Το ξεκαθάρισμα λογαριασμών συνεχίζεται…

Έχουν περάσει τουλάχιστον 20 χρόνια από τότε που οι ανακατατάξεις στα πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα συνδέθηκαν πολύ στενά με τις εξελίξεις στα ΜΜΕ. Μέχρι τότε οι λεγόμενοι παραδοσιακοί εκδότες δήλωναν πίστη σε κάποιον συγκεκριμένο πολιτικό αρχηγό και απευθύνονταν σε σταθερούς «πελάτες-αναγνώστες».

Η «νέα εποχή», όμως, σημαδεύτηκε από το ξεπέρασμα των όποιων λογικών περιχαράκωσης σε κομματικές εντάξεις, χωρίς βέβαια αυτό να  σημαίνει ότι ο Τύπος, γενικότερα τα ΜΜΕ αυτονομήθηκαν από το κομματικό σύστημα.

Έχουμε μιλήσει επανειλημμένα για την στρατηγική της συναίνεσης και για τους τρόπους που αυτή εκφράστηκε ήδη από το 1987 εκτός των άλλων και με την τριμερή συμφωνία του ΣΕΒ, των συνδικάτων και της πολιτικής ηγεσίας με όραμα πάντα την «ανάπτυξη και τον εκσυγχρονισμό».

Έχουμε, επίσης, επανειλημμένα προσδιορίσει τις διαστάσεις και την συνεχιζόμενη επίδραση στις κυριαρχικές υποθέσεις της «υπόθεσης Κοσκωτά», των συγκυβερνήσεων του ’89 -’90, της παραπομπής του τότε πρωθυπουργού Α. Παπανδρέου, της ανάδυση «νέων τζακιών», τις «ισορροπίες» που διαταράχθηκαν και της τελικής ρύθμισης των νέων συσχετισμών.

Τέλος έχουμε επίσης πολλές φορές τοποθετηθεί για την όξυνση του κοινωνικού ανταγωνισμού στην συγκεκριμένη περίοδο, την ρευστότητα όσον αφορά τις εξουσιαστικές δυνατότητες κοινωνικού ελέγχου την δεκαετία του ’90 και την συμβολή των αναρχικών απόψεων και πρακτικών στις κοινωνικές συγκρούσεις αλλά και εξεγερτικά γεγονότα που σημάδεψαν αυτήν την περίοδο.

Τι έχει αλλάξει λοιπόν από τότε σε σχέση με την «νέα κρίση του πολιτικού συστήματος;

Ρυθμίζονται εκ νέου απλά οι σχέσεις του κομματικού συστήματος και των ΜΜΕ, αφού, όπως ωρύονται οι διάφοροι Ψυχάρηδες, υπόκοσμος και παρακμή, απαξιώνουν τον δημόσιο βίο και καταρρακώνουν την τιμή και την υπόληψη της πολιτικής;

Μήπως ήρθε το «τέλος του δικομματισμού» και οι λεγόμενοι «μικροί, αλλά τίμιοι» του κοινοβουλίου, αλλά και πάντα χρήσιμοι πρέπει εκ νέου να στηρίξουν την πολιτική σταθερότητα;

Μήπως έτσι εξηγείται ο «αμείλικτος» πόλεμος συμφερόντων κομματικών, οικονομικών, εκδοτικών που εξελίσσεται ραγδαίως;

Σ’ αυτές τις περιπτώσεις, τα «προβλήματα» συνήθως λύνονται με το συνήθη τρόπο, που διατυπώνεται με τη γνωστή ρήση και αφορά τις όποιου είδους συναλλαγές: «να μοιράσουμε την διαφορά».

Οι τόνοι πέφτουν την κατάλληλη στιγμή, οι συσχετισμοί επαναπροσδιορίζονται, τα ενδιαφερόμενα μέρη μένουν αμφότερα ικανοποιημένα και η «διαφάνεια», που δήθεν εξασφαλίζεται, παρέχεται σ’ όσους αποδέχονται την ιδιότητα του πολίτη ως ένα από τα χάπια εξημέρωσης της κοινωνικής οργής και δυσαρέσκειας για την κακή λειτουργία των θεσμών και των εκπροσώπων τους.

Όταν όμως σε μια κρίσιμη «στιγμή» κάποια συμφωνία χαλάει, όταν σε μια κρίσιμη «στιγμή» οι παράλληλες εξελίξεις επίσης καθυστερούν, το ξεκαθάρισμα λογαριασμών οξύνεται.

Και οι παράπλευρες απώλειες μεγαλώνουν.

Έτσι μ’ αφορμή την απόπειρα αυτοκτονίας του Ζαχόπουλου ενός κρατικού αξιωματούχου (γενικού γραμματέα στο υπουργείο Πολιτισμού), πρώην έμπιστου και φίλου του πρωθυπουργού και του περιβάλλοντος του, ύστερα από την «διαρροή» και διακίνηση βιντεοσκοπημένου οπτικοακουστικού υλικού σε «ενδιαφερόμενα» μέρη από τους έχοντες επίσης «σχετικό» ενδιαφέρον πυροδοτήθηκαν και οξύνθηκαν εξελίξεις που προφανώς ούτως ή άλλως παρέμεναν υπό διευθέτηση όσον αφορά την διαχείριση των εξουσιαστικών υποθέσεων.

Μερικοί νοσταλγούν το παρελθόν όσον αφορά τους τρόπους διευθέτησης: «Στο σύστημα αυτό υπήρχε μια ισορροπία τρόμου και μια ιδιότυπη ομερτά. Όταν το σύστημα ξέφευγε, υπήρχαν πάντοτε οι «Kορλεόνε» του παρασκηνίου, οι οποίοι κάθιζαν όλους τους εμπλεκόμενους σε ένα τραπέζι και τους εξηγούσαν κυνικά ότι ένας καβγάς διαρκείας θα τους τίναζε όλους στον αέρα. Η λογική είναι απλή: «είμαστε όλοι τόσο εκβιάσιμοι και ευάλωτοι που καλύτερα μην τραβήξει κανείς πιστόλι».(1)

«Φίλοι», λοιπόν, ανέκαθεν όσο τα φίδια, έτοιμοι να δώσουν ο ένας τον άλλον με την πρώτη ευκαιρία, μόνο που οι καινούργιοι στο σινάφι δεν έχουν ρέγουλα και έχουν εκλείψει κάποιοι βασικοί και κάποτε αποδεκτοί ρυθμιστές (Καραπαναγιώτης, Τεγόπουλος, Βλάχου, Βουδούρης, Φυντανίδης).

Οι «καινούργιοι», λοιπόν, προτίμησαν την «τέχνη» της «αποκαλυπτικής δημοσιογραφίας» για να «εκβιάσουν» και να «εκβιαστούν», να συμμετάσχουν στο ίδιο πολιτικό νταλαβέρι των επιγόνων της αυριανίστικης σχολής της δεκαετίας του ’80, επίγονοι και συμπολεμιστές των Κακαουνάκηδων, των Τράγκηδων και των Κουρήδων, πιο έτοιμοι από ποτέ, συνεχιστές της πράγματι πιο ένδοξης παράδοσης της δημοσιογραφίας.

Όμως προσοχή.

Δεν πρόκειται φυσικά για καμία παραδημοσιογραφία. Ήταν και είναι αναγνωρίσιμη απ’ όλους και διαθέσιμη για τους κοινούς σκοπούς.

Οι όποιες διαφοροποιήσεις, στις οποίες αναγκαστικά προχωρούσαν οι «έγκυροι», οι «άμεμπτοι», οι «λειτουργοί» του επαγγέλματος, ήταν αναγκαίες ως προφάσεις αφ’ ενός και αφ’ ετέρου προσέδιναν μεγαλύτερο κύρος αργότερα στην ούτως ή άλλως δεδομένη συνύπαρξη και συνλειτουργία με τους «κιτρινιστές». Και οι ελάχιστες εξαιρέσεις, όπως πάντα, δεν κάνουν τίποτα άλλο παρά να επιβεβαιώνουν τον κανόνα.

Η εξουσιαστική ομπρέλα, λοιπόν, τους χωρούσε και εξακολουθεί να τους χωρά όλους, τους «έμπιστους» και «εντιμότατους φίλους», εκδότες-»εκβιαστές» και «εκβιαζόμενους», ομοτράπεζους με τους πολιτικούς στο μεγάλο φαγοπότι, τις μεγάλες δουλειές.

Θα το ξαναπούμε. Για μιαν ακόμη φορά κάποιες ισορροπίες χάλασαν σε πολιτικό, οικονομικό επίπεδο όπως αυτά συμπλέκονται εδώ και δύο δεκαετίες με τα ΜΜΕ.

Κάποιοι φάνηκαν περισσότερο άπληστοι από κάποιους άλλους. Επιχειρηματίες εκδότες, νεόκοποι εκδότες-δημοσιογράφοι-επιχειρηματίες κυριολεκτικά από το πουθενά, και εδώ βρίσκεται μια από τις ομοιότητες με την περίπτωση Κοσκωτά, πήγαν να ανοιχτούν ακόμη περισσότερο, να κάνουν μια ακόμη μεγαλύτερη συμφωνία που χάλασε, για να ξεκινήσει μια άλλη που πιστώθηκε προφανώς με τα κάτι παραπάνω από 5 εκατομμύρια ευρώ που βρέθηκαν στον λογαριασμό του Αναστασιάδη.

Τα ονόματα και τα ιδιαίτερα συμφέροντα εναλλάσσονται σ’ αυτές τις περιπτώσεις. Κοντομηνάς, Κόκκαλης, Λασκαρίδης, Αγγελόπουλοι, Μπόμπολας, Λαμπράκης, Λάτσης, Βαρδινογιάννηδες και λοιποί συγγενείς, εφοπλιστές, τραπεζίτες παλιά και νέα τζάκια δεν στήριζαν απλά και στηρίζουν τους διαχειριστές της εξουσίας «μικρούς» ή «μεγάλους», αλλά έχουν και σημαντικό και πολλές φορές καθοριστικό λόγο στις όποιες εξελίξεις.

Ούτε, βέβαια, αποτελεί κανενός είδους «σκάνδαλο» ότι όλα μηδενός εξαιρουμένου τα μεγαλοσυγκροτήματα των ΜΜΕ συνεχίζουν να επιχορηγούνται με τις κατάλληλες οικονομικές ενέσεις από την πλευρά του κράτους είτε βρίσκονται στα χέρια του ενός επιχειρηματία είτε του άλλου και πάντα, βέβαια, στον κατάλληλο για πολιτική αξιοποίηση χρόνο.

Όσο για την «σκανδαλολογία», ως εργαλείο διευθέτησης διαφορών και μάλιστα όταν οι διαχειριστές της εξουσίας δήλωναν εξ αρχής διαπρύσιοι πολέμιοι της διαφθοράς, έχει σίγουρα την ιδιαιτερότητά της και διάφορους τρόπους που συνδέονται με την ιστορία της κυριαρχίας.

Στην δεκαετία του 1970 το σκάνδαλο που σημάδεψε το πολιτικό σκηνικό στην Μ. Βρετανία ήταν η υπόθεση που κατέστρεψε την πολιτική σταδιοδρομία του Τζέρεμι Θορπ ηγέτη του Φιλελεύθερου κόμματος για μια δεκαετία. Ο Θορπ γιος βουλευτή του συντηρητικού κόμματος και εγγονός παλιού ηγέτη του Φιλελευθέρου κόμματος ολοκλήρωσε τις σπουδές του στην Οξφόρδη, εργάστηκε ως δικηγόρος για πολλά χρόνια ενώ μετά τον θάνατο της πρώτης του συζύγου παντρεύτηκε το 1973 την κόμισσα του Χέιργουντ. Το 1976 κάποιος Σκοτ πρώην εργαζόμενος σε ιπποτροφείο ισχυρίστηκε ότι είχε ομοφυλοφιλική σχέση με τον Θορπ ήδη από το 1960. Aκολουθεί η δημοσιοποίηση επιστολών του Θορπ προς τον Σκοτ, ιστορίες εκβιασμών στις οποίες συμπλέχτηκε φίλος του Θορπ και πρώην βουλευτής, ενώ ο Θορπ κατέληξε να δικαστεί ακόμα και για συνωμοσία και ηθική αυτουργία σε απόπειρα δολοφονίας κατά του Σκοτ, έστω και αν τελικά αθωώθηκε. Ο Θορπ απλά εξαφανίστηκε έκτοτε από το πολιτικό προσκήνιο.

Σημειωτέον ότι η ομοφυλοφιλία ήταν παράνομη στην Μ. Βρετανία στις αρχές της δεκαετίας του 1960 και παρ’ όλο που ο νόμος φιλελευθεροποιήθηκε το 1967 η δημόσια αποκάλυψη μιας ομοφυλοφιλικής σχέσης εξακολουθούσε να στιγματίζει, ενώ και αυτοί ακόμα οι απλοί και ανεπιβεβαίωτοι ισχυρισμοί ή φήμες για κάποιο πολιτικό πρόσωπο, είχαν την δυνατότητα να προκαλέσουν σημαντικές φθορές στην ισχύ του.

Τα λεγόμενα ερωτικά σκάνδαλα υπήρξαν ένα γνώρισμα της αμερικάνικης πολιτικής σκηνής για 200 χρόνια, αλλά παρ’ όλα αυτά σε αρκετές περιπτώσεις «παράνομες» ερωτικές δραστηριότητες πολιτικών προσώπων δεν μετατράπηκαν σε «σκάνδαλα». Είναι χαρακτηριστικό ότι υπάρχει δικαστική εντολή για μη δημοσιοποίηση μέχρι το 2014 ερωτικών επιστολών του Γουόρεν Χάρντιγκ που εκλέχτηκε πρόεδρος το 1920. Η ίδια προστατευτικότητα περιέβαλλε σε παρόμοιες περιπτώσεις τόσο τον Φραγκλίνο Ρούζβελτ όσο και τον Ντουάιτ Αιζενχάεουρ. Την δεκαετία του 1960 οι φήμες και τα κουτσομπολιά έδιναν και έπαιρναν στους κύκλους των πολιτικών ελίτ της Ουάσιγκτον όσον αφορά τον Τζων Φίτζεραλντ Κέννεντυ, αλλά παρ’ όλα αυτά τα «σκάνδαλα» που θα μπορούσαν να προκύψουν δεν ξέσπασαν ποτέ.

Σχεδόν τρεις δεκαετίες αργότερα ο Μπιλ Κλίντον δεν θα σταθεί τόσο «τυχερός». Οι συνθήκες ήδη σταδιακά είχαν αλλάξει τόσο σε σχέση με τις νομικές ρυθμίσεις του εκάστοτε πολιτικού σκηνικού μετά την υπόθεση του Γουότεργκεϊτ και τη νέα δικαστική αρχή του ειδικού εισαγγελέα, όσο και με την επιβολή των νέων επιτρεπτών ή μη ορίων της «έκλυτης» συμπεριφοράς των πολιτικών προσώπων και του «ηθικού ελέγχου» στον οποίο υπόκεινται κάθε φορά.

Είναι φανερό από τα παραπάνω παραδείγματα, εκτός των άλλων, ότι τα «σκάνδαλα» βγαίνουν στο προσκήνιο σε τέτοιο εξουσιαστικό επίπεδο με τρόπους που ορίζουν και διευθετούν πολύ σύντομα αν όχι από την αρχή οι μυστικές υπηρεσίες.(2)

Θα πρέπει να είναι ιδιαίτερα αφελής κάποιος για να παραγνωρίσει τον συγκεκριμένα παράγοντα, ο ρόλος του οποίου και στην τελευταία περίπτωση είναι ιδιαίτερα εμφανής.

Δεν πρόκειται λοιπόν για μια αδέξια και αμήχανη διαχείριση ενός συνηθισμένου κατ’ άλλα σκανδάλου, ούτε για κάποια διόγκωση ενός «σκανδάλου» από κάποιους «τηλεκανίβαλους» δημοσιογράφους.

Απλά το διακύβευμα είναι σημαντικό όχι μόνο γιατί το «σκάνδαλο» φθάνει στην «έκθεση» του ίδιου του πρωθυπουργού και του «έμπιστου» περιβάλλοντος του, αλλά γιατί η «αποκάλυψη» του έρχεται να συνδιαχειριστεί ευρύτερες και σημαντικές για την εξουσία πολιτικές εξελίξεις.(3)

Γι’ αυτό και γίνονται τόσο γελοίοι οι επαΐοντες που «ανακαλύπτουν» τον καιρό των διαπραγματεύσεων, των εκβιασμών και των συναλλαγών που έγιναν εκβιασμοί και των εκβιασμών που έγιναν συναλλαγή και πάλι από την αρχή.

Από κοντά και οι εξελίξεις για την κατασκευή «ομίλου» και προώθηση της «λύσης Βενιζέλου», οι «υποθέσεις εργασίας» περί νέων κομμάτων, τα «ρίγη συγκινήσεως» που διαπερνούν τους λογοκόπους του «δημόσιου προβληματισμού» λόγω της «κρίσης του δικομματισμού», στην ανάγκη ανταπόκρισης όλων στα ζητούμενα των μεσαίων στρωμάτων και στην υποστήριξη των «λαϊκών στρωμάτων» που δυσανασχετούν αμφότερα…..

Γι’ αυτό, όπως είπαμε και προηγουμένως, μεγαλώνει και το κόστος που ξεκαθαρίσματος λογαριασμών.

Αυτό ακριβώς το κόστος προσπαθούν οι «νηφάλιοι» και οι «έγκυροι» να μειώσουν κοιτώντας «μπροστά», επιμένοντας ότι «η συναλλαγή και ο εκβιασμός δεν αποτελούν τον κανόνα στην ελληνική δημοσιογραφία», αφού «δεν αποτελούν καν συνηθισμένη πρακτική». Αυτό ακριβώς το κόστος επισημαίνουν οι «γνωστικοί» κρούοντας το κώδωνα της ανεξέλεγκτης απαξίωσης του «δημόσιου βίου».

«Ο κόσμος μάς λέει όλους απατεώνες», φωνάζουν, «θεωρεί την δημοσιογραφία και την πολιτική  συγκοινωνούντες υπονόμους, μαζευτείτε λοιπόν και ρυθμίστε την κατάσταση γρήγορα».

Ελευθεροτυπία εναντίον Τριανταφυλλόπουλου και Αναστασιάδη, το ΜΕGA εναντίον Αναστασιάδη, ο Χίος του STAR, την κρίσιμη στιγμή, εναντίον Καμπουράκη του ΜΕGA, ο Αναστασιάδης εναντίον ΔΟΛ και ΜΕGA, η εφημερίδα Παρόν του Μάκη Κουρή (στην οποία έχει ΠΑΡΕΛΘΟΝ, ΠΑΡΟΝ ΚΑΙ ΜΕΛΛΟΝ η ΕΥΠ) εναντίον Αναστασιάδη και πάει λέγοντας.

Βέβαια οι «επιθέσεις» των «γνωστικών» στην «αποκαλυπτική» δημοσιογραφία, όχι μόνο δεν αναιρούν συμφωνίες, αλλά αντίθετα τις στηρίζουν.

Ορκίζονται στην αλήθεια όλες οι ύαινες και σπεύδουν να κομματιάσουν η μία την άλλη. Κήνσορες της αλήθειας, γελωτοποιοί της εξουσίας, «άτεγκτοι» λειτουργοί της εύρυθμης λειτουργίας του «συστήματος», που θυμούνται ότι η δικαιοσύνη έχει γίνει ένα μεγάλο πλυντήριο πολιτικών ευθυνών.

Το κομματικό ρουσφέτι πρέπει να τελειώσει φωνάζουν οι «σώφρονες» και οι «βαθιά προβληματισμένοι». Το «οικοδόμημα» σάπισε… και πρέπει να χτιστεί εκ θεμελίων… Η μεταπολίτευση «στέρεψε», συνεχίζουν, μαζί με τις δυνατότητες του δικομματισμού…

Ω, του θαύματος μαθαίνουμε όλοι, ότι είναι θεσμισμένοι οι ειδικοί λογαριασμοί και τα κρυφά ταμεία σε κάθε υπουργείο.

Μόνο το 2007 οι «δαπάνες», που έγιναν με την κάλυψη των περιβόητων ειδικών λογαριασμών, έφθασαν τα 4 δις ευρώ για το Υπουργείο Οικονομικών, που έχει ούτε έναν ούτε δύο άλλα δώδεκα μυστικούς λογαριασμούς τα έσοδα των οποίων προέρχονται από φόρους, που εισπράττονται είτε άμεσα με την προσαύξηση ειδικών φόρων κατανάλωσης είτε έμμεσα με την επιβολή εισφορών στα χορηγούμενα από τις τράπεζες δάνεια!

Οι ειδικοί λογαριασμοί που σε κάθε περίπτωση επιδοτούν «ειδικά» κονδύλια στους δημόσιους υπαλλήλους, π.χ. στους εφοριακούς ή στους τελωνειακούς, αλλά και οργανώσεις κυβερνητικές και «μη», σωματεία κλπ.

Τo θαύμα συνεχίζεται. Μαθαίνουμε  ότι οι ιδιοκτήτες των ΜΜΕ έχουν την δυνατότητα, να διακινούν χωρίς παραστατικά το 2% του τζίρου τους. Θεσμισμένη λοιπόν από καιρού η διακίνηση «μαύρου χρήματος», απαραίτητη και αναπόσπαστη οικονομική λειτουργία…

Το ζήτημα, λοιπόν, δεν είναι κανενός είδους ψευτοδιαμάχη ανάμεσα στον πρώην σκιτσογράφο του Συγκροτήματος Λαμπράκη και πάλαι ποτέ λαϊκό ήρωα της δημοσιογραφίας και νυν μεγαλοσυνεκδότη επιχειρηματία (Μάκη) και σ’ έναν κακής διαλογής κομιστή άνοστων από την μια και ρατσιστικών ανεκδότων που φιλοξενούνταν δεόντως κάποτε στην τελευταία σελίδα της Ελευθεροτυπίας ως Μαύρη (και άραχνη) τρύπα και αργότερα μισθοδοτούμενο (Θέμο) από τον Κόκκαλη (που περιέργως κανείς δεν ανακατεύει αυτή την φορά…).

Ούτε μπορεί να ενδιαφέρει από κοινωνικής σκοπιάς αν είναι πολλοί ή λίγοι αυτοί που πλουτίσανε ασκώντας το «λειτούργημα» του δημοσιογράφου.

Η μετάθεση του κέντρου βάρους όσον αφορά τις εξελίξεις, η σύγχυση, η «διαμάχη» από πόσους εκτός από την ΕΥΠ είχε μονταριστεί το «επίμαχο» υλικό έχουν τόση σχέση με την πραγματικότητα όσο και η «απλή διαπάλη ιδεών» που συνεχίζεται στο Πασοκ μετά την πρόσφατη «νίκη» Γιωργάκη Παπανδρέου και την «συντριβή των εξωθεσμικών κύκλων είτε των ΜΜΕ είτε επιχειρηματιών» που προσπάθησαν να χειραγωγήσουν τις εξελίξεις. Ένας Παπανδρέου βαθιά προβληματισμένος κατ’ άλλα από τις εξελίξεις, την «σήψη και την διαφθορά» προτείνει ένα δεκαετές πρόγραμμα καταπολέμησης της διαφθοράς.

Είναι για γέλια ή για κλάματα; Δύσκολο ν’ αποφασίσει κανείς. Απλά το ένα χέρι νίβει το άλλο και τα δύο το πρόσωπο.(4)

Όσο για την δικαιοσύνη όπως πάντα αποδεικνύεται τόσο «τυφλή» όσο χρειάζεται για να επιταχύνει όταν χρειάζεται ή για να επιβραδύνει, άλλοτε, το «ανεξάρτητο» έργο της. Αλλά και για να ορίζει κατά τα «καλά και συμφέροντα» την νομιμότητα και την παρανομία, όπως στην περίπτωση χρησιμοποίησης ή μη ως απόδειξης υλικό που βγήκε την κατάλληλη στιγμή για να στηρίξει την μία ή την άλλη κλίκα.

Προστασία των εννόμων αγαθών και άλλες μπαρούφες; Η γενική δίωξη κατά παντός υπευθύνου ήρθε να μαζέψει τα λουριά και να σφραγίσει στόματα που τελευταία φάνηκε ότι δεν δυσκολεύονται να ανοίγουν.

Ακόμη και ίδιοι λένε ότι η δικαιοσύνη αναζητά την αλήθεια, αλλά όχι και πάση θυσία…5

Όσο για τις αναμενόμενες διώξεις για «παραβίαση απορρήτου τηλεφωνημάτων», «παραβίασης του νόμου περί ασέμνων και της προστασίας των προσωπικών δεδομένων» η υποκρισία πραγματικά ξεχειλίζει.

Αλλά ποιος θυμάται πλέον ότι στην γνωστή υπόθεση κατασκοπίας και υποκλοπών δεν δόθηκαν ούτε αντίγραφα της δικογραφίας στους πολιτικώς ενάγοντες προφανώς για λόγους «εθνικής ασφαλείας»;

Εν κατακλείδι.

Όσο η περίοδος της εν λόγω διευθέτησης επιμηκύνεται, το κόστος για τους συμμετέχοντες από την πλευρά της εξουσίας αυξάνει, η κοινωνική αξιοπιστία τους μηδενίζεται, και η «επομένη ημέρα» όσον αφορά τις δυνατότητες ανώδυνης σταθεροποίησης των κυριαρχικών βλέψεων γίνεται πιο δυσοίωνη.

Στη διαδικασία αυτή κάποια πρόσωπα θα «θυσιαστούν», κάποιοι θα «τιμωρηθούν» εικονικά, κάποιοι θα παροπλιστούν είτε ευκαιριακά είτε μονιμότερα.

Οι ασφαλιστικές δικλείδες παρ’ όλα αυτά έχουν τεθεί στο πλευρό όλων και όπως πάντα έχουν το αριστερό επίχρισμα, τις ευαισθησίες στα κοινωνικά προβλήματα, το αγωνιστικό παρελθόν και φρεσκάρισμα κάθε νέας και δήθεν άφθαρτης πολιτικής ηγεσίας.

Στο ίδιο οπλοστάσιο για την αντιμετώπιση της «κρίσης» βρίσκεται τόσο η πριμοδότηση του ΛΑΟΣ, όσο και του ΣΥΝ που δήθεν αποτελούσε την περίοδο των φοιτητικών κινητοποιήσεων «φωλιά βίας» κατά τη ρήση του τότε υπουργού δημοσίας τάξης Πολύδωρα.

Οι συνιστώσες του συστήματος κυριαρχίας αντιλαμβάνονται την εύθραυστη κατάσταση που υπάρχει με την παραμικρή διατάραξη που γίνεται. Δεδομένης και της διαρκούσης ρευστότητας στο πολιτικό και κοινωνικό γίγνεσθαι όλα τα σενάρια δοκιμάζονται κι όλες οι εκδοχές «παίζουν».

Παλιές ιδέες, σκουριασμένα τεχνάσματα, κοντός ψαλμός αλληλούια.

Συσπείρωση Αναρχικών

1. Καθημερινή, Α. Παπαχελάς 13-1-2008, Ελλάδα μια χώρα χωρίς αρμούς.

2. Ο γνωστός κ. Γεωργακόπουλος πρώην αστυνομικός συνεχίζει να «ψαρεύει» την κατάλληλη στιγμή έγγραφα στα σκουπίδια ως πρόεδρος της Πρωτοβουλίας Πολιτών, σκουπίδια που φέρνει φυσικά στο «φως» για λογαριασμό της ΕΥΠ.

3. Βήμα 20-1-2008 Αντ. Καράκουσης, «Μπορούμε όμως να βεβαιώσουμε ότι την περασμένη Παρασκευή το Κοινοβούλιο δεν μιλούσε για τον κ. Παπανδρέου. Μονοπωλούσαν το ενδιαφέρον οι κκ. Καραμανλής και Αλαβάνος. Ο πρώτος για την αντοχή του και ο δεύτερος για τον λόγο και την τεκμηρίωσή του. Σε σημείο που πολλοί πια να αισθάνονται ότι ο μέχρι πρότινος «αρχηγός των ατάκτων» μεταμορφώνεται σε ηγέτη της αντιπολίτευσης, μείζονος και ελάσσονος».

4. Βήμα 27-1-2007, «Πληροφορίες αναφέρουν ότι το σχετικό μήνυμα-απειλή έχει διαβιβαστεί από τον Γραμματέα της Ν. Δημοκρατίας κ. Λευτέρη Ζαγορίτη σε εκπροσώπους του «ρεύματος» του κ. Βενιζέλου. Το κυβερνητικό σήμα αξιολογείται δεόντως καθώς θεωρείται βέβαιον ότι έχει μεταδοθεί μέσω άλλων διαύλων και στον κ. Παπανδρέου, ο οποίος προφανώς σε περίπτωση διεξαγωγής πρόωρων εκλογών θα έχει και αυτός, όπως και ο κ. Καραμανλής, τον μοχλό της «λίστας» στα χέρια του.

5. Καθημερινή 27-1-2008, Β. Χιώτης, «Η κυβέρνηση μέχρι πρότινος ανησυχούσε για το περιεχόμενο που θα μπορούσε να έχει η κατάθεση του συνηγόρου της κ. Εύης Τσέκου, καθώς έφθαναν στο Μέγαρο Μαξίμου πληροφορίες ότι θα προσπαθούσε να ακολουθήσει μια υπερασπιστική στρατηγική με εμπρηστικά στοιχεία. Φαίνεται όμως ότι η στρατηγική του αυτή αλλάζει μετά την απόφαση του εισαγγελέα να προαναγγείλει διώξεις για όποιον επιχειρήσει να αξιοποιήσει την διαδικασία για ίδιον όφελος».

(Δημοσιεύθηκε στη ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φύλλο 69, Φεβρουάριος 2008)