική γυμναστική που επαγγέλλονται και επιδίδονται οι κάθε λογής αριστερόστροφοι φορείς.
Γιατί μπορεί να προσπαθούν φιλότιμα να σβήσουν από την κοινωνική μνήμη ότι ο Τζουλιάνι δεν ήταν ένας αδικοχαμένος νεαρός διαδηλωτής που συνόδευε κλόουν και συμμετείχε σε γραφικά χάπενινγκ. Μπορεί να είναι μαθημένοι να σκυλεύουν την μνήμη αγωνιστών και αγώνων αφαιρώντας τους τα ανατρεπτικά χαρακτηριστικά κατά πως βολεύει αυτούς και τους συνδαιτυμόνες τους.
Μπορεί για διάφορα αριστερά λείψανα οι τόσες και τόσες κινητοποιήσεις όπου γης ενάντια στην εξόντωση εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων στο Ιράκ, στην Παλαιστίνη, στο Αφγανιστάν στη Τσετσενία ή των εκατομμυρίων στο λεγόμενο Τρίτο κόσμο που πεθαίνουν από την πείνα είτε στην Αφρική ή την Ασία να είναι απλά το «αγωνιστικό» άλλοθι για να πάρουν ένα μικρό κομματάκι από την εκλογική πίττα.
Μπορεί για τους ίδιους και για πολλούς ακόμη η «αλληλεγγύη στους φτωχούς τους μετανάστες και τους κατατρεγμένους αυτού του κόσμου» να αρχίζει και να τελειώνει με παχιά λόγια και πανηγυράκια χρωμάτων και μηνυμάτων.
Όμως οι κοινωνικές συγκρούσεις και εξεγέρσεις σ’ ότι εξαθλιώνει την ανθρώπινη ύπαρξη δεν αποτελούν περασμένα μεγαλεία που τα διηγούνται κουρασμένοι επαναστάτες και απόμαχοι αγωνιστές, που μετρούν κάθε λίγο τα επαναστατόσημα που τους αναγνωρίζει η εξουσία.
Ορθώνονται μπροστά τους με την ίδια κραυγή ελευθερίας και ανυποταξίας: ΗΜΟΥΝ, ΕΙΜΑΙ ΚΑΙ ΘΑ ΕΙΜΑΙ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ Σ’ ΟΣΟΥΣ ΔΙΩΚΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΤΙΣ ΣΥΓΚΡΟΥΣΕΙΣ ΤΗΣ 6ης Μάη
ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΣΤΟΥΣ ΠΡΟΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΟΥΣ ΤΗΣ 6ης Μάη ΚΑΙ Σ’ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΟΜΗΡΟΥΣ ΤΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ

12 Μαΐου 2006
Συσπείρωση Αναρχικών