ΚΑΝΕΝΑ ΚΡΑΤΟΣ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ Print
Written by Administrator   
Tuesday, 03 October 2006 02:40
NO TRANSLATION AVAILABLE

ΚΑΝΕΝΑ ΚΡΑΤΟΣ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ

ΚΑΝΕΝΑ ΚΡΑΤΟΣ Σ' ΟΛΗ ΤΗ ΓΗ

Πόλεμο στον πόλεμο των εξουσιαστών

Μια γενική επισκόπηση

Η πρόσφατη επιθετικότητα του Ισραήλ, με τους βομβαρδισμούς της Γάζας (που συνεχίζονται) και του Λιβάνου επί 34 μέρες, που είχαν σαν συνέπεια τη δολοφονία περισσότερων από 1.300 ανθρώπων (ανάμεσά τους πολλές εκατοντάδες παιδιά) και τον τραυματισμό περίπου 4.000,στο Λίβανο και με πολλούς νεκρούς και τραυματίες στην Παλαιστίνη, δεν αποτελεί έκπληξη για όσους έχουν μια στοιχειώδη επαφή και εικόνα με τα όσα συμβαίνουν στη Μέση Ανατολή.

Η απελευθέρωση των ισραηλινών στρατιωτών που αιχμαλωτίσθηκαν («απήχθηκαν», κατά τους ισραηλινούς και τους συμμάχους τους), η «ασφάλεια των συνόρων του Ισραήλ», η «εξόντωση των τρομοκρατών της Χεζμπολλάχ» είναι οι λόγοι που προέβαλε το Ισραηλινό κράτος.

Μπορούν όμως αυτά να επισκιάσουν την πραγματικότητα; Αποτελούν πραγματικές απαιτήσεις ή προσχήματα; Κατά πόσον οι πρόσφατες πολεμικές επιχειρήσεις σχετίζονται με τις επιδιώξεις και τα συμφέροντα των διάφορων μερίδων της κυριαρχίας (Δυτικής και μη) σε σχέση με την περιοχή των πολεμικών επιχειρήσεων (Παλαιστίνη, Λίβανος);

Ξεκινώντας από το τελευταίο, είμαστε αναγκασμένοι να παραδεχτούμε πως το «Παλαιστινιακό ζήτημα» συνδέεται όχι μόνο με τις «όμορες», προς την Παλαιστίνη, περιοχές. Εντάσσεται στα ζητήματα που αφορούν μια ευρύτερη έκταση, η οποία ξεκινά από τον Καύκασο και από εκεί μέσω Αφγανιστάν, Ιράκ, Περσίας και Συρίας καταλήγει στην περιοχή της Παλαιστίνης.

Τα κυριαρχικά συμφέροντα που επιδιώκουν τον έλεγχο και την (ανα)διανομή αυτής της εκτεταμένης περιοχής συνδέονται μεν με τον «παράγοντα πετρέλαιο» αλλά όχι στον βαθμό που προσπαθούν να τον αναδείξουν οι διάφορες αναλύσεις, οι οποίες επιχειρούν να εξηγήσουν το κάθε τι με βάση τον οικονομικό παράγοντα. Μια τέτοια μονοδιάστατη προσπάθεια ερμηνείας είναι σίγουρο πως δεν μπορεί να εξηγήσει πολλές ακόμα καταστάσεις, χαρακτηριστικά και κινήσεις της κυριαρχίας.

Εννοείται πως η οποιαδήποτε πιθανότητα διακοπής της ροής του πετρελαίου προς τις ελεγχόμενες από τη δυτική κυριαρχία περιοχές ούτε υπήρξε στην ουσία κατά το διάστημα των τελευταίων δεκαπέντε χρόνων για να μπορέσει κανείς να ισχυριστεί πως υπήρξε ανάγκη στρατιωτικών επεμβάσεων, αλλά ούτε και πρόκειται να υπάρξει στο άμεσο μέλλον. Η συνεργασία των καθεστώτων των περισσότερων πετρελαιοπαραγωγών κρατών με τη δυτική κυριαρχία είναι δεδομένη. Ακόμη και αυτός ο πρώτος πόλεμος του Περσικού Κόλπου, στις αρχές του 1990, είχε μεν ως αφορμή τον «παράγοντα πετρέλαιο», αλλά στην ουσία αποτέλεσε την απαρχή μια σειράς διαδικασιών, που έχουν σχέση με τον έλεγχο και την αναδιανομή της περιοχής. Πρόκειται για μια κατάσταση που συνεχίζεται μέχρι σήμερα και οπωσδήποτε δεν πρόκειται να λήξει στο άμεσο διάστημα. Χωρίς να παραγνωρίσουμε το γεγονός πως υπάρχουν συγκεκριμένοι σχεδιασμοί για το πέρασμα αγωγών αερίου από τις προαναφερόμενες περιοχές, που θα καταλήγουν στην ανατολική Μεσόγειο θεωρούμε πως όλη αυτή η καταστροφή σε πράγματα και ζωές δεν ανταποκρίνεται στα όποια πιθανά οφέλη θα αποκομισθούν από την αξιοποίηση μόνο του «παράγοντα πετρέλαιο». Συνεπώς «διακυβεύονται» περισσότερα πράγματα, για τα οποία απαιτείται η καθυπόταξη, ο εκμηδενισμός κάθε είδους αντίστασης στους σχεδιασμούς της κυριαρχίας, η αλλαγή των όρων ζωής των ανθρώπων και η εγκαθίδρυση ενός καθεστώτος «πολιτικής και κοινωνικής ομαλότητας», ένα είδος «Νέας Μέσης Ανατολής», σύμφωνα με την προαναγγελία της, εκπροσώπου της δυτικής κυριαρχίας, Ράις. Μια τέτοιου είδους κατάσταση θα οδηγήσει στην αναβαθμισμένη θέση και μονιμότερη εγκατάσταση των δυνάμεων της δυτικής κυριαρχίας.

Εννοείται πως οι ισχυρισμοί των διάφορων εξουσιαστών που προσπαθούν να αποδείξουν πως όλη αυτή η παγκόσμια εκστρατεία έχει μόνο οικονομικά συμφέροντα, που κινούνται γύρω από τον «παράγοντα πετρέλαιο» και κάποια συναφή προς αυτό προϊόντα, (η φαιδρότητα μάλιστα κάποιων επιχειρημάτων που εκστομίζονται κατά καιρούς, εγγίζει τα όρια της βλακείας1) συνιστούν μια προσπάθεια συγκάλυψης των πραγματικών διαθέσεων τους. Πολεμικές επιχειρήσεις, επιδρομές, σφαγές εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων, τεράστιες καταστροφές στο λεγόμενο οικοσύστημα, απίστευτου μεγέθους αγριότητες επιβεβαιώνουν την πραγματικότητα μιας καθολικής επίθεσης, που κατευθύνεται ιδιαίτερα προς τους πληθυσμούς των περιοχών αυτών.

Επιβάλλεται, συνεπώς, η απομάκρυνση από μια οικονομικού χαρακτήρα ανάλυση που εκ των πραγμάτων δε μπορεί να εξετάσει όλα τα στοιχεία που συνυπάρχουν και η προσπάθεια εξέτασης της κατάστασης μέσω μιας πολυσύνθετης θεώρησης της πραγματικότητας και των κινήσεων των κυρίαρχων δυνάμεων με τρόπο που να γίνονται κατανοητά πολλά από τα όσα συμβαίνουν την εποχή της παγκοσμιοποιημένης και παγκοσμιοποιούμενης κυριαρχίας.

Διανύουμε μια χρονική περίοδο κατά την οποία οι εξουσιαστές ανά τον κόσμο συνασπίζονται και επιχειρούν μια εκ βάθρων μεταβολή των όρων κυριαρχίας, εκμετάλλευσης κι εξανδραποδισμού στο σύνολο του πλανήτη αδιαφορώντας παντελώς για το αν συντομεύουν τη διάρκεια ζωής του για ολόκληρες χιλιετίες.

Εκείνο που έχει αντιληφθεί η κυριαρχία είναι πως, σύμφωνα με τους πολιτικούς και γεωστρατηγικούς όρους που έχει θέσει ή και με τις συνθήκες που έχουν προκύψει σε μια μακρόχρονη πορεία κοινωνικών ανταγωνισμών και εξουσιαστικών (πολιτικών) συγκρούσεων, έχουν διαμορφωθεί ορισμένα «σημεία» όπου τα συμφέροντα των αντιτιθέμενων εξουσιαστικών μερίδων έρχονται σε μια ευθεία αντιπαράθεση.

Η ιδιαιτερότητα αυτής της αντιπαράθεσης, ανάμεσα σε εξουσιαστικές, απόψεις, επιλογές και κατευθύνσεις σε σχέση με αντίστοιχες καταστάσεις του παρελθόντος, βρίσκεται στο γεγονός πως το επιτιθέμενο κομμάτι της κυριαρχίας έχει προτάξει στη διαδικασία ενοποίησης τους όρους της δημοκρατίας δυτικού τύπου, με βίαιο και άμεσο τρόπο.

Πρόκειται για μια επιλογή η οποία όχι μόνο οξύνει τις αντιθέσεις ανάμεσα στα εξουσιαστικά μπλοκ οδηγώντας σε διαρκείς ένοπλες συγκρούσεις, επεμβάσεις, σφαγές αλλά και επιφέρει το άπλωμα ενός τεράστιου σε έκταση και δυναμισμό αντάρτικου που εκτείνεται από τον Καύκασο μέχρι τη Μεσόγειο κι από κει στην Αφρική και την Ασία. Ενός ανταρτικού που στο μεγαλύτερο μέρος του δεν ελέγχεται από ορατά κέντρα, που έλκει τον δυναμισμό του από την «πρωτόγονη» ορμητικότητα των ανθρώπων, που αντιπαρατίθενται απέναντι στην καταστροφική λαίλαπα της ενοποιημένης κυριαρχίας., η οποία επιζητά να απορροφήσει με τη βία και με ταχύτητα τις αντιτιθέμενες μερίδες του υπόλοιπου κυριαρχικού πλέγματος (χαρακτηριστικό το γεγονός διάλυσης της Γιουγκοσλαβίας) με μια καταστροφική μανία προς τους ανθρώπους που δεν έχει προηγούμενο σε έκταση, ένταση και διάρκεια.

Οι ισραηλινές επιθέσεις αποτελούν μέρος ενός συνολικού σχεδίου

Είναι γνωστό πως το ισραηλινό κράτος είναι προϊόν ενός μακρόχρονου σχεδιασμού εκ μέρους της κυριαρχίας. Δεν είναι τυχαία η προσπάθεια για την κατασκευή ενός εβραϊκού κράτους στην περιοχή. Ούτε βέβαια γίνεται πιστευτό πως η κατασκευή αυτού του κράτους αποτελεί ένα είδος φόρου τιμής στα εκατομμύρια νεκρών εβραίων του ολοκαυτώματος. Πάνω στα εκατομμύρια βασανισμένα και κατακρεουργημένα σώματα, η κυριαρχία έσπευσε να στήσει ένα κράτος που να εξυπηρετεί στο έπακρο τα συμφέροντά της. Έτσι, μπόρεσε να αναβαπτισθεί μέσα από το έγκλημά της για να μπορέσει να δικαιολογήσει τα μελλοντικά της εγκλήματα με ένα κράτος που θα εκμεταλλευόταν στο έπακρο τους νεκρούς του ολοκαυτώματος.

Είναι λάθος να ταυτίζονται οι νεκροί των ναζιστικών στρατοπέδων και κρεματορίων με το εβραϊκό κράτος. Ένα κράτος που φτιάχτηκε σε θεοκρατική βάση, δυνάμωσε με τον εποικισμό από χιλιάδες εβραίους και εξακολουθεί να υπάρχει βουτηγμένο στο αίμα εκατοντάδων χιλιάδων αράβων παλαιστινίων. Ένα κράτος με έντονα τα θρησκευτικά και ρατσιστικά χαρακτηριστικά που του επιτρέπουν να συσπειρώνει τους υπηκόους του και να τους κάνει όχι απλά αποδέκτες αλλά σε πολλές περιπτώσεις συμμέτοχους και ενεργούς υποστηρικτές των σχεδιασμών της κυριαρχίας που διεκπεραιώνει το κράτος. Η προσπάθεια κατασκευής αυτού του κράτους ήρθε μέσα από μια συστηματική διαδικασία υπονόμευσης από τα μέσα του 19ου αιώνα της ενότητας των ανθρώπων που βρίσκονταν κάτω από την βρετανική κυριαρχία. Πρόκειται, άλλωστε για την μόνιμη πρακτική μέσα από την οποία διαταράσσεται η υπάρχουσα κοινωνική συνοχή. Το εβραϊκό κράτος που στήθηκε στην περιοχή της Παλαιστίνης αποτέλεσε την σφήνα για να τεθούν σε εφαρμογή οι μελλοντικές επιδιώξεις της κυριαρχίας στην ευρύτερη περιοχή. Αυτό γίνεται ιδιαίτερα κατανοητό μέσα από την συνολικότερη πορεία αυτού του κράτους.

Πως θα μπορούσαν, λοιπόν, να ξεκινήσουν οι πρόσφατες πολεμικές επιχειρήσεις χωρίς να αποτελούν συστατικό ενός γενικότερου σχεδιασμού της δυτικής (αλλά και μέρους της αραβικής) κυριαρχίας; Μάλιστα η επιδρομές και οι βομβαρδισμοί συνεχίζουν να δικαιολογούνται από τη «θεωρία της ασύμμετρης απειλής».

Είναι πανθομολογούμενο πως η επίθεση ενάντια στο Λίβανο ήταν προσχεδιασμένη. Έχει προηγηθεί η εισβολή στα παλαιστινιακά εδάφη και οι δολοφονίες παλαιστινίων. Εννοείται πως για την εισβολή των ισραηλινών στρατευμάτων στη Γάζα αφορμή στάθηκε η αιχμαλωσία ενός ισραηλινού στρατιώτη από παλαιστινιακές αντάρτικες ομάδες, οι οποίες ζητούσαν την απελευθέρωση παλαιστίνιων κρατουμένων στις ισραηλινές φυλακές, ανάμεσά στους οποίους υπάρχουν πολλοί ανήλικοι.

Στην πραγματικότητα όμως η εισβολή των ισραηλινών στρατευμάτων ήταν σαφέστατα μια ενέργεια υποστήριξης της παλαιστινιακής αρχής, που έχοντας ξεκινήσει έναν ανοικτό πλέον πόλεμο εναντίον των ένοπλων επαναστατικών οργανώσεων και ιδιαίτερα των αγωνιστών της Χαμάς, βρέθηκε τελικά σε δύσκολη θέση. Η επίθεση του ισραηλινού κράτους στα παλαιστινιακά εδάφη στη λωρίδα της Γάζας αποσκοπεί στην εξασθένιση των μαχητικών οργανώσεων των Παλαιστινίων και την επικράτηση των «μετριοπαθών» απόψεων μέσα στη Χαμάς, που φαίνονται πρόθυμες να δεχθούν την κατασκευή ενός παλαιστινιακού κράτους, για το οποίο ήδη η Παλαιστινιακή Αρχή υπό τον Αμπάς έχει συμφωνήσει. Η κατασκευή ενός παλαιστινιακού κράτους σημαίνει το «κλείσιμο» ενός μεγάλου κεφαλαίου της παλαιστινιακής υπόθεσης και την αναγνώριση του κράτους του Ισραήλ.

Πόση άραγε υποστήριξη προς τους ανθρώπους της Παλαιστίνης μπορεί να προσφέρει το αίτημα για την κατασκευή ενός παλαιστινιακού κράτους; Ένα αίτημα που προβάλλεται από όλες τις πλευρές της κυριαρχίας και, εννοείται, από τους εδώ υποστηρικτές του κρατισμού αριστερούς (μαρξιστές και μη).

Ας πάμε όμως πίσω κάτι παραπάνω από μία δεκαετία.

Μετά τις συμφωνίες του Όσλο, το 1993, όπου ουσιαστικά ο Αραφάτ, (ως εκφραστής των συμφερόντων μιας από τις σημαντικότερες ομάδες εξουσίας), αναγνώριζε το ισραηλινό κράτος, η Φατάχ βρέθηκε αντιμέτωπη με την πραγματικότητα. Ένα μεγάλο μέρος του παλαιστινιακού πληθυσμού δε δέχτηκε αυτή την απόφαση. Αυτό μεταφράστηκε σε ουσιαστικό μπλοκάρισμα αυτών των συμφωνιών και είχε ως αποτέλεσμα τη συνεχή άνοδο των υποστηρικτών της αδιάλλακτης στάσης απέναντι στο κράτος του Ισραήλ, εκφραστής των οποίων αναδείχθηκε η Χαμάς (Harakat Al-Muqawama Al-Islamia). Αν λοιπόν έχει κάποια (ενδεικτική) σημασία η πρόσφατη υπερψήφιση και ανάδειξη της Χαμάς στην κυβέρνηση, είναι πως στην πλειοψηφία του Παλαιστινιακού πληθυσμού οι διαθέσεις παραμένουν απόλυτα ανταγωνιστικές ως προς την ύπαρξη του ισραηλινού κράτους.

Οι διαδηλώσεις και οι συνθηματολογίες που βάζουν σαν θέμα την ύπαρξη ενός παλαιστινιακού κράτους ή δεν καταλαβαίνουν πόσο ευνοούν τα σχέδια της παγκοσμιοποιημένης κυριαρχίας ή πραγματικά αποτελούν το «κοινωνικό» και, κυρίως, πολιτικό εφαλτήριο για την ταφόπλακα των αντιστάσεων στο όνομα των «επιτυχιών» του όποιου κινήματος.

Αν λοιπόν κατανοήσουμε (και αυτό δεν είναι δύσκολο) τους πραγματικούς λόγους για τους οποίους ξεκίνησαν οι εγκληματικοί βομβαρδισμοί στο Λίβανο, τότε δεν υπάρχει η ελάχιστη πιθανότητα να θεωρήσουμε πως το προχώρημα της διαδικασίας για ένα παλαιστινιακό κράτος θα ευνοήσει τους καταπιεσμένους στην Παλαιστίνη αλλά και στον υπόλοιπο κόσμο.

Οι Πραγματικοί Λόγοι

Είναι από κάθε άποψη αποδεκτό πως το «κλείσιμο» του Παλαιστινιακού ζητήματος ανοίγει το δρόμο στην κυριαρχία να προχωρήσει με ταχύτατους πλέον ρυθμούς στην διευθέτηση των υπόλοιπων εκκρεμοτήτων που σχετίζονται με την ευρύτερη περιοχή στην οποία αναφερόμαστε.

Μετά από ένα μήνα και πλέον επιθέσεων του Ισραηλινού κράτους με βομβαρδισμούς κατοικημένων περιοχών και εν ψυχρώ δολοφονίες αμάχων και παιδιών το να ισχυρίζεται κανείς πως ηττήθηκε το Ισραήλ ή νικήθηκε η Χεζμπολλάχ δεν έχει ουσιαστική βάση, αν προηγούμενα δεν δούμε σύμφωνα με ποια κριτήρια χαρακτηρίζεται μια κατάσταση σαν νικηφόρα.

Τα κριτήρια αυτά δεν καθορίζονται από τους επιφανειακούς στόχους αλλά από τις σκοπιμότητες που υπάρχουν και τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα.

Εάν, λοιπόν, το Ισραηλινό κράτος είχε σκοπό να εξοντώσει τη Χεζμπολλάχ με αυτή την εισβολή, το σίγουρο είναι πως έχει αποτύχει.

Εάν «το κόμμα του Θεού» είχε σκοπό να δώσει μια μάχη διαρκείας με αντάρτικες επιχειρήσεις κατά των εισβολέων ώστε να επιτύχει την ταπεινωτική υποχώρησή τους ύστερα από ένα μακρύ χρονικό διάστημα, τότε ούτε αυτός ο σκοπός επιτεύχθηκε.

Η διακοπή των επιχειρήσεων με την κοινή αποδοχή της απόφασης 1701 του συμβουλίου ασφαλείας του ΟΗΕ άφησε ένα περίεργο –φαινομενικά- κενό. Ένα ερωτηματικό που δεν απαντήθηκε είναι το τι θα προκύψει μετά. Η όλη εξέλιξη των επιχειρήσεων έδειξε πως υπάρχει κάποιος άλλος σχεδιασμός. Πίσω από τους πανηγυρισμούς για την αντοχή των μαχητών της Λιβανικής αντίστασης απέναντι στην ισραηλινή επιδρομή υπάρχει η προέλαση των στρατευμάτων μέχρι τον ποταμό Λιτάνι και η σταδιακή αντικατάσταση των ισραηλινών θέσεων, που έχει καταλάβει, από το Λιβανικό στρατό και τις ειρηνευτικές δυνάμεις που θα σταλούν σύμφωνα με την απόφαση του ΟΗΕ.

Ερχόμαστε λοιπόν σε ένα άλλο σημείο. Εάν σκοπός της Χεζμπολλάχ ήταν να προκαλέσει, (ανάλογα με τις δυνατότητές της), φθορές αντιποίνων στο έδαφος του Ισραήλ (σε υλικά μέσα και ανθρώπους) αλλά και στα στρατεύματα που εισέβαλαν στο Λίβανο και να ματαιώσει μια άνετη επιχείρηση κατάληψης του νότιου Λιβάνου από τα στρατεύματα του Ισραηλινού κράτους τότε σίγουρα η Χεζμπολλάχ μπορεί να μιλά για επιτυχία.

Μια τέτοια, όμως, επιδίωξη φαίνεται πως είναι ρηχή και άσκοπη αφού απλά μετρά την κατάσταση με στρατιωτικούς όρους αντοχής και φθοράς κάτι που μόνο στο τομέα των εντυπώσεων και της ενίσχυσης του φανατισμού μπορεί να φανεί χρήσιμο. Μια τέτοια «ενίσχυση» προκαλεί τυφλώσεις, που μπορούν να πάρουν μόνιμα χαρακτηριστικά, αφήνοντας ανοιχτό το πεδίο στους ανοιχτομάτηδες εξουσιαστές να πραγματοποιήσουν τα σχέδιά τους ισοπεδώνοντας και ερημώνοντας όχι πλέον κτίρια, αλλά τα όνειρα και το πάθος των ανθρώπων για ένα κοινωνικά δικαιότερο κόσμο.

Από τη στιγμή βέβαια που η αντίσταση στους εισβολείς εντάσσεται σε ευρύτερους σχεδιασμούς, τότε οι παράμετροι που χρειάζεται να εξετασθούν έχουν σχέση με την αποκομιδή πολιτικών ωφελημάτων, τα οποία θα πατήσουν στον ενθουσιασμό του κόσμου, που κατόρθωσε να αντιμετωπίσει τους εισβολείς για τριάντα τέσσερις ολόκληρες μέρες.

Εννοείται πως σε καμιά περίπτωση δεν μπορούμε (και δεν θέλουμε) να υποτιμηθεί η πρωτόγνωρη αντίσταση των ανθρώπων στο Λίβανο, η οποία άλλωστε αποτελεί και μια ουσιαστική παρακαταθήκη. Αυτό το γεγονός είναι δυνατό να οδηγήσει σε συνθήκες αντιπαράθεσης προς εκείνους τους σχεδιασμούς και ενέργειες, που αποσκοπούν στο κλείσιμο των μετώπων ενάντια στο Ισραήλ και την Παγκόσμια Κυριαρχία. Άλλο όμως η ανθρωπινότητα και τα επιτεύγματά της και άλλο πράγμα το πού μπορεί να οδηγηθούν οι αγωνιζόμενοι άνθρωποι κάτω από τις πολιτικές τεχνικές των εξουσιαστών τύπου Νασράλα και των ομοίων του σε Συρία, Περσία και Σαουδική Αραβία.

Άλλωστε, η αντιπαράθεση προς τους αμερικάνους και το Ισραήλ είναι ένας παράγοντας που δε σημαίνει και συνολικότερη αντιπαράθεση προς το σύνολο της κυριαρχίας. «Σημαδεύοντας κάποιο εχθρό πολλές φορές ανοίγεις την πόρτα για να περάσει ο συνεργάτης του». Οι μεγαλοστομίες των κάθε είδους εξουσιαστών της περιοχής, ενάντια στις ΗΠΑ και το Ισραήλ δεν σημαίνουν τίποτα αφού αφήνουν ανοικτό το πεδίο για την εγκατάσταση των δυνάμεων της δυτικής κυριαρχίας στο Λίβανο και κατ’ επέκταση ανοίγουν το δρόμο για τον ευρύτερο έλεγχο της περιοχής. Ενάντια στους αγωνιζόμενους ανθρώπους του Λιβάνου, της Παλαιστίνης και κυρίως του Ιράκ και Αφγανιστάν.

Άλλωστε, η Χεζμπολλάχ είναι υποστηρικτής του Ιρακινού καθεστώτος και η υποστήριξή της από το Σιϊτικό καθεστώς της Περσίας και από τη Συρία έχει προεκτάσεις στον Αραβικό Σύνδεσμο και ευρύτερα.

Ούτε μπορεί να μας διαφεύγει το γεγονός πως η αποχώρηση των Συριακών στρατευμάτων από το Λίβανο, (και με τον τρόπο που έγινε δεν αφήνει καμία αμφιβολία για τις υπόγειες συμφωνίες και συναλλαγές που έχουν υπάρξει), άφησε εκτεθειμένο ένα τεράστιο αριθμό μουσουλμάνων του νότιου Λιβάνου, που έμελλε να εναποθέσουν τις δυνατότητες του στη Χεζμπολλάχ. Αυτή η αποχώρηση άφηνε πλέον ανοιχτό το δρόμο για την μετατροπή του Λιβάνου σε ένα ακόμα σημείο ελέγχου εκ μέρους της Δυτικής κυριαρχίας. Κι αυτό το σημείο ελέγχου θα έπρεπε να συνεπικουρηθεί όχι από τους Αγγλοαμερικάνους αλλά από την Ευρωπαϊκή εκδοχή της.

Δεν είναι λοιπόν άσχετα τα όσα επακολούθησαν και η επιθετικότητα του Ισραήλ στη συγκεκριμένη χώρα. Μπορούμε να θυμηθούμε πως από την πρώτη στιγμή άρχισε να τίθεται το ζήτημα της αποστολής «ειρηνευτικής δύναμης» στην περιοχή, γεγονός που δεν πέρασε απαρατήρητο. Από κει και πέρα προκειμένου να δικαιολογηθεί μια τέτοια αποστολή, το Ισραήλ ξεκίνησε μια άγρια δολοφονική επίθεση εναντίον αμάχων.

Η απόφαση του συμβουλίου ασφαλείας του ΟΗΕ έγινε κοινά αποδεκτή ενώ και οι δύο πλευρές (Ισραήλ και Χεζμπολλάχ) θριαμβολογούσαν για τις επιτυχίες τους -και είναι γεγονός πως μία μέρα πριν την εκεχειρία οι Ισραηλινές δυνάμεις είχαν απίστευτα μεγάλες απώλειες- προκαλώντας μια αίσθηση κενού και απορίας. Αν αυτή η κατάληξη γεννά απορίες, άλλο τόσο γίνεται φανερό πως οι δυνάμεις του Λιβανικού στρατού δεν είχαν την παραμικρή εμπλοκή στις πολεμικές επιχειρήσεις που έδειξε πως περίμενε την απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας για να καταλάβει τις θέσεις που θα του παραχωρούσε το Ισραήλ. Αυτό μας οδηγεί στο συμπέρασμα πως ένα μέρος της «δουλειάς» που είχε αναλάβει να φέρει σε πέρας το Ισραήλ ήταν η κατάληψη θέσεων για λογαριασμό και του Λιβανικού στρατού.

Η εύκολη αποδοχή της απόφασης 1701, σημαίνει πως άνοιξε το δρόμο για τον αφοπλισμό της Χεζμπολλάχ ανάλογα και σε σχέση με τις πολιτικές συναλλαγές που θα ακολουθήσουν. Το κυριότερο όμως αυτής της απόφασης είναι πως επεκτείνεται η κατοχή του Λιβανικού εδάφους από στρατεύματα της δυτικής κυριαρχίας, τα οποία ουσιαστικά έχουν σκοπό την καθυπόταξη του μαχητικού πνεύματος της αντίστασης όχι μόνο στο Λίβανο αλλά και την ευρύτερη περιοχή. (Κανείς μα κανείς δεν απόρησε πως είναι δυνατόν να κατοχυρώνεται με μια τέτοια απόφαση η κατάληψη μιας περιοχής, ούτε και απαίτησε στο ελάχιστο να γίνει κάποια μνεία για τους χιλιάδες νεκρούς και τραυματίες άμαχους, που ανάμεσά τους είναι ακόμα και μωρά παιδιά. Άλλο ένα δείγμα της συμπαιγνίας των εξουσιαστών.)

Η σύμπνοια της κυριαρχίας γίνεται πασίδηλη και από ένα ακόμη γεγονός. Τη στιγμή των σφοδρότερων βομβαρδισμών του Λιβάνου από τα αεροπλάνα του Ισραήλ «ανακαλύπτεται» σχέδιο «τρομοκρατικών» ενεργειών από μουσουλμάνους Πακιστανούς που διαμένουν στην Αγγλία και συλλαμβάνονται 24 άνθρωποι. Η προσοχή στρέφεται προς τους υποτιθέμενους τρομοκράτες που ΘΑ ανατίναζαν αεροπλάνα. Κι ενώ η προπαγάνδα οργιάζει να σου κι άλλοι «τρομοκράτες» να συλλαμβάνονται στην Γερμανία. Αυτό κι αν είναι συνεργασία σε όλα τα επίπεδα: ΟΗΕ, προπαγάνδα, στρατιωτικές επιχειρήσεις, «ειρηνευτικές πρωτοβουλίες», όλα στην κατεύθυνση της εξυπηρέτησης του άμεσου στόχου. Κι από κοντά η στάχτη στα μάτια: ο δήθεν «στόχος» της δολοφονίας του Νασράλα και η εξαφάνιση της Χεζμπολλάχ.

Πολλά είναι τα όσα έχουν ακουστεί σαν απειλές από τους διάφορους εξουσιαστές άραβες και πέρσες κατά το διάστημα που πραγματοποιούνταν επιδρομές στο Λίβανο. Εννοείται πως, -κι αυτή τη φορά-, δεν ακούστηκε το παραμικρό για τις συνεχιζόμενες σφαγές Παλαιστινίων. (Κι όμως! Στους βομβαρδισμούς του Λιβάνου κτυπήθηκαν και στρατόπεδα παλαιστινίων προσφύγων με δολοφονίες αμάχων.) Και κανείς δεν απόρησε γιατί η Χεζμπολλάχ δέχτηκε την εφαρμογή της απόφασης χωρίς καμία αντίρρηση και σαν να μην συνεχίζονταν οι σφαγές παλαιστινίων στη Λωρίδα της Γάζας. Και κανείς να μην δείχνει το παραμικρό ενδιαφέρον για τις συνεχιζόμενες σφαγές σ’ ολόκληρη την Παλαιστίνη…

Αλλά όπως συνηθίζουν οι εξουσιαστές σε ανάλογες περιπτώσεις, δεν πραγματοποιούν τις απειλές τους αλλά τις εκτοξεύουν προκειμένου να κερδίσουν τις μάχες των εντυπώσεων και τις πολιτικής κερδοσκοπίας.

Μάλιστα, στις αρχές Αυγούστου ο Νασράλα απειλούσε πως θα βομβαρδίσει το Τελ Αβίβ στην περίπτωση που θα πληγεί από τους Ισραηλινούς η Βηρυτός. Αυτή η απειλή δεν πραγματοποιήθηκε (παρ’ ότι βομβαρδίστηκε η Βηρυτός) πράγμα που σημαίνει πως αν δεν υπήρξε εξουδετέρωση των πυραύλων από τους Ισραηλινούς βομβαρδισμούς, τότε σίγουρα υπάρχει πολιτική συναλλαγή (με έμμεσο τρόπο) της ηγεσίας της Χεζμπολλάχ με τους επιτιθέμενους αλλά και τις διάφορες εξουσιαστικές κλίκες του Λιβάνου.

Οι άνθρωποι που προσβλέπουν χωρίς κανενός είδους αμφιταλάντευση στην ατομική και κοινωνική απελευθέρωση, έχουν συσσωρευμένες εμπειρίες και γνωρίζουν πολύ καλά πως το πάθος των ανθρώπων για ελευθερία και κοινωνική δικαιοσύνη, οι τεράστιες προσπάθειες για να δημιουργηθεί ένας καλύτερος κόσμος μπορούν να μετατραπούν σε απάνθρωπα δεσμά όταν εγκαταλειφθούν στα χέρια των αδίστακτων, των εξουσιαστών.

Στην πολιτική το πιο οδυνηρό κτύπημα γίνεται από αυτόν ο οποίος φαίνεται πως στέκεται συμπαραστάτης ή αλληλέγγυος. Η Χεζμπολλάχ ενώ φαινομενικά έδωσε την εντύπωση πως στέκεται αλληλέγγυα στους δοκιμαζόμενους παλαιστίνιους, από τις επιθέσεις των ισραηλινών στρατευμάτων στη Γάζα, στη συνέχεια προχώρησε στην ανακωχή αφήνοντας ακόμα πιο εκτεθειμένους τους παλαιστίνιους και τις ένοπλες επαναστατικές οργανώσεις τους. Ενδεικτικό του κλίματος που επιχειρείται να περάσει είναι και οι πρώτες κρούσεις για μια κυβέρνηση ενότητας ανάμεσα στη Χαμάς και την παλαιστινιακή αρχή. Πιέσεις προς αυτή την κατεύθυνση γίνονται και με διάφορες «κινητοποιήσεις» και απ’ ότι δείχνουν τα πράγματα θα εξακολουθήσουν, ώστε να επιτευχθεί το πρώτο βήμα για να ανοιχτεί ο τάφος της παλαιστινιακής αντίστασης.

Είναι αναμενόμενο να γεννηθεί το ερώτημα: «Για ποιο λόγο βρίσκονται περισσότερο εκτεθειμένοι οι παλαιστίνιοι μετά την ανακωχή»;

Ο λόγος είναι συγκεκριμένος. Στο βαθμό που θα αναπτυχθούν οι «ειρηνευτικές» δηλαδή οι κατοχικές δυνάμεις της δυτικής κυριαρχίας και επιτυγχάνοντας ουσιαστικά έναν αποκλεισμό τόσο του Λιβάνου όσο και της Παλαιστίνης ενισχύεται κυριολεκτικά το Ισραήλ. Τα σύνορά του προς τη μεριά του Λιβάνου θα διασφαλίζονται και θα κατοχυρώνονται από τις δυνάμεις τις δυτικής κυριαρχίας ενώ παράλληλα η Χεζμπολλάχ θα απομακρυνθεί από αυτή την πλευρά των συνόρων του, γεγονός που σημαίνει το κλείσιμο ενός μέχρι τώρα ανοικτού μετώπου.

Αυτό το γεγονός σημαίνει πως το Ισραήλ θα έχει αποδεσμεύσει αρκετές δυνάμεις για να μπορεί να τις στρέψει στην εξόντωση της Παλαιστινιακής αντίστασης, η οποία θα βρεθεί έτσι σε δυσχερέστερη θέση αφού και ο από θαλάσσης έλεγχος θα σφίγγει συνεχώς μια θηλιά γύρω από το λαιμό της.

Συνεπώς η απάντηση στο ερώτημα που τέθηκε στην αρχή του κειμένου έρχεται μέσα από τα γεγονότα. Το Ισραήλ πέτυχε τους σκοπούς του. Ενεργώντας παράλληλα σαν ένα κομμάτι της κυριαρχίας συνολικά ανέλαβε να ανοίξει το δρόμο για τη «Νέα Μέση Ανατολή» στρώνοντας το δρόμο για την εγκατάσταση των «ειρηνευτικών δυνάμεων» στο Λίβανο και την ευρύτερη περιοχή.

Σε ότι αφορά την εξασθένιση της μιλιταριστικής ικανότητας τω ισραηλινών θα πρέπει να υπενθυμίσουμε πως όταν φαινομενικά ή πραγματικά ένα διαχειριστής των υποθέσεων της κυριαρχίας δείχνει να χάνει το κύρος του τότε σίγουρα θα προχωρήσει ή θα υπάρξει η ανάδειξη του αντικαταστάτη στις διαπραγματευτικές καταστάσεις και τις συναλλαγές. Ο Νασράλα είναι ήδη ένας από αυτούς που διαπραγματεύονται όχι μόνο προς όφελός του αλλά και προς το συμφέρον των κομματιών της κυριαρχίας (όπως Περσία και Συρία), που διεκδικούν την πλέον συμφέρουσα γι’ αυτές συνθήκη επανένταξής τους στους κόλπους της παγκοσμιοποιημένης κυριαρχίας μέσα και στα πλαίσια της αναδιανομής ρόλων και ελέγχου,

Πέρα όμως από τη Χεζμπολλάχ και το Νασράλα ο οποίος ξεδιάντροπος, όπως κάθε εξουσιαστής, αποκαλύπτει σιγά σιγά όλα τα χαρτιά των συμφωνιών που υπήρξαν ή βρίσκονται σε εξέλιξη,

εκείνος έχει τον τελευταίο λόγο είναι η Λιβανική αντίσταση, οι εκατοντάδες και χιλιάδες μαχητές που έδωσαν την τελευταία ικμάδα της ζωής τους για να αντιμετωπίσουν τους σιδερόφρακτους του Ισραήλ. Αυτοί λοιπόν θα έχουν τον τελευταίο λόγο. Αυτοί που είδαν τους συντρόφους τους να κομματιάζονται δεν θα δεχτούν σαν τίμημα τις μερικές χιλιάδες δολάρια. Γιατί ο αγώνας για ελευθερία δεν ξεπουλιέται από τα πετροδολάρια των όποιων περσών ή αράβων. Αυτό δεν μπορεί να γίνει εύκολα αποδεκτό από όσους εξακολουθούν να αγωνίζονται και δεν έχουν χάσει την ανθρωπινότητά τους.

Το ερώτημα, όμως, εξακολουθεί να υπάρχει.

Θα μπορέσουν να ανταπεξέλθουν σ’ αυτή τη δύσκολη κατάσταση οι αγωνιζόμενοι Παλαιστίνιοι;

Οι αγώνες των τελευταίων 60 χρόνων έχουν δείξει πως τέτοιες δυνατότητες εξακολουθούν να υπάρχουν…

...Και ολίγα τινά σχετικά με την αλληλεγγύη

Ποια θα μπορούσε να είναι η αλληλεγγύη προς τους δοκιμαζόμενους παλαιστίνιους αλλά και τους Λιβανέζους; Στην περίπτωση της Παλαιστίνης δεν μπορεί να είναι η υποστήριξη της διαδικασίας κατασκευής ενός κράτους.

Υπάρχουν πολλές απαντήσεις αλλά εκείνη που έχει σημασία στην παρούσα αλλά και σε κάθε παρόμοια περίπτωση είναι ο πόλεμος να στρέφεται σ’ όσους στηρίζουν και συμπορεύονται ανοιχτά ή συγκαλυμμένα με την δράση των αμερικάνων και των ισραηλινών κατακτητών και της κυριαρχίας γενικότερα.

Η στάση και η δράση των αναρχικών διαπνέεται από την θεμελιακή αντικρατική και κοινωνική απελευθερωτική αντίληψη και θεώρηση: ΚΑΝΕΝΑ ΚΡΑΤΟΣ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ, ΚΑΝΕΝΑ ΚΡΑΤΟΣ Σ’ ΟΛΗ ΤΗ ΓΗ. Αυτή η τοποθέτηση έχει πραγματικές διαστάσεις ιδιαίτερα στην περιοχή της Παλαιστίνης. Οι Άραβες Παλαιστίνιοι (2) για τουλάχιστον εξήντα χρόνια μπορούν και ζουν χωρίς την ύπαρξη κράτους έχοντας αντιμετωπίσει όχι απλά ένα σιδερόφρακτο Ισραηλινό κράτος, που αποτελεί τον απόλυτο εκφραστή των συμφερόντων της παγκόσμιας κυριαρχίας αλλά έχουν έρθει αντιμέτωποι με το σύνολο των αραβικών καθεστώτων μέσα από συνθήκες προσφυγιάς και κατατρεγμών. Οι παλαιστίνιοι έχουν αποδείξει πως μπορούν να ζήσουν και χωρίς κράτος και έχουν βρεθεί σε μια κατάσταση όπου μπορούν πλέον να ανταπεξέλθουν στις πιο δραματικές συνθήκες. Δεν χρειάζεται να υποστηρίζουμε την μονιμοποίηση των δεινών τους με ένα κράτος, όπου αυτοί που θα τους καταπιέζουν και θα τους εξοντώνουν θα είναι «δικοί τους». Η καταστροφή ή η ύπαρξη του εβραϊκού κράτους δεν προϋποθέτουν σε καμία περίπτωση την αναγκαστική κατασκευή ενός παλαιστινιακού. Η Παλαιστίνη χωρίς την ύπαρξη κρατών και χωρίς την Αγγλική ή όποια άλλης μορφής κυριαρχία μπορεί να είναι ένα χώρος όπου οι άνθρωποι μπορούν να πραγματώσουν ουσιαστικά βήματα προς ένα κόσμο ελευθερίας και δικαιοσύνης.

Σ’ αυτή την κατεύθυνση η αλληλεγγύη προς τους αγωνιζόμενους σε Παλαιστίνη – Λίβανο (αλλά και σε Ιράκ, Αφγανιστάν και αλλού) έχει ουσιαστικά κοινωνικά και ανθρώπινα χαρακτηριστικά και δεν εντοπίζει το σημείο της «κακότητας» στο Ισραήλ, τις ΗΠΑ ή αλλού γιατί πολύ απλά και αναμφισβήτητα η ενότητα και η συνεργασία ανάμεσα στα κομμάτια της δυτικής και μη κυριαρχίας, είναι δεδομένη, ιδιαίτερα μάλιστα στην παρούσα περίοδο. Το ζήτημα που προκύπτει είναι η διαβάθμιση που εμφανίζεται σε σχέση με τους εχθρούς της ελευθερίας. Αυτό είναι που στέκεται εμπόδιο στην ολόπλευρη έκφραση της αλληλεγγύης, κάνοντας πολιτική και συνεπώς αντικαθιστώντάς την με εξουσιαστικές τεχνικές. Η αλληλεγγύη όντας κοινωνική, εκδηλώνεται ξεπερνώντας και αυτούς ακόμα τους θρησκευτικούς ή πολιτικούς διαχωρισμούς, που έχουν επιβάλλει οι εξουσιαστές.

Εννοείται πως η έκφραση της αλληλεγγύης δεν έχει απεύθυνση, δεν αφορά και δεν ταυτίζεται με τον οποιοδήποτε εξουσιαστή τύπου Νασράλα. Ο μαχόμενος πληθυσμός είναι ο δέκτης της αλληλεγγύης μας και η επιθετικότητα μας προς τους εγχώριους εξουσιαστές (οι οποίοι βρίσκονται σε πλήρη συνεργασία με τα υπόλοιπα τμήματα της Ευρωπαϊκής και παγκόσμιας κυριαρχίας, στέλνοντας φρεγάτες στον περσικό, στην Αδριατική και τώρα στη Μεσόγειο) είναι μια έμπρακτη έκφρασή της χωρίς να χρειάζεται να βρισκόμαστε σε κανενός είδους «εμπόλεμη ζώνη», αφού ο πόλεμος είναι καθολικός και ο εχθρός δίπλα μας.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

1. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι τα όσα υποστήριζε ο Πασοκιστής Πάγκαλος σχετικά με την αναγκαιότητα της εισβολής στο Ιράκ, πριν από τριάμισι χρόνια. Έλεγε, λοιπόν, πως η εισβολή χρειάζεται «για να μπορούμε να έχουμε φτηνή βενζινούλα για το αυτοκινητάκι μας». Η «φτηνή βενζινούλα», βέβαια, έχει πλέον φτάσει να κοστίζει όσο δυο χρυσές λίρες της εποχής που ο Πάγκαλος ήταν φοιτητής. Αυτό φαίνεται πως έχει ιδιαίτερη σημασία, μαζί με το γεγονός πως η κατάκτηση του Ιράκ δεν μπορεί να γυρίσει πίσω το ποτάμι, αφού η αντάρτικη αντίσταση εξακολουθεί να προκαλεί οδυνηρά πλήγματα στους τύραννους και τα τσιράκια τους…

2. Εννοείται πως πριν την επιβολή του Εβραϊκού κράτους στην Παλαιστίνη, η περιοχή κατοικείτο και από εβραίους, οι οποίο δεν έχουν σχέση με τους εποίκους, που κατάφθασαν μετά το 1948 για να λεηλατήσουν τον τόπο και τη ζωή των παλαιστινίων εβραίων και κυρίως αράβων. Εννοείται πως η συνύπαρξη ανθρώπων διαφορετικής φυλετικής προέλευσης, είναι μια πραγματικότητα που χωρίς τα κράτη μπορεί να υπάρχει και μάλιστα με δημιουργικό τρόπο.

(Δημοσιεύτηκε στη ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φύλλο 53, Σεπτέμβριος 2006)

Last Updated on Monday, 13 October 2008 04:45