Στην ανακοίνωσή μας της 5^ης Μαΐου 2010 με τίτλο «Ο ΔΙΚΑΙΟΣ ΞΕΣΗΚΩΜΟΣ 120.000 ΔΙΑΔΗΛΩΤΩΝ, Η ΕΦΟΔΟΣ ΣΤΗΝ ΒΟΥΛΗ ΔΕΚΑΔΩΝ ΧΙΛΙΑΔΩΝ ΕΞΟΡΓΙΣΜΕΝΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ, ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΕΧΕΙ ΚΑΜΙΑ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΠΑΡΑ-ΚΡΑΤΙΚΗ ΣΥΜΜΟΡΙΑ ΠΟΥ ΔΟΛΟΦΟΝΗΣΕ ΤΡΕΙΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΣΕ ΤΡΑΠΕΖΑ ΣΤΗΝ ΣΤΑΔΙΟΥ ΚΑΙ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕ ΑΝΕΠΙΤΥΧΩΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΤΟ ΙΔΙΟ ΣΤΟ ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ ΙΑΝΟΣ», τοποθετηθήκαμε με συντομία σε σχέση με τη δολοφονία τριών (ουσιαστικά τεσσάρων) ανθρώπων μέσα στην τράπεζα Marfin στην οδό Σταδίου 23.

Είναι δεδομένο πως κάθε αναρχική ομάδα και αναρχικός –που συνεχίζει να αγωνίζεται– γράφει ιστορία, με θετικό ή αρνητικό τρόπο, με πράξεις ή παραλείψεις. Όπως είναι βεβαιωμένο ότι η Ιστορία των αναρχικών απελευθερωτικών αγώνων δεν γράφεται με κουβεντούλες μέσα σε κλειστές παρέες, σε καφενεία και σε στέκια, αλλά ούτε σε ευάριθμες συνελεύσεις και «παρεμπιπτόντως».

Verba Volant, scripta manent, τα λόγια πετούν, ενώ τα γραπτά μένουν.

Η ιστορία γράφεται με έργα. Συνεπώς, η έγγραφη δημόσια τοποθέτηση είναι ένα σημαντικό έργο, αποτελεί συστατικό του αναρχικού αγώνα και είναι απαραίτητο να κατατίθεται για το σήμερα και για το μέλλον, που θα γίνουν, αντίστοιχα, χθες και τώρα. Μέσα από αυτού του είδους τις τοποθετήσεις γίνεται φανερό, εάν και κατά πόσον υπάρχουν ειλικρινείς προθέσεις –και άρα πραγματικές προοπτικές– για ξεκαθάρισμα σημαντικών ζητημάτων. Εκεί διαπιστώνεται κατά πόσο μπαίνει ή δεν μπαίνει σε λειτουργία η τεχνική της συγκάλυψης, της ένοχης σιωπής ή του πολιτικού ακροβατισμού και της υπεκφυγής. Οι δημόσια κατατεθειμένες απόψεις έρχονται, πλέον, να συζητηθούν και να αναζητηθούν δυνατότητες συμφωνίας ή προσέγγισης. Και μετά αρχίζουν διεργασίες σύνθεσης ή διαδικασίες αποσύνθεσης.

Θεωρούμε πως σήμερα που δημοσιοποιούμε αυτό το κείμενο ο απαιτούμενος χρόνος για περισυλλογή και έγγραφη τοποθέτηση έχει παρέλθει. Συνεπώς όσοι τοποθετήθηκαν ή δεν τοποθετήθηκαν εγγράφως έχουν, με τον τρόπο τους, πάρει συγκεκριμένη θέση σχετικά με την δολοφονία των τεσσάρων ανθρώπων.

Ερχόμαστε λοιπόν στο προκείμενο.

Γράψαμε για παρά-κρατικές συμμορίες. Ίσως να ξένισε πολλούς αυτή μας η διατύπωση που συνήθως την αποφεύγαμε, επειδή είναι φορτισμένη από την αριστερή ιδεολογική και κυρίως πολιτική κουλτούρα. Εμείς θεωρούμε πως δεν υπάρχει κράτος και παρακράτος όταν αναφερόμαστε σε δομήσεις συγκροτημένες με βάση την κρατική ιδεολογία και πολιτική. Απλά πρόκειται για προεκτάσεις του κρατισμού.

Τι γίνεται όμως όταν συγκροτούνται δομήσεις που ενώ εμφανίζονται σαν ανταγωνιστικές προς το κράτος στην ουσία, έχοντας αρνηθεί την απελευθερωτική θεώρηση και πρακτική, ενστερνίζονται ιδεολογικοπολιτικά μοντέλα του κρατισμού και δομούνται στη βάση των ταγμάτων εφόδου; Τότε αναπόφευκτα η σύνδεση θα επέλθει και θα επακολουθήσει η αξιοποίησή τους από το κράτος. Σημασία έχει η λογική που υπάρχει, καλλιεργείται και, εν τέλει, συμπορεύεται με τις κρατικές επιθυμίες.

Αυτό επιβεβαιώθηκε αρκετές φορές μέχρι τώρα.

Επαναλήφθηκε την 5^η Μαΐου, όταν η δολοφονική ενέργεια έκοψε κυριολεκτικά στη μέση την πορεία. Όταν περιφρονήθηκε παγερά η επιθυμία τουλάχιστον 120.000 διαδηλωτών να καταλάβουν τον προαύλιο χώρο της Βουλής και υπήρχε μια εχθρική παράπλευρη κίνηση σε σχέση με την πορεία, που δεν είχε σκοπό να συνδεθεί με το εξεγερτικό πνεύμα και να συμβάλλει στην ενδυνάμωσή του. Αντίθετα, διακρίνεται πως ένα μεγάλο μέρος αυτής της παράπλευρης κίνησης αποσκοπούσε στην παραγωγή ενός καταστροφικού έργου ακολουθώντας τη λογική «αναζήτα και κατάστρεψε», το οποίο όχι μόνο αποδυνάμωνε αλλά στην ουσία κατέλυε το εξεγερτικό πνεύμα που διέτρεχε την μεγάλη πορεία.

Να μην ζητάμε πολλά. Δεν θα μπορούσε να υπάρχει η πρόθεση σύνθεσης με την εξεγερτική και συγκρουσιακή διάθεση των διαδηλωτών. Όταν τα τελευταία χρόνια γίνεται αποδεκτή η καλλιέργεια και η οργάνωση ατόμων και πρακτικών πάνω σε λογικές απαξίωσης της κοινωνίας. Όταν αυτοί που προωθούν αυτές τις λογικές δηλώνουν ξεκάθαρα πως δεν έχουν σχέση με αναρχικές απόψεις, θεωρήσεις και πρακτικές και τις πολεμούν.

Κι αυτό δεν είναι κάτι που προέκυψε από το πουθενά. Αποτελεί μέρος της λογικής ενός είδους «απλώματος» του λεγόμενου χώρου, που έκανε καθεστώς την συνύπαρξη με εκείνες τις λογικές που κάτω από τις συνθήκες μη-κινήματος δεν μπορούσαν να ευδοκιμήσουν. Επειδή η ύπαρξη οργανωμένων αναρχικών ομάδων ανέκαθεν στάθηκε εμπόδιο σ’ αυτές τις διαδικασίες.

Εδώ, όμως, ένας μεγάλος αριθμός νέων ανθρώπων αντί να δυναμώσει την αναρχική οργάνωση, μέσω της δημιουργίας αναρχικών ομάδων, οδηγήθηκε ως βορά στα χέρια οπλαρχηγών, λοχαγών, υπολοχαγών και δεκανέων που αναζητούσαν στράτευμα για να εδραιώσουν τη θέση τους και να επεκτείνουν τις αθλιότητες μέσα στις οποίες συμπεριλαμβάνονται και οι επιδρομές εναντίον εξαρτημένων από ναρκωτικές ουσίες. Ο συμμοριτισμός ένθεν και ένθεν έγινε καθεστώς. Οι λογικές του είδους «όποιος δεν είναι μαζί μου δεν είναι απλά εχθρός αλλά πρέπει να συντριβεί» κυριάρχησαν. Οι τραμπουκισμοί, οι απειλές και η εξουσιαστική βία έγιναν καθημερινό βίωμα σε χώρους των «ιστορικών» Εξαρχείων που χωρίστηκαν και σε φέουδα, τα οποία άλλοτε πήραν το όνομα ζωτικοί χώροι και άλλοτε απελευθερωμένες ζώνες (που σύντομα αποδείχτηκε ότι μπορούν να καταληφθούν οποτεδήποτε από τις δυνάμεις της κρατικής βίας).

Οι κινηματικές διαδικασίες ενοποίησαν ένα συνονθύλευμα αριστεράς, αναρχισμού, αυτονομίας, ελευθεριασμού και δεν συμμαζεύεται. Μέσα σ’ αυτή, λοιπόν, τη διαδικασία προωθήθηκε, παράλληλα, η κατασκευή ενός κράματος σταλινισμού, φασισμού, μηδενισμού και χουλιγκανισμού, ξένου προς την αναρχική απελευθερωτική προοπτική, μιας λογικής στρατιωτικοποίησης που ανέλαβε εργολαβικά και σαν εντεταλμένη πρωτοπορία να «καθαρίσει», με την μορφή πολιτοφυλακών ή ταγμάτων εφόδου.

Καταστάσεις τις οποίες οι παροικούντες στην Ιερουσαλήμ γνωρίζουν πολύ καλά, όπως και όσοι με την συνένοχη στάση τους ενεργητική ή παθητικά αποδέχτηκαν αυτή την εκτρωματική κατάσταση.

Τα σαπρόφυτα απομυζούσαν την απελευθερωτική ικμάδα των αναρχικών θεωρήσεων, με την λογοκλοπία, τη διαστρέβλωση, τη συκοφαντία, τη λασπολογία, προωθώντας λογικές και πρακτικές ξένες προς την κοινωνική απελευθέρωση.

Μπορούσε να ξεχωρίσει κάποιος σε κάθε πορεία (κι όχι μόνο σ’ αυτές) άτομα με παγωμένο βλέμμα, σφιγμένα από μίσος χείλη και με την μανία της καταστροφής ζωγραφισμένη στο πρόσωπό τους. Μίσος για τους αναρχικούς, μίσος για τους υπόλοιπους ανθρώπους, «θάνατος στους μικροαστούς», «θάνατος στους απεργοσπάστες».

Μίσος, θάνατος, άσκηση κτηνώδους βίας όπως η επίθεση με σφυρί ενάντια στον γεροντάκο έξω από το φουρνάρικο του ΒΕΝΕΤΗ στην Πατησίων (σε μια πρόσφατη πορεία). Ο λόγος; Αντιτάχτηκε φραστικά, όταν ξεκίνησε η διαδικασία εμπρησμού του γεμάτου κόσμο καταστήματος. Ακολούθησε, χρήση παραλάϊζερ και λυντσάρισμα σ’ άλλον άνθρωπο, ο οποίος εμπόδισε τον σφυροφόρο να ολοκληρώσει το «έργο» του. Δεν θα υπεισέλθουμε σε δεκάδες άλλα παραδείγματα για να μην προκαλέσουμε συνθήκες πώρωσης.

Γράφτηκε από κάποιους πως υπεύθυνος είναι ο Βγενόπουλος. Αυτός ευθύνεται για πολλές άλλες εγκληματικές ενέργειες και βασανισμούς ανθρώπων, όπως άλλωστε και κάθε εξουσιαστής-εκμεταλλευτής, αλλά όχι για τη συγκεκριμένη δολοφονία. Η τοποθέτηση αυτή, που του επιρρίπτει τη συγκεκριμένη ευθύνη, είναι βγαλμένη από τα σπλάχνα του αριστερού πολιτικαντισμού.

Όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται στην ανακοίνωση του Αναρχικού Πυρήνα Χαλκίδας: «Δεν απαιτούμε από κανέναν Βγενόπουλο να παρέχει κανόνες ασφαλείας στη τράπεζα και στο προσωπικό του, τις στιγμές της δικής μας κοινωνικής δράσης. Άλλωστε είναι λίγο αντιφατικό κάποιος που πυρπολεί να επιζητά ταυτόχρονα και συστήματα πυρόσβεσης. Όπως και δεν εξιλεωνόμαστε με το να λέμε, ότι λυπούμαστε γι’ αυτό το τραγικό συμβάν αλλά ...φταίει το Κράτος …φταίνε οι καπιταλιστές …φταίει ο Βγενόπουλος».

Είναι, πράγματι, αξιοθρήνητη η προσπάθεια που έχει επιχειρηθεί ώστε να αβανταριστούν εγκληματικές λογικές και πρακτικές. Επειδή αβαντάρισμα είναι το να υποστηρίζεται ότι υπήρχε άγνοια πως υπήρχαν άνθρωποι μέσα στην τράπεζα. Μόνον αισχρή πολιτική εκμετάλλευση των νεκρών υπάρχει, όταν ρίχνονται ευθύνες στον Βγενόπουλο στα πλαίσια ενός βολικού, καθ’ όλα, πνεύματος αντικαπιταλισμού.

Δεν προσφέρουν τίποτε οι γενικόλογες τοποθετήσεις επειδή στην ουσία δεν θέλουν να αγγίξουν την γαγγραινιασμένη πληγή. Όπως δεν προσφέρει τίποτε το θετικό η καιροσκοπική σιωπή.

Έχει επιβεβαιωθεί πως το αβαντάρισμα και η περίθαλψη συγκεκριμένων λογικών, που λειτουργούν ανταγωνιστικά προς τις κοινωνικές συγκρουσιακές διεργασίες, είναι μία από τις καθοριστικές βάσεις του κινήματος.

Πρόκειται για μια λογική που απαντήθηκε στις αποσυνθετικές κινήσεις που έγιναν μετά την μεγάλη πορεία των 2.500 αναρχικών κι αντιεξουσιαστών ενάντια στις επιθέσεις εθνικιστών το Μάιο του 2005, εκείνες που εκδηλώθηκαν λίγο μετά το ξεκίνημα της πορείας του 4ου Κοινωνικού Φόρουμ το Μάιο του 2006 ή οι άλλες κατά την πορεία του Δεκεμβρίου 2007 ενάντια στο ασφαλιστικό, για να αναφέρουμε μερικά παραδείγματα. Είναι μια λογική και πολιτική πρακτική που ακολουθείται εδώ και χρόνια. Συνεπώς κανείς δεν μπορεί να μιλά για «μια άτυχη στιγμή», ούτε για την «πολιτική της συγκεκριμένης τράπεζας όσον αφορά την απεργία και την λειτουργία της», όπως υποστηρίζουν ορισμένοι.

Πολλοί έσπευσαν να εκμεταλλευτούν το συμβάν και να στραφούν ενάντια στη κοινωνική βία, αλλά και στη βία σαν έννοια, γενικά, αγνοώντας ή ξεχνώντας πως δεν είναι δυνατό να ξεριζωθεί αυτό που υπάρχει στη φύση. Ανέκαθεν ήμασταν και παραμένουμε υποστηρικτές της ανεξέλεγκτης κοινωνικής βίας. Αυτής, δηλαδή, που δεν ελέγχεται από πολιτικούς μηχανισμούς και σκοπιμότητες. Αυτής που πηγάζει μέσα από το ανθρώπινο ένστικτο της αναζήτησης και εδραίωσης της ελευθερίας, αυτής που απελευθερώνει και δεν εξουσιάζει. Αυτής που απλώνει με αγάπη τις καθαρτήριες φλόγες της ελευθερίας, όπως αυτές που βάζει ο αγρότης προκειμένου να καθαρίσει το χωράφι από τα άχρηστα και επιβλαβή χόρτα προσέχοντας να μη βλάψει τα όσα δημιούργησε η μάνα Γή. Αυτής που απελευθερώνει και δεν βασίζεται στο μίσος, αλλά στην αγάπη για την ελευθερία. Γι’ αυτό και οι φλόγες αυτές είναι συμβολικές, όχι με την έννοια της εικονικότητας αλλά της συμβολής.

Θέλουμε να τονίσουμε με τον πλέον σαφή τρόπο πως η μολότωφ είναι ένα όπλο κυρίως στα χέρια των καταπιεσμένων και η χρήση της απαιτεί υπευθυνότητα. Δεν αφήνεται στα χέρια του οποιουδήποτε. Είναι άπειρα τα περιστατικά όπου αγωνιστές με κίνδυνο της προσωπικής τους ασφάλειας και της σωματικής τους ακεραιότητας έστεκαν μπροστά από σπασμένες τράπεζες προκειμένου να αδειάσουν από πελάτες και εργαζόμενους.

Στις 5 Μαΐου, αυτοί που ευθύνονται για τις εγκληματικές επιθέσεις στο Bazaar επί της Αιόλου, στο Βιβλιοπωλείο Ιανός επί της Σταδίου 24 και τελικά στην δολοφονική επίθεση στη Marfin στη Σταδίου 23 και, εκτός των άλλων, συνέργησαν σε επιθέσεις και τραυματισμούς αναρχικών συντρόφων που επιχείρησαν να τις αποτρέψουν, δεν εκδήλωσαν ούτε ανεξέλεγκτη, ούτε κοινωνική βία, αλλά ΑΝΤΙΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΒΙΑ.

Αν θέλουμε πραγματικά να αποδώσουμε ουσιαστικό φόρο τιμής στις αδικοχαμένες ανθρώπινες υπάρξεις της Marfin δεν είναι να κάνουμε επιμνημόσυνες παράτες, αλλά να τιμήσουμε την αναρχική μας υπόσταση δίνοντας ουσιαστικές και ξεκάθαρες προοπτικές και διαστάσεις στον αναρχικό αγώνα. Να μιλήσουμε ξεκάθαρα, ειλικρινά και χωρίς ιδεολογικές και πολιτικές προσωπίδες. Να μην παραβλέψουμε πως αυτοί που πολεμούσαν και πολεμούν τις αναρχικές απόψεις και πρακτικές με τη συγκεκριμένη δολοφονική ενέργεια στη Marfin έδωσαν μια λαμπρή ευκαιρία στους εχθρούς της ελευθερίας.

Εν κατακλείδι.

Σ’ ό,τι αφορά την κατάσταση που προαναφέραμε έχουμε τοποθετηθεί προ πολλού τόσο με κείμενά μας στη ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ και στο διαδίκτυο όσο και με την στάση μας τα τελευταία χρόνια. Είχαμε διαβλέψει πού θα οδηγούσε η αντιπαράθεση με τις δυνάμεις των ΜΑΤ στην περιοχή των Εξαρχείων όπως και οι συμμορίτικες λογικές και πρακτικές. Η δολοφονία του Α. Γρηγορόπουλου και ο φόνος των τεσσάρων ανθρώπων στη Marfin ήταν ζήτημα χρόνου.

Λυπούμαστε που επιβεβαιωθήκαμε, αλλά θεωρούμε πως το συμβάν δεν μας αφορά, όπως δεν αφορά, γενικά, και τους αναρχικούς, στο βαθμό που οι λογικές και οι πρακτικές, που οδήγησαν στις δολοφονίες είναι ξένες προς την αναρχία.

Μας αφορά, όμως, από τη στιγμή που χάθηκαν ανθρώπινες ζωές και μάλιστα με τρόπο που να στρέφεται αυτό το έγκλημα ενάντια στις απελευθερωτικές διεργασίες, απόψεις και πρακτικές.

Υπάρχουν, λοιπόν, ευθύνες οι οποίες πηγάζουν από το γεγονός της υπόθαλψης, της συνεργασίας αλλά και της σιωπής μπροστά σε όσα επί μακρόν εξελίσσονταν.

Συμμεριζόμαστε την αναγκαιότητα ξεκαθαρίσματος και ανοίγματος κάποιων διεργασιών. Ξεκαθαρίζουμε ευθύς εξ αρχής, πως η λύση δεν είναι η τραμπουκική αντιμετώπιση, η καταδίκη ή η σύλληψη από τις κρατικές συμμορίες αυτών που διέπραξαν αυτό το έγκλημα. Η λύση είναι το ξερίζωμα αυτών των απόψεων και πρακτικών.

Δεν είναι λύση η προσπάθεια να συμμαζευτούν τα ασυμμάζευτα με επιδερμικές αυτοκριτικές που διατηρούν αλώβητο το υπόβαθρο αλλά και το εποικοδόμημα της ανευθυνότητας. Αυτό είναι καμουφλάρισμα της αντικοινωνικής δράσης των παρά-κρατικών συμμοριών αφήνοντας το έδαφος για νέα επιχρίσματα που θα τους μεταμορφώσουν σε λαϊκές πολιτοφυλακές ή κατασταλτικές δυνάμεις όπως αυτές των ΚΝΑΤ.

Θα συνεχίζουμε να αντιστρατευόμαστε τις λογικές και πρακτικές που αντλούν ιδεολογήματα, πολιτικές δικαιολογίες και τεχνικές εξαπάτησης που προέρχονται από το σκοτεινό παρελθόν.

Και για να μην υπάρχουν παρερμηνείες.

Οι αναρχικοί μπορούν να κινηθούν στη βάση μιας ισότιμης προσπάθειας ανταλλαγής απόψεων και προτάσεων λειτουργικών και σύμφωνα με το πνεύμα των αναρχικών απελευθερωτικών διεργασιών.

Δεν είμαστε και δεν σκοπεύουμε να αποτελέσουμε κομμάτι κανενός κινήματος. Διατηρούμε ανοιχτό το κάλεσμα για συσπείρωση και δημιουργία αναρχικών ομάδων που θα συνεχίσουν να διασπείρουν το αναρχικό απελευθερωτικό πνεύμα.

11 Μαΐου 2010

Συσπείρωση Αναρχικών