Οι νόμοι καταργούνται στα οδοφράγματα Εκτύπωση
Τρίτη, 20 Μάρτιος 2007 05:34

Οι νόμοι καταργούνται στα οδοφράγματα

Ή

Κοινωνική βία, η μαμή της εξέγερσης

 

 «Για να ληστέψεις κάποιον πρέπει πρώτα

να του δώσεις δώρα.

Αυτό λέγεται

να λιγοστεύεις το φως.

Το μαλακό νικά το σκληρό,

τα αδύνατο νικά το δυνατό.

Πρέπει να μείνουν τα ψάρια

στα βάθη του νερού

και πρέπει να μη δείχνεις

στον κόσμο

τα πιο αποτελεσματικά όπλα

του κράτους».

 

Ταο Τε Τσινγκ

 

Ναι, αρχίζουν και φοβούνται υπουργοί και κομματάρχες, δημοσιολόγοι και διαχειριστές των «κρίσεων».

Τρέμουν το πάθος που αντικρίζουν στις διαδηλώσεις, την άρνηση για διαπραγμάτευση, πειθάρχηση και υποταγή. Αυτοί οι νέοι δεν φαίνονται να ελέγχονται από κανένα κόμμα, δεν έχουν διάθεση να σταματήσουν, δεν θέλουν για την ώρα να κάνουν κανένα διάλογο. Φωνάζουν ότι «ο νόμος σας είναι νεκρός», οικειοποιούνται συνθήματα των αναρχικών, δεν καταδικάζουν τα επεισόδια, δεν καταγγέλλουν προβοκάτορες, δεν αποστρέφουν τα μάτια από τα οδοφράγματα.

 

Στην αρχή ψέλλισαν για υποκινούμενους, για να χαρακτηρίσουν μετά από λίγο τους καταληψίες οπισθοδρομικούς και συντηρητικούς με αιτήματα μη επαναστατικά όπως στο παρελθόν.

«Η εξάπλωση του κύματος καταλήψεων σοκάρισε τις κομματικές νεολαίες, οι οποίες αναγκάστηκαν να ανασκευάσουν θέσεις και πολιτικές. Προκλήθηκαν συγκρούσεις στην ΚΝΕ, η ΠΑΣΠ έφθασε να χαρακτηρίζει προσωπικές τις απόψεις του κ. Παπανδρέου για τα μη κρατικά πανεπιστήμια και η ΔΑΠ έμεινε μόνη κι έρημη με τους εκπροσώπους της να τρώνε γιαούρτια και αβγά χωρίς δεύτερη κουβέντα». (Νέα 13 Ιούνη)

 

Το μήνυμά τους είναι ότι «ο νόμος σας είναι νεκρός», οι κατασταλτικές δυνάμεις για όλους τους είναι κόκκινο πανί, φωνάζουν «στο διάολο στο διάολο η εξεταστική σημασία έχει η ίδια η ζωή» και οι συγκρούσεις ζωντανεύουν ακόμη περισσότερο την επόμενη πορεία. Οι αναφορές στην εξέγερση του '91 και στις μαθητικές κινητοποιήσεις της δεκαετίας του '90 είναι συνεχείς, όχι μόνο μέσα από τα συνθήματα, αλλά και σε συζητήσεις πριν και μετά από τις πορείες στις κατειλημμένες σχολές και στα δικαστήρια.

 

Προσπαθούν φιλότιμα αλλά μάταια να στρέψουν την πλειοψηφία των διαδηλωτών ενάντια στους αναρχικούς-αντιεξουσιαστές. Όσο βλέπουν ότι δεν το καταφέρνουν αφηνιάζουν, υποστηρίζουν ότι οι υπόλοιποι διαδηλωτές τούς προστατεύουν και δεν τους θεωρούν ξένο σώμα. Κάποιοι τους συμβουλεύουν να είναι πιο σώφρονες, γιατί έτσι ίσως βρεθεί πιο εύκολα κάποια λύση:

«Όλοι θυμόμαστε τις καταγγελίες των στελεχών της ΝΔ ότι οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ τους κάλυπταν.

 

Τώρα γιατί δεν τους πιάνουν οι… πραίτορες του Πολύδωρα; Η εξήγηση είναι μάλλον απλή. Δεν μπορούν. Πως μπορείς να συλλάβεις 200, 500, 1000 ή 2000 ανθρώπους; Άλλωστε, είναι γνωστόν ότι η μαζική παρανομία ακυρώνει οποιαδήποτε νομιμότητα. Αυτοί λοιπόν, που ζητούν σιδερένια νομιμότητα ουσιαστικά ζητούν να κάνει η Αστυνομία δέκα φορές περισσότερα απ' όσα έκανε προχθές. Δυστυχώς για όλους μας, η πραγματικότητα είναι πιο σύνθετη και ανατρέπει πολλούς από τους μύθους, που έχουμε πλάσει τόσα χρόνια…» (Γ. Καρελιάς Ελευθεροτυπία 10/6/06)

 

Εμείς από την πιο πάνω «αναγνώριση της πραγματικότητας» «προτιμούμε» την κλασική συνταγή της λάσπης και της διαστρέβλωσης και της εξουσιαστικής μυθολογίας:

«Αυτοχαρακτηρίζονται αναρχικοί ή αντιεξουσιαστές και είναι μετρημένοι στα δάκτυλα […] Ο αριθμός τους κυμαίνεται από 20 έως 50. Σπάνια είναι περισσότεροι. Ξεκινούν από γνωστά σε όλους «στέκια» (υποθέτουμε γνωστά και στην Αστυνομία) έχουν όνομα και ταυτότητα. Το πιο σημαντικό: κατεβαίνουν στις διαδηλώσεις …πάνοπλοι. Φορούν κουκούλες ή κράνη (δήθεν για να μην αναγνωρίζονται), κουβαλούν ρόπαλα, λοστούς, γκαζάκια και βόμβες μολότοφ. Όλα αυτά δεν τα βρίσκουν βέβαια στον τόπο των επεισοδίων, τα φέρνουν μαζί τους από τα «στέκια». Αυτά τα αντικείμενα, αυτός ο οπλισμός, αποτελούν νόμιμο λόγο για να επέμβει προληπτικά η Αστυνομία. Γιατί ποτέ δεν το κάνει; Δεν γνωρίζει, δεν πληροφορείται ή δεν θέλει; Η μια εκδοχή είναι χειρότερη από την άλλη». (Καθημερινή, Αντ. Καρκαγιάννης)

 

Την προτιμούμε γιατί η εξουσιαστική τύφλωση, η υποτίμηση της αντίληψης της λεγόμενης κοινής γνώμης, αλλά και της πολύχρονης συμβολής των αναρχικών απόψεων και πρακτικών στους κοινωνικούς αγώνες, η χωροφυλακίστικη λογική ως πανάκεια για την αντιμετώπιση των ανεξέλεγκτων κοινωνικών αντιδράσεων θα τους φέρει πιο κοντά στον χειρότερο εφιάλτη τους.

Μέχρις στιγμής η συναίνεση που είχαν κτίσει με τόσο κόπο ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΚΚΕ και ΣΥΝ έχει δεχθεί ένα γερό χτύπημα. Οι συνθέσεις που βρίσκονται σε εξέλιξη στους φοιτητικούς χώρους είναι ανεκτίμητες και οι αναρχικοί έχουν κάθε λόγο να συνεχίσουν να συμβάλλουν σ' αυτήν την κατεύθυνση μένοντας αλληλέγγυοι σ' όσους αγωνίζονται με αξιοπρέπεια χωρίς παζάρια και συμβιβασμούς.

Σ' όσους δεν δέχονται αξιολόγηση της ζωής τους, σ' όσους είναι διατεθειμένοι να προχωρήσουν σε ριζοσπαστική κριτική του ίδιου του ρόλου του φοιτητή, σ' όσους ξεκινούν με αφετηρία κάποια αιτήματα αλλά δείχνουν αποφασισμένοι να ζητήσουν τα αδύνατα, σ' όσους ακόμα δεν διατίθενται να δώσουν το παραμικρό άσυλο σε επίδοξους καθοδηγητές και κομματάρχες.

 

Γιατί οι εξεγέρσεις δεν είναι βαριές και ασήκωτες κληρονομιές του παρελθόντος, τις κουβάλησαν και θα τις κουβαλήσουν οι ανυπότακτοι και οι απείθαρχοι του τώρα και του αύριο.

 

 Συσπείρωση Αναρχικών

 

 Το κείμενο δημοσιεύτηκε στη ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φύλλο 52, Καλοκαίρι 2006

 

Τελευταία Ενημέρωση στις Τρίτη, 29 Ιούλιος 2008 13:24